پاورپوینت کامل از ائمه نقل شده که اشعار سید حمیری را بخوانید و حفظ کنید، حمیری کیست و شعر او چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از ائمه نقل شده که اشعار سید حمیری را بخوانید و حفظ کنید، حمیری کیست و شعر او چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از ائمه نقل شده که اشعار سید حمیری را بخوانید و حفظ کنید، حمیری کیست و شعر او چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از ائمه نقل شده که اشعار سید حمیری را بخوانید و حفظ کنید، حمیری کیست و شعر او چیست؟ ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

إسماعیل بن محمد بن یزید حِمیَری در سال یک‌صد و پنج هجری متولد شد.[۱] البته برخی او را سید بن محمد نیز نامیده‌اند.[۲] حمیری در سال یک‌صد و هفتاد و سه هجری نیز وفات یافت.[۳]
او در ابتدا جزو خوارج بود، سپس به فرقه کیسانیه پیوست که اعتقاد به امامت و ظهور محمد بن حنفیه داشتند، اما بعد از آن به فرقه شیعه امامی پیوست و تا آخر بر این مذهب باقی ماند و از اصحاب امام صادق(ع) گردید و پس از ایشان نیز دوران امام موسی کاظم(ع) را درک کرد.[۴] او نسبت به خاندان بنی هاشم به خصوص امام علی(ع) علاقه بسیار داشت و بیشتر شعرهای او نیز در مدح ایشان و مذمت مخالفانشان بوده است.[۵] نقل کرده‌اند: روزی سید حمیری در محله کناسه ایستاد و گفت: ای کوفیان! هر کدام از شما، فضیلتی را از علی(ع) نقل کند که من آن‌را در مورد آن شعری نگفته باشم؛ ‌این اسب و آنچه با من است را به او می‌دهم. همهمه بالا گرفت؛ ‌تا این‌که مردی آمده و چنین گفت: «امیر مؤمنان، على بن ابی‌طالب(ع) خواست سوار اسب شود. [پس،] لباس پوشید و خواست کفش بپوشد. یکى از کفش‌هایش را پوشید و خم شد تا کفش دیگرش را بردارد و بپوشد که عقابى از آسمان، فرود آمد و آن‌را برداشت و به هوا برد و سپس، آن‌را بر زمین انداخت و از آن، مارى سیاه گریخت و وارد سوراخى شد. [آن‌گاه‏] على(ع) کفشش را پوشید». سید حمیری کمی اندیشید و سپس شعری در این مورد سرود.[۶]
دانشمندان رجالی بزرگ شیعه او را ثقه و دارای شأن و منزلتی بلند دانسته‌اند[۷] و در برخی از روایات، ائمه(ع) ‌او را مدح کرده‌اند:
امام صادق(ع) سید حمیری را ملاقات کرده و به او فرمود: «مادرت تو را سید (آقا) نامید و در این نام‌گذاری موفق بود [زیرا اسم و مسمای تو هم‌خوانی دارد] و تو آقای شاعران هستی».[۸]
همچنین آن‌حضرت خطاب به حمیری فرمود: «حق را بیان کن که خداوند حق را از زبان تو بیان دارد و خداوند رحمتت کند و تو را وارد بهشتی کند که به اولیای خود وعده داده است».[۹]
شیخ بهایی در حاشیه خود بر «خلاصه الاقوال» علامه حلی(ره) چنین نقل کرده است:
سید حمیری در کوچه‌ای از کوچه‌های مدینه در حال رفتن بود و با خود کوزه‌ای مملوّ از شراب داشت. در طول این مسیر امام صادق(ع) را ملاقات کرد. امام به او گفت: «در کوزه تو چیست؟» حمیری: ای فرزند رسول خدا! شیر در آن هست. امام: «کمی از آن شیر در دست من بریز». کمی از آن در دست امام ریخت و دید که شیر می‌باشد. امام: «امام زمان تو کیست؟» حمیری: امام زمان من همان شخصی است که شراب را تبدیل به شیر کرد.[۱۰]
حمیری از جمله شاعران بسیار پُرکار بوده که اشعار بسیار زیادی را سروده است.[۱۱] در میان اشعار او یک شعر از شهرت بسیار زیادی برخوردار است که بنابر برخی روایات، قسمت‌هایی از این شعر بر برخی از ائمه اطهار عرضه شده و آنها
از این شعر تمجید کرده‌اند[۱۲] و حتی در برخی از آنها به شیعیان توصیه کرده‌اند که این شعر را حفظ کنند.[۱۳]
این شعر بسیار طولانی می‌باشد که در اینجا تعدادی از ابیات به همراه ترجمه آن‌ها را ذکر می‌کنیم:
لِأُمِّ عَمْرٍو بِاللَّوَى مَرْبَع‏ * طَامِسَهٌ أَعْلَامُهُ بَلْقَع‏
تَرُوحُ عَنْهُ الطَّیْرُ وَحْشِیَّهً * وَ الْأُسْدُ مِنْ خِیفَتِهِ تَفْزَعُ
بِرَسْمِ دَارٍ مَا بِهَا مُونِسٌ * إِلَّا صِلَالٌ فِی الثَّرَى وُقَّعٌ
«أُمّ عَمْرو (که‌ محبوب من‌ است‌) در منتهی‌ إلیه‌ زمین‌ شنزار، و مجمع‌ رَمْل‌ها و ریگ‌ها، یک‌ خان خرّم‌ بهاری‌ داشت‌، که‌ اینک‌ تمام‌ علامات‌ و نشانه‌های‌ آن‌ منزل‌ دستخوش‌ زوال‌ و نابودی‌ گردیده‌، و به‌ یک‌ زمین‌ خشک‌ و لم‌ یزرع تبدیل‌ شده‌ است‌.
