پاورپوینت کامل آیا درباره شاهد آوردن و سوگند خوردن در دادگاه‌ها، آیه یا روایتی داریم؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا درباره شاهد آوردن و سوگند خوردن در دادگاه‌ها، آیه یا روایتی داریم؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا درباره شاهد آوردن و سوگند خوردن در دادگاه‌ها، آیه یا روایتی داریم؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا درباره شاهد آوردن و سوگند خوردن در دادگاه‌ها، آیه یا روایتی داریم؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

در قرآن و روایات به موارد گوناگون قسم و سوگند اشاره و یا تصریح شده است. در این نوشتار به برخی از آنها اشاره می‌شود.
الف. لزوم شهادت دادن در قرآن
خداوند متعال در طولانی‌ترین آیه قرآن(آیه ۲۸۲ سوره بقره) و نیز آیه بعدی آن براى معاملات با تمام جزئیات و در تمام مراحل آن و برای امور اقتصادى مسلمانان و نظم کار آنها توجه عمیقى دارد.[۱] خداوند متعال در این آیه شریفه می‌فرماید براى این‌که جلب اطمینان بیشترى شود، و قرارداد از مداخلات احتمالى طرفین سالم بماند، باید قرارداد نوشته شود[۲] و به وسیله شخص سومى که عادل است، تنظیم گردد.[۳]
سپس برای محکم‌تر کردن قرارداد اضافه می‌کند: علاوه بر نوشتن، از مردان دو نفر را به عنوان شاهد انتخاب کنید که مسلمان[۴] و مورد رضایت و اطمینان شما باشند[۵] و اگر دو مرد نباشند، یک مرد و دو زن شهادت دهند کافى است.[۶]
یکى دیگر از احکامی که این آیه به آن اشاره می‌کند، این است که هرگاه شهود را برای شهادت دادن دعوت کنند،[۷] خوددارى نکنند.[۸]

ب. قسم خوردن از نگاه روایات
قاعده شهود و نیز قسم خوردن، از روایات اهل بیت(ع) نیز قابل اثبات است. یکی از ادله در بحث لزوم قسم خوردن، قاعده فقهی مشهور «البینه علی المدّعی و الیمین علی من انکر»؛ یعنی کسی که مدّعی است باید بیّنه و گواه بیاورد و کسی که علیه او اقامه دعوی شده و در مقام انکار است در صورت عدم اثبات ادعا از سوی مدّعی و درخواست وی، باید بر بی‌گناهی خود سوگند یاد کند. این قاعده برگرفته از روایات است:
۱. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «الْبَینَهُ عَلَى مَنِ ادَّعَى وَ الْیمِینُ عَلَى مَنِ ادُّعِی عَلَیه‏».[۹]
البته باید توجه داشت که از این قاعده فقط در مورد اموال می‌توان استفاده کرد و در مورد «دماء؛ خون» نمی‌توان کمک گرفت؛ چنان‌که در روایتی امام صادق(ع) فرمود: «خداوند متعال در مورد دماء(خون) به غیر از آن چیزی که در اموال است، حکم کرده است. در اموال این‌گونه حکم کرده است که مدّعی بیّنه بیاورد و قسم را برای مدعی علیه قرار داده است؛ اما در مورد خون، بیّنه را باید مدعی علیه بیاورد و قسم را برای مدعی قرار داده است، تا به این وسیله خون انسان مسلمان را هدر نرود».[۱۰]
۲. امام صادق(ع) از رسول خدا(ص) نقل می‌کند که فرمودند:‏ «همانا من بین شما به بیّنه و سوگند قضاوت می‌کنم. [نه براساس علم نهان]؛ چه بسا باشد که برخى از شما در طرح دعوا خطا کند و راه داورى صحیح را بر خود ببندد…». [۱۱]‏
۳. عدی بن عدی از پدرش نقل می‌کند که امرؤ القیس با شخصی از اهل حضرموت نزد رسول خدا(ص) در مورد زمینی شکایت کردند. رسول خدا به امرؤالقیس فرمود: «آیا شاهد(بیّنه‌ای) داری؟»، او در جواب گفت: خیر. رسول خدا فرمود: «پس او باید قسم بخورد». امرؤالقیس گفت: در این صورت تمام زمین من می‌رود. پیامبر در جواب فرمود: «اگر زمین تو با قسمِ [دروغ] او از دست برود، خداوند در روز قیامت به او نگاه نخواهد کرد و او را پاک نخواهد کرد و برای او عذاب دردناکی است. در این حال آن مرد داد کشید و زمین را به امرؤالقیس برگرداند».[۱۲]
۴. برید بن معاویه می‌گوید از امام صادق(ع) در مورد «قسامه» پرسیدم؟ امام(ع) هم در جواب فرمود: «در تمام حقوق بیّنه بر عهده مدعی و قسم بر عهده مدعی ‌علیه می‌باشد؛ مگر در خون».[۱۳]
بنابراین، منبع فقهی و حقوقی قسم برای حل دعواها بجز در مورد خون، قرآن و روایاتی است که از پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت(ع) وارد شده است.
غیر از آیاتی گه در ابتدای پاسخ بدان اشاره شد، آیات ذیل نیز در مورد شهادت و سوگند است:
نساء، ۶ و ۱۵ و ۱۳۵.
مائده، ۸ و ۱۰۶ و ۱۰۷ و ۱۰۸.
نور، ۴ و ۶ و ۸ و ۱۳.
یوسف، ۲۶.
معارج، ۳۳.

[۱]. مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏۲، ص ۳۹۰، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.‏

[۲]. «وَ لْیُمْلِلِ الَّذِی عَلَیْهِ الْحَق‏».

[۳]. «فَاکْتُبُوهُ وَ لْیَکْتُبْ بَیْنَکُمْ کاتِبٌ بِالْعَدْل».

[۴]. «وَ اسْتَشْهِدُوا شَهِیدَیْنِ‏ مِنْ رِجالِکُمْ».

[۵]. «مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَداءِ».

[۶] *(فَإِنْ لَمْ یَکُونا رَجُلَیْنِ فَرَجُلٌ وَ امْرَأَتانِ‏)*«آیه ۲۲۸ سوره بقره»

[۷]. این احتمال نیز داده شده که هم پذیرفتن دعوت براى تحمل شهادت (دیدن واقعه) لازم است، و هم براى اداى شهادت. تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲۸۲ سوره بقره.

[۸]. «وَ لا یَأْبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا».

[۹]. کلینى، محمد بن یعقوب، کافی، ج ‏۷، ص ۴۱۵، «بابُ أَنَّ الْبَیِّنَهَ عَلَى الْمُدَّعِی وَ الْیَمِینَ عَلَى الْمُدَّعَى عَلَیْه»، ‏تهران، دار الکتب الإسلامیه‏، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق‏.