پاورپوینت کامل اِرمیا ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اِرمیا ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اِرمیا ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اِرمیا ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ارمیا کیست؟
۲ تاریخچه نبوت ارمیا
۳ پیام نبوى ارمیا
۴ ارمیا در عهد عتیق
۵ ارمیا در منابع اسلامى
۶ پانویس
۷ منابع

ارمیا کیست؟

ارمیا ابن ‌حلقیا از پیامبران یهود در قرن ۶‌ـ‌۷ قبل از میلاد بوده که در قرآن به ‌طور صریح از او نامى به ‌میان نیامده است؛ ولى منابع تاریخى و تفسیرى و روایى در ذیل برخى آیات از او یاد ‌کرده‌اند (سوره بقره/۲، ۲۴۳، ۲۴۶ و ۲۵۹؛ سوره اسراء/۱۷، ۴‌ـ‌۷؛ سوره انبیاء/۲۱،۱۱) که عمده این یادکردها درباره برخى حوادث سیاسى و اجتماعى یهود است. نام او در منابع اسلامى به ‌گونه‌هاى متعددى گزارش شده است: اِرمیا، اِرمیاء، اُرمیا، اورمیا و یرمیا.[۱]

واژه «یرمیا‌= Jeremiah» در زبان عبرى به ‌معناى «رفعت یافته از سوى خدا، منصوب از سوى او، خدا تیر مى‌افکند یا به زیر مى‌اندازد» آمده است.[۲]

ارمیا در عهد عتیق اهمیت ویژه‌اى داشته است و کتاب مستقلى به نام او در اسفار تورات به چشم مى‌خورد. او بنا به گزارش تورات در روستاى عناتوت در نزدیکى اورشلیم (واقع در ۶ کیلومترى شرق بیت‌المقدس کنونى) از خانواده‌اى کهانت ‌پیشه به دنیا آمد. سکونت خانواده او در منطقه‌اى موسوم به بنیامین،[۳] احتمالاً نشان‌دهنده انتساب وى به شاخه بنیامینى از بنى‌اسرائیل است؛ گرچه ابن‌عساکر و ابن‌خلدون او را از سبط لاوى‌ بن یعقوب دانسته‌اند.[۴]

برخى نیز احتمال داده‌اند او از نسل «ابیاتار شیلوى» کاهن عصر سلیمان است که به دستور وى به عناتوت تبعید شده بود.[۵]

تاریخچه نبوت ارمیا

ارمیا در دوره افول آشوریان و به قدرت رسیدن بابلیان و رقابت آن دو امپراتورى با حکومت مصر مى‌زیسته است. دوره حیات او به ‌دلیل همزمانى با تبعید یهودیان به بابل، نقطه عطف مهمى در تاریخ یهود به ‌شمار ‌مى‌رود.

تجزیه کشور یهودیه به دو بخش شمالى و جنوبى و جنگ‌هاى پیاپى میان آن‌ها و رواج شرک و ستم و بت‌پرستى میان یهودیان و ضعف و بحران اقتصادى، همگى سبب زوال قدرت و انحطاط سیاسى و فرهنگى و اجتماعى آنان شده و رونق و اقتدار زمان سلیمان را از بین برده بود.

در این دوره، شاهد ظهور پیامبران مصلحى هستیم که عمده آموزه‌هاى آنان صبغه‌اى اجتماعى، اخلاقى و فرهنگى داشت. این پیامبران، در کنار پند مردم به پیش‌گویى حوادث اسف‌بار آینده یهود به ‌صورت عذاب خداوند پرداخته، بدین وسیله آنان را از عواقب شوم کردارهایشان بیم مى‌دادند. این پیامبران در عین حال پس از توبیخ مردم و ابلاغ انذار و عذاب زودرس الهى، آنان را به آینده‌اى روشن در عصر ظهورِ نجات دهنده‌اى بزرگ مژده مى‌دادند.

اشعیاى نبى سر سلسله این پیامبران به‌شمار مى‌رود که احتمالا ارمیاى نبى نیز با توجه به فاصله کم تاریخى میان آن دو از او متأثر بوده است؛ گرچه از نگاه کلامى هر دو پیامبر از یک سرچشمه که همان وحى خداوندى است، اثر پذیرفته‌اند.

