پاورپوینت کامل چگونه در سوره توبه، به خداوند و پیامبر(ص) دیدن در آینده نسبت داده شد؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چگونه در سوره توبه، به خداوند و پیامبر(ص) دیدن در آینده نسبت داده شد؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چگونه در سوره توبه، به خداوند و پیامبر(ص) دیدن در آینده نسبت داده شد؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چگونه در سوره توبه، به خداوند و پیامبر(ص) دیدن در آینده نسبت داده شد؟ ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

در این مورد چند پاسخ که از سوی مفسران ارائه شده یا می‌توان از سخنان آنان استفاده کرد بیان می‌کنیم:
۱. هر چند علم خداوند به همه چیز حضوری است، بلکه قبل از تحقق اشیا خداوند به همه چیز علم دارد، اما در این‌جا بحث روی علم خداوند نیست و خداوند نفرموده سیعلم الله، بلکه فرموده فسیری. کلمه «یری» به معنای دیدن و علم به مبصر است و دیدن پس از تحقق اشیا محقق می‌شود.
۲. منظور از اعمال در این‌جا خود اعمال نیست، بلکه آثار و نتایج اعمال است و این معلوم است که آثار و نتایج بعداً محقق می‌شوند و در حال عمل وجود ندارند.
۳. این آیه در صدد بیان مقام سلطنت و حکومت خداوند است. توضیح این مطالب در پاسخ تفصیلی بیان می‌شود.

پاسخ تفصیلی

خداوند متعال در این به پیامبر اسلام(ص) دستور مى‌‏دهد که به همه مردم این موضوع را ابلاغ کن و بگو اعمال و وظائف خود را انجام دهید، و بدانید هم خدا و هم رسولش و هم مؤمنان اعمال شما را خواهند دید: «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ».[۱] در این آیه شریفه نکات جالب و مهمی وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:
۱. کسى تصور نکند اگر در خلوتگاه یا در میان جمع عملى را انجام مى‌‏دهد از دیدگاه علم خدا مخفى و پنهان مى‌‌‏ماند، بلکه علاوه بر خداوند، پیامبر(ص) و مؤمنان نیز از آن آگاه‌اند. توجه و ایمان به این حقیقت اثر عمیق و فوق العاده‌‏اى در پاکسازى اعمال و نیات دارد. معمولاً اگر انسان حس کند حتى یک نفر مراقب او است وضع خود را چنان مى‌‏کند که مورد ایراد نباشد تا چه رسد به این‌که احساس نماید که خدا و پیامبر و مؤمنان از اعمال او آگاه مى‌‏شوند. این آگاهى مقدمه پاداش و یا کیفرى است که در جهان دیگر در انتظار او است.[۲]
۲. جمله «ستُرَدُّونَ إِلى‏ عالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَهِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»؛ دلالت می‌‌کند بر این‌‌که جمله «فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ» ناظر به قبل از قیامت و مربوط به دنیا است؛ زیرا می‌‌فرماید: «سپس برمی‌‌گردید به عالم غیب و شهادت»، پس معلوم می ‌‌شود این دیدن قبل از برگشتن به عالم قیامت و مربوط به دنیا است.[۳]
۳. این آیه شریفه ناظر به بحث عرضه اعمال به معصومین(ع) است که در مکتب اهل بیت(ع) روایات زیادی در این زمینه وارد شده است.[۴]
اما این پرسش که چرا خداوند رؤیت اعمال ما را با فعل “سَیَری” (خداوند بعدا یا بزودی می بیند) می‌آورد؟ و مگر آگاهی خداوند حضوری نیست؟ و آگاهی پیامبر(ص) و ائمه نیز آیا حضوری نیست که آنها جلوتر از ما می‌بینند؛ زیرا آنان چشم و گوش خداوند (عین الله الناظره و اذنه الواعیه) هستند؟
در این‌جا چند پاسخ که از سوی مفسران ارائه شده، یا می‌توان از سخنان آنان استفاده کرد بیان می‌کنیم:
۱. برخی از مفسران با عنایت و توجه به کلمه «یری» خواستند این اشکال را این‌گونه پاسخ دهند که کلمه «یری»، به معنای دیدن و علم به مبصر است و دیدن پس از تحقق اشیا محقق می‌شود. این پاسخ هر چند به صورت تصریح یا اشاره مورد تأیید برخی از مفسران قرار گرفته است،[۵] ولی قبول این‌گونه تمایز بین اقسام علم خداوند مشکل است؛ یعنی نمی‌توان بین «یری» (علم به دیدنی‌ها) و مطلق علم خداوند تفاوت قائل شد؛ زیرا تمام اقسام علم خداوند حضوری است.
۲. از سخنان برخی از مفسران می‌توان جواب دیگری را استنباط کرد و آن این‌که منظور از اعمال در این‌جا خود اعمال نیست، بلکه مقصود آثار و نتایج اعمال است؛ یعنى آن آثار و خواصى که به عنوان مثال در کارهای خوب وجود دارد، که عبارت است از شیوع تقوا و اصلاح شئون اجتماع اسلامى، و امداد فقراء در زندگى، و خیر و برکت در اموال خود؛ اینها را هم خدا مى‌‌بیند و هم رسول و هم خود مؤمنان در میان خود؛ لذا در آیه مورد بحث فرمود بزودى خدا و رسول و مؤمنان عمل شما را مى‌‏بینند. این احتمال نیز نمی‌تواند مقبول باشد؛ زیرا دیدن این‌گونه آثار اختصاص به خداوند، پیامبر(ص) و مؤمنان ندارد، بلکه کافران و منافقان نیز می‌توانند این آ