پاورپوینت کامل عوامل منع تدوین حدیث ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عوامل منع تدوین حدیث ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عوامل منع تدوین حدیث ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عوامل منع تدوین حدیث ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۳

مقدمه

از آنجا که دین مقدس اسلام آخرین و کامل ترین دین الهی می باشد، برای رشد و تعالی
انسان­ها، چه در بعد فردی و چه در بعد اجتماعی، برنامه­ها و احکام جامعی را در نظر
گرفته است؛ که در این میان، سنت به عنوان دومین منبع معارف اسلامی علاوه بر اینکه
مبین و مفسر قرآن کریم به شمار می­رود، نقش مهمی نیز در تبیین و شناساندن احکام و
معارف اسلامی ایفا می­کند.

علی­رغم اینکه وجود سنت در کنار قرآن به خاطر تبیین حقایق قرآنی، ضرورتی انکار
ناپذیر است؛ و از سوی دیگر پیامبر اعظم علیه السلام و ائمه معصومین( همواره به فراگیری، حفظ و
نشر احادیث ترغیب و تشویق می فرمودند؛ متأسفانه بعد از رحلت پیامبر اعظم علیه السلام بنا به
دلایلی، نقل، کتابت و نشر احادیث ممنوع گشت و این امر ضربه ی سنگین و جبران ناپذیری
بر پیکره­ی امت اسلامی وارد نمود. به طوری که با گذشت قرن های متمادی هنوز هم امت
اسلامی از آن رنج می برد.

حال با توجه به اهمیت و جایگاه رفیع سنت، این سؤال مطرح می گردد که:

۱- چه عواملی موجب ممنوعیت تدوین و نقل احادیث گشت؟

۲- ممنوعیت احادیث چه پیامدهایی را به بار آورد؟

این مقاله در صدد است به طور گذرا به این دو پرسش پاسخ دهد.

مفهوم سنت

واژه­ی «سنّت» در لغت به معنای «روش و طریقه» به کار رفته است.[۲]

در قرآن کریم نیز کلمه­ی «سنّت» به همین معنی استعمال شده است: «سنّت الله الّتی قد
خلت من قبل و لن تجد لسنه الله تبدیلا»[۳]

خدا روشی ثابت و قطعی مقرر کرده است که از پیش جاری بوده است، و هرگز برای روش خدا
تغییر و تبدیلی نخواهی یافت.

در روایات متعددی نیز واژه­ی «سنت» به معنای روش و طریقه به کار رفته است؛ از جمله
در روایتی پیامبر اعظم علیه السلام می­فرمایند:

«من سنّ سنه حسنه فله أجرها و أجر من عمل بها الی یوم القیامه من غیر ان ینقص من
اجورهم شیء»[۴]

هرکس شیوه­ی نیکی بنیان بگذارد، پاداش عمل به آن و پاداش تمام کسانی که تا قیامت به
آن عمل کنند را خواهد برد، بی­آنکه از پاداش آنها کاسته شود.

واژه­­ی «سنّت» در اصطلاح فقهای اسلامی (اعم از شیعه و سنی) عبارتست از: قول، فعل و
تقریر پیامبر اعظم علیه السلام؛ اما از آنجای که شیعه، قائل به عصمت اهلبیت هستند و معتقدند
که امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام و فرزندان معصوم آن حضرت، از سوی خداوند به مقام امامت
تعیین و منصوب گردیده اند؛ لذا گفتار و اعمال آنان را همانند گفتار و اعمال پیامر
اعظم علیه السلام حجت و واجب الاتباع می­دانند؛ و دقیقا به همین جهت است که فقهای شیعه،
دامنه­­ی «سنّت» را گسترده و وسیع می دانند و می گویند: السنّه «قول المعصوم و فعله
و تقریره»[۵]

سنّت عبارتست از: قول، فعل و تقریر معصوم( «اعم از پیامبر اعظم علیه السلام و ائمه معصومین(».

اهمیت و جایگاه سنت در اسلام

سنّت، در اسلام از جایگاه ویژه و رفیعی برخوردار است؛ به گونه­ای که بعد از قرآن
کریم، دومین منبع و سرچشمه­ی احکام و معارف اسلامی به شمار می رود.

امام صادق علیه السلام درحدیثی به جایگاه رفیع سنت اشاره نموده و می فرمایند:

«ما من شیء الا (و قد ورد )فیه کتاب أو سنه»[۶]

هیچ چیزی نیست مگر آن که حکم آن در کتاب یا سنت بیان شده است.

شکی نیست که قرآن کریم به عنوان معجزه­ی جاوید پیامبر اعظم علیه السلام فقط کلیات را بیان
نموده است و نیاز به مفسر و مبین دارد، زیرا بسیاری از احکام اسلامی یا اصلاً در
قرآن بیان نشده «مانند: دیه عین، دیه نفس، تحریم جمع بین زوجه و عمه و خاله

وی، حرمت پوشیدن ابریشم بر مرد و… »[۷] و یا اگر بیان شده به طور کلی ذکر شده؛ از
باب نمونه، حکم وجوب صلاه در قرآن ذکر شده؛ اما اینکه چند رکعت باید به جا آورد؟ در
چه زمانی و با چه شرایطی باید آن را انجام داد؟ قرآن، متذکر این جزئیات نشده است؛
بلکه تبیین و تفسیر آن را به سنت محول نموده است.

سفارش پیامبر اعظم(ص) به حفظ و تدوین حدیث

از آنجا که سنت در رشد و تعالی جامعه اسلامی و به خصوص در استخراج احکام شرعی، نقش
مهم و چشمگیری ایفا می کند؛ لازم بود که تدبیری سنجیده شود که این منبع خروشان به
نسل های اینده نیز انتقال یابد تا آنان نیز از این منبع گرانبها، بهره­مند شده و با
تکیه بر آن در صراط مستقیم گام بردارند.

