فایل کامل و عالی پاورپوینت بازی تاریخ؛ قرارداد ????

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 فایل کامل و عالی پاورپوینت بازی تاریخ؛ قرارداد ???? دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل کامل و عالی پاورپوینت بازی تاریخ؛ قرارداد ????،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل کامل و عالی پاورپوینت بازی تاریخ؛ قرارداد ???? :

۱۷ مرداد سالگرد بستن قرارداد معروف ۱۹۱۹ است که در اواخر عصر قاجار میان ایران و دولت استعمارگر انگلیس بسته شد. سخن درباره این قرارداد بسیار است و در اینجا کوشش می شود، متن قرارداد به همراه چند خبر و تاریخچه ای کوتاه در دسترس خوانندگان گرامی قرار بگیرد.

در ۱۷ مرداد ۱۲۹۸ (۱۹۱۹م) میان دولت‌‌های ایران و انگلستان پس از ماهها مذاکره پنهانی دولت انگلستان با وثوق‌الدوله و پرداخت رشوه ای معتنابه، قراردادی بسته شد که در واقع پذیرش قیمومیتی محترمانه بود؛ به طوری که انگلیس حکومت ایران را اداره و بازسازی می‌کرد، اما تقریباً تمامی امور کشوری و لشکری ایران زیر نظر مستشاران انگلیسی و با مجوز آنان صورت می‌گرفت. خوشبختانه به دلیل مخالفت‌های داخلی و خارجی و مغایرت با قانون اساسی، این قرارداد هرگز اجرا نشد.

زمینه های تاریخی

از زمانی که ناپلئون آرزوی فتح هند با کمک روسیه را در سر می‌پروراند، بریتانیا نگران بود که روسیه از طریق ایران و افغانستان به خاک هند که مستعمره‌اش بود، دست بیابد. قرارداد ۱۹۰۷ که میان روس و انگلیس بسته شد، ایران را به دو منطقه نفوذ روسیه (شمال ایران) و منطقه نفوذ بریتانیا (جنوب ایران) تقسیم می کرد؛ اما با وقوع انقلاب ۱۹۱۷، اوضاع روسیه کاملاً دگرگون شد تا جایی که در فوریه ۱۹۱۸، تروتسکی رسماً اعلام کرد: «تمامی معاهدات و امتیازات تحمیلی روسیه بر ایران ملغی است»؛ اما دولت بریتانیا نه تنها هیچ گامی در جهت الغای قراردادهای ۱۹۰۷ و ۱۹۱۵ برنداشت، بلکه با درک امواج انقلاب بُلشویکی، از آن هراس داشت که در صورت حمله انقلابیون به ایران، هند و بین‌النهرین هم به خطر بیفتند. لرد کرزن ـ وزیر وقت امور خارجه انگلستان ـ بر آن بود که از مدیترانه تا پامیر، زنجیره‌ای از کشورهای تحت نفوذ انگلیس ایجاد کند تا مرزهای هند برقرار بماند. او ایران را مهمترین بخش این زنجیره و در عین حال کشوری ناتوان می‌دید و بر همین اساس تصمیم گرفت با تقویت ارتش ایران، نظم جدیدی در این کشور برقرار سازد. در ۱۹۱۸، احمدشاه با فشار وزیر مختار انگلیس، وثوق‌الدوله را به نخست‌وزیری گمارد و دیری نگذشت که «سِر پرسی کاکس» به‌ عنوان وزیر مختار جدید بریتانیا به تهران آمد.

سال ۱۹۱۹ گفتگوهای محرمانه با حضور وثوق‌الدوله (نخست‌وزیر)، صارم‌الدوله (وزیر دارایی)، نصرت‌الدوله فیروز (وزیر دادگستری) و علی منصورالملک (رئیس اداره بریتانیا در وزارت امور خارجه) آغاز شد و سیدضیاءالدین طباطبایی ـ مدیر «روزنامه رعد» ورئیس کابینه سیاه در کودتای ۱۲۹۹ ـ نیز که رابط اصلی بین سفارت انگلیس و نخست‌وزیر بود، در جلسات شرکت داشت. در طی این روزها، جسته و گریخته اخباری در روزنامه‌های رعد و ایران درباره مذاکرات منتشر می‌شد که برای مردم چندان مهم نبود.

مفاد قرارداد

در ۱۷ مرداد ۱۲۹۸ برابر با ۹ اوت ۱۹۱۹، با توجیه نجات کشور از نابودی با توسل به دولتی قدرتمند، قرارداد مذکور بسته شد. متن مواد ششگانه قرارداد چنین است:

۱ـ دولت انگلستان با قاطعیت هر چه تمام‌تر تعهداتی را که مکرراً در سابق برای احترام مطلق استقلال و تمامیت ایران کرده است، تکرار می‌کند.