اشعیا و ارمیا همواره از همگرایى با مصر در برابر حملات آشوریان و پس از آن‌ها بابلیان پرهیز داده و به نوعى، بى‌طرفى در نزاع‌هاى امپراتورى‌هاى بزرگ همسایه جهت محافظت از اورشلیم سفارش مى‌کردند؛[۶] البته این رویکرد آن‌ها صبغه‌اى وحیانى و نه صرفاً سیاسى داشت.

ارمیا همزمان با پادشاهى یوشیا به نبوت مى‌رسد[۷] (۶۲۸‌ ق.‌م) یوشیا با دست یافتن به نسخه‌اى مفقود از شریعت موسى، تصمیم مى‌گیرد در یهودیه به اصلاحات گسترده مذهبى و فرهنگى و اجتماعى دست زند.[۸]

فعالیت چشمگیرى از ارمیا در این دوره گزارش نشده، جز آن که برخى احتمال داده‌اند او نیز در جریان اصلاحات با پادشاه همکارى داشته است.[۹] برخى نیز ارمیا را فرزند همان حلقیاى کاهن دانسته‌اند که اسفار تورات را یافته و در اختیار یوشیا قرار داده است.[۱۰] گفتگوها و مناجات‌هاى ارمیا با خداوند در آغاز دوره رسالتش به این دوره مربوط مى‌شود که در بخش‌هاى نخست سِفْر او گرد آمده است. جانشینان یوشیا با اعتماد به قدرت مصر در برابر خطر بُختُ نُصَّر به ‌سوى امپراتورى غربى گراییده و به شیوه کفرآمیز و ستمگرانه شاهان پیش از یوشیا بازگشتند. فعالیت عمده ارمیا در دوره این پادشاهان تا تخریب اورشلیم بدست بُختُ نُصَّر است.[۱۱]

او که اخلاق مردم را فاسد و زمامداران را ستمگر و بى‌سیاست و ملت را در انحطاط مذهبى و ملى و ضعف سیاسى مى‌دید، در هر مکان از خانه خدا تا کوچه و بازار و به هر وسیله و بیان ممکن به اندرز مردم پرداخته، از هجوم بُختُ نُصَّر و تخریب اورشلیم خبر مى‌داد تا آن که تصور مزدورى بابل و خیانت به میهن درباره او پدید آمده و از سوى کاهنان، امیران و پیامبران دروغین مورد آزار فراوان قرار گرفت و تا مرز کشته شدن پیش رفت.[۱۲] او پادشاه و بزرگان یهود و عموم مردم را به ‌دلیل نقض احکام روز شنبه و پرستش رب النوع خورشید و گناهان دیگر توبیخ ‌مى‌کرد.

پیامبران دروغین از روى فریب در برابر انذارهاى او، مردم را به امیدهاى نابجا مژده داده، نعمت و آسایش را براى یهودیان در آینده نزدیک پیش‌بینى مى‌کردند؛ از این ‌روى ارمیا به پیامبر شر لقب یافته بود و مردم از او بیزارى جسته، نفرینش مى‌کردند.[۱۳]

گریه و اندوه فراوان او بر قومش از وى پیامبرى گریان و اندوهناک به نمایش گذاشته است: «کاش که سر من آب بود و چشمانم چشمه اشک تا روز و شب بر کشتگان دختر قوم خود مى‌گریستم».[۱۴]

در این میان، حمله نخست بُختُ نُصَّر و اسارت بزرگان یهود به همراه پادشاهان یهویاقیم نیز در اصلاح مردم، حاکمان و کاهنان بى‌تأثیر بود تا آن که مدتى بعد در اثر استقلال خواهى صدقیا، پادشاه دست‌نشانده بابل و بى‌توجهى او به اندرزهاى ارمیا، بُختُ نُصَّر بار دیگر به اورشلیم حمله برده، شهر را به آتش کشید و هیکل سلیمان را تخریب کرد و انبوهى از یهودیان را به اسیرى به بابل برد.[۱۵] (۷‌ـ‌۵۸۶‌ ق.‌م)

