پاورپوینت کامل آیا داشتن تنها نیت پاک کافى است، و دیگر به اسبابى؛ مثل ادعیه و زیارات نیازى نیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا داشتن تنها نیت پاک کافى است، و دیگر به اسبابى؛ مثل ادعیه و زیارات نیازى نیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا داشتن تنها نیت پاک کافى است، و دیگر به اسبابى؛ مثل ادعیه و زیارات نیازى نیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا داشتن تنها نیت پاک کافى است، و دیگر به اسبابى؛ مثل ادعیه و زیارات نیازى نیست؟ ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

این یکى از القات شیطانى براى دور کردن انسان‏ها از ادعیه و زیارات و سایر فعالیت‏هاى دینى است؛ زیرا اقدام به دعا و توسل به وسایلى؛ مانند ائمه معصومین(ع) به دستور مستقیم خداوند، بر عهده‌ی انسان آمده است و سبب جلاى قلوب و الگوگیرى از راه و روش ایشان‏ و ارتباط هر چه بیشتر با این بزرگواران می‌‏گردد. در عین این‌که صِرف دعا و توسل ظاهرى، نمی‌‏تواند مثمر این ثمرات عالى گردد و همراهى آن با دل ضرورى و لازم است؛ یعنى انسان با نیت خالص باید دعا کند و به این وسایط الهى متوسل گردد تا علاوه بر رفع مشکلات و حوائجش، دل را نیز جلا بخشد و در پرتو ارتباط با اولیای الاهی، سیره و صورت خود را پیراسته نماید؛ از این‌رو باید گفت: نیت خالص و توسل و زیارات و خواندن ادعیه همه، علل ناقصه و جزء العله براى تعالى و تکامل انسان‏اند و وجود یکى ما را از استفاده از دیگرى بی‌نیاز نمی‌کند. و به تعبیر دیگر، اثبات شی‏ء، نفى ماعداه نمی‌کند؛ یعنى اگر گفته می‌شود: “نیت خالص لازم است”، یا گفته شود: “توسل و زیارات و ادعیه لازم است”، به معناى کفایت یکى از دیگرى نیست. بله! اگر نیت صادقى داشته باشد، لکن از انجام و اعمال آن عاجز مانده است، خداوند به لطف و کرم خویش، ثوابِ کار را نیز براى او می‌نویسد؛ لکن نمی‌توان این اصل را به مواردى که فرد توان انجام کار را دارد، اما مسامحه کرده و ترک می‌‏کند، تعمیم داد؛ بلکه این‌گونه افراد خود را می‌‏فریبند! چنان‌که تصور آب خوردن یا نیت آب خوردن بدون نوشیدن آب، سیرابى نمی‌‏آورد!

پاسخ تفصیلی

افعال ارادى و اختیارى انسان برخاسته از “نیت” او هستند. بدین معنا که انسان عاقل، اول نسبت به فعل مقصود و مطلوب، علم پیدا می‌‏کند و سپس مزایا و ثمرات مثبت و منفى آن‌را بررسى کرده و بعد نسبت به اقدام – اگر براى او نافع یا مطابق میلش باشد- یا ترک آن – اگر براى او مضر باشد یا مطابق میلش نباشد- تصمیم می‌‏گیرد؛ بعد نسبت به ترک یا فعل آن گرایش پیدا کرده، قصد ترک یا فعل آن عمل را می‌‏کند، و بعد نیت خودش را تحقق می‌بخشد. به تعبیرى، علم به طور کلى، علم به مزایا و معایب آن، گرایش به ترک یا انجام آن، قصد آن، تهیه اسباب کار، قدرت جسمانى و فکرى و روحى، صدور فعل یا ترک فعل؛ از این‌رو هیچ فعل یا ترک اختیارى انسان بدون نیت تحقق پیدا نمی‌‏کند، اگرچه ممکن است خود انسان از این امر غافل باشد.

در جاى خود به تعالى همّت و ارتقای نیات، در امور دینى، تخلیص آن از شوائب دنیوى تأکید و سفارش گردیده است؛ از این‌رو می‌‏توان خود نیت را نیز از جمله افعال اختیارى انسان که قابل اصلاح و تعالى است، محسوب نمود. اثر تعالى و اصلاح نیت در گفتار و رفتار و عکس العمل‏هاى او متبلور می‌‏گردد و بر عکس دون همتى افراد نیز در گفتار و کردار و حالات آنها ظاهر می‌‏شود. پس نیت و اصلاح آن، نقشى اساسى در جهت بخشى کردار و گفتار و حالات انسان دارد.

اما نکته این‌جا است: آیا نیت و اصلاح آن، ما را از انتخاب افعال شایسته کفایت می‌‏کند و نیازى به اقدام بر آنها نیست؟! روشن است که هیچ عاقلى به این سؤال جواب مثبت نمی‌‏دهد؛ زیرا امکان ندارد که انسان به صِرف نیت تعلیم و تعلم خالصانه، عالمِ و مخلِص شود؛ و یا به صِرف تصور غذا و نیت تناول آن، سیر و قوى گردد!

