پاورپوینت کامل اُبىّ ‌بن ‌خَلَف ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اُبىّ ‌بن ‌خَلَف ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اُبىّ ‌بن ‌خَلَف ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اُبىّ ‌بن ‌خَلَف ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ زندگی نامه
۲ اُبى ‌بن خلف در شأن نزول
۳ پانویس
۴ منابع

زندگی نامه

اُبى ‌بن خلف و برادرش امیه، از اشراف قریش در جاهلیت بودند که در دشمنى با پیامبر صلى الله علیه و آله و مسلمانان، گوى سبقت از دیگران مى‌ربودند. او از دلیران عرب بود؛ چنان‌ که عمرو بن عاص در مشاجره‌اى با عماره ‌بن ولید بن مغیره مى‌گوید: من از همه بزرگان بهره‌اى برده‌ام، از اُبى دلیرى را.[۳]

آنچه در زندگانى اُبى دیده مى‌شود، سراسر تکبُّر و سرکشى است. امام على علیه‌السلام در احتجاج با دانشمندى یهودى، اُبى را از فرعون‌هایى مى‌شمارد که پیامبر صلى الله علیه و آله به ‌سوى آنان برانگیخته شده است.[۴]

به روایتى، سبب پیدایش پیمانِ جوانمردان (حلف ‌الفضول) که رسول خدا صلی الله علیه و آله حتى پس از اسلام بدان مباهات مى‌کرد،[۵] ستم اُبى در معامله با «قیس ‌بن ‌شیبه» یا «لمیس ‌بن ‌سعد» بود. شعر لمیس نیز بر آن گواه است.[۶] همچنین آورده‌اند: وقتى امیه یکى از بردگانش را شکنجه مى‌کرد، اُبى مى‌گفت: عذابش را افزون ‌کن.[۷]

کینه‌ورزى و دشمنى اُبى با رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله از ابتداى بعثت آشکار است. وى و گروهى از سران شرک به دیدار ابوطالب شتافته، خواستار باز‌ایستادن رسول ‌خدا صلی الله علیه و آله از دعوت به توحید شدند.[۸]

وى همچنین دیگران را از گرایش به اسلام بازمى‌داشت. آورده‌اند که «عقبه ابن ‌ابى‌معیط» دوستِ صمیمى اُبى که مراوده اندکى نیز با رسول خدا صلی الله علیه و آله داشت،[۹] حضرت را به ضیافتى دعوت کرد؛ اما پیامبر دست به طعام نبُرد تا عقبه شهادتین بر زبان جارى سازد و او نیز چنان کرد.

وقتى اُبَى از این ‌رویداد آگاه شد بر عقبه سخت عتاب کرد و عذر نپذیرفت جز آن ‌که بر چهره پیامبر صلى الله علیه و آله آب دهان اَفکَنَد.[۱۰] برخى گفته‌اند: او به این کار موفق نشد؛[۱۱] اما عده‌اى بر این باورند که عقبه براى جلب رضایت اُبى، خواستِ او را برآورد و بسزاى ارتداد خویش، در نبرد بدر به فرمان پیامبر سر از کف بداد.[۱۲]

پس از نزول آیات اول سوره روم که از پیروزى روم بر ایران خبر مى‌داد، اُبى از سرستیز با ابوبکر بر عدم تحقق وعده الهى شرط بست؛ اما با تحقق آن ابوبکر صد شتر ماده به چنگ آورد.[۱۳]

دشمنى اُبى با رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله بدان پایه بود که او را سرسخت‌ترین و آزاردهنده‌ترین دشمنان رسول خدا دانسته‌اند؛[۱۴] چنان‌که هرگاه در مکه به پیامبر مى‌رسید، مى‌گفت: اسبم را نیک پرورش مى‌دهم تا سوار بر آن تو را بکشم.[۱۵]

وى در توطئه دارالندوه شرکت داشت[۱۶] و در پى آن در «لیلهالمبیت» کمر به قتل پیامبر بست.[۱۷] چون پیامبر مورد پذیرش مردم مدینه قرار گرفت، او و ابوسفیان ضمن نامه‌اى از آنان خواستند تا از حمایت پیامبر صلى الله علیه و آله دست بردارند.[۱۸] اُبى، جان و مالش را بر سر دشمنى با رسول خدا نهاد و از ‌جمله اطعام‌کنندگان سپاه شرک در غزوه بدر بود.[۱۹]

او که بر کشتن پیامبر صلى الله علیه و آله سوگند یاد ‌کرده بود،[۲۰] وقتى در جنگ اُحد یاران رسول‌ خدا صلی الله علیه و آله را پراکنده دید، فریاد برآورد: اى محمد! زنده نمانم اگر تو زنده بمانى؛ سپس خشمگینانه به ‌سوى پیامبر تاخت و چون برخى اصحاب، خواستار رویارویى با حمله او شدند، پیامبر فرمان داد همه کنارى بایستند؛ اما مصعب خود را به پیش انداخت و به ضربه ابى، به شهادت رسید.

