پاورپوینت کامل الگوشناسی در سیره بزرگان ;رمز موفقیّت علامه طباطبایی(قسمت دوم) ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الگوشناسی در سیره بزرگان ;رمز موفقیّت علامه طباطبایی(قسمت دوم) ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الگوشناسی در سیره بزرگان ;رمز موفقیّت علامه طباطبایی(قسمت دوم) ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل الگوشناسی در سیره بزرگان ;رمز موفقیّت علامه طباطبایی(قسمت دوم) ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۵

ه) تفویض امور به خدا

علاّمه طباطبایی(ره) تنها یک دانشمند نبود، بلکه یک عالم ربّانی و مهذّب و یک انسان کامل، با تقوا و با فضیلت بود. به نفس خویش همواره توجه داشت و در تهذیب و تکمیل آن سعی و تلاش می کرد و در این راه مدارجی را پیموده بود. از آغاز جوانی به این فکر افتاد و همواره در صدد تهذیف و تکمیل خویشتن بود و خداوند بزرگ همچنین توفیقی را عنایت کرد و اسباب و وسایل کار را برایش فراهم ساخت.

استاد علاّمه طباطبایی(ره) در این زمینه می فرمودند:

«هنگامی که از تبریز به قصد ادامه تحصیل علوم اسلامی به سوی نجف اشراف حرکت کردم از وضع نجف بی اطلاع بودم، نمی دانستم کجا بروم و چه کنم. در بین راه همواره به فکر بودم که چه درسی بخوانم، پیش چه استادی تلمذ نمایم و چه راه و روشی را انتخاب کنم که مرضی خدا باشد. وقتی به نجف اشراف رسیدم، رو کردم به قبه و بارگاه امیرالمؤمنین علیه السلام و عرض کردم: یا علی من برای ادامه تحصیل به محضر شما شرفیاب شده ام، ولی نمی دانم چه روشی را پیش گیرم و چه برنامه ای را انتخاب کنم، از شما می خواهم که در آنچه صلاح است مرا راهنمایی کنید. منزلی اجاره کردم و در آن ساکن شدم. در همان روزهای اوّل قبل از اینکه در جلسه درسی شرکت کرده باشم در منزل نشسته بودم و به آینده خود فکر می کردم ناگاه در خانه را زدند، در را باز کردم یکی از علمای بزرگ است. سلام کرد و داخل منزل شد. در اتاق نشست و خیر مقدم گفت. چهره ای داشت بسیار جذاب و نورانی با کمال صفا و صمیمیت به گفتگو نشست و با من انس گرفت… و سخنانی بدین مضمون برایم گفت: کسی که به قصد تحصیل به نجف می آید خوب است علاوه بر تحصیل به فکر تهذیب و تکمیل نفس خویش نیز باشد و از نفس خود غافل نماند. این را فرمود و حرکت کرد. من در آن مجلس شیفته اخلاق و رفتار او شدم سخنان کوتاه و با نفوذ آن عالم ربانی چنان در دل من اثر کرد که برنامه آینده ام را شناختم. تا مدتی که در نجف بودم محضر آن عالم با تقوی را رها نکردم، در درس اخلاقش شرکت می کردم و از محضرش استفاده می نمودم، آن دانشمند بزرگ آقای حاج میرزا علی آقا قاضی رضوان الله علیه بود.»(۱)

و) اخلاق عملی

یکی از ویژگی های برجسته علاّمه طباطبایی(ره) متخلق بودن به اخلاق اسلامی است. علاّمه به راستی مجسمه تقوی و اخلاق اسلامی بود و به راستی از کسانی بود که با علمش مردم را به اسلام دعوت می کرد. او فوق العاده متواضع بود. با اینکه کوه دانش بود هرگز «من» در گفتارش نبود. یکی از شاگردان استاد می گوید:

«در طول سی سال که افتخار درک محضر ایشان را داشتم هرگز کلمه «من» از ایشان نشنیدم. در عوض عبارت «نمی دانم» را بارها در پاسخ سؤالات از ایشان شنیده ام. همان عبارتی که افراد کم مایه از گفتن آن عار دارند. ولی این دریای پرتلاطم علم و حکمت، از فرط تواضع و فروتنی به آسانی می گفت و جالب این است که به دنبال آن پاسخ سؤال را به صورت احتمال و با عبارت «به نظر می رسد» بیان می کرد.»(۲)

او اهل هوی و هوس و مباحثات جدلی که ابزار کار جاهلان است نبود و همواره، گریزان بود و به سؤالها بدون خودنمایی پاسخ می داد.

ز) توسل به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام

یکی از نکات بسیار مهم در زندگی بزرگان شیعه این بود که یکی از اسرار مهم موفقیت شان ارتباط معنوی با خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام بوده است. شیعه هر چه دارد از این خاندان است و اسلام نیز توسط این ذخایر ارزشمند تداوم یافته است. آنان همچنانکه در زمان حیاتشان عنایت و لطف به دوستان دارند، در مماتشان نیز همان عنایت و محبت را به دوستان دارند.

از جمله خصوصیات درس آموز زندگانی علاّمه طباطبایی، توسل فوق العاده وی به اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین بود. در شرایط حساس و جنجالی که به حریم اهل بیت هم به حرمتی می شد، او کتابی درباره علم امام و دفاع از اهل بیت علیه السلام نوشت.

علاّمه طباطبایی(ره) هر ساله به مشهد مقدس مشرف می شد… با آن کهولت سن و کسالت جمعیت را می شکافت و با علاقه ضریح را می بوسید و توسل می جست.

آقازاده اش نقل می کند در سال آخر حیات به دلل کسالتی که داشت و بنا به تأکید و توصیه پزشک مخصوص نمی خواستیم به مسافرت مشهد مقدس برود. پس از مراجعت از مشهد، به ایشان گفتم سرانجام به مشهد رفتید، فرمود:

«پسرم جز مشهد کجاست که آدم بتواند دردهایش را بگوید و درمانش را بگیرد.»(۳)

او حتی در حل مسایل علمی و فلفسی و تفسیری، از معنویت ارواح معصومین علیه السلام استمداد می جست و گامی برای حل مسایل تفسیری چندین ساعت، حتی یک شبانه روز به درون گرایی می پرداخت و از خدا و پیامبر و ائمه علیهم السلام استمداد می طلبید. علاّمه می فرمود:

«ما هر چه داریم از اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله داریم.»(۴)

اکثر افراد تصور می کردند که شاید فیلسوف بزرگی چون علاّمه طباطبایی(ره) کمتر به زیارت برود، روزی در سفر مشهد یکی از حاضرین پرسید: شما هم به حرم می روید؟ علاّمه پاسخ داد:

«آری، آن فرد پرسید: آیا شما مثل عامه مردم ضریح حضرت را می بوسید؟ فرمود: نه تنها ضریح، خاک و تخته درِحرم را و هر چه متعلق به اوست می بوسم!!!(۵)

دیگری گفت شلوغ است نمی شود به حرم رفت، فرمود:

«ما هم جزو این شلوغی ها»(۶)

علاّمه طباطبایی(ره) وقتی به مشهد مشرف می شد، از وی تقاضا می کردند که در خارج از مشهد چون طرقبه و… به دلیل اعتدال هوا محل سکونت خویش را قرار دهد و گه گاهی برای زیارت مشرف گردد. ابدا قبول نمی کرد و می فرمود:

«ما از پناه امام هشتم جای دیگری نمی رویم.»(۷)

یکی از شاگردان استاد علاّمه طباطبایی(ره) نقل می کنند:

«هیچ به خاطر ندارم که علامه طباطبایی علیه السلام از اسم هر یک از ائمه بدون ادای احترام گذشته باشند… گاهی از محضرشان التماس دعایی درخواست می شد. می گفتند: بروید از حضرت بگیرید ما اینجا کاره ای نیستیم، همه چیز اینجاست.»(۸)