۲ـ دولت انگلستان خدمات هر عده مستشار متخصص را که برای لزوم استخدام آنها در ادارات مختلفه بین دولتین توافق حاصل شود، به خرج دولت ایران تهیه خواهد کرد.

۳ـ دولت انگلیس به خرج دولت ایران صاحب‌منصبان، ذخایر و مهمات جدید را برای تشکیل قوه متحدالشکل که دولت ایران ایجاد آن را برای حفظ نظم در دامنه سرحدات در نظر دارد، تهیه خواهد کرد.

۴ـ برای تهیه وسایل نقدی لازم به جهت اصلاحات مذکور در ماده دو و سه این قرارداد، دولت انگلیس حاضر است یک قرض کافی برای دولت ایران تهیه یا ترتیب آن را دهد.

۵ـ دولت انگلستان با تصدیق کامل احتیاجات فوری دولت ایران به ترقی وسایل حمل‌ونقل که موجب تامین و توسعه می‌باشد، حاضر است با دولت ایران موافقت کرده و اقدامات مشترکه ایران و انگلیس راجع به تامین حفظ راه‌آهن یا اقسام دیگر وسایل نقلیه تشویق کند.

۶ـ دولتین توافق می‌کنند در باب تعیین متخصصان برای تشکیل کمیته، که تعرفه گمرکی را مراجعه و تجدیدنظر کرده و با منافع حقه مملکت و تمهید و توسعه وسایل ترقی آن تطبیق نماید. طبق این موارد در نظام آینده ایران وزرای ایرانی در هر وزارتخانه‌ای که بودند، مستشاری بالای سر خود دارند که از اوامر او نمی‌توانند سرپیچی کنند و در صورت بروز اختلاف میان وزیر و مستشار به نحوی یکی از آنها باید کنار برود.

دنیس رایت ـ سفیر انگلستان در ایران ـ در کتاب «انگلیسی‌ها در میان ایرانیان»، می‌نویسد: «کرزن به وزیران همکارش چنین توضیح ‌داد که این قرارداد از آن رو لازم است که ایران با موقعیت حساس خود بین هند و بین‌النهرین که به‌تازگی تحت قیمومیت بریتانیا درآمده بود، به دامان بلشویک‌ها نیفتد؛ اما این قرارداد به‌زودی نه تنها در ایران، بلکه در فرانسه، ایالات متحده و شوروی مورد حمله قرار گرفت و اختفایی که در مذاکرات منتهی به آن ملحوظ گشته بود، و موضع مسلطی که قرارداد به بریتانیا تفویض می‌داشت با انتقاد شدید مواجه شد.»۱

در مجموع انگلستان ۱۳۱هزار لیره برابر با چهارصد هزار تومان به عاقدان قرارداد پرداخت.

مخالفت‌ها

غوغای چنین قراردادی در همان روزهای نخست در جهان پیچید و مردم ایران به میدان آمدند؛ هرچند سر پرسی کاکس در تلگرافش به لرد کرزن نوشت: «اکثر مردم پایتخت مانند اهالی شهرستان‌ها استقبال از آن کرده‌اند؛ اما آثار و علائم عدم رضایت به اشکال و درجات مختلف از سوی افرادی که به گروه‌های زیر وابسته‌اند، ابراز می‌گردد: عناصر افراطی که در رأسشان سیدحسن مدرس و امام‌جمعه خویی قرار دارند.» از آن طرف گلشائیان به نقل از یکی از درباریان که نسبت بسیار نزدیکی با احمدشاه داشت، می‌نویسد که پس از امضای این قرارداد، همراه شاه به اروپا رفت: «وقتی به فرانسه رسیدیم، اصلا از ما پذیرایی نکردند، حتی رئیس‌جمهور فرانسه پیغام داده بود: «ما شاه را مثل یک شخص نا‌شناس تلقی می‌کنیم. اگر در انگلستان مثل یک شاه مستقل از ایشان پذیرایی کردند، ما هم پذیرایی خواهیم کرد، و الا با این قرارداد، معلوم نیست معامله انگلیسی‌ها با شاه معامله با یک مهاراجه است یا یک شاه مستقل!»

