پاورپوینت کامل مفضل بن عمر که بود؟ و کتاب توحید مفضّل چقدر از جهت سند صحت دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مفضل بن عمر که بود؟ و کتاب توحید مفضّل چقدر از جهت سند صحت دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مفضل بن عمر که بود؟ و کتاب توحید مفضّل چقدر از جهت سند صحت دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مفضل بن عمر که بود؟ و کتاب توحید مفضّل چقدر از جهت سند صحت دارد؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

«توحید مفضّل»؛ املاى امام صادق(ع) بر شخصی به نام مفضّل بن عمر جعفى کوفى است که در آن به مباحث خداشناسى پرداخته شده است. مفضل بن عمر پیش امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) مقام و جایگاه ویژه‌ای داشت. روایات و دانشمندان مسلمان نیز او را مدح و ستایش کرده‌اند.
درباره سند و متن توحید مفضّل باید گفت: در این‌که این کتاب، نوشته خود امام صادق(ع) نیست، و امام(ع) آن‌را بر مفضل املا فرموده‌اند، اختلافى وجود ندارد.
به هر حال؛ دانشمندان اسلامی؛ مانند سید ابن طاووس – به طور کلی – این کتاب را پذیرفته‌اند و به خواندن آن سفارش کرده‌اند.

پاسخ تفصیلی

«توحید المفضل»، کتابى است در خداشناسى، که مفضّل بن عمر جعفى کوفى از امام صادق(ع) نقل کرده است؛ از این‌رو لازم است پیش از کتاب‌شناسی توحید مفضّل، نگاهی کوتاه به شخصیت مفضّل بن عمر داشته باشیم.
شخصیت و منزلت مفضّل بن عمر
ابو محمد، مفضل بن عمر جعفى کوفى، در اواخر قرن اول هجرى در کوفه به دنیا آمد و در سال ۱۴۸ قمری از دنیا رحلت نمود.[۱] او از شاگردان ممتاز امام صادق(ع)، امام کاظم(ع) [۲] و امام رضا(ع)[۳] به شمار می‌آید، و از راویان بزرگ حدیث است.
الف. مقام و منزلت مفضّل از نگاه روایات
مفضل بن عمر پیش امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) مقام و جایگاه ویژه‌ای داشت.[۴]‏ وی از طرف آن دو امام، متولى گرفتن اموال و مصرف آنها بود،[۵] و این خود دلیل بر اعتماد و اطمینان آن بزرگواران به مفضل است.
– امام صادق(ع) به مفضّل فرمود: «هر گاه دیدى میان دو تن از شیعیان ما اختلاف و نزاعى بر سر مالى به وجود آمده، تو خود از اموال من آن‌را بپرداز».[۶]
– امام کاظم(ع) فرمود: «مفضّل انیس و همدم من است و در کنار او احساس راحتى می‌کنم».[۷]
ب. جایگاه مفضّل از نظر دانشمندان اسلامى‏
فقها، محدثان و دانشمندان رجال بسیاری به مرتبه شامخ مفضل اشاره کرده‌اند:
– شیخ صدوق(ره) در جای جاى کتاب‌هاى گران‌قدر خود احادیثی آورده که «مفضّل» در طریق آنها قرار گرفته است. از آن‌جا که بناى شیخ صدوق آن بود که – بویژه در من لا یحضره الفقیه – تنها به احادیث معتبر و آنها که بین او و خدا حجت است بپردازد،[۸] از طرفى بارها به احادیث مفضّل استناد جسته؛ می‌توان نتیجه گرفت که مفضّل نزد شیخ صدوق از جایگاه رفیعی‏ برخوردار بود.
– محمد بن یعقوب کلینى نیز در جاى جاى کتاب «کافى» به احادیثى پرداخته که «مفضّل» راوى آنها است. بویژه روایت «یونس به یعقوب»[۹] که به روشنی دلیل بر جلالت شأن و منزلت عظیم مفضّل است.
– شیخ مفید(ره) درباره منزلت مفضّل می‌گوید: «او از بزرگان اصحاب حضرت صادق(ع)، از نزدیکان، اهل راز و فقیهان شایسته و مورد اعتماد آن‌جناب است که نص صریح امام(ع) را درباره امامت فرزندش موسى بن جعفر(ع) روایت کرده است».[۱۰]
ج. پاسخ به یک شبهه‏
پس از ذکر این دیدگاه‌ها باید مسئله‌اى را روشن کنیم و آن این است که: اگر مفضّل از اصحاب خاص، بوّاب ائمّه، از قوّام آنان، حامل و محرم اسرار آنان و خلاصه از چنین مرتبت و جلالت قدرى برخوردار است؛ چرا روایاتى در ذم و ردّ او رسیده[۱۱] و شمارى او را ضعیف الایمان، فاسد و … دانسته‌اند؟
