پاورپوینت کامل معنای آیات ۶۱ و ۶۲ سوره واقعه چیست؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معنای آیات ۶۱ و ۶۲ سوره واقعه چیست؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معنای آیات ۶۱ و ۶۲ سوره واقعه چیست؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معنای آیات ۶۱ و ۶۲ سوره واقعه چیست؟ ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

آیات ۶۰، ۶۱ و ۶۲ سوره واقعه در مقام بیان فلسفه مرگ و مقدر نمودن آن برای انسان‌ها است.
خداوند در این آیات می‌فرماید؛ مرگ حق است؛ و مقدر از ناحیه او است، نه این‌که مقتضاى نحوه وجود یک موجود زنده باشد، بلکه خداى تعالى آن‌را براى این موجود مقدر کرده که تا فلان مدت زنده بماند و در پایان آن از این دنیا به سرای دیگر کوچ کند.
همچنین می‌فرماید ما در عروض مرگ بر یک موجود زنده از عوامل ویرانگر شکست نمى‌‏خوریم، و چنان نیست که حیاتى دائمى به شما افاضه کنیم، ولى آن اسباب بر اراده ما غلبه کنند، و حیاتى را که ما خواسته‌‏ایم همیشه باشد، باطل سازند.!
در فلسفه مرگ می‌فرماید ما مرگ را بین شما مقدر کردیم، تا جا براى دیگران باز شود، و آیندگان را به جاى گذشتگان بگذاریم، و شما را در خلقتى دیگر که نمى‌‏دانید زنده می‌کنیم. همچنین در استدلال برای معاد است، و برای زنده کردن افراد بشر در سرای دیگر، بهترین دلیل را همین زندگی دنیا اعلام می‌کند.

