پاورپوینت کامل استخدام المصادر و طرق البحث فی التاریخ الإسلامی العام و فی التاریخ المصری الوسیط ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل استخدام المصادر و طرق البحث فی التاریخ الإسلامی العام و فی التاریخ المصری الوسیط ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل استخدام المصادر و طرق البحث فی التاریخ الإسلامی العام و فی التاریخ المصری الوسیط ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل استخدام المصادر و طرق البحث فی التاریخ الإسلامی العام و فی التاریخ المصری الوسیط ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله

ساختار

کتاب، با مقدمه نویسنده آغاز و مطالب، در هشت باب تنظیم شده است.

نویسنده در اثر حاضر، به دنبال نشان دادن اساس و اسلوب صحیح طرح مباحث تاریخى و مصادرى است که مورخین در مورد تاریخ اسلام و مخصوصاً کشور مصر در دوره‌هاى میانه نوشته‌اند. وى همچنین در پى نشان دادن طریقه بحث این مؤلفین، اسلوب ایشان در کتابت، اهمیت و محتواى مصادر ایشان و مستشهدات آن‌ها، مى‌باشد.

گزارش محتوا

در مقدمه نویسنده، به ویژگى‌هاى عمومى تاریخ اسلام اشاره شده است. نویسنده، معتقد است ظهور اسلام، یکى از مهم‌ترین حوادثى مى‌باشد که در طول زندگى بشر اتفاق افتاده و فهم آن به‌صورت مستقل و جداى از تاریخ جاهلیت، امکان‌پذیر نخواهد بود. وى در این مقدمه، ضمن اشاره به گوشه‌اى از خصوصیات پیامبر(ص)، به‌صورت بسیار مختصر، به بحث از دوران خلافت خلفاى راشدین و حکومت امویان و عباسیان تا سقوط آن به دست مغول پرداخته است.[۱]

در باب اول، در چهار قسمت زیر، به بررسى ویژگى‌هاى اسلامى مصر در قرون وسطى پرداخته شده است:

مصر از ابتداى فتح آن به دست مسلمانان تا قیام دولت طولونیه:
مصر قبل از لشکرکشى مسلمانان به آن، جزء ولایات روم و تحت سلطه آن بوده و از لحاظ اقتصادى و کشاورزى، در شرایط مطلوبى به سر مى‌برد. نویسنده، نارضایتى مردم مصر از سلطه روم بر آن و شجاعت لشکریان اسلام را مهم‌ترین عامل در فتح آن به دست مسلمانان دانسته است.[۲]
عمرو بن عاص، فاتح مصر، اولین والى آن از طرف خلیفه دوم بود و به اعتقاد نویسنده، تحول اقتصادى، سیاسى و دینى زیادى در آن به وجود آورد.[۳]
نویسنده، دوران حکومت امویان و بنى عباس را که قبل از قیام دولت طولونیه بوده است، عهد فتنه‌ها، اضطرابات و عدم استقرار نظم و امنیت در شهرها و بلاد مصر معرفى کرده و شاهد این مدعا را، به ولایت رسیدن نود و نه والى، پس از مرگ عمرو بن عاص در سال ۴۳ق، تا قیام دولت طولونیه در سال ۲۵۴ق، دانسته است. برخى از این والیان، دو مرتبه و حتى بعضى، سه مرتبه ولایت این سرزمین را به عهده داشته و متوسط حکومت آنان، حدود دو سال بوده است.[۴]
مصر در دوران طولونیین و اخشیدیین:
نویسنده، این عصر را، دوران رونق گرفتن شهرها، به دست آوردن قدرت و عظمت گذشته، گسترش تجارت، فعال شدن صنعت و زراعت، نیرومندى ارتش و نیروى نظامى و ایجاد ناوگان دریایى مصر معرفى کرده و معتقد است در این دوران، مصر به‌صورت یک امپراطورى گسترده، از عراق تا شام و فلسطین درآمد. به نظر وى، این دوران، عصر صلح و رفاه در مصر و زمانه پیشرفت هنرهاى معمارى، حکاکى و دکوراسیون و تشویق علم و علما بوده است.[۵]
احمد بن طولون، مؤسس دولت طولونیه، اولین حاکم مستقل اسلامى مصر، در قرون وسطى بوده و نویسنده، معتقد است اشراف و تسلط خلافاى عباسى در این دوران بر مصر، اشرافى صورى، ظاهرى و به‌صورت نمادین بوده است؛ با این حال، بین والیان مصر و خلفاى عباسى، مراودات و روابطى به‌صورت پرداخت جزیه و مالیات سالیانه، ضرب سکه به نام خلفا و خطبه خواندن به نام ایشان وجود داشته است.[۶]
پس از دولت طولونیه، دولت اخشیدیه در سال ۳۲۳ق، در مصر به حکومت رسید ‎و این کشور را وارد دوران جدیدى از پیشرفت و آبادى نمود. مؤسس این حکومت، محمد بن طفج الاخشید بود.[۷]
نویسنده، اخشید را حاکمى بزرگ معرفى کرده که مصر، شام و حجاز را در تصرف داشت و توانست نظم و آرامش را برای مصر به ارمغان آورد؛ به‌گونه‌اى که در دوران وى، بلاد مصر، از استقلال ذاتى برخوردار گردید. وى در دمشق، در ذى‌قعده سال ۳۳۴ق، در شصت و شش سالگى، وفات یافت.[۸]
مصر در دوران حکومت فاطمیان:
پس از زوال سلطنت اخشیدیه و بنى عباس از مصر، فاطمیان حکومت را در دست گرفتند.[۹]
از جمله حاکمان این دولت، العزیز بن المعز نام داشت که پس از وفات وى در سال ۳۸۶ق، فرزندش منصور، ملقب به «الحاکم بامر الله» که نوجوانى یازده ساله بوده و احکام عجیبى از جمله: منع خرید و فروش برخى از محصولات کشاورزى، منع خروج زنان از خانه، نحوه معامله با اهل کتاب و اهل سنت، ویران کردن کنیسه و کلیساها و… را وضع کرده بود، به حکومت رسید.[۱۰]
مصر در دوران حکومت ایوبیون و ممالیک:
به واسطه وفات العاضد، آخرین خلیفه فاطمیون در سال ۵۶۷ق، وزیر وى، صلاح‌الدین یوسف بن ایوب، قدرت را به دست گرفته و دولت جدیدى تحت عنوان ایوبیه را در مصر تأسیس نمود.