پاورپوینت کامل آیا امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان شرکت داشته و مستقیماً وارد خط مقدم نبرد می‌شدند؟ ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان شرکت داشته و مستقیماً وارد خط مقدم نبرد می‌شدند؟ ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان شرکت داشته و مستقیماً وارد خط مقدم نبرد می‌شدند؟ ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان شرکت داشته و مستقیماً وارد خط مقدم نبرد می‌شدند؟ ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

امام حسن(ع) و امام حسین(ع) در سه نبرد مهم امیر مؤمنان علی(ع)؛ جنگ جمل، جنگ صفین و جنگ نهروان، شرکت داشتند، و بارها در خط مقدم نبرد با دشمن درگیر می‌شدند و از این رو بود که امام علی(ع) تأکید داشتند که سپاهیانش در این مواقع حساس، مراقب حسنین(ع) باشند تا نسل پیامبر(ص) و امامت باقی باشد:
۱. در جنگ صفین، حضرت علی(ع) فرزند خود حسن(ع) را مشاهده کرد که شتابان به میدان جنگ می‌رفت. در این هنگام رو به اصحاب کرد و فرمود: «جلوى این پسر را بگیرید و مانع جنگیدنش شوید که با مرگش مرا درهم نکوبد. من هرگز نمی‌خواهم این دو جوان (حسن و حسین) در جنگ کشته شوند؛ زیرا نسل پیامبر(ص) قطع مى‏گردد».[۱]
ابن عباس می‌گوید: در یکى از روزهاى جنگ صفین، حضرت علی(ع) محمد بن حنفیه را فرا خواند و به او فرمود: «بر جناح راست لشکر دشمن حمله کن!». محمّد با یاران خود حمله کرد و طرف راست لشکر معاویه را شکست داد. سپس زخمى باز گشت و آب خواست. حضرت علی(ع) برخاست و جرعه آبى به وى داد و مقدارى آب بین زره و پوست بدن محمّد پاشید. من خون‌هاى دلمه شده را می‌دیدم که از حلقه زره او بیرون می‌آمدند. علی(ع) پس از این‌که ساعتى به محمّد بن حنفیه مهلت داد، به او فرمود: «اکنون به جناح چپ لشکر دشمن حمله کن!». او با یارانش به میسره(سمت چپ) لشکر معاویه حمله کرد و آن‌را شکست داد و در حالى بازگشت که بدنش زخمی شده بود و می‌گفت: آب! آب! حضرت علی(ع) برخاست و همان رفتار قبلى را با او انجام داد. سپس به وى فرمود: «برخیز و بر قلب لشکر دشمن حمله کن!» محمّد بر قلب لشکر معاویه حمله کرد و آنان را عقب راند و با جراحات سنگین و با حالتی گریان برگشت. علی(ع) برخاست و میان دو چشم فرزندش را بوسید و به او فرمود: «پدرت به فدایت. قسم به خدا که مرا خوشحال کردى. اکنون چرا گریه می‌کنى، به جهت خوشحالى؟ یا به علت جزع و فزع؟!».
محمّد گفت: چرا گریان نباشم. شما سه مرتبه مرا در معرض مرگ قرار دادید و خدا مرا به سلامت باز گردانید … ولى به دو برادرم حسن و حسین(ع) هیچ‌گونه دستورى نمی‌دهى!؟ امام علی(ع) سر محمّد را بوسید و به او فرمود: «فرزند عزیزم! تو پسر من هستى. ولى ایشان پسران پیامبر خدایند، آیا نباید مراقب آنان باشم؟» محمّد گفت: چرا پدر جان! خدا مرا فداى تو و فداى ایشان نماید.[۲]
در یکی از گزارش‌های کهن، بخشی از نبرد صفین را چنین توصیف می‌کند:
«على(ع)، همراه تمام پسرانش به سوى جناح چپ حرکت کرد و تنها افراد قبیله ربیعه با او بودند. تیرهای دشمن از میان شانه و کتف‌هایش می‌گذشت و یکایک پسرانش خود را سپر او می‌کردند. على(ع) این را نمی‌پسندید و خود را پیش می‌انداخت و میان آن فرزند و شامیان، فاصله می‌شد…. پسرانِ على(ع)، حسین و محمّد، بر غلامی از بنی امیه تاختند و او را با شمشیرهاى خود زدند، چندان که [مُرد و بدنش] سرد شد».[۳]
۲. در جریان جنگ جمل، محمد بن حنفیه با نیزه‌ای به سمت شتر عایشه حمله‌ور شد، اما قبیله بنوضبه او را از نزدیک‌شدن به شتر بازداشتند. بعد از آنکه محمد نزد پدرش برگشت، امام حسن(ع) نیزه را از دست او گرفت و به سمت دشمن شتافت و در حالی برگشت که نیزه‌اش خونین بود! با دیدن این صحنه، رنگ محمد زرد شد، اما پدرش او را اینگونه دلداری داد که تو فرزند علی هستی و او فرزند پیامبر(ص) است.[۴]
مروان بن حکم در جنگ جمل اسیر شد و حسنین(ع) را نزد امام علی(ع) واسطه نمود تا مورد بخشش قرار گیرد. آنان نیز خدمت پدر رسیده و عرض کردند: «ای امیر مؤمنان! مروان با تو بیعت می‌کند»، حضرت او را رها کر