پاورپوینت کامل الفرقان فى تفسیر القرآن ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الفرقان فى تفسیر القرآن ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الفرقان فى تفسیر القرآن ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الفرقان فى تفسیر القرآن ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ مؤلف
۲ زندگی‌نامه و اظهارنظرها
۳ معرفى اجمالى کتاب
۴ سبک تفسیر
۵ شاخصهاى ویژه تفسیر
۶ شاخصهاى مشترک تفسیر
۷ وضعیت نشر
۸ پانویس
۹ منابع
۱۰ متن کتاب الفرقان فى تفسیر القرآن

مؤلف

شیخ محمد صادقى تهرانى.(معاصر)

زندگی‌نامه و اظهارنظرها

دکتر صادقى از علما و مدرسان مبارز و معاصر حوزه علمیه قم است که در خانواده علم و تقوا و وعظ و خطابه به دنیا آمد. وى تحصیلات جدید خود را تا سطح دکترا در تهران و تحصیلات دینى را در حوزه قم و نجف به انجام رساند.

پیش از انقلاب اسلامى به علت فعالیت‌هاى مبارزاتى از ایران متوارى شد و در نجف و سپس مکه سکونت گزید. شیخ محمد پس از پیروزى انقلاب به ایران آمد و در شهر قم به تدریس و تألیف مشغول گردید. نامبرده داراى آثار گوناگونى در زمینه فقه، کلام، تاریخ، عقاید و تفسیر است.[۱]

معرفى اجمالى کتاب

این تفسیر یک دوره کامل تفسیر قرآن است که از آغاز تا انتهاى قرآن به تفسیر آیه به آیه آن پرداخته است. این تفسیر، هم از نگاه محتوا و هم از جهت سبک، یکى از تفاسیر بدیع امامیه به شمار مى آید و داراى مطالب و نکات بکر و تازه است. این تفسیر در طى سال‌هاى (۱۳۹۷ـ۱۴۰۷) نوشته شده و حاصل سخنرانی‌هایى بوده که مؤلف در حوزه هاى قم و نجف براى طلاب علوم دینى برگزار مى کرده است.

این تفسیر، تفسیرى تحلیلى، تربیتى و اجتماعى از قرآن است و مؤلف آن را با استناد به احادیثى که آن‌ها را صحیح و سازگار با ظواهر قرآن دانسته، نوشته است. به همین علت مؤلف به شدت از اسرائیلیات و احادیث جعلى و ضعیف پرهیز کرده و با توجه به این که جزء فقها بوده، مطالب گسترده اى در مورد مسائل فقهى و احکام در این تفسیر آورده است.

وى همچنین مسائل عقیدتى و کلامى را با تهذیب و دقت و تفصیل بیان کرده و از تحمیل نظریات جدید علمى بر قرآن خوددارى ورزیده و معتقد است که قرآن از آن‌ها بى نیاز است، مگر این که به وسیله آن ابهامى از اشارات قرآن زدوده شود و البته به شرط این که آن نظر علمى، قطعى و ثابت باشد.

مؤلف به همین علت به شیخ طنطاوى مى تازد و مى گوید: «تعداد زیادى از مفسران غرب زده در علوم و نظریات جدید علمى غرق شده اند و فراموش کرده اند که قرآن علم خدا است و هرگز دگرگون نمى شود؛ حال آن که دانش بشرى دائماً در تبدیل و دگرگونى و رسیدن از خطا به صواب و از صحیح به صحیح تر است».[۲]

سبک تفسیر

عنوان تفسیر چنین مى‌نماید که مفسّر از دو سبک تفسیر قرآن با قرآن و تفسیر قرآن با سنّت، سود برده است. امّا در مقدمه تفسیر اظهار مى‌دارد که بایسته‌ترین روش تفسیرى، شیوه تفسیر قرآن با قرآن است. وى مى‌نویسد:« همه شیوه‌هاى تفسیرى نادرست است. جز شیوه تفسیر قرآن با قرآن و این همان شیوه تفسیرى پیامبر( ص) و امامان( ع) است. بر مفسران لازم است که این روش تفسیرى را از معلمان معصوم فرا گیرند و در تفسیر آیات به کار بندند.
در مجالى دیگر مى‌نویسد:« روشهاى تفسیرى از دو حالت بیرون نیستند: یا تفسیر قرآن با قرآن هستند و یا تفسیر قرآن با رأى».

مفسّر در تحلیل و تأیید این شیوه پیشنهادى، به آیه‌هایى استدلال مى‌کند که قرآن را نور و برهان و بیان و هدایت معرفى مى‌کند و مى‌گوید: چیزى که خود، بیان و هدایت است و مرجع و تکیه‌گاه غیر خود به شمار مى‌آید، پیش از این که روشن‌گر غیر باشد، باید خود مبیّن و روشن‌گر خود باشد.