اینک‌ آن‌ خانه‌ به‌ گونه‌ای‌ خراب‌ است‌ که‌ پرندگان‌ آسمان‌، چون‌ به آنجا رسند، عبور می‌کنند و هرگز فرود نمی‌آیند، و آنقدر وحشت‌زا و دهشت‌انگیز است‌ که‌ شیران‌ قوی‌ دل‌، دل‌ تهی می‌کنند، و از ترس‌ آن‌ به‌ هراس‌ می‌افتند.
و فقط‌ در آن‌، آثار خرابی‌ و ویرانی‌ مشهود است‌، که‌ أبداً در آن‌ هیچ‌ مونسی‌ نیست‌ مگر مارهای‌ گزنده‌ و افسون‌ ناپذیری‌ که‌ در زمین‌ افتاده‌اند».
رَافِعُهَا أَکْرِمْ بِکَفِّ الَّذِی * یَرْفَعُ وَ الْکَفِّ الَّذِی یُرْفَعُ‏
یَقُولُ وَ الْأَمْلَاکُ مِنْ حَوْلِهِ * وَ اللَّهُ فِیهِمْ شَاهِدٌ یَسْمَعُ‏
مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا لَهُ * مَوْلًى فَلَمْ یَرْضَوْا وَ لَمْ یَقْنَعُوا
فَاتَّهَمُوهُ وَ حَنَّتْ مِنْهُمْ * عَلَى خِلَافِ الصَّادِقِ الْأَضْلَعُ‏
وَ ضَلَّ قَوْمٌ غَاظَهُمْ فِعْلُهُ * کَأَنَّمَا آنَافُهُمْ تُجْدَعُ‏
حَتَّى إِذَا وَارَوْهُ فِی قَبْرِهِ * وَ انْصَرَفُوا عَنْ دَفْنِهِ ضَیَّعُوا
مَا قَالَ بِالْأَمْسِ وَ أَوْصَى بِهِ * وَ اشْتَرَوُا الضُّرَّ بِمَا یَنْفَعُ‏
وَ قَطَّعُوا أَرْحَامَهُ بَعْدَهُ * فَسَوْفَ یُجْزَوْنَ بِمَا قَطَّعُوا
وَ أَزْمَعُوا غَدْراً بِمَوْلَاهُمُ * تَبّاً لِمَا کَانَ بِهِ أَزْمَعُوا
لَا هُمْ عَلَیْهِ یَرِدُوا حَوْضَهُ * غَداً وَ لَا هُوَ فِیهِمُ یَشْفَعُ‏
حَوْضٌ لَهُ مَا بَیْنَ صَنْعَا إِلَى * أَیْلَهَ وَ الْعَرْضُ بِهِ أَوْسَعُ‏
یُنْصَبُ فِیهِ عَلَمٌ لَلْهُدَى * وَ الْحَوْضُ مِنْ مَاءٍ لَهُ مُتْرَعٌ‏
یَفِیضُ مِنْ رَحْمَتِهِ کَوْثَرٌ * أَبْیَضُ کَالْفِضَّهِ أَوْ أَنْصَعُ‏
حَصَاهُ یَاقُوتٌ وَ مَرْجَانَهٌ * وَ لُؤْلُؤٌ لَمْ تَجْنِهِ إِصْبَع‏
«پیامبر دست‌ علی‌ را بلند کرد؛ چقدر گرامی‌ و بزرگوار است‌ آن‌ دستی‌ که‌ بلند کرده‌ است‌! و چقدر گرامی و بزرگوار است‌ آن‌ دستی‌ که‌ بلند شده‌ است‌!
رسول‌ خدا می‌گفت‌ ـ در حالیکه‌ صاحبان‌ قدرت‌ و سلطنت‌ بر عشیره‌ و قوم‌، در اطراف‌ او بودند، و در حالی‌ که‌ خداوند در میان‌ آنان‌ شاهد و ناظر بود و می‌شنید ـ:
هر کس‌ که‌ من‌ ولیّ و صاحب‌ اختیار او هستم‌، پس‌ این‌ علی‌ ولی و صاحب‌ اختیار اوست‌! امّا آن‌ طمع‌ کنندگان‌ در إمارت‌ و حکومت‌، بدین‌ گفتار راضی نشدند،