در این هنگام، پیامبر خدا عصاى نوک تیز حارث بن ‌صمه را برداشت و بر گردن اُبى فرود آورد. این ضربت اعجازگونه پیامبر بانگى سخت از او برآورد. یاران اُبى گفتند: اثر این خراش نه جاى آن همه فریاد است. اُبى گفت: اگر این ضربت به همه اهل بازار «ذى‌المجاز» وارد آید، تحمل نتوانند کرد؛ زیرا سخن او حق است که گفت: من به خواست خدا، اُبى را خواهم کشت. وى پس از آن در راه مکه بر اثر همان ضربت به هلاکت رسید[۲۱] و بدین طریق به نفرین پیامبر، گرفتار سخت‌ترین عذاب الهى شد.[۲۲] از رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله نقل است که سخت‌ترین عذاب‌ها در قیامت، از آنِ کسى ‌است که پیامبرى را کشته باشد یا پیامبرى او را بکشد.[۲۳]

اُبى ‌بن خلف در شأن نزول

شمار آیاتى که مفسران، در ذیل آن‌ها از اُبى یاد ‌کرده‌اند، بسیار است. در این آیات اُبَى گاه سبب انحصارى نزول آیه و گاه یکى از افراد آن است. گاهى نیز از باب تطبیق و ذکر مصداق، از او سخنى به ‌میان آمده است. این آیات عبارت‌اند از:

«أَوَلَمْ یَرَ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَهٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ»؛ آیا انسان نمى‌داند که ما او را از نطفه‌اى آفریدیم و ناگاه او دشمنى آشکار است. (سوره یس/۳۶، ۷۷) بسیارى از مفسران گفته‌اند: روزى اُبَى و جمعى از مشرکان نزد رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله آمده، با او محاجه کردند.

در این میان اُبى در ‌حالى‌ که استخوانى پوسیده را با فشار دست خرد مى‌کرد و بر باد مى‌داد، به تندى گفت: آیا خداوند این استخوان پوسیده را زنده خواهد کرد؟ پیامبر پاسخ گفت: آرى، خداوند این استخوان را زنده خواهد کرد؛ چنان‌که تو را هم مى‌میراند و زنده مى‌کند و به آتش جهنم درمى‌آورد.[۲۴] پس از این، آیه ‌پیشین نازل شد.

درباره آیات ۴ سوره نحل/۱۶[۲۵]؛ ۶۶ سوره مریم/۱۹[۲۶]؛ ۱۰ سوره سجده/۳۲[۲۷]؛ ۴۹ سوره اسراء/۱۷[۲۸] نیز همین روایت را آورده‌اند.

«وَیَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى یَدَیْهِ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا × یَا وَیْلَتَى لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِیلًا»؛ و (به خاطرآور) روزى را که ستمکار، دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد (و) مى‌گوید: اى کاش با رسول راهى برمى‌گزیدم! اى واى بر من! کاش فلان (شخص گمراه‌کننده) را دوست نمى‌گرفتم‌. (سوره فرقان/۲۵، ۲۷‌ـ‌۲۸)

گفته‌اند: مراد از «فُلانـًا» اُبى ‌و «ظالم» عقبه ابن ‌ابى ‌معیط است[۲۹] و آیه پس از آن‌که عقبه به تحریک اُبى، رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله را مورد اهانت قرار داد، نازل شد و زبان حال و ندامت او را در قیامت بیان کرد؛[۳۰] در نتیجه شاید از باب بیان مصداق گفته‌اند: آیه ‌۶۷‌ سوره اعراف/۷ که از دشمنى برخى دوستان در قیامت حکایت مى‌کند و آیه‌ ۲۴ سوره زمر/۳۹ که حاکى از به ‌صورت در افتادن کسى در عذاب است، درباره او فرود آمده است.[۳۱]

در آغاز بعثت، سران شرک از ‌جمله اُبى، نزد ابوطالب آمده خواستار خوددارى رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله از دعوت شدند؛[۳۲] اما با ناامیدى و شگفتى باز‌گشتند و خویشتن را به پاى‌دارى بر عبادت بت‌ها فراخواندند. در این باره، آیات ۵‌ـ‌۶ سوره ص/۳۸ فرود آمد: «أَجَعَلَ الْآلِهَهَ إِلَهًا وَاحِدًا إِنَّ هَذَا لَشَیْءٌ عُجَابٌ × وَانطَلَقَ الْمَلَأُ مِنْهُمْ أَنِ امْشُوا وَاصْبِرُوا عَلَى آلِهَتِکُمْ إِنَّ هَذَا لَشَیْءٌ یُرَادُ»؛ آیا او به جاى این همه خدایان، خداى واحدى قرار داده؟! این به ‌راستى چیزى شگفت است! سرکردگان آنان روان شدند و (گفتند) بروید و بر خدایان خویش ایستادگى کنید که این امر به راستى هدف است.
در جنگ بدر ۱۲ تن از سران شرک از ‌جمله اُبى، تأمین غذاى سپاه را بر عهده داشتند[۳۳] که خداوند با نزول آیه‌ ۳۶ سوره انفال/۸ ‌این بذل و بخشش را براى بازداشتن از راه خدا، مایه حسرت آنان اعلام کرد: «إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِیَصُدُّواْ عَن سَبِیلِ اللّهِ فَسَیُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَکُونُ عَلَیْه