پاورپوینت کامل آیا در منابع اهل‌سنت؛ گزارش‌هایی از شهادت حضرت علی(ع) و تاریخ آن نقل شده است؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا در منابع اهل‌سنت؛ گزارش‌هایی از شهادت حضرت علی(ع) و تاریخ آن نقل شده است؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا در منابع اهل‌سنت؛ گزارش‌هایی از شهادت حضرت علی(ع) و تاریخ آن نقل شده است؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا در منابع اهل‌سنت؛ گزارش‌هایی از شهادت حضرت علی(ع) و تاریخ آن نقل شده است؟ ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

شهادت امام علی(ع) از مسلمات تاریخ است. علاوه بر منابع شیعی،[۱] منابع فراوانی از اهل‌سنت – با اختلاف در برخی جزئیات – نیز بدان پرداخته‌اند:
۱. على(ع) براى نماز صبح بیرون شد. غازهایی در حیاط خانه صیحه می‌زدند. آنها را کنار زدند. فرمود: «واگذاریدشان که آنها نوحه‌گرند!». پس ابن ملجم بر او ضربت زد.[۲]
۲. على(ع) همان شبى که در سحرگاهش ضربت خورد، خارج شد، در حالی‌که می‌گفت: «کمربندت را براى مرگ محکم ببند که مرگ تو را دیدار خواهد کرد. و از مرگ نترس و بی‌تابى مکن‏ آن‌گاه که بر تو وارد شود». و وقتی این ملجم به او ضربه زد گفت: «فزت و رب الکعبه»، و آخرین کلام او این بود: «من یعمل مثقال ذرّه خیرا یره، و من یعمل مثقال ذرّه شرا یره[۳]».[۴]
۳. على(ع) هر روز صبح، اوّل اذان بیرون می‌آمد و مردم را براى نماز بیدار می‌کرد. ابن ملجم بر اشعث گذر کرد که در مسجد بود. او به ابن ملجم گفت: صبح، رسوایت کرد! حُجر بن عدى آن‌را شنید. گفت: اى لوچ، او را کشتى! خدا تو را بکشد!
على(ع) بیرون شد، در حالی‌که ندا می‌داد: «اى مردم، نماز!». ابن ملجم و همراهانش بر او حمله کردند، در حالی‌که می‌گفتند: حکومت از آن خدا است، نه براى تو، اى على!
ابن ملجم با شمشیر بر فرق سر حضرت زد و ضربتِ شبیب به چارچوب در خورد، امّا مجاشع بن وردان گریخت.
على(ع) فرمود: «این مرد نگریزد!». مردم به طرف ابن ملجم دویدند و با سنگ‌ریزه بر او می‌زدند و دشنامش می‌دادند و فریاد می‌کشیدند. مردى از همْدان پایش را جلوى ساق او گرفت و مغیره بن نوفل بن حارث هم بر صورت او زد و او را بر زمین انداخت و او را نزد حسن(ع) آورد.[۵]
۴. ابن ملجم بر سر حضرت علی(ع) زد. حضرت افتاد و فریاد زد: «بگیریدش!». مردم در پى او شتافتند. هرکس به او نزدیک می‌شد، با دم شمشیرش او را می‌زد.
قُثَم بن عبّاس پیش آمد، او را بلند کرد و بر زمین زد. [ابن ملجم‏] فریاد کشید: اى على! سگ خود را از من دور کن.
او را نزد على(ع) آوردند. حضرت فرمود: «ابن ملجمى؟».
گفت: آرى.
فرمود: «حسن! به دشمنت برس، شکمش را سیر کن و او را محکم ببند. اگر مُردم، او را به من ملحق کن تا نزد پروردگارم با او به مخاصمه پردازم، و اگر زنده ماندم، یا می‌بخشم یا قصاص می‌کنم».[۶]
برخی منابع اهل‌سنت تاریخ ضربت خوردن امام علی(ع) را سحر هفدهم ماه رمضان می‌دانند.[۷] اما برخی دیگر از آنها نوزدهم ماه رمضان را هم نقل کرده‌اند.[۸]
۵. یعقوبى پس از یادکرد ضربت خوردن امام علی(ع) با شمشیر، می‌گوید: علی(ع) دو روز زنده بود و شب جمعه، اولین شب از دهه آخر ماه رمضان سال چهلم هجرى در گذشت، که از ماه‌هاى عجم در ماه کانون دوم (ژانویه) بود، در حالی‌که ۶۳ سال داشت.
فرزندش حسن(ع) او را غسل داد و بر او نماز خواند و هفت تکبیر بر او گفت و فرمود: «آگاه باشید که پس از او بر احدى این‌گونه تکبیر گفته نمی‌شود». در کوفه، در جایى که به آن «غَرىّ» گفته می‌شود، دفن شد.[۹]
۶. على(ع) صبحدم بیست و یکم رمضان کشته شد. حسن(ع) در خطبه‌اى در مناقب على(ع) می‌گفت: «شب نزول قرآن کشته شد، شبى که عیسى را به معراج بردند، شبى که موسى جان باخت». حسن بن على(ع) بر وى نماز گزارد.[۱۰]

[۱]. مانند: شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۱، ص ۹، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ۱، ص ۳۰۹، قم، مؤسسه آل البیت، چاپ اول، ۱۴۱۷ق؛ ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج ‏۳، ص ۳۰۷، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ق.

[۲]. شیبانی، أحمد بن محمد بن حنبل، فضائل الصحابه، ج ۲، ص ۵۶۰، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ اول، ۱۴۰۳ق؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج ‏۳، ص ۳۸۸، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق؛ ابن کثیر دمشقی‏، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج ‏۸، ص ۱۳، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷ق.

[۳]. «پس هر که هموزن ذرّه‌اى نیکى کند [نتیجه‏] آن‌را خواهد دید. و هر که هموزن ذرّه‌اى بدى کند [نتیجه‏] آن‌را خواهد دید»؛ زلزله، ۷ – ۸.

[۴]. بلاذری، احمد بن یحیی، انسا