پاورپوینت کامل آیا مشارطه، مراقبه و محاسبه‌ای که در اخلاق و عرفان از آنها یاد شده برگرفته از آیات و روایات هستند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا مشارطه، مراقبه و محاسبه‌ای که در اخلاق و عرفان از آنها یاد شده برگرفته از آیات و روایات هستند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا مشارطه، مراقبه و محاسبه‌ای که در اخلاق و عرفان از آنها یاد شده برگرفته از آیات و روایات هستند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا مشارطه، مراقبه و محاسبه‌ای که در اخلاق و عرفان از آنها یاد شده برگرفته از آیات و روایات هستند؟ ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

تمام موارد اشاره شده در پرسش را می­توان با عباراتی گوناگون در آیات و روایات یافت، اما همانگونه که در دانش فقه، استنباط و اجتهاد وجود دارد، در اخلاق و عرفان نیز همین گونه بوده و بر همین اساس ممکن است در برخی ترتیب‌ها و جزئیاتی که در توصیه‌های اخلاقی، عرفانی وجود دارد، تفاوتهایی را نیز مشاهده کنیم.
به هرحال اندیشمندانی بیان کرده‌اند که «مشارطه» یعنی آنکه انسان با خود شرط کند که از گناه بپرهیزد و «مراقبه» یعنی بعد از چنین تعهدی، انسان با دقت به کنترل رفتارهای خود پرداخته و تلاش کند که شرط خود را نقض نکند. در مرحله بعد، انسان باید به «محاسبه» رفتارهای خود پرداخته و ببیند که آیا با تمام مراقبتهایی که انجام داده، موفق شده که به شرطش عمل کند یا خیر؟! اگر موفق شد که چه نیکو و اگر هم توفیق نیافت باید خود را سرزنش و مجازات کرده و از نو و بار دیگر این رفتارهای پیاپی را تکرار کند تا بتواند در نهایت با مجاهدت و تلاش از شر شیطان رهایی یابد.