در همین راستا، رسول اعظم علیه السلام همواره به یادگیری و حفظ حدیث تأکید می فرمودند. احادیث
فراوانی که مسلمین را به این مهم، فراخوانده است، گواه بر این مسأله است.

قال رسول اللّه۶: «من حفظ من أمتی أربعین حدیثا، ینتفعون بها، بعثه الله یوم
القیامه فقیها عالما».[۸]

بسیاری از فقهای اسلامی، برای اینکه به مضمون این حدیث عمل کرده باشند، اقدام به
تألیف کتاب «چهل حدیث» می نمودند.

به خاطر سفارشات و توصیه های پیامبر اعظم علیه السلام و ائمه معصومین بود که مسلمانان نسبت به
حفظ حدیث، اهتمام می ورزیدند به گونه­ای که «برخی از راویان نزدیک به سی هزار حدیث
را حفظ کرده بودند که یکی از آنها محمد بن مسلم است.»[۹]

همچنین پیامبر گرامی اسلام۶ بر تدوین و کتابت حدیث نیز تأکید ویژه ای داشتند:

«شکا رجل إلی النبی۶ سوء الحفظ، فقال: استعن بیمینک».[۱۰]

مردی نزد پیامبر از ناتوانی خود در حفظ شکایت کرد؛ رسول خدا فرمود: حفظ را با دست
راست یاری کن! یعنی آنچه را می شنوی بنویس!

همچنین از حضرت رسول اکرم۶ نقل شده است که فرمودند:

«قیدوا العلم بالکتابه»[۱۱]

دانش را با نوشتن، در بند کشید.

عبد الله بن عمرو می گوید: من هرچه از پیامبر صلی الله علیه و آله می­شنیدم، یادداشت می کردم، تا اینکه
قریش مرا از این کار نهی کردند؛ جریان را به پیامبر صلی
الله علیه و آله عرض کردم و حضرت فرمود:

«اکتب، فوالذی نفسی بیده، ما خرج منی إلاّ حق.»[۱۲]

بنویس، قسم به کسی که جانم به دست اوست، چیزی به غیر از حق نمی گویم.

به پیروی از سفارشات و ترغیب­های پیامبر اعظم علیه السلام مبنی بر کتابت احادیث، صحابه قلم
بدست گرفته و کتابهای حدیثی متعددی را به رشته ی تحریر در آوردند. که در این میان
می توان از صحیفه امیرمؤمنان علیه السلام نام برد؛ «صحیفه ای که هم در منابع شیعه از آن سخن
گفته شده و هم در منابع اهل سنت به آن استتناد شده و بخشی از احکام فقهی آن در
ابواب مختلف منابع حدیثی فقه به عنوان احادیث منقول ازصحیفه امیرمؤمنان علی
علیه السلام ارائه
و نقل گردیده است.»[۱۳]

حتی بعضی از محققین نزدیک به پنجاه نفر صحابی را نام می برند که آنان به نوشتن و
کتابت احادیث اقدام نموده اند؛ از جمله: «فاطمه زهر سلمان فارسی، جابر بن عبدالله
انصاری، عبدالله بن عباس، أبو رافع، اسماء بنت عمیس، أنس بن مالک و…»[۱۴]

«دکتر نور الدین عتر» که از عالمان علوم حدیث است، در زمینه ی تدوین و کتابت حدیث
توسط صحابه می نویسد:

«روایات فروانی در حد تواتر از صحابه نقل شده است که همه، وقوع کتابت حدیث نبوی در
عصر پیامبر صلی الله علیه و آله را اثبات می کند.»[۱۵]

با توجه به منابع تاریخی به وضوح روشن می گردد که: کتابت و نوشتن احادیث در عصر
پیامبر۶ نه تنها امری رایج بوده است بلکه شخص پیامبر۶ به مسلمانان سفارش و توصیه
می فرمودند که احادیث را بنویسند.

بهانه های خلفا در رابطه با منع تدوین و نشر حدیث

علی رغم سفارشات و توصیه های پیامبر اعظم علیه السلام مبنی بر حفظ، نقل و کتابت احادیث،
متأسفانه بعد از رحلت آن بزرگوار، خلفا، نبرد خصمانه ای را با احادیث نبوی آغاز
کردند؛ سالهای متمادی «سنّت» متروک ماند و چنان جو خفقان و دهشتناکی بر جامعه­ی
اسلامی سایه افکنده بود، که بیان احادیث ناب محمّدی(ص) جرم محسوب می گردید و راویان
حدیث شکنجه و زندانی می شدند؛ و حتی هزاران حدیث مکتوب را در آتش سوزاندند، به
همه­ی ارگان­ها بخشنامه کردند که کسی حق نقل و تدوین احادیث را ندارد، حتّی برای
جلوگیری از نشر احادیث، به صحابه اجازه خروج از مدینه را نمی دادند.

اولی و دومی، اولین کسانی بودند که پرچم مبارزه با احادیث نبوی۶ را به دست گرفتند.

ذهبی می گوید:

«قالت عائشه: جمع ابی الحدیث عن رسول الله۶ و کانت خمسمائه حدیث…. فدعا بنار
فحرقها.»[۱۶]

عایشه می گوید: پدرم پانصد حدیث از رسول خدا۶ جمع کرده بود و همه را آتش زد!!!

خلیفه دوم نیز پس از به خلافت رسیدن، تمام تلاش خویش را در جهت ممانعت از نقل،
کتابت و نشر احادیث به کار بست؛ وی به ممنوعیت کتابت حدیث ا