فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word دارای ۵۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

لطفا نگران مطالب داخل فایل نباشید، مطالب داخل صفحات بسیار عالی و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

فایل ورد فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word :

بخشی از فهرست مطالب فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word

مقدمه    
اهمیت اقتصادی و غذایی باقلا    
۲-۱- گیاهشناسی باقلا    
۲-۲- ارقام باقلا در دنیا    
۲-۲-۱- فلورد    
۲-۲-۲- آسکوت    
۲-۲-۳- بارکول    
۲-۲-۴- فلستا وی اف    
۲-۲-۵- ایکاروس    
۲-۲-۶- آکوادولسی    
۲-۲-۷- منفست    
۲-۳- ارقام باقلا در ایران    
۲-۳-۱- زهره    
۲-۳-۲- الجزایری    
۲-۳-۳- شاهی    
۲-۳-۴- شاخ بزی    
۲-۳-۵- برکت    
۲-۳-۶- رقم ۴/۳۵۱    
۲-۳-۷-  سرازیری    
۲-۴- نقش عناصر کم مصرف در گیاه    
۲-۴-۱- روی    
۲-۴-۲- کاربرد روی در زراعت    
۲-۴-۳- نحوهی مصرف روی در زراعت    
۲-۵- تنظیمکنندههای رشد گیاهی    
۲-۵-۱- کندکنندههای رشد گیاهی    
۲-۵-۱-۱- ترکیبات اونیومی    
۲-۵-۱-۲- شیوهی عمل کندکننده های رشد اونیومی    
۲-۵-۲- تاثیر کندکننده های رشد بر بخشهای مختلف گیاه    
۲-۵-۳- انتقال و سوخت و ساز کندکنندههای رشد    
۲-۵-۴- کلرمکوات کلراید    
۲-۵-۴-۱- کاربرد کلرمکوات کلراید در زراعت    
۲-۵-۴-۲- روشهای مصرف کلرمکوات کلراید    
فهرست منابع    

بخشی از منابع و مراجع فایل ورد کامل تحقیق نقش عنصر روی و کندکننده های رشد در گیاهان ۵۲ صفحه در word

موحدی دهنوی، م.، مدرس ثانوی، س. ع. م.، سروش­زاده، ع. و جلالی، م. (۱۳۸۳). اثر محلول­پاشی عناصر کم­مصرف روی و منگنز بر عملکرد و اجزای عملکرد سه رقم گلرنگ پاییزه تحت تنش خشکی در منطقه­ی اصفهان. مجموعه­ی خلاصه مقالات هشتمین کنگره­ی علوم زراعت و اصلاح نباتات ایران. دانشگاه گیلان. ص. ۲۶۰

ناصری، ف. (۱۳۷۴). دانه­های روغنی. ترجمه. انتشارات آستان قدس رضوی

نصری، م. و خلعتبری، م. (۱۳۸۷). بررسی تاثیر غلظت محلول­پاشی ریز­مغذی بر خصوصیات کمی و کیفی ارقام کلزا. فصلنامه­ی دانش کشاورزی ایران، جلد ۵، شماره­۲۱۳:۲-

هاشم­آبادی، د. و صداقت­حور، ش. (۱۳۸۵). بررسی اثر تراکم و تاریخ کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد باقلای زمستانه مازندرانی. مجله­ی علمی-­ پژوهشی علوم کشاورزی، شماره­ی۱

فاجریا، ان. کا. (۱۳۷۸). افزایش عملکرد گیاهان زراعی. ترجمه­: ابولحسن هاشمی دزفولی. عوض کوچکی. محمد بنایان اول. جهاد دانشگاهی مشهد

کاظمی پشت مساری، ح. (۱۳۸۸). معرفی ارقام زراعی باقلا در ایران و جهان. مجله­ی برزگر، شماره­ی۱۰۲۹

کاووسی، ب. (۱۳۸۱). معرفی کندکننده­های رشد گیاهی، اهمیت و کاربرد آن­ها در باغبانی. نشریه علمی، تخصصی کشاورزی زیتون.۳۴۱: ۱۵۴- ۳۶

