پاورپوینت کامل «ذکر جَلی» و «ذکر خَفی» بدعتی از بدعت‌های صوفیان است، یا در منابع دینی نیز به آن اشاره شده است؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «ذکر جَلی» و «ذکر خَفی» بدعتی از بدعت‌های صوفیان است، یا در منابع دینی نیز به آن اشاره شده است؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «ذکر جَلی» و «ذکر خَفی» بدعتی از بدعت‌های صوفیان است، یا در منابع دینی نیز به آن اشاره شده است؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «ذکر جَلی» و «ذکر خَفی» بدعتی از بدعت‌های صوفیان است، یا در منابع دینی نیز به آن اشاره شده است؟ ۱۵ اسلاید در PowerPoint :

پاسخ اجمالی

ابتدا باید گفت که بر اساس صریح آنچه در قرآن کریم آمده است، خداوند به هر کار خیری چه آشکار باشد و چه پنهان، پاداش خواهد داد.[۱]

از طرفی ذکر و یاد خدا دارای آثار مهم و فروانی است.[۲] ذکر خداوند گاهی پنهانی و خفی است و گاهی آشکارا و جلی. در قرآن و روایات به هر دو نوع آن اشاره شده است: «پروردگار خود را (آشکارا) از روى تضرّع، و در پنهانى، بخوانید! (و از تجاوز، دست بردارید که) او متجاوزان را دوست نمی‌دارد!»[۳]

از امام صادق(ع) نقل شده است که خداوند عز و جل می‌فرماید: هرکس مرا در نهان یاد کند من او را در آشکارا یاد می‌کنم.[۴]

در روایت دیگری چنین آمده است که خداوند به حضرت عیسی(ع) فرمود: مرا در درون خود(پنهانی) یاد کن، من تو را در نزد خودم(به صورت ویژه) یاد می‌کنم؛ مرا در آشکارا و علنی یاد کن، من تو را آشکارا در میان مردم یاد می‌کنم.[۵] ‏

امام صادق(ع) می‌فرماید: ذکر و یاد خداوند در میان انسان‌های غافل، مانند جنگ و جهاد  با اهل حرب و کفار است.[۶]

به نظر می‌رسد ذکر جلی در این روایات منحصر در اذکار لفظی نیست؛ بلکه مقصود معنای عامی است که شامل افعالی؛ مانند نماز جماعت و برگزاری مراسمات مذهبی در محافل عمومی و هر رفتار آشکاری که انسان‌ها را به یاد خدا بیاندازد  نیز خواهد شد.[۷]

بر این اساس، به یاد خدا بودن چه تنها در دل انسان باشد و چه جنبه‌های آشکاری نیز داشته باشد، رفتاری مطلوب است و این همان معنای «ذکر جلی» و «ذکر خفی» است که هیچ مسلمانی نمی‌تواند منکر آن باشد.

اما آنچه برخی از بزرگان مانند مرحوم مجلسی آن‌را رد کرده و بدعت ارزیابی می‌کنند، رفتار و اعمالی است که عده‌‌ای از دراویش و مدعیان تصوف در محافل و مجالس خود انجام می‌دادند؛ زیرا «ذکر خفی»‌ که معنایش واضح است را تنها با نحوه خاصی می‌پذیرند.[۸]  و «ذکر جلی» نزد برخی از آنان نیز عبارت است از دم گرفتن به برخی از اذکار همراه با پایکوبی و رقص و انجام لهو و لعب.[۹]

بدیهی است که چنین مدل‌های خاصی از ذکر، حتی اگر برخی از آنها خلاف شرع نباشد، اما نمی‌توان آن‌را توصیه‌ای دینی دانست؛ از این‌رو انتساب آنها به دین و شرع، نوعی بدعت به شمار خواهد آمد.

[۱]. بقره، ۱۷۱؛ نساء، ۱۴۹؛‌ احزاب، ۵۴ و …

[۲]. ر. ک: «ذکر خدا»، ۴