پاورپوینت کامل تنبیه وسنی العین بتنزیه الحسن و الحسین علیهم‌السلام فی مفاخره بنی السبطین ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تنبیه وسنی العین بتنزیه الحسن و الحسین علیهم‌السلام فی مفاخره بنی السبطین ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تنبیه وسنی العین بتنزیه الحسن و الحسین علیهم‌السلام فی مفاخره بنی السبطین ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تنبیه وسنی العین بتنزیه الحسن و الحسین علیهم‌السلام فی مفاخره بنی السبطین ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله
۶ وابسته‌ها

ساختار

کتاب در یک جلد و داراى مقدمه محقق و مقدمه مؤلف و خاتمه می‌باشد و متن کتاب فاقد هرگونه فصل‌بندى و یا باب‌بندى و… می‌باشد.

یکى از ویژگى این اثر بهره گیرى مؤلف از کتاب‌ها و رساله‌هایى است که تنها به دلیل زندگى وى در مکه و دسترسى او به آثار موجود در آنجا، به آنها دستیابى داشته است.

گزارش محتوا

هدف اصلى مؤلف، انتقاد از ابن عنبه به خاطر موضع او در ترجیح فرزندان امام حسن(ع) بر فرزندان امام حسین(ع) است. داستان این ترجیح از خبر مربوط به ازدواج امام حسین(ع) با شهربانو آغاز مى‌شود. ابن عنبه با توجه به اخبار رسیده درباره شهربانو و انکار آن، مسأله را از روى انگیزه مذهبى زیدى و امامى بررسى تحلیل کرده و بر آن است که امامیه این مسأله را با انگیزه ترجیح فرزندان امام حسین(ع) بر فرزندان امام حسن(ع)مطرح کرده‌اند. وى با اشاره به این که این مطلب مورد انکار بسیارى از نسب‌شناسان و مورخان قرار گرفته، عبارتى را نقل مى‌کند که دقیقا همان عبارت موضوع اصلى این کتاب است.

این مطلب سبب شده است تا مؤلف در نخستین بخش کتاب درباره اصل خبر ازدواج امام حسین(ع) با شهربانو، گزارشى را ارائه کرده و سپس به سراغ سایر استدلال‌هاى ابن عنبه درباره عرب و عجم و ملوکیت برود.[۱]

مؤلف به مناسبت آن که یکى از استدلال‌هاى اصلى ابن عنبه چنین است که عرب، پادشاهى را فضیلت نمى‌شمرد، نادرستى آن را با ذکر برخى از نمونه‌ها برشمرده و رفتن به دنبال سلطنت را یک فضیلت دانسته و به همین مناسبت، شروع به نقل روایاتى در فضیلت سلطان از منابع مختلف کرده است. وى مصداق این روایت را نه تنها سلطان عادل متقى، بلکه سلطان غیر اسلامى نیز دانسته و احترام به وى را لازم مى‌شمرد. جالب است بدانیم که خود وى اشعارى در ستایش سلطان مراد عثمانى دارد.

نکته دیگر در کلام ابن عنبه آن است که مى‌گوید برخى از عوام، بحث از اجتماع نبوت و ملک در على بن حسین(ع) کرده‌اند. مؤلف در این‌جا نیز به پاسخ‌گویى برخاسته و مى‌گوید: ما اصرارى در این باره از سوى بنى الحسین(ع) ندیده‌ایم. تنها اشارتى که در متون کهن آمده همان وصف «ابن الخیرتین» براى امام سجاد(ع) است که در ربیع الابرار (۳۳۴/۱) زمخشرى آمده است.[۲]

وى مى‌گوید که بنى الحسین(ع)مفاخر زیادى دارند و او تمامى آن‌ها را در ابیاتى که سروده، در حاشیه عمده الطالب نسخه خود درج کرده است. او البته در مقام مقایسه امام حسن(ع) و امام حسین(ع) نیست. چون طرح این بحث را در مقایسه آنان، ناروا مى‌داند.

سخن بعدى ابن عنبه این است که این مطلب، یعنى شرافت یاد شده، حتى اگر درست باشد، چیزى نیست. اما مؤلف اصرار دارد که چرا چیزى نیست؟ همین لقب «شریف» که اکنون به شرفا به کار مى‌رود، نشانگر آن است که ملک و پادشاهى، فخر است و عرب هم به آن افتخار دارد و در هر زمان براى همه از حسنى و حسینى، مطرح بوده است. کسى که مادرش از یک خاندان سلطنتى باشد، بر کسى که پدرش اهل بازار یا صعلوک باشد برترى دارد. شگفت آن که در این‌جا به این نکته اشاره دارد که بنى الحسین(ع)، نه تنها به ولادت خود از یزدجرد یاد مى‌کند که به ولادت خود از ابوبکر هم که خلیفه اول بوده یاد کرده‌اند. سپس شعر شریف رضى را به عنوان شاهد آورده است.[۳]این اشاره به ام فروه، مادر امام صادق(ع) دختر قاسم بن محمد بن ابى‌بکر است.

نویسنده سپس به سراغ نکته بعدى ابن عنبه مى‌رود. او گفته بود: اگر این امر فضیلت باشد، براى بنى الحسن هم هست؛ زیرا فاطمه بنت الحسین(ع) که گفته مى‌شود با على بن الحسین(ع) از یک مادر بوده‌اند، مادر اولاد حسن بن حسن بن على بن ابى‌طالب(ع) است. نویسنده مى‌گوید: اکنون روشن شد که او نیز اصرار دارد تا اولاد امام حسن(ع) را هم داخل در ولادت از کسرى نماید.

اما آخرین مطلب ابن عنبه، به گونه‌اى است که بحث مفاضله را به سوى امام حسن(ع) و امام حسین(ع) برده و گفت که حسن(ع) امام برادرش حسین(ع) بوده، اما عکس آن نبوده است. مؤلف که یک شیعه امامى است و حد امامت را بسیار والا مى‌داند، معتقد است این مطالب درباره اولاد امام حسن(ع) و امام حسین(ع) رواست، اما طرح آن، درباره خود آن دو بزرگوار، چه از سوى زیدى یا امامى، جسارت است.

مؤلف هنگامى که به شرح آخرین نکته ابن عنبه مى‌رسد، وارد بحث تازه‌اى مى‌شود که اشاره به سخنى از ابن ابى‌الحدید در مقایسه میان رفتار امام حسن(ع) و امام حسین(ع) در قیام و عدم قیام است. ابن ابى‌الحدید مى‌گوید که امام حسین(ع) به دلیل قیامش ولو بدون یاور، سبب شد تا قدرش نزد مردم بالا رفته و کسانى او را بر امام حسن(ع) ترجیح دهند. سپس خودش مى‌افزاید: از نظر ما هر دو مساوى هستند. زیرا یکى به آیه «الا ان تتقوا منهم تقاه» عمل کرده و دیگرى به «اعزاز دین» پرداخته است.[۴]