ارمیا به فرمان او از زندان کاخ صدقیا نجات یافت و با او به نیکى رفتار شد.[۱۶] اندکى بعد، مردم باقى‌مانده در اورشلیم با کشتن جدلیا، شاه دست ‌نشانده بُختُ نُصَّر بار دیگر بر بابل شوریده به رغم مخالفت ارمیا او را به اجبار با خود به مصر بردند.[۱۷]

سرنوشت او از این دوره به بعد در هاله‌اى از ابهام است. برخى او را در مصر مدفون مى‌دانند و برخى دیگر از مرگ او در بابل خبر مى‌دهند. پاره‌اى گزارش‌ها نیز از سنگسارشدن وى بدست یهودیان مهاجر به مصر حکایت دارد. برخى از مسیحیان نیز به استناد عبارتى از رساله عبرانیان در عهد جدید،[۱۸] به شهادت آن پیامبر اعتقاد دارند؛ در مقابل عده‌اى دیگر او را همچنان زنده ‌پنداشته بازگشت او را به این جهان از بهشت ‌برین باور دارند.[۱۹]

پیام نبوى ارمیا

رسالت ارمیا، پیام انتقام خدا از ملتى گنه‌کار است. سخن خداوند در دوره غضب او بر بنى‌اسرائیل بر وى نازل مى‌شود تا چونان آتشى بر آنان شعله افکند. این رسالت سنگین و آن مردم نافرمان از هر سو بر او فشار مى‌آورد؛ بدین سبب سفر او از مناجات‌هاى سوزناک و پرتلاطم با خداوند سرشار است.[۲۰] او مردى تنها میان مردمى نادان بود که او را به درستى درنیافته بودند و به وى افترا مى‌بستند و ستم مى‌کردند و او جز خدا پناه دیگرى نداشت؛ از این ‌روى در کتاب وى به احساس شدید مسئولیت در برابر خداوند و گوهر پیوند انسان با خدا برمى‌خوریم.

پیام او، پیام معنویت و عرفان است؛ عهد خدا را به مردم یادآور مى‌شود و بلاى قریب‌الوقوع را از روى عصیان و طغیان ملت مى‌شمرد، نه آن که حادثه‌اى تصادفى باشد. او از نگاه سطحى و ظاهرى به دین و آیین و بسنده کردن به اصلاحات ظاهرى پرهیز داده، به امتداد اصلاح و بازسازى دینى تا اعماق درون دعوت مى‌کند؛ چرا که خدا فقط به قلب آدمیان مى‌نگرد و فقط روزه انسانى پاک و قربانى دلى وارسته را مى‌پذیرد؛ پس دل‌ها را از شهوت گناهان تن بشویید و او را خدمتى شایسته کنید.

ارمیا، جریان دین و مذهب را از سطح قومى و قبیله‌اى به رابطه‌اى معنوى میان همه انسان‌ها با خداى خویش، تعالى مى‌بخشد؛ پس چه بسا هیکل خداوند از میان رفته، خراب شود و ملت خدا کشته و اسیر شوند و مملکت خدا سقوط کند؛ اما باز ‌بندگى انسان و دیانت او در برابر خداى خویش در هر حال محفوظ است. تصور نادرست امت برگزیده خدا در این رویکرد از هم فرو مى‌پاشد. ملت خدا هر ملتى است که حریم او را پاس دارند.

آنچه او مى‌خواهد، اورشلیم مستقل و مقتدر نیست بلکه مردمى امین و خداخواه است؛ پس هر انسانى از هر نژاد و خون و رنگ و جنسیتى با خداى خود رابطه‌اى ویژه دارد. این نوع نگاه، زمینه‌ساز پیدایش عهد جدید است که دل‌هاى آدمیان در آن واسطه میان خدا و انسان قرار مى‌گیرد؛ از این ‌رو مسیحیان او را مژده رسان ظهور عهد جدید بدست عیسى مى‌دانند.[۲۱]

پیامبران پس از ارمیا مانند حزقیال و اشعیاى دوم[۲۲] و به ‌ویژه زکریا نیز رویکرد نبوى او را دنبال کرده‌اند تا آن جا که برخى مسیحیان، روح ارمیا را در زکریا جارى شمرده‌اند.[۲۳]

