توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حیازت مباحات توسط کودک ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حیازت مباحات توسط کودک ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حیازت مباحات توسط کودک ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل حیازت مباحات توسط کودک ۲۹ اسلاید در PowerPoint

حیازت مباحات یکی از اصطلاحات فقهی است که در مورد تصرف و مالکیت بر مباحات بحث می‌شود. حیازت به‌معنای تصرّف و سیطره عرفی بر شیء مباح است. فقها با استدلال بر آیات قرآن و روایات در حیازت مباحات بلوغ را شرط نمی‌دانند، لذا گفته شده هر کس حیازت نماید، مالک می‌شود و در این حکم فرقی بین کودک و مکلّف نیست.
در احیاء موات و حیازت قصد تملّک شرط نیست، قصد تملّک همان قصد حیازت است، به این معنی که کودک قصد می‌کند چیزی تحت سیطره و سلطه او قرار گیرد و با همین قصد او را می‌گیرد.

فهرست مندرجات

۱ – معنای لغوی
۲ – معنای اصطلاحی
۳ – معنای حقوقی
۴ – ادله ملکیت کودک با حیازت
۴.۱ – آیات
۴.۲ – روایات
۵ – دیدگاه حقوقی
۶ – اشتراط قصد تملّک
۷ – ایجاد حق برای کودک نسبت به‌مشترکات
۸ – پانویس
۹ – منبع

معنای لغوی

حیازت مصدر باب حاز و به معنی بدست آوردن است.

[۱] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۱۸۵.

[۲] فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، ج۲، ص۱۸۰.

[۳] جمعی از نویسندگان، معجم الوسیط، ص۲۰۶.

مباح اسم مفعول از اباحه به معنی آزاد گذاردن در فعل و ترک است.

[۴] فیومی، احمد بن محمد، مصباح المنیر، ص۶۵.

[۵] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۴۱۶.

معنای اصطلاحی

اراضی موات را مباحه می‌گویند به اعتبار آن که اشخاص آزادانه می‌توانند آن را تملّک کنند و به‌طور کلی هر شیء مادی که قابل تملّک یا حیازت و انتفاع بوده و مالک خاصی نداشته باشد، مباح نامیده می‌شود، مثل ماهی دریا، جنگل‌ها، میوه‌های جنگلی، آب باران، آب‌های دریاها و نهرهای بزرگ و کوچکی که مالک ندارند. در اصطلاح فقها حیازت عبارت است از تصرّف و سیطره عرفی بر شیء مباح مانند گرفتن ماهی دریا.

[۶] خوئی، سیدابوالقاسم، موسوعه الامام خوئی، ج۳۰، ص۳۵۰-۳۵۲.

[۷] شراره، عبدالجبار، احکام الغصب فی الفقه الاسلام، ص۲۶۸.

معنای حقوقی

ماده۱۴۷ قانون مدنی مقرر می‌دارد: «هر کس مال مباحی را با رعایت قوانین مربوطه به آن حیازت کند، مالک آن می‌شود».

به نظر می‌رسد حیازت امر عقلایی و عرفی است که شارع آن را امضا نموده است و نسبت به طبیعت اشیا مختلف می‌باشد، چنان‌که در مروارید به‌دست آوردن صدف آن و در علف و شاخه بریدن و چیدن آن و در آب رودخانه وارد ساختن آن در نهر یا حوض و یا چاهی که ملک کسی است حیازت شناخته می‌شود.

[۸] ر. ک: امامی، سیدحسن، حقوق مدنی، ج۱، ص۱۴۵-۱۴۶.

[۹] مکارم شیرازی، ناصر، القواعد الفقهیه، ج۲، ص۱۲۹-۱۳۰.

ادله ملکیت کودک با حیازت

هر کس مباحات اصلی را حیازت نماید، مالک می‌شود و در این حکم فرقی بین کودک و مکلّف نیست. به عبارت دیگر در حیازت مباحات بلوغ شرط نیست، بنابراین کودک نیز همانند بالغ است.

[۱۰] ر. ک:حسینی، سیدمیرعدالفتاح، العناوین، ج۲، ص۶۶۰.

[۱۱] یزدی، سیدمحمدکاظم، حاشیه المکاسب، ج۲، ص۱۲.

[۱۲] محقق بجنوردی، سیدحسن، القواعد الفقهیه، ج۴، ص۱۷۴-۱۷۵.

[۱۳] فاضل لنکرانی، محمد، القواعد الفقهیه، ج۱، ص۳۴۶.

دلیل این حکم عبارت است از:

آیات

آیاتی از قرآن کریم، آن‌جا که می‌فرماید: او خدایی است که آن‌چه در روی زمین است را به خاطر شما آفریده است. «هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُمْ مَّا فِی الْاَرْضِ جَمِیعاً

[۱۴] بقره/سوره۲، آیه۲۹.

».

از این آیه شریفه یک اصل کلی استفاده می‌شود و آن این که همه چیز برای انسان مباح است مگر دلیل مخصوصی آن را ردّ کند. به عبارت دیگر از آن استفاده می‌شود مباحات اصلی برای این‌که در تملّک انسان قرار گیرد، خلقت شده‌اند و شیوه تملّک آن استیلا بر آن است، بنابراین هرکس بر آن تسلّط یابد مالک خواهد شد.

[۱۵] مصطفوی، سیدمحمدکاظم، القواعد ماه قاعده الفقهیه، ص۲۸۰.

روایات

روایت معتبره امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در مورد شخصی که پرنده‌ای را دید و او را تعقیب نمود تا بر درختی نشست، سپس شخص دیگری او را گرفت، فرمود: برای چشم آن‌چه راکه دیده و برای دست آن‌چه را که گرفته است. «لِلْعَینِ مَا رَاتْ وَ لِلْیَدِ مَا اَخَذَتْ»

[۱۶] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۶، ص۲۲۳، ح ۶.

[۱۷] حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۲۳، ص۳۹۱ باب ۳۸ من ابواب الصید، ح۱.

کنایه از این‌که با گرفتن پرنده آن را مالک می‌شود.

در روایت صحیح امام صادق (علیه‌السّلام) در مورد کسی که شتر رها شده در بیابان که صاحبش آن را نخواسته و به حال خود گذارده بود را گرفت و به آن آب و علف داد تا از مرگ رهانید، فرمود: این حیوان مال اوست و نمی‌توان