مفسر بر این باور است که برآیند تفسیر قرآن به قرآن، دستیابى به نخستین مفاهیم و معارف قرآنى است، مرتبه‌اى از معنا که در چارچوب دلالت تطابقى آیه قرار دارد. در حالیکه روایات تفسیرى در صدد نشان دادن نمونه‌ها و معانى پنهان آیات است و چنانکه خود مى‌گوید، نگاه روایات تفسیرى به معانى ژرفتر کلام وحى است، با این ویژگى که مفاهیم ژرف، ریشه در معانى و منطوق دارد و در پرتو آن شکل مى‌گیرد به گونه‌اى که درستى و نادرستى آن‌ها در گرو برابرى و نابرابرى با منطوق آیات است. چه این که به مقتضاى محوریت قرآن در ارزشیابى روایات و درستى و نادرستى آنها، منطوق آیات، معیار سازگارى و ناسازگارى روایات با قرآن است. و در نتیجه تفسیر مأثور چیزى جدا از آیه نیست. بلکه برخى از مراتب معنایى آن است که در پرتو سطح ظاهر آیه با یارى جستن از آیات دیگر به دست آمده است. بنابراین تفسیر قرآن با سنت گونه‌اى از تفسیر قرآن با قرآن است.

دکتر صادقى در مقدمه تفسیر مى‌نویسد:« کم‌ترین چیزى که باید نسبت به آن اقدام کرد، فهم عبارت است که همان معناى مطابقى و ظاهر آیه مى‌باشد. پس این معناى مطابقى، پایه و اساس کشف زوایاى دیگر از معنا قرار مى‌گیرد، چه این که تفسیر داراى چهار مرتبه است: تفسیر عبارت، تفسیر اشارت، تفسیر لطافت و تفسیر حقایق، پس همین معناى ظاهر، معیار عرضه حدیث بر قرآن است.»

نمونه‌هاى عملى تفسیر نیز گویاى همین واقعیت است که مفسر در پذیرش تفسیر مأثور، بیش از هر چیز به سازگارى آن با مراتب مختلف معنایى آیه مى‌اندیشد و دستیابى به هر معناى تازه را در پرتو مفهوم ظاهر آیه و سازگارى با آن جست و جو مى‌کند.

به این ترتیب شیوه مفسر در حقیقت همان شیوه پیشنهادى تفسیر قرآن با قرآن است هر چند از سنت نیز بهره برده است. از جهتى نیز مى‌توان گفت تفسیر ایشان در ردیف تفاسیر تحلیلى، اجتهادى، تربیتى و اجتماعى محسوب مى‌گردد.

شاخصهاى ویژه تفسیر

شیوه نگارش‌

نویسنده با بهره‌گیرى از صناعت تضمین، سجع و با استفاده گسترده از مصدرهاى صناعى شیوه جدیدى را در پیش گرفته است که در تفاسیر موجود، مانند آن دیده نمى‌شود.
این سبک نو و ناآشنا در آغاز، خواننده را در فهم عبارات و مقصود مفسر دچار مشکل مى‌کند و به نظر مى‌رسد نوعى تکلّف و تصنّع در تعبیر و بیان صورت گرفته است، ولى پس از مدتى که ذهن با سبک نوشتارى مؤلف انس گرفت، ظرافتها و دقتهایى که مفسر در انتخاب و به کارگیرى واژه‌ها و تعبیرات مورد توجه قرار داده است، پدید مى‌شود و خواننده را در فهم معانى و مقاصد یارى مى‌دهند. بنابراین استفاده از تفسیر الفرقان اندکى بردبارى مى‌طلبد. این سبک بیشتر به سبک نوشتار مطبوعاتى روز لبنان شباهت داشته و متأثر از مدت اقامت مفسر در آن کشور مى‌باشد.

بهره‌گیرى از ظرفیت مفهومى واژه‌ها

از ویژگیهاى دیگر این تفسیر، بهره‌گیرى از ظرفیت مفهومى واژه‌هاست. نخستین چیزى که مفسر در تفسیر یک آیه بدان توجه نشان مى‌دهد حدود و گستردگى مفهومى کلمات است، سعى او بر آن است که مفاهیم واژه‌ها را بدون هر گونه محدودیتى و با همان گستردگى طبیعى که در خود کلمه و با توجه به موقعیت کاربردى آن در آیه وجود دارد، به عنوان پایه و سرآغاز تفسیر قرار دهد، و تا اندازه‌اى که توانایى ذهنى و فکرى مفسر اجازه مى‌دهد به گستردن مفهوم آیه و شناخت مصداقها و واقعیتهاى قابل انطباق در آن بپردازد و هر گونه محدود سازى را تا آن جا که از خود آیه در پرتو آیات تفسیر دیگر پدید نیامده باشد به کنار گذارد. از همین رو حجم مواردى که تفسیرهاى روایى تحدیدگرا، در این تفسیر حمل بر جرى و تطبیق شده است و به مراتب بیش‌تر از دیگر تفاسیر است. البته در بخش جرى و تطبیق مى‌توان این شیوه را متأثر از تفسیر گرانقدر المیزان مرحوم علامه طباطبائى« ره» دانست.