کاووسی، ب. (۱۳۷۷). بررسی اثرات کندکننده­های رشد گیاهی بر بهبود کیفیت و افزایش مقاومت به سرمای نشاء گوجه­فرنگی ارقام ارلی­اوربانا و کلجی. پایان­نامه­ی کارشناسی ارشد باغبانی، دانشکده­ی کشاورزی دانشگاه شیراز. ایران

کریمی مزرعه شاه، ح و امام، ی. (۱۳۷۴). مطالعه­ی زمان وقوع و طول مراحل نموی ۵ رقم جو پاییزه تحت تاثیر ماده­ی کندکننده­ی رشد کلرمکوات کلراید(CCC) در شرایط اقلیمی باجگاه. پایان نامه­ی کارشناسی ارشد زراعت. دانشکده­ی کشاورزی دانشگاه شیراز. ایران

کوچکی، ع. و بنایان اول، م. (۱۳۸۸). زراعت حبوبات. مشهد: انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد

محسن­زاده، س.، فرهی آشتیانی، ص.، ملبوبی، م. ع. و قناتی، ف. (۱۳۸۲). اثر تنش خشکی و کلروکولین کلراید بر رشد و فتوسنتز گیاهچه­ی دو رقم گندم. مجله­ی پژوهش و سازندگی در زراعت و باغبانی. شماره­ی ۶۰: ۶۴-۵۶

 Humbries, E. C., Welbank, P. J. and Witts, K. J. (1965). Effect of CCC(chlorocholine chloride) on growth and yield of spring wheat in the field. Annals of Applied Biology 56: 351-

Humphries, E. C. (1968). CCC and cereal. Field crop Abst. 21: 91-

Hutley- Bull, P. D. and Schwabe, W. W. (1982). Some effects of low-concentration gibberellic acid and retardant application during early growth on morhogenesis in wheat. London: ButterworthScientific pp. 329-

Hynninen, E. and Blomqvist, H. (1996). Pesticide sales in finland in 1995.Kemia-Kemia 23: 485-

Ibrahim, M. E., Bekheta, M. A., El- Moursi, A. and Gaafar, N. A. (2007). Improvement of growth and seed yield quality of vicia faba L. plants as affected by application of some bioregulators. Australian.j . of basic and applied sci.1(4); 657-

مقدمه

 باقلا یکی از مهمترین محصولات زمستانه­ی دارای ارزش غذایی بالا در جهان است. دانه­های بالغ باقلا منبع خوب پروتئین (حدود ۲۵ درصد دانه­های خشک)، نشاسته، سلولز، ویتامین ث و مواد ­معدنی هستند (Hamilton, 2005)؛ بنابراین این گیاه اهمیت فزاینده­ای برای غذای انسان و حیوان در آینده دارد. با توجه به این مسئله بهبود ساختار گیاه، مولفه­های مربوط به عملکرد و همچنین کیفیت عملکرد دانه (که به ­واسطه­ی محتوای کلی کربوهیدرات و پروتئین نشان­ داده ­می­شود)، از جمله مواردی می­باشند که در تحقیقات در زمینه­ی حبوبات از جمله باقلا مد نظر محققان قرار می­گیرد (Ibrahim et al., 2007)

باقلا[۱] یکی از بقولات زراعی بسیار قدیمی است. بذرهای این گونه از محل­های مربوط به عصر نوسنگی در اسپانیا و اروپای شرقی و همچنین مکان­های عصر مفرغ در سوئد و ایتالیا کشف شده است. Vicia faba حدود ۱۸۰۰ سال قبل از میلاد در اروپا کشت ­می­شده­ است (پارسا و باقری، ۱۳۸۷)