پاسخ تفصیلی

عالمان اخلاق برای تزکیه نفس و سیر و سلوک، مراحلی را بیان ‌کرده،[۱] و معتقدند عقل باید در این مسیر از نفس مواظبت و نگهبانی کند. آنان از باب «تشبیه معقول به محسوس» می‌گویند:[۲] عقل به منزله تاجر راه آخرت است، و سرمایه او عمر است، و نفس در این تجارت یاور و مددکار او است، پس نفس به جاى شریک یا کارمند او است که با سرمایه او تجارت می‌کند.[۳] سود این بازرگانى تحصیل اخلاق فاضله و اعمال صالحه است که وسیله رسیدن به نعمت‌هاى ابدى و سعادت سرمدى است، و زیان او گناهان و بدی‌ها است که به عذاب جاوید در طبقات جهنّم منجر می‌شود.
همان‌گونه که بازرگان با شریک خود در آغاز عهد و پیمان می‌بندد، و در مرحله دوم مراقبش بوده، و در مرحله سوم از او حسابرسى می‌کند، و اگر در تجارت کوتاهى کند؛ به این‌که خطا و خیانتى مرتکب شده، سرمایه‌ای را تلف کند و یا دچار زیان شود، او را مورد سرزنش و عتاب و عقاب قرار می‌دهد و از او تاوان می‌گیرد، همین‌طور عقل در مشارکت با نفس باید این اعمال را به جا آورد، و مجموع این کارها را «محاسبه و مراقبه» نامند، که نام بعضى از آن اعمال را بر کل آن نهاده‌‏اند، و گاهى آن‌را «مرابطه» (مواظبت و نگاهبانى) نیز گویند، که مرکّب از چهار عمل است:
۱. مشارطه
مشارطه (شرط کردن)، عبارت است از این‌که در هر شبانه روز‏ یک‌بار با نفس شرط کند که مرتکب گناهان نگردد، و چیزى که موجب خشم و ناخشنودى خداوند است از او صادر نشود، و در طاعات واجب کوتاهى نکند، و هر کار خیر و مستحبّى که براى او میسّر شود ترک نکند. و بهتر است که این عمل بعد از فراغ از نماز بامداد و تعقیبات آن باشد، بدین شیوه که نفس خود را مخاطب قرار دهد و بگوید: اى نفس! بضاعتى جز این چند روز عمر ندارم، و اگر این از دست من برود سرمایه‌‏ام بر باد رفته و از این تجارت و سودجویى ناامیدى پدید آید، و امروز روز تازه‌‏اى است که خدا مرا در آن با لطف عظیم خود مهلت داده، و اگر امروز مرده بودم آرزو می‌کردم که کاش یک روز دیگر خدا مرا به دنیا برگرداند تا عمل شایسته‌‏اى انجام دهم. پس اى نفس! چنین پندار که مرده بودى و سپس برگردانده شدى، زنهار این‌روز را ضایع نکنى، که هر نفسى از انفاس، عمر گوهرى گرانمایه است که عوض ندارد، و می‌توان با آن گنجى خرید که نعمت و راحت آن تا ابد بماند. و نیز این خبر را به یاد آورد که: «براى هر بنده‌‏اى در برابر هر شبانه روز از عمر که ۲۴ ساعت است، ۲۴ خزانه در عقب یکدیگر خلق شده است، و چون آدمى از دنیا برود خزانه‌‏ها بر او گشوده خواهد شد، هر یک را می‌نگرد و داخل آن می‌شود، پس چون به خزانه‌‏اى رسد که در برابر ساعتى است که در آن خدا را اطاعت کرده، آن‌را از حسناتى که در آن ساعت کرده، پر نور بیند، و از آن چندان شادى و نشاطى به دل وى رسد که اگر آن شادى را بر همه اهل دوزخ قسمت کنند، از احساس درد آتش دوزخ بی‌خبر شوند. و چون به خزانه‌‏اى رسد که به ازای ساعتى است که در آن خدا را نافرمانى کرده، آن‌را سیاه و تاریک بیند و بوى گند آن پراکنده شود و سیاهى آن همه جا را فرا گیرد، و چندان هول و ترس به وى رسد که اگر آن‌را بر اهل بهشت تقسیم کنند، نعمت‌هاى بهشت برایشان ناگوار گردد. و چون خزانه‌‏اى دیگر باز کنند که به ازای ساعتى است که از طاعت و معصیت خالى باشد و مشغول امر مباحى بوده یا عمر خود به غفلت گذرانده، نه شادى بیند و نه اندوه، و همه ساعات عمر وى همچنین بر وى عرضه کنند. و در این هنگام به سبب اهمال و تقصیرى که کرده و عمر ضایع ساخته چندان حسرت و غبن به وى دست دهد که‏ وصف آن ممکن نیست».[۴]
و بعد از این تذکّر، نفس خویش را مخاطب سازد و بگوید: اى نفس! بکوش تا خزانه‏‌هاى ساعات امروز را آباد سازى، و آن‌را از گنج‌هاى بی‌پایانى که می‌توانى مالک آنها شوی خالى نگذار، و به کسالت و بطالت به سر نبرى تا از درجات عالى که دیگران به آنها می‌رسند باز مانى، و در قیامت گرفتار حسرت و غبن گردى اگر چه داخل بهشت شوى؛ زیرا درد غبن و حسرت و درجه پایین با وجود درجات عالى نامتناهى که أبناء نوع تو به آن دست می‌یابند طاقت فرسا است.
۲. مراقبه
مراقبت، آن است که شخص سالک در هر کارى که می‌خواهد انجام دهد مراقب نفس خود باشد، و آن‌را با چشم پاسبان و نگهبان بنگرد، که اگر آن‌را به خود واگذارد سرکشى و فساد می‌کند، سپس در هر حرکت و سکونى خدا را در نظر آورد به این‌که بداند که خداى تعالى از درون‌ها آگاه است و پنهانی‌ها را می‌داند، و بر اعمال بندگان مراقب است، و نهان‌خانه دل‌ها بر او مکشوف است، چنان‌که ظاهر رخساره براى خلق مکشوف است، بلکه از این هم آشکارتر است، خداى سبحان می‌فرماید: «خدا دیده‏‌بان و مراقب شما است».[۵] و می‌فرماید: «مگر نمی‌داند که خدا می‌بیند».[۶]
روایت است که: «مردى نزد پیامبر اکرم(ص) آمد و گفت: یا رسول اللّه! مرا وصیّتى کن، فرمود: اگر تو را سفارشى کنم به جا خواهى آورد؟ و این‌را سه بار فرمود و هر دفعه آن شخص گفت: بلى یا رسول اللّه! آن‌گاه رسول خدا(ص) فرمود: هر گاه اراده کارى می‌کنى در آن تأمّل و تدبّر کن، اگر نیک و مایه هدایت‏ باشد، انجام ده و اگر بد و مایه گمراهى است دست بدار».[۷] از این خبر پیدا است که: تأمّل در عاقبت هر امرى بزرگ‌ترین چیزى است که نجات و رستگارى از آن حاصل می‌شود، پس باید از نفس مراقب نمود و او را از اهمال بر حذر داشت.
رسول خدا (ص) فرمود: «نیکى آن است که خدا را چنان پرستش کنى که گویى او را می‌بینى و اگر نتوانى او را ببینى، او تو ر