ارمیا در عهد عتیق

در دوره ارمیا، پیامبران دروغین بسیارى نیز حضور داشتند و این سبب مى‌شد تا مردم در ادعاى او با دیده تردید بنگرند؛ اما سرانجام متألّهان یهود در بازگشت از تبعید بابل تصمیم گرفتند او را از پیامبران الهى برشمرده و افزون بر سخنانش، تاریخ زندگى او را نیز در تورات به ‌صورت پیامبرى الهى درج کنند.[۲۴]

کتاب ارمیا یک بار به ‌وسیله شاگردش باروک، تدوین یافته، در بیت ایل در حضور مردم بر همگان خوانده شد؛ ولى پادشاه یهویاقیم از آن سخنان ناخشنود شد و آن صحیفه را پاره پاره کرد؛ آنگاه او با همیارى باروک به نگارش دوباره آن پرداخت.[۲۵]

سِفْر او شامل موضوعات ذیل است: مناجات‌هاى دوره آغاز رسالت، گفتگوها و منازعاتش با کاهنان و بزرگان و پیامبران دروغین، درددل و شکایت به خدا از سختى بار رسالت، اندرزها و پندهاى اخلاقى و پیام‌هاى معنوى، بیم دهى از نزول عذاب الهى و سقوط اورشلیم، توبیخ و انتقاد شدید از مردم گنه‌کار اورشلیم و فساد اخلاقى یهود و دعوتشان به توبه، دعوت به گوهر معنوى و اخلاقى دین در انجام مناسک و آداب مذهبى، دعوت به توحید و انتقاد از آیین‌هاى شرک آلود اقوام همسایه، گریه و اندوه بر سرانجام شوم اورشلیم، نامه‌اى به تبعیدیان بابل جهت تقویت روحیه آن‌ها و سفارش ایشان به حفظ دین در آن محیط، برخى گزارش‌هاى مهم تاریخى از آن دوره، خبر از افول و نابودى همه اقوام و تمدن‌هاى بزرگ، خبر از آینده‌اى روشن در پایان حوادث اسف بار جهان.

افزون بر سِفر ارمیا، سِفر مراثى نیز در ترجمه یونانى، معروف به سبعین به او نسبت داده شده و مرثیه پنجم آن به دعاى ارمیا نامگذارى شده است. این سِفْر گرچه از دیرباز میان متألّهان یهودى و مسیحى به ارمیا منسوب بوده، وجود برخى سخنان ناسازگار با دیدگاه‌هاى ارمیا سبب تردید برخى معاصران در این انتساب شده است. نامه دیگرى نیز از ارمیا خطاب به اسیران یهودى بابل در پایان سفر باروک ثبت شده که صحت آن نیز مورد تردید است و از مجموعه اپوکریفایى عهد عتیق به ‌شمار مى‌رود.

بخش‌هایى از سِفر مزامیر[۲۶] به اضافه برخى متون اپوکریفایى دیگر نیز به ارمیا نسبت داده مى‌شود.[۲۷] دیدگاه عهد عتیق درباره ارمیا از نگاهى کلى متأثر از رویکرد کلامى یهود به خداوند با طبیعتى شبه بشرى و پدیده نبوت به مثابه واقعیتى عادى و محسوس و شخصیت پیامبران به ‌صورت انسان‌هایى معمول با همه واکنش‌ها و افت و خیزهاى بشرى است که به ‌طور طبیعى، واکنش انتقادى متألهان مسلمان را در پى داشته است.[۲۸]

ارمیا در منابع اسلامى

منابع تاریخى و تفسیرى اسلامى از آن جا که نام ارمیا در قرآن به صراحت نیامده و حوادث زندگى او به تفصیل مورد توجه قرار نگرفته، از گزارش‌هاى تورات و باورهاى یهودیان و مسیحیان درباره این پیامبر، تأثیر بسیارى پذیرفته‌اند. در این میان، نقش «وهب ‌بن منبه» در ورود بخش گسترده‌اى از اسرائیلیات درباره این شخصیت بنى‌اسرائیل نیز حائز اهمیت است.

در عین حال، انعکاس دیدگاه یهودى و مسیحى در