پاورپوینت کامل جامع البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری) ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامع البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری) ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامع البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری) ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامع البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری) ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله
۶ وابسته‌ها

ساختار

کتاب، با مقدمه‌اى از نویسنده آغاز و مطالب در سى جلد، سامان یافته است.

طبرى تفسیرش را «جامع البیان عن تأویل آی القرآن» نام نهاده و بدون استثناء در آغاز تفسیر هر بخشى از آیات، عنوان «القول فی تأویل قوله تعالى» را به کار برده است. در «جامع البیان» بودن این تفسیر، تردیدى نیست؛ زیرا مشتمل است بر مباحث قرآنى، لغوى، نحوى، تاریخى، فقهى، روائى و…، به انضمام توجیهات مختلف و معارف متنوع و ترجیح اقوال بر یکدیگر[۱]

نکته قابل توجه در این تفسیر، این است که «تأویل» از دیدگاه طبرى با آنچه در عرف عارفان، متکلمان و حتى مفسران سده‌هاى بعد از تأویل مراد شده است، تفاوتى بنیادى دارد. طبرى از واژه «تأویل» همان «تفسیر» را مراد کرده است و نه باطن و برداشت‌هاى عارفانه و رمزى؛ چنان‌که او در مقدمه مى‌گوید: شایسته‌ترین مفسران به درک حقیقت در تأویل قرآن – بندگان را به علم تأویل آن راه است – کسى است که حجتش در آنچه «تأویل» یا «تفسیر» کند واضح‌تر است.[۲]

گزارش محتوا

طبرى پس از نگارش مقدمه‌اى فراگیر درباره مسائل مرتبط با قرآن، تفسیر را با روشى خاص آغاز کرده و با هماهنگى مطلوبى در این روش، تفسیر را تا واپسین سوره، ادامه داده است. وى ابتدا آیه یا آیاتى از قرآن را برمى‌گزیند و با عنوان «القول فی تأویل قوله تعالى» و تعابیرى از این دست، به تفسیر آن پرداخته و کوشیده است تا دیدگاه خودش را درباره مراد الهى از آیات بیان کند[۳]

سپس به بحث در تبیین مفهوم و مدلول آیه پرداخته و در این راستا به طرح مباحث مربوط به لغت، نحو و قرائات، شأن نزول آیه یا آیات، مسائل فقهى و جز آنها اهتمام ورزیده است. آنگاه در هریک از این مباحث و به هنگام نیاز، شواهد شعرى از شعراى عرب جاهلى و اسلامى را آورده است. طبرى این مقطع را در تفسیر گاه به‌اختصار برگزار کرده و دیگرگاه، به صرف طرح اختلاف نظر اهل تأویل، اختلاف رأى قراء و نحویون و یا بحث لغوى اکتفا کرده و گاهى نیز به تحلیل آراء روى آورده و سخن استوار در دیدگاه خود را گزارش کرده است.[۴]

پس از این مرحله، با نقل و ضبط اقوال صحابه و تابعین، تفسیر را پى گرفته است. در این مرحله، با ذکر عباراتى از قبیل «و بنحو الذی قلنا قال أهل التأویل»، انبوهى از اخبار و روایات متفاوت از نظر قوت و وثاقت را با ذکر سلسله سند، از طبقات اول و دوم مفسران بدین‌گونه ارائه کرده است: از ابن عباس پنج طریق، از سعید بن جبیر دو طریق، از مجاهد بن جبر مکى سه طریق یا بیشتر در برخى موارد، از عکرمه سه طریق، از ضحاک بن مزاحم دو طریق، از عبدالله بن مسعود یک طریق، از قتاده بن دعامه سه طریق و از حسن بصرى سه طریق. همچنین از تفسیر عبدالرحمن بن زید بن اسلم، ابن جریح و مقاتل بن حیان و از تفاسیرى دیگر نام برده و از کتاب محمد بن سائب کلبى و مقاتل بن سلیمان و محمد بن عمر واقدى که از نظر وى، غیر قابل اعتماد بوده‌اند، جز در مقالات مربوط به تاریخ و سیرت‌ها و اخبار عرب، روایتى نقل نکرده است.[۵]

آنگاه اگر در تفسیر آیات، اختلاف نظرى میان مفسران یا قراء وجود داشته باشد، روایات مربوط به هر آیه را با هماهنگى خاص مفهومى، دسته‌بندى و ذکر کرده و هر مجموعه روایات متحدالمعنى را از مجموعه دیگر، با عنوان «ذکر من قال ذلک» تفکیک کرده و بر مثال ناقدى زبردست، به جرح و تعدیل روایات متناقض و نقد و بررسى آراء مختلف، پرداخته است. آنگاه یا قول مرجح را برگزیده یا با اقامه دلیل بر طرد و رد اقوال مختلف، نظر خویش را با قاطعیت اعلام داشته و یا به جهت اتحاد معنوى اقوال و روایات و مطابقت آن‌ها با رأى وى، بدون هیچ اظهار نظرى بحث را پایان برده و در مقام توجیه، ترجیح و استنباط، تعابیرى را از قبیل: «أولى الأقوال عندی بالصواب فی ذلک»، «أولى هذین القولین بالصواب»، «أولى هذه التأویلات بالآیه» و… به کار