پاورپوینت کامل ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ تحصیلات
۳ تدریس
۴ فعالیتها
۵ تالیفات
۶ وفات
۷ منابع

ولادت

شهاب‌الدین ابوالفضل احمد بن علی معروف به اِبْن‌ِ حَجَر عَسْقَلانی‌ کِنانی مصری در بیست و دوم شعبان سال ۷۷۳ ق. در قاهره متولد شد.

پدر وی علی‌ بن محمد عسقلانی (۷۲۰-۷۷۷ ق) نیز اهل علم بود و نیابت در حکم و قضا را بر عهده داشت. ابن‌حجر پیش از چهار سالگی، پدر خود را از دست داد و سپس یکی از بازرگانان مشهور به نام زکی‌الدین ابوبکر علی الکارمی‌الخَرّوبی وصایت ابن‌ حجر را بنا به وصیت پدرش بر عهده گرفت.

تحصیلات

ابن حجر در پنج سالگی به مکتب فرستاده شد و در آنجا قرآن را فراگرفت. در یازده سالگی با وصی خود به مکه رفت و در آنجا مجاور شد.

ابن‌ حجر به‌ هنگام مجاورت در مکه (۷۸۵ ق)، علم حدیث را نزد محمد بن عبدالله‌ بن ظهیره آموخت و کتاب عمده‌ُالاحکام ابن سرور جماعیلی را نزد او خواند و در بازگشت به مصر (۷۸۶ ق) باز به فراگرفتن حدیث مشغول شد. در مکه نیز صحیح بخاری را از عفیف نشاوری استماع کرد، در هفده سالگی فقه و عربی و حساب را از یکی از اوصیای خود فراگرفت و نیز در نزد ابومحمد اَبْناسی فقه خواند.

ابن‌ حجر در سفرهای متعدد خود به خانه خدا، شام، قدس، یمن، عدن و اسکندریه هیچ‌گاه از کسب علم غفلت نمی‌کرد و هر جا شیخی و فقیهی می‌یافت که می‌توانست از او حدیثی بشنود و فایده‌ای برگیرد، بی‌درنگ به دیدنش می‌شتافت.

تدریس

چون ابن‌ حجر در فقه، حدیث و تفسیر تبحر یافت در مدارس مختلف به تدریس پرداخت. سخاوی نام دروس و مدارسی را که ابن‌حجر در آنها تدریس کرده است چنین نام می‌برد: تفسیر در حَسَنیه و منصوریه؛ حدیث در بیبر سیه، جمالیه، زینبیه، شیخونیه، جامع طولون و قبه منصوریه؛ اسماع حدیث در محمودیه؛ فقه در خَرّوبیه، فخریه، شیخونیه، صالحیه، صلاحیه، و مؤیدیه.

برجسته‌ترین شاگرد ابن‌ حجر که از معتقدان و پیروان او نیز بوده است، محمد بن عبدالرحمن سخاوی است که شرح حال او را در سه کتاب الضوءاللامع، الذیل علی رفع‌الاصر و الجواهر والدّرر فی ترجمه شیخ‌الاسلام ابن حجر به رشته تحریر آورده است.

فعالیتها

در ۸۱۱ ق. وظیفه افتاء در دارالعدل به ابن‌حجر محول گردید که ظاهراً چندین سال این وظیفه را برعهده داشته است. ابن حجر علاوه بر فتوی به ایراد خطبه در مساجد مصر نظیر جامع الازهر و جامع عمرو بن‌ العاص نیز می‌پرداخت.

از جمله وظایف ابن‌حجر، کتابداری کتابخانه مدرسه محمودیه بود که نفیس‌ترین کتاب‌ها را داشت و این کتاب‌ها را قاضی برهان‌الدین ابراهیم‌ بن عبدالرحیم ابن‌جماعه جمع کرده و در آن، آثار به خط مؤلفان فراوان بود. بیشتر این کتاب‌ها را پس از او جمال‌الدین استادار گرفت و آن را وقف مدرسه خود کرد. ابن‌ حجر پس از تصدی کتابداری این کتابخانه، دو فهرست برای آن تنظیم کرد: فهرستی موضوعی بر طبق علوم و فهرستی به‌ ترتیب حروف الفبا برای اسامی کتاب‌ها. ابن حجر هفته‌ای یک روز در این کتابخانه کار می‌کرد و توانست کتاب‌هایی را که پیش از او از این کتابخانه مفقود شده بود، بازگرداند.

ابن‌ حجر به‌ سبب دانش پهناور خود در حدیث و فقه شایستگی بی‌چون و چرایی برای منصب قضا داشت. از این‌رو، تقریباً از سال ۸۲۴ ق تا پایان عمر به‌ طور ناپیوسته به امر نیابت در قضا، قضاوت و سمت قاضی‌القضاتی اشتغال داشت. به گفته سخاوی مدت جلوس او بر مسند قضا در سراسر زندگیش کمی بیش از بیست‌ و یک سال بود.