هنگامى می‌توان به پاسخى قطعى و درست رسید که از اوضاع عصر امام صادق(ع) و فشارهاى عباسیان آگاه باشیم. به خاطر فشارهاى دستگاه بنى عباس بر امام(ع) و یارانش، «تقیّه» یکى از کارهاى رایج آنان بود. گاه امام(ع) نزدیک‌ترین‏ افرادش را متهم می‌کرد تا آنان را از مرگ و نابودى به دست دشمنان برهاند. این است راز احادیثى که در ذم اصحابى رسیده که عدالت و وثوق آنها جاى هیچ شکى ندارد. «مفضّل» نیز از همین گروه است که باید احادیث در ردّ او را حمل بر «تقیّه» نمود.[۱۲]
برای نمونه؛ امام صادق(ع) به «عبد الله بن زراره بن اعین» می‌گوید: «به پدرت سلام برسان و به او بگو: اگر سخنى علیه تو می‌گویم بدان که براى دفاع از تو است. مردم و دشمنان همواره تلاش می‌کنند افرادى را که در نزد ما جایگاه دارند و به ما نزدیک‌اند، بیازارند. آنان این افراد را به خاطر دوستى ما به آنان، نکوهش می‌کنند و می‌کشند. در عوض، هر کسی را که ما نکوهش می‌کنیم و ردّ می‌نماییم ستایش می‌کنند. [بگو به پدرت:] اگر در ظاهر تو را نکوهش و ردّ می‌کنم به خاطر آن است که تو به ولایت ما شناخته ‏شده‌اى و همه می‌دانند که طالب مایى؛ از این‌رو در نزد مردم مذموم و ناپسندى چون که ما را دوست دارى و به جانب ما مایلى پس خواستم تو را در ظاهر ردّ و نکوهش کنم تا در نزد مردم محبوب باشى و بدین ترتیب به دینت آسیب نرسد و شرّ آنان از تو برداشته شود».[۱۳]
از این‌رو می‌توان چنین نتیجه گرفت که «روایات فراوانى در جلالت شأن و عظمت قدر مفضّل رسیده که غالباً علم اجمالى به صدور آنها از معصوم(ع) پدید می‌آید. اگر چند حدیث نیز در ذم و ردّ او رسیده باید گفت: در میان این احادیث تنها سه حدیث، سند تامّ دارند و این احادیث اندک در برابر آن همه حدیث معتبر تاب نمی‌آورد. همچنین درباره این احادیث باید همان حکمى را صادر کنیم که درباره احادیث ردّ “زراره بن اعین” بیان نمودیم و علم واقعى این احادیث را در اختیار اهل آن بدانیم».[۱۴]
کتاب‌شناسی توحید مفضّل‏
کتاب «توحید مفضّل»؛ املاى امام صادق(ع) است و در آن به مباحث خداشناسى پرداخته شده و امروزه شهرت مفضل بیشتر به واسطه همین کتاب است. نجاشی نام دیگر این کتاب را «کتاب فکّر» ذکر کرده است.[۱۵]
۱. سبب املاى توحید مفضل
درباره سبب املاى توحید مفضل در روایتى چنین آمده است: مفضل پس از شکست در مناظره‌اى با ابن ابى العوجاء زندیق، نزد امام صادق(ع) رفت و امام طى چهار روز و در چهار جلسه یک دوره مباحث توحید و خداشناسى را به او تعلیم داد و از وى خواست که آن‌را بنویسد.[۱۶]
۲. گزارشی از محتوای کتاب
مجلس اول: امام صادق(ع)، در این مجلس، ابتدا، علت انکار خدا یا شک و تردید در وى را ناآگاهى از اسباب آفرینش می‌داند، سپس به بیان کیفیت آفرینش جهان، خلقت انسان و بیان اعضاى بدن انسان می‌پردازد و از نظم و هم‌آهنگى موجود بین آنها بر وجود خالقى حکیم استدلال می‌کند.
مجلس دوم: در این مجلس، امام(ع)، به برخى از اسرار و شگفتی‌های موجود در حیوانات اشاره می‌کند.
مجلس سوم: به اسرار و حکم کائنات، آفرینش آسمان و زمین، طلوع و غروب خورشید، فصل‌هاى سال و ماه و دیگر ستارگان پرداخته شده است.
مجلس چهارم: از حکمت مصائب، سختی‌ها، مرگ و فنا بحث شده است.
گفتنی است؛ توحید مفضّل دو بخش دارد؛ یک بخش همین مقداری است که در میان دانشمندان به «توحید مفضّل» مشهور می‌باشد و بخش دیگر همان معارف ملکوتى و ماوراء الطبیعى است که امام صادق(ع) به مفضّل وعده کرد. در کتاب «الذریعه» عنوان شده که شخصى به نام «سید میرزا ابو القاسم ذهبى» به تمام آن دست یافته و در کتابى به نام «تباشیر الحکمه» گرد آورده است.[۱۷]
۳. دیدگاه اندیشمندان اسلامی درباره توحید مفضّل
در این‌که این کتاب، نوشته خود امام صادق(ع) نیست، و امام(ع) آن‌ر