منشأ باقلا در ناحیه­ی مدیترانه­ای جنوب­ غرب آسیاست و بسیار نزدیک به جنس vicia phiniama که به ­صورت وحشی در الجزایر می­روید، می­باشد (کوچکی و بنایان اول، ۱۳۸۸). احتمالآً مرکز ثانویه­ی آن افغانستان و اتیوپی می­باشد. به ­طور کلی از ‌آن­جا که بقایای به ­دست­ آمده مربوط به حدود ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد در حوزه­ی مدیترانه­ای کشف ­شده است، اهلی­ شدن بایستی ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ سال قبل از آن انجام شده ­باشد. مطابق شواهد باستان ­شناسی به­ نظر می­رسد که محتمل­ترین ناحیه­ی اهلی­ شدن باقلا مدیترانه­ی شرقی و خاور نزدیک باشد. طی اهلی ­شدن، باقلا توسط انسان به نواحیی که از نظر اقلیمی متفاوت بوده و در عین حال شباهت­هایی نیز داشتند، منتقل ­شد. باقلا به ­طور وسیعی در مناطق معتدله و ارتفاعات بلند مناطق گرمسیری (مانند نواحی شمالی در آمریکای ­لاتین و اتیوپی) کشت می­شود. این محصول در آمریکا، آفریقای­ شرقی و هاوایی وجود دارد و تنوع وسیعی از تیپ­های آن کشت می­شود. ارقام دانه­ریز در شمال­ اروپا، دره­ی ­نیل، اتیوپی، افغانستان، شبه­ قاره­ی ­هند و آمریکای­ شمالی غالب است. در بیشتر مناطق دیگر نظیر حوزه­ی مدیترانه، آسیای ­غربی، چین و آمریکای­ لاتین، تیپ­های دانه­ درشت اهمیت بیشتری دارند. در اغلب کشورهای پیشرفته، باقلا بیشتر به ­منظور تغذیه­ی دام استفاده ­می­شود، در حالی­ که در برخی از کشورهای در ­حال توسعه هنوز هم به ­عنوان غذای انسان مورد کشت و کار قرار می­گیرد (پارسا و باقری، ۱۳۸۷)

تنظیم ­کننده ­های رشد گیاهی به ­خاطر تاثیر در رشد و نمو در غلظت­های خیلی ­کم شناخته شده ­اند (Jules et al., 1981). در این ­میان تاثیر تنظیم­ کنندگی رشد کلرمکوات­ کلراید نخستین­ بار توسط تولبرت (۱۹۶۰)، در طیف وسیعی از گیاهان به ­اثبات ­رسید. هدف اولیه از کاربرد کلرمکوات­ کلراید در تولید گیاهان زراعی به اثر ضد خوابیدگی آن محدود می­شود. نتایج پژوهش­های بعدی نشان­ داد که کاربرد کلرمکوات­ کلراید حتی در غیاب خوابیدگی[۲] (ورس) هم باعث افزایش عملکرد در دانه می­گردد (Ma and Smith, 1992). از طرف ­دیگر عناصر ریزمغذی در گیاهان زراعی با تاثیر بر فرایندهای رشد و نموی، شاخص­های کمی و کیفی آنها را تغییر می­دهند (بابائیان و همکاران، ۱۳۸۷). مصرف عناصر ریزمغذی علاوه ­بر نقشی که در افزایش عملکرد کمی و کیفی محصولات کشاورزی دارند، در سلامتی انسان و دام، که از مواد اولیه­ی گیاهی استفاده ­می­کنند، نیز تاثیر بسزایی دارند (پارسا و باقری، ۱۳۸۷). در مطالعات صورت­ گرفته مشخص ­شده ­است که اکثر خاک­های ایران دارای pH  بالا و مقادیر زیادی آهک هستند (ملکوتی و غیبی، ۱۳۷۶؛ غیبی، ۱۳۷۶). در این ­نوع خاک­ها حلالیت عناصر ریزمغذی کم است و همین ­امر منجر به کاهش قابلیت در دسترس ­بودن این عناصر برای عمده­ی گیاهان زراعی می­شود (ملکوتی و غیبی، ۱۳۷۶؛ Sigh et al., 1996). در این­ میان روی از جمله عناصر کم­ مصرفی است که کمبود آن در خاک­های زراعی ایران هم به دلیل موارد ذکر شده در بالا و هم عدم رواج مصرف کودهای محتوی روی عمومیت دارد (ملکوتی و طهرانی، ۱۳۷۸)