به عنوان نمونه مى‌توان به آیه ۳ سوره نساء«فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا تَعْدِلُوا فَوَاحِدَهً » اشاره کرد ایشان مى‌نویسد:« اینعدالت تنها عدالت فردى و در زمینه تأمین حقوق همسران نیست، بلکه عدالت اجتماعى را نیز شامل مى‌شود، بنابراین اگر در جامعه شمار زنان و مردان مساوى بود، ازدواج متعدد براى یک مرد جایز نیست، زیرا موجب ظلم و رعایت نکردن عدالت مى‌شود.»( تفسیر فرقان ج ۶ ص ۱۷۲)
امثال این نمونه به روشنى تمایل شدید مفسر را در بهره‌جویى از اطلاق و ملاحظه مفهوم طبیعى کلمات نشان مى‌دهد. بلکه مفسر بر این باور است که محدود کردن مفاهیم آیات در محدوده فکرى مردم یک زمان، آیات را متشابه مى‌کند که باید از آن پرهیز کرد.( تفسیر فرقان ج ۱ ص ۵۰)

به کار بردن واژه‌هاى مشترک در چند معنا

ویژگى دیگر این تفسیر، حمل واژه‌هاى مشترک قرآنى، بر چند معنا و اراده مفاهیم متقابل از یک واژه است، تفاسیر دیگر پیش‌تر در زمینه واژه‌هاى مشترک، یکى از معانى را انتخاب کرده و بقیه را نادیده مى‌گیرند، ولى سبک الفرقان جز این است. هر جا کلمه‌اى از نظر لغوى چند معناى گونه‌گون داشته باشد و با دستورهاى ادبى و جایگاه کاربردى آن در آیه سازگار باشد، آن واژه را بر همه آن معانى حمل مى‌کند و همه آنها را جزء تفسیر آیه مى‌داند و در عرض هم مى‌پذیرد.
مى‌نویسد:« اگر آیه‌اى معناهاى چندى را برتابد که همه آنها صحیح باشد و ناسازى بین آنها نباشد، اشکال ندارد که همه آنها مقصود باشد، چنانکه در شیوه ما در این تفسیر دیده مى‌شود.»( تفسیر فرقان ج ۲۷ ص ۱۱۸ و ج ۳۰ ص ۳۰)

درنگ در تعبیرها و دقت در واژه‌ها

مفسر، نسبت به شکل تعبیر و کاربرد کلمات بسیار حساس است، شاید بتوان گفت نقطه آغاز تفسیر هر آیه، تأمل در واژه‌ها و کیفیت کاربرد آن در آیه است، مفسر از این راه در کشف زوایاى جدید مفهوم آیه و نشان دادن تصوّر نور از محتواى آن بهره زیاد برده است.
به عنوان نمونه ذیل آیه ۲۱ سوره بقره«یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ…»هر یک از کلمات:« یا ایها» و« الناس» را توضیح مى‌دهد و فلسفه انتخاب آنها را بیان مى‌کند، از جمله آن که: کلمه« یا» که براى نداى دور است، از آن رو به کار رفته است که مردم پیش از عبادت خدا، از محضر ربوبى دورند.( تفسیر فرقان ج ۱ ص ۲۱۴)

اعتماد بر ملاکها و اصول خود و محور قرار ندادن آراى تفسیر مفسران‌

پدیده دیگر در سبک نویسنده تکیه بر فهم و برداشت شخصى و بى‌اعتمادى به گفته‌ها و دیدگاههاى دیگران است. مفسر با دقّت و درنگ در مفردات و ترکیبات آیه به صورت مستقیم و با استمداد از آیات یا روایات راهگشا به سراغ تفسیر مى‌رود و از هر گونه درگیر شدن با گفته‌ها و نظریه‌ها خوددارى مى‌کند. البته این بدان معنا نیست که هیچ گونه نقل و نقدى نسبت به نظریات ندارد بلکه مقصود آن است که: در فهم آیه و برداشت تفسیرى از آن، بر دیدگاههاى دیگران تکیه ندارد و بر این باور است که تفسیر قرآن بر اساس آراى مفسران، به هر شکل که باشد، گونه‌اى از تفسیر به رأى است. در جایى به صراحت بر این واقعیت تأکید دارد که شیوه تفسیر الفرقان، نپرداختن به آراء و نظریه‌هاى تفسیرى دیگران است.( تفسیر فرقان ج ۱ ص ۳۰۹ و ج ۳۰ ص ۶)

استفاده گسترده از روایات‌

سبک تفسیر گر چه تفسیر قرآن به قرآن است و به همین جهت اگر از روایات استفاده نمى‌کرد