پاسخ تفصیلی

برای آن‌که معنا و مقصود آیات ۶۱ و ۶۲ سوره واقعه روشن شود، ناگزیر باید آیه ۶۰ را نیز بررسی کرد؛ چرا که این سه آیه با هم در ارتباط‌ هستنند، و در حقیقت حکمت و فلسفه مقدر نمودن مرگ و زنده نمودن دوباره انسان‌ها را در رستاخیر بیان می‌کنند؛ از این‌رو این سه آیه را به ترتیب مرور می‌کنیم.
۱. خداوند در آیه ۶۰ می‌فرماید: «نَحْنُ قَدَّرْنا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقین»؛ ما در میان شما مرگ را مقدّر ساختیم و هرگز کسى بر ما پیشى نمى‌‏گیرد!
تدبیر امور خلق با تمام خصوصیاتش از لوازم خلقت و افاضه وجود است. وقتى خداى تعالى به انسان هستى مى‌بخشد، هستى محدود مى‌‏دهد. از همان اولین لحظه تکوینش تا آخرین لحظات زندگى دنیائیش، و تمامى خصوصیاتى که در طول این مدت به خود مى‌‏گیرد و رها مى‌‏کند، همه از لوازم آن محدودیت، و جزو آن حد است و به تقدیر و اندازه‌‏گیرى خالق است، که یکى از آن خصوصیات هم مرگ او است. پس مرگ انسان مانند حیاتش به تقدیرى از خدا است، نه این‌که خدا نتوانسته انسان را براى همیشه آفریده باشد؛ و چون او از چنین خلقتى عاجز بوده، و قدرتش همین قدر بوده که آفریده‌‏اش مثلا هفتاد سال دوام داشته باشد، قهراً بعد از هفتاد سال دست‌خوش مرگ شود. و نه این‌که خدا او را براى همیشه زنده ماندن در این دنیا خلق کرده باشد، اما اسباب و عوامل مخرب و ویرانگر بر اراده خداوند غلبه کرده، و مخلوق او را بمیراند؛ چون لازمه این دو فرض این است که قدرت خداى تعالى محدود و ناقص باشد، در فرض اول نتوانسته باشد دوام بیشترى به مخلوق زنده‏‌اش بدهد، و در فرض دوم نتوانسته باشد از هجوم عوامل ویرانگر جلوگیرى کند، و این در مورد خداى تعالى محال است؛ زیرا قدرت او مطلق و اراده‏‌اش شکست‌‌‏ناپذیر است.
از این بیان روشن شد که منظور از جمله «نَحْنُ قَدَّرْنا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ»، این است که بفهماند اولاً: مرگ حق است، و ثانیاً مقدر از ناحیه خدا است، نه این‌که مقتضاى نحوه وجود یک موجود زنده باشد، بلکه خداى تعالى آن‌را براى این موجود مقدر کرده؛ یعنى او را آفریده تا فلان مدت زنده بماند، و در زمان معین از این دنیا به سرای دیگر کوچ کند.
بنابر این، با توجه به این مقدمه روشن شد که مراد از جمله «و ما نحن بمسبوقین» – با در نظر گرفتن این‌که کلمه سبق به معناى غلبه و مسبوق به معناى مغلوب است- این است که ما در عروض مرگ برای مخلوق زنده از عوامل ویرانگر شکست نمى‏‌خوریم، و چنان نیست که حیاتى دائمى به شما افاضه کنیم، ولى آن اسباب بر اراده ما غلبه کنند، و حیاتى را که ما خواسته‌‏‌ایم همیشه باشد، باطل سازند.
۲. «عَلى‏ أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثالَکُمْ وَ نُنْشِئَکُمْ فی‏ ما لا تَعْلَمُون»؛ تا گروهى را به جاى گروه دیگرى بیاوریم و شما را در جهانى که نمى‌‏دانید آفرینش تازه‌‏اى بخشیم!
معنای این آیه با توجه به آیه بالا؛ این است که ما مرگ را بین شما مقدر کردیم، در حالى‌که آن مرگ بر این اساس تقدیر شد که جا براى امثال شما باز شود، و دیگران جاى شما را بگیرند، و شما را در خلقتى دیگر که نمى‌‏دانید زنده می‌کنیم.
کلمه «امثال» جمع «مثل» -به کسره م و سکون ث- است،[۱] و مثل هر چیزى عبارت است از: چیزى که در نوعیت با آن یکى باشد. به عبارت روشن‌تر، یعنی فردى دیگر از نوع آن باشد؛ مانند زید که مثل عمرو است؛ یعنى فردى دیگر از نوع انسان است، و مراد از جمله «أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثالَکُمْ» این است که شما را با امثالى از بشر تبدیل کنیم، و یا امثال شما را به جاى شما تبدیل کنیم.
به هر حال معناى آن این است که جماعتى از بشر را با جماعتى دیگر، نسلى را با نسلى دیگر عوض و تبدیل کنیم، آیندگان بیایند و جاى گذشتگان را بگیرند.
کلمه «ما» در جمله «وَ نُنْشِئَکُمْ فِی ما لا تَعْلَمُونَ»، موصوله است، و مراد از آن خلقت است، و جمله عطف است بر جمله «نبدل»، و تقدیر کلام چنین است: «على ان نبدل امثالکم و على ان ننشئکم»؛ یعنى ما مرگ را بر این اساس مقدر کردیم که نسلى دیگر مثل شما را جایگزین شما کنیم، و بر این اساس به شما خلقتى دیگر دهیم که نمى‏‌دانید چگونه است، و آن خلقت دیگر عبارت است از: هستى آخرتى که از جنس هستى ناپایدار دنیا نیست.
خلاصه این‌که معناى دو آیه این چنین است: مرگ در میان شما به تقدیرى از ما مقدر شده، نه این‌که ناشى از نقصى در قدرت ما باشد، به این معنا که ما نتوانیم وسیله ادامه حیات را براى شما فراهم کنیم، و نه این‌که اسباب ویرانگر و مرگ و میرآور بر ار