تالیفات

ابن‌حجر یکی از پرکارترین مؤلفان جهان اسلام است. تألیفات وی به‌ طور عمده در حدیث، رجال و تاریخ است. مهم‌ترین کتاب او در حدیث، فتح‌الباری بشرح حدیث البخاری و از جمله کتب مهم او در تاریخ، الدُّرَرُالکامنه فی اعیان‌المائه‌الثامنه و کتاب اِنباءُالغُمر بابناءِالعمر است. از دیگر آثار مشهور وی که شاید مهم‌ترین کتاب در علم رجال باشد، کتاب الاصابه فی تمییزالصحابه است. تألیفات ابن‌حجر بسیار است و بخش قابل ملاحظه‌ای از آنها به چاپ رسیده است. فهرستی از آثار او در کتاب‌های سخاوی و در شَذراتُ‌الذّهب و دیگر کتب شرح حال او آمده است.

فتح‌ الباری‌ بشرح‌ حدیث‌ البخاری‌

مهم‌ترین‌ کتاب‌ او در حدیث‌ فتح‌ الباری‌ بشرح‌ حدیث‌ البخاری‌ است‌. چنانکه‌ خود در پایان‌ کتاب‌ گفته‌ مقدمه آن‌ را در ۸۱۳ق‌/۱۴۱۰م‌ نوشته‌ است‌. این‌ مقدمه‌ به‌ نام‌ «هَدْی‌ الساری‌ لمقدمه فتح‌ الباری‌» است‌ که‌ در ۱۰ فصل‌ است‌ و در بیان‌ موضوع‌ کتاب‌ بخاری‌ و تحقیق‌ درباره شروط روات‌ و تراجم‌ آن‌ (عناوین‌ ابواب‌) است‌ و نیز علت‌ اینکه‌ چرا بخاری ‌ گاهی‌ احادیث‌ را تقطیع‌ و یا تکرار و اعاده‌ کرده‌ است‌ و نیز اینکه‌ بعضی‌ احادیث‌ را «معلق‌» و «موقوف‌» آورده‌ است‌، نیز ضبط کلمات‌ غریب‌، نام‌های‌ مشکل‌، کنی‌ و انساب‌، همچنین‌ جواب‌ انتقادات‌ دارقطنی‌ و دیگران‌ و مطالب‌ دیگر است‌. این‌ مقدمه‌ یکی‌ از کتاب‌های‌ مهم‌ در باب‌ صحیح‌ بخاری‌ است‌. او در ۸۱۷ق‌ شروع‌ به‌ شرح‌ متن‌ صحیح‌ بخاری‌ کرد.

مدتها پیش‌ از اتمام‌ کتاب‌ شهرت‌ آن‌ به‌ اطراف‌ ممالک‌ اسلامی‌ رسیده‌ بود و شاهرخ‌ پسر تیمور در ۸۳۳ق‌ رسولی‌ به‌ دربار الملک‌ الاشرف‌ برسبای‌ فرستاد و این‌ کتاب‌ را خواست‌. ابن‌ حجر ۳ جلد کتاب‌ را که‌ تا آن‌ تاریخ‌ تمام‌ کرده‌ بود فرستاد. شاهرخ‌ در ۸۳۹ق‌ دوباره‌ آن‌ را خواست‌، ولی‌ کتاب‌ هنوز به‌ پایان‌ نرسیده‌ بود

لسان المیزان

از جمله‌ کتب‌ مهم‌ ابن‌ حجر کتاب‌ لسان‌ المیزان ‌ است‌ که‌ اختصار و تکمله‌ای‌ است‌ بر کتاب‌ میزان‌ الاعتدال‌ ذهبی‌ درباره رجالی‌ که‌ به‌ قول‌ اهل‌ سنت‌ از ضعفا و متروکین‌ و مجهولین‌ هستند. ابن‌ حجر در لسان‌ المیزان‌ نام‌ راویان‌ کتب‌ ستّه‌ را که‌ مزّی‌ در تهذیب‌ الکمال‌ ذکر کرده‌، در کتاب‌ خویش‌ نیاورده‌ است‌، زیرا حاجتی‌ به‌ تکرار آن‌ها احساس‌ نمی‌کرده‌ است‌.ذهبی‌ در میزان‌ الاعتدال‌ تشیع‌ و غلو در تشیع ‌ را جزء بدعت ‌ کوچک‌ شمرده‌ است‌ و می‌گوید اینگونه‌ اشخاص‌ در میان‌ تابعین ‌ و اصحاب‌ تابعین‌ زیاد بوده‌اند و اگر حدیث‌ آنها رد شود، مقدار زیادی‌ از احادیث‌ نبوی‌ از میان‌ می‌رود، اما رفض‌ را جزو بدعت‌ کبری‌ شمرده‌ است‌ و آن‌ عبارت‌ از رد ابوبکر و عمر و نقص‌ مقام‌ آنان‌ است‌ و می‌گوید در میان‌ اهل‌ رفض‌ آدم‌ راستگو دیده‌ نمی‌شود.

ابن‌ حجر در مقدمه لسان‌ المیزان‌ پس‌ از نقل‌ قول‌ ذهبی‌ می‌گوید: مالک‌ و اصحاب‌ او و ابوبکر باقلانی ‌ قول‌ مبتدعه‌ (مانند رافضه ‌ و خوارج ‌) را مطلقاً منع‌ می‌کنند. ابوحنیفه ‌ و ابویوسف ‌ روایت‌ آنها را مطلقاً قبول‌ کرده‌اند، مگر اینکه‌ بدعت‌ راوی‌ موجب‌ ک