پاورپوینت کامل تاریخ تفسیر قرآن کریم (بابایی) ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ تفسیر قرآن کریم (بابایی) ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ تفسیر قرآن کریم (بابایی) ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ تفسیر قرآن کریم (بابایی) ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله
۶ وابسته‌ها

ساختار

کتاب، شامل سخن ناشران، مقدمه و متن در سه بخش است.

گزارش محتوا

مقدمه حاوی معنای تفسیر و تأویل، باطن و تاریخ تفسیر قرآن، اهمیت و پیشینه بحث است.

تردیدى نیست که در عصر رسالت، تفسیر قرآن آغاز شده و نخستین مفسر قرآن کریم رسول خدا(ص) بوده است[۲]. نویسنده برای اثبات این مدعا دلایلی از قبیل تحلیل عقلی، وجود آیات و روایاتی در این زمینه آورده است. ایشان در بحث تحلیل عقلی می‌گوید: در قرآن کریم مطالبى ذکر شده که براى فهم آن و عمل به آن، به تفسیر و تبیین نیاز است؛ براى مثال، به برپاداشتن نماز فرمان داده ‌شده، ولى کیفیت آن بیان نشده است؛ به دادن زکات ترغیب شده، ولى مقدار و چگونگى آن بیان نگردیده است؛ به فریضه حج اشاره شده، ولى مناسک آن تبیین نشده است و… پس باید پیامبر(ص) این نوع آیات را تفسیر کرده باشد[۳].

در پاسخ به سؤال «آیا در عصر رسول خدا، تنها ایشان عهده‌دار تفسیر قرآن بودند، یا اینکه صحابه نیز از این فضیلت برخوردار بودند؟»، باید گفت: منابع نسبت به افرادی غیر از رسول خدا سکوت اختیار نموده‌اند و روایاتى که بیان معنا و تفسیر آیات را از امیر مؤمنان على(ع) و سایر صحابه نقل می‌کند نیز قابل استدلال نیست؛ زیرا معلوم نیست که آن معنا را در عصر رسالت بیان کرده باشند و چه‌بسا ادب اقتضا می‌کرده که در عصر رسالت به احترام رسول خدا(ص)، از بیان آنچه از تفسیر قرآن که با تعلم از رسول خدا(ص) یا اجتهاد و تدبر به دست آورده‌اند، سکوت کنند و با حضور آن حضرت در بین امت، به تفسیر قرآن نپردازند[۴]. دراین‌بین پیامبر نیز با استفاده از فهم عرفی، قرآن، تلقی از جبرئیل، وحی یا تعلیم قرآن، به تفسیر آیات شریفه قرآن می‌پرداخته است[۵].

پیامبر(ص) علاوه بر ذکر تفسیر آیات، به پرورش مفسرینی همچون حضرت علی(ع) نیز همت گماشته است. روایات شیعه و سنى دلالت دارد که رسول خدا(ص) همه معانى و معارف قرآن را به حضرت على(ع) آموخته است و آن حضرت نیز بدون کم‌ترین خطا و اشتباهى همه آن معانى و معارف را دریافت کرده و حتى یک حرف از آن را فراموش نکرده است. روایاتى از قبیل «علی خازن علمی»، «علی عیبه علمی»، «أنا مدینه العلم و علی بابها»، «أنا مدینه الحکمه و علی بابها» که در کتاب‌های فریقین با سندهاى متعدد از رسول خدا(ص) نقل شده نیز مؤید، بلکه مؤکد این مدعاست[۶].

یکی از ویژگى‌های تفسیر در عصر رسالت، حضور پیامبر اکرم(ص) در بین امت و امکان پرسش معناى آیات قرآن از آن حضرت است. این ویژگى موجب شده که در عصر رسالت، اجتهاد در تفسیر، یا نباشد و یا بسیار کم‌رنگ باشد… از ویژگی‌های دیگر تفسیر در آن عصر که از آثار تفسیرى آن عصر نمایان می‌باشد، این است که غالباً در تفسیر آیات به توضیح معناى لغوى کلمات و بیان اجمالى معناى آیات اکتفا می‌شده و بیشتر تفسیرهاى آن عصر به شکل حدیث است[۷].

فصل دوم به تفسیر در عصر حضور امامان معصوم(ع) اختصاص‌ یافته که در آن، طی سه بخش، مطالبی درباره مفسران عصر حضور، آثار تفسیرى عصر حضور و مآخذ، ویژگی‌ها و تطورات تفسیر در عصر حضور بیان شده است.

امامان معصوم نیز از مفسران بشمار می‌روند. بر این مدعا شواهدی ارائه شده است:

روایاتى که خبر می‌دهند امامان معصوم(ع) در معرفى خویش و بیان اوصاف و شئون خود، دانش تفسیر را از جمله دانش‌هایی که به آنان عطا شده، ذکر کرده و خود را از جمله مترجمان وحى الهى و کسانى که در تفسیر قرآن به آنان اعتماد می‌شود، معرفى کرده‌اند.
روایات تفسیرى نقل‌شده از آن بزرگواران[۸].
تفسیرهاى مأثور (نقل‌شده) از آنان را نیز یکى دیگر از شواهد مفسر بودن آنان می‌توان دانست[۹].

نویسنده ائمه دوازده‌گانه را به برگزیدگان مفسران نام‌گذاری کرده است و دلیل برگزیده بودن آنان را حکمت خدا و نصوص امامت، حدیث ثقلین و روایات صریح دانسته است[۱۰]. آنان در تفسیر قرآن نقش و وظیفه‌هایی دارند که برخی از آن‌ها چنین است:

حفظ‍ دانش و آثار تفسیرى رسول خدا(ص)؛
تعلیم تفسیر و تعمیق و توسعه آن؛
آموزش روش صحیح تفسیر؛
هشدار به مفسران فاقد صلاحیت؛
تحذیر از تفسیر به روش‌های انحرافى؛
تخطئه تفسیرها و برداشت‌های نادرست از آیات؛
نفى اسرائیلیات[۱۱].

ایشان در ادامه مباحث این بخش از کتاب، به مباحثی از قبیل مفسران صحابی، تابعین و بعد از تابعین پرداخته است.

نام شش صحابی (غیر از معصومین)، ۳۸ تابعی و ۱۵۷ بعد از تابعی در این مباحث آمده که متصف به وصف مفسر بوده‌اند.

نویسنده در پایان این مباحث چنین نتیجه می‌گیرد که:

در تمام دوران عصر حضور (۱۱-۲۶۰ق)، تفسیر قرآن استمرار داشته و مفسرانى براى آن بوده‌اند.
در تمام آن دوران، مفسرى برگزیده از ج