در مورد سؤال نیز چگونه ممکن است کسى نیت خود را پاک کند، اما هیچ ارتباطى با خدا (از راه دعا) و اولیا و محبان او (از راه زیارت و توسل) برقرار نکند؟! نیت خود را براى چه پاک کرده است و از چه؟! آیا نیت خود را از توسل و زیارت ائمه‏(ع) و دعا و راز و نیاز پاک کرده است؟! مگر اینها (العیاذ باللَّه) زشتی و پلیدی‌اند که نیت خود را از آنها پاک نماید؟! متأسفانه از ظاهر سؤال و این‌گونه القاءات شیطانى چیزى جز این برداشت نمی‌‏شود و این امر از جهات عدیده‏اى باطل است:

1. ترک کارى مثل دعا و زیارت، خود نیازمند نیت است و بدون آن، این دو ترک نمی‌‏شوند. پس باید پرسید: نیت شما در ترک دعا و زیارات چیست؟! به چه ملاک‏هایى احساس کفایت و بی‌نیازى از این دو امر می‌‏کنید؟! ما که براى این دو پرسش پاسخى قانع کننده نمی‌‏یابیم.
2. خداوند متعال که ما نیت خود را براى او پاک کرده‏ایم! به ما دستور دعا و توسل و زیارت داده است؛ چنان‌چه می‌‏فرماید: “مرا بخوانید، من اجابتتان می‌‏کنم، همانا هر آن‌که را از عبادت من استکبار ورزد، او را با سرافکندگى به جهنم داخل می‌‏کنم”.[۱] و همان‌گونه که می‌‏فرماید: “به خدا چنگ زنید”.[۲] می‌‏فرماید: “به ریسمان الهى چنگ زنید و متفرق نشوید”.[۳] و نیز می‌‏فرماید: “اى کسانى که ایمان آورده‏اید، از خدا بترسید و تقوا پیشه کنید، به سوى او دست‌آویزى بجویید و در راه او تلاش کنید، امید آن‌که رستگار شوید”.[۴]

احادیث مختلفى از ائمه(‏ع) رسیده است که: “ما (حبل الهى) و ما (وسیله) او هستیم”.[۵] روشن است که از مهم‌ترین راه‏هاى چنگ زدن به این بزرگواران زیارت و گرامی‌داشت قبور و موالید و وفیات ایشان است، تا از این طریق بتوانیم با ایشان ارتباط برقرار کرده و از طریق ایشان رفع حوائج و مشکلات دینى و دنیوى خود را از خدا طلب کنیم.

3. توسل به شفیع در امور خطیر، امرى عقلایى است که در تمامى جوامع متداول است و چه بسا در امور روزمره بارها از آن استفاده می‌‏کنیم. عدم توسل به شفیع، در عین نیاز به آن، عاملى جز استکبار و خود محورى ندارد. هیچ مؤمن صادقى بی‌نیاز از این ارتباط با اولیا اللَّه نیست؛ زیرا اگر کسى قصد جدّى تکامل و اصلاح و تربیت را دارد، لاجرم باید از تعالیم و هدایت‏ها و عنایت‏هاى این بزرگواران بهره گیرد، تا بتواند به سرمنزل مقصود بار یابد و رمز دستور خدا به توسل به ایشان هم در همین نکته نهفته است، و إلا آن بزرگواران هیچ نیازى به توجه و احترام و تکریم و زیارت و توسل ما ندارند.
4. دعا و زیارت جلاى قلوب‌اند، و هر کس خود را از این دو محروم کند، از فیوضات کثیرى به دور می‌‏افتد، بلکه ترقى و تعالى او غیر ممکن می‌‏شود و سرانجامى جز خلود در آتش نخواهد داشت![۶]

با توجه به مطالب گذشته، به این نتیجه می‌‏رسیم:

1. توسل و زیارت و دعا از جمله اعمال اختیارى انسان‏اند که بدون “نیت” صدور آنها ممکن نیست.
2. حسن نیت و تعالى آن تأثیر مستقیمى بر حسن افعال انسان از جمله این امور دارد.
3. اقدام بر حسن یکى ما را از تحسین دیگرى بی‌نیاز نمی‌کند؛ یعنى براى تعالى انسان هم “حسن فاعلى” (حسن نیت) شرط است و هم حُسن فعلى(کار خوب باید انتخاب شود.) به تعبیر دیگر، حسن نیت و حسن فعلى هر دو جزء العله‏اند و وجود و اصلاح یکى ما را از انجام و اصلاح دیگرى بی‌نیاز نمی‌کند. پس ما براى تعالى و تکامل خود به اصلاح و تعالى هر دو نیازمندیم.

حال ممکن است شخصى به برخى احادیث تمسک نموده و آنها را نقضى براى مطالب فوق بپندارد؛ از جمله آن‌جا که، مثلاً پیامبر(ص) می‌‏فرماید: “اى ابوذر! قصد کار نیک کن هرچند انجامش ندهى”.[۷] یا می‌‏فرمایند: “نیّت مؤمن بهتر از عمل او است”.[۸] یا امام على(ع) می‌‏فرماید: “بسا نیتى که از عملى پر فائده تر است”.[۹] و ایشان می‌‏فرماید: “خداوند متعال به سبب نیکویى نیّت و پاکى درون، هر کس از بندگانش را که بخواهد به بهشت می‌‏برد.”[۱۰] و… .

این‌گونه احادیث در صدد بیان اهمیت نیت کار خیر داشتن است و هیچ دلالتى بر کفایت از عمل در هنگام توان بر صدور آن ندارد. به عبارتى تأکید دارند که همیشه همّ و غمتان انجام کار خیر باشد و نیت کار شر را از ذهن دور کنید. خود این امر سبب می‌‏شود که رغبت انسان به کارهاى خیر بیشتر شده و فکر شر و ان