یکی از فضلاء درباره شیفتگی و عشق و دلباختگی علاّمه طباطبایی(ره) به اهل بیت علیهم السلام می گوید:

«به استاد مطهری عرض کردم که شما فوق العاده از علاّمه طباطبایی تجلیل می کنید و تعبیر «روحی فداه» را در مورد ایشان دارید این همه تجلیل به خاطر چیست؟ آنگاه استاد مطهری فرمودند: من فیلسوف و عارف بسیار دیده ام و احترام مخصوص من به علامه طباطبایی نه به خاطر این است که ایشان یک فیلسوف است، بلکه احترامم به این جهت است که او عاشق و دلباخته اهل بیت علیهم السلام است. علاّمه طباطبایی در ماه مبارک رمضان روزخ خود را با بوسه بر ضریح مقدس حضرت معصومه سلام اللّه علیها، افطار می کرد، ابتدا پیاده به حرم مشرف می شد و ضریح مقدس را می بوسید، سپس به خانه می رفت و غذا می خورد، این ویژگی علاّمه طباطبایی است که مرا به شدت شیفته ایشان نموده است.(۹)

بنابراین از اشتباهات علمی اشخاص، فراوان می گذشت و در تصحیح و نقد آنها همواره ادب علمی راحفظ می کرد، امّا در مقابل افرادی که با مقام ولایت اهل بیت علیهم السلام تا اندازه ای سرناسازگاری داشتند نمی توانست ساکت بماند و به هر نحوی که بود سخن را می گفت.

۳ – جلوه های عبادی و تربیتی

۱/۳ – مناجات و عبادات

علاّمه طباطبایی(ره) در مراتب عرفان و سیر و سلوک معنوی مراحلی را پیموده بود. اهل ذکر و مناجات و دعا بود. در بین را که او را می دیدند غالبا ذکر خدا را بر لب داشت. در جلسات وقتی که جلسه به سکوت کشیده می شد ذکر خدا را تکرار می نمود. به نوافل مقید بود و حتی گاهی دیده می شد که در بین راه مشغول خواندن نمازهای نافله است.

شب های ماه رمضان تا صبح بیدار بود، مقداری مطالعه می کرد و بقیه را به دعا و قرائت قرآن و نماز و اذکار مشغول بودند. شب های ماه رمضان مقید بودند که دعای سحر را با افراد خانواده بخوانند و پیش از فرا رسیدن ماه رمضان از همسایه ها اجازه می گرفتند که اگر برای سحر خواب ماندند آنها را بیدار کنند.(۱۰)

علاّمه طباطبایی(ره) همواره حضور قلب داشت و مدام مشغول ذکر خدا بود و در تمامی حالات حتی به هنگام پژوهش های علمی، این حالت را فراموش نمی کرد. یکی از نزدیکان ایشان می گوید:

علامه طباطبایی در هیچ حالتی عبادت و ذکر خدا را ترک نکرد، حتی در اواخر عمر که قدرت ایستادن برایشان نبود. با این وجود حاضر نبودند که نماز را به صورت نشسته بخوانند همواره می ایستادند و من پشت سرایشان مراقب بودم که زمین نخورند. متأسفانه چند بار زمین خورده بودند و سرشان هم شکسته بود ولی حاضر نشده بودند که به صورت نشسته نماز بخوانند.(۱۱)

در لحظات آخر عمرش یکی از شاگردان خصوصی علاّمه می گوید:

از ایشان پرسیدم چه کنم در نماز به یاد خدا باشم و حضور قلب داشته باشم؟ برای شنیدن بیانات استاد، گوشم رنزدیک دهانش بردم چن دبار فرمود: توجه، مراقبه، توجه، مراقبه، به یاد خدا باش و خدا را فراموش نکن.(۱۲)

۲/۳ – عشق به تربیت افراد نیک سیرت

بهترین سیرت و خوی و خلقی که حکایت از روحیه پیامبر گونه مربی عالیقدر، علاّمه طباطبایی(ره) می کرد، اخلاق شاگردپروری و کادرسازی در حوزه علمیه بود و بر این کار اصرار و ولع وصف ناپذیری از خود نشان می داد. علاّمه طباطبایی(ره) این وظیفه مهم را به هنگام وروزش به شهر مقدس قم احساس کرد.