سر پرسی کاکس در تلگراف دیگری به کرزن گزارش ‌داد: «در تهران آن دسته کوچک و آشتی‌ناپذیر کماکان به فعالیت بر ضد قرارداد ادامه می‌دهند. رهبر این گروه ـ مدرس ـ چند روز قبل دعوتنامه‌ای برای وزرا، افسران ژاندارمری و صاحب‌منصبان لشکر قزاق فرستاد و از آنها خواست تا در میتینگ اعتراض به قرارداد شرکت کنند.» برخلاف نظر او مردم کل ایران مخالف قرارداد بودند؛ به طوری که در آذربایجان شیخ محمد خیابانی قیام کرد و کسانی همچون مشیرالدوله پیرنیا، امام‌جمعه خویی، محمود افشار یزدی، یحیی دولت‌آبادی، عبدالله مستوفی، محمدعلی فروغی، مستوفی‌الممالک و بسیاری دیگر نیز علیه قرارداد به پا خاستند. عبدالباقی مدرس می‌گوید: روزی وثوق‌الدوله به خانه ما آمد و گفت: «آقا شنیده‌ام شما با قرارداد مخالفت کرده‌اید.» فرمود: «بلی.» گفت: «آیا قرارداد را خوانده‌اید؟» فرمود: نه. گفت: «پس به چه دلیل مخالفید؟» فرمود: «قسمت‌هایی از قرارداد را برای من خوانده‌اند، جمله اولش را نوشته بودید: دولت انگلیس استقلال ما را به رسمیت می‌شناسد. آقا! انگلیس کیست که استقلال ما را به رسمیت بشناسد. آقای وثوق! چرا شما آنقدر ضعیف هستید؟» وثوق‌الدوله گفت: «به ما پول هم دادند.» فرمود: «آقای وثوق، اشتباه کردید، ایران را ارزان فروختید!»

خود مدرس بعدها چنین توضیح داد: «من سیاسی نیستم، فقط چیزی که می‌فهمم بد است، آن ماده‌اش است که می‌گوید ما استقلال ایران را می‌شناسیم. این مثل این است که یکی به من بگوید: من سیادت تو را می‌شناسم! هی به من می‌گفتند: جهت مخالفت شما چیست؟ کدام یک از مواردش بد است؟ ما آن را تغییر بدهیم. می‌گفتم: من سیاسی نیستم، نمی‌دانم. سر از این کارها درنمی‌آورم، این یکی را می‌فهمم بد است! لیکن اگر کسی خوب غور می‌کرد و روح آن قرارداد را می‌فهمید، این بود که این تمامش مال ایرانی است… فقط این قرارداد در دو چیزش دیگری را شرکت می‌داد: یکی پولش و یکی قوه‌اش.»۲ وقت دیگر هم گفت: «اگر کسی غوررسی می‌کرد و روح آن قرارداد را می‌فهمید، دو چیز استنباط می‌کرد و آن این بود که تمامش مال ایرانی است: مالش، حالش، جنبشش و همه چیزش متعلق به ایرانی است. فقط این قرارداد در دو چیزش دیگری را شرکت می‌داد: یکی پولش، یکی قوه‌اش. این روح قرارداد بود، اختصاص به ما هم ندارد، متحدالمآل در تمام دنیاست… اهل ایران مخالف بودند… عمده طبیعت ملت بود که مقاومت کرد، قوه طبیعت ملت است که می‌تواند با هر تهاجمی مقابله کند.»۳

«به استثنای ۶۸۴ نفر که اصولا و فروعاً، عملاً، قاصراً و مقصراً یا سیاستاً یا کتباً در تمام مملکت ایران موافقت با قرارداد کردند، باقی تمام ملت ایران یا قالاً یاحالاً مخالف با قرارداد بودند. ۶۸۴ نفر بودند در تمام ایران که در کتاب بنده اسامی و عملیاتشان ثبت است. من گویم اسامی این ۶۸۴ نفر را با عملیاتشان ضبط کرده ام که اگر یک مجلس شورای ملی برپا شود و یک حکومت ملی پیدا شود، اینها را محاکمه کند و…»۴

«آنچه من توانستم تعداد کرده و ضبط کنم، در تمام ایران کارکن‌های قرارداد، هشتصد نفر بودند که در “کتاب زرد”ی که بعد از مردن من منتشر می‌شود، اسم آنها نوشته شده است.»۵

واکنش انگلیسی!

میزان و وزن مخالفت‌ها با قرارداد به حد شگفتی برای کرزن و کاکس و جمع سه‌‌نفره ناخوشایند بود. گویا وثوق‌الدوله از حربه رشوه و ارعاب برای ساکت کردن منتقدان استفاده کرد؛ اما کرزن امیدوار بود مجلس قرارداد را تصویب و قانونی کند؛ ولی زور مخالفان بیشتر بود. کرزن نوشت: «این مردم هر هزینه‌ای هم برایشان داشته باشد، باید یاد بگیرند که نمی‌توانند بدون ما را