اهمیت اقتصادی و غذایی باقلا

 باقلا یکی از مهمترین محصولات زمستانه­ی دارای ارزش‌ غذایی بالا در جهان است (Ibrahim et al., 2007). این گیاه از نظر اهمیت بعد از لوبیا، نخودفرنگی و نخود در مقام چهارم قرار دارد و به­ عنوان یکی از حبوبات اصلی در کشورهای چین، مصر، اتیوپی، شمال­ سودان، منطقه­ی ­مدیترانه و ارتفاعات آمریکای­ لاتین کشت ­می­شود. باقلا در ایران نیز در استان­های گیلان، مازندران، گلستان، لرستان و خوزستان کشت­ می­شود. کل سطح زیر کشت باقلا در کشور حدود ۹۵۷۳ هکتار است که حدود ۷۳۹۸ هکتار آن به صورت کشت آبی و حدود ۲۱۷۶ هکتار به صورت دیم عمدتاً در شمال کشور کشت­ می­شود. استان لرستان با سطح زیر کشت ۲۱۳۰ هکتار در مقام اول و استان­های گلستان، مازندران، خوزستان و گیلان در مکان­های بعدی قرار دارند. کل تولید باقلا در ایران حدود ۱۳۷۵۷ تن است که استان لرستان با تولید ۴۰۳۲ تن باز هم در مقام اول و استان­های گلستان، مازندران و خوزستان در مکان­های بعدی قرار دارند. کمترین مقدار تولید و سطح زیر کشت مربوط به استان­های قم، خراسان شمالی و سمنان است. باقلا در کشورهای صنعتی به­ عنوان غذای دام از جمله اسب، خوک، ماکیان و کبوتر و در کشورهای در حال ­توسعه به عنوان غذای انسان مطرح­ است. ارزش غذایی باقلای سبز کم و بیش مانند نخودفرنگی و لوبیا است، اما ممکن ­است به عنوان سبزی مصرف­ شود یا به صورت خشک شده یا حتی کنسرو شده نیز استفاده ­شود. در هندوستان دانه­های خشک­ شده­ی آن مانند بادام ­زمینی مصرف­ می­شود. کاه آن به عنوان فرش و یا به ­عنوان سوخت در قسمت­هایی از سودان و اتیوپی کاربرد دارد (کاظمی پشت مساری، ۱۳۸۸). علاوه بر این باقلا خواص دارویی برای بیماری­های سنگ ­کلیه، مرض ­کبد و بیماری­های چشمی دارد (Akcin, 1988)

در کنار این کاربردها، ویژگی‌هایی از قبیل عملکرد بالا، دانه­های کوچک، فاکتورهای غیر تغذیه­ای کم، توانایی بالای سازگاری با کشاورزی مدرن، طول ­عمر انبارداری، انتقال آسان و قیمت پایین، این گیاه را برای کشاورزان، کارخانه­داران و از نظر تغذیه­ای جالب­ ساخته ­است (Duc, 1997). از نظر ارزش­ غذایی، باقلا یکی از منابع مهم پروتئین و انرژی برای بسیاری در‌ آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین و یک جایگزین خوب برای پروتئین گران گوشت و ماهی می­باشد (Ibrahim et al., 2007). بذور بالغ باقلا سرشار از پروتئین، نشاسته، سلولز، ویتامین و مواد معدنی هستند (Hamilton, 2005)

با وجود ارزش­ غذایی بسیار قابل ­توجه باقلا و کیفیت بالای پروتئین آن و اگر چه تاریخ استفاده از باقلا به­ عنوان غذا بسیار طولانی است، اما هنوز به ­طور جهانی پذیرفته ­نشده است. بیشترین مصرف غذایی آن در مدیترانه­ی­ شرقی و مناطق شرق­ میانه است، اما در همین مناطق نیز مردم فقیر از ‌آن استفاده می­کنند. نکته­ی مهم در ارزش غذایی باقلا وجود اسید آمینه­ی لیزین است که از جمله اسید آمینه­های ضروری بوده و بدن قادر به ساخت آن نیست. ۸/۱ درصد از وزن باقلا اسید آمینه­ی لیزین است

[۱] . Vicia Faba

[۲] . Lodging