تربیت کادر علمی لازم برای آینده حوزه و پرورش افکار و شکوفا کردن استعدادها تراوش فکر و اندیشه مخلصانه و الهی این مرد ملکوتی بود، و در انجام این امر در سر حد عشق رسیده بود. او به شاگردی ممتازی همچون شهید استاد مطهری که استعداد فهم و درک مطلب را در او می یافت به خود می بالید، به همین جهت علاّمه طباطبایی(ره) درباره استاد مطهری مطلبی اظهار داشته است که قابل توجه می باشد می فرماید:

«مرحوم مطهری یک هوش فوق العاده ای داشت و حرف از او ضایع نمی شد، حرفی که می گفتیم می گرفت… وقتی که استاد مطهری به درسم آمدند، از شوق و شعف حالت رقص پیدا می کردم به جهت اینکه انسان هر چه بگوید هدر نمی رود و محفوظ است.»(۱۳)

آری از چنین استادی پرورش شاگردانی همچون استاد مطهری طبیعی می باشد.

۳/۳ – در پیشگاه قرآن

این مفسر عالیقدر آن چنان در خدمت قرآن بود که به برکت معارف قرآنی موفق گردید افکار را بیدار و اندیشه ها را اغنا بخشد و با نور الهی در میان مردم به سر برد. او از طریق سخن حی لایموت دل ها را زنده کرد و در پرتو برهان رسالت رسول اکرم صلی الله علیه و آله یعنی قرآن، سخنان اهل بیت عصت و طهارت علیهم السلام احیاء نمود. یعنی در جهت عملی ساختن سخنان آخرین فرستاده الهی که فرمود:

«اِنی تارک فیکم الثقلین کتاب اللّه و عترتی»(۱۴)

اهتمام فراوان ورزید. علاّمه طباطبایی(ره) عقیده داشت:

ما باید موقعیت قرآن مجید را به گونه ای تشریح کنیم که خود این کتاب فرموده است، نه به صورتی که ما درباره اش فکر می کنیم و میان این دو سخن و غرض، فرق بسیار است. به بیان دیگر، اگر برای قرآن مجید حالتی قایل شویم که مناقض و مخالف بیان قرآنی است، هیچ ارزشی نخواهد داشت.(۱۵) همچنین به اعتقاد ایشان دانش حدیث و علوم دیگر باید این زمینه را فراهم کند که ما با آمادگی بیشتر به خدمت قرآن برویم و از آن اقیانوس بیکران بهره گیریم.(۱۶)

نوشتن مجموعه ارزشمند تفسیر المیزان که حدود بیست سال طول کشید تا به رشته تحریر درآمد و در بیست جلد عربی تنظیم گردید فیض قدسی بود که نصیب ایشان گردید. و به تعبیر حضرت آیت الله العظمی خویی(ره) علاّمه طباطبایی(ره) خود را در این را تضیحه کرد. یعنی قربانی قرآن نمود.(۱۷)

استاد شهید مطهری(ره) درباره این کار سترگ گفته است:

«تفسیر المیزان همه اش با فکر نوشته نشد. من معتقدم که بسیاری از این مطالب از الهامات غیبی است.»(۱۸)

امّا خود علاّمه طباطبایی(ره) این کار عظیم را در تصور خویش ناچیز می دید و وقتی به ایشان گفته شد الهام الهی آن را بر دست شما جاری ساخته است، فرمود:

«این فقط حسن نظر است، ما کاری نکرده ایم.»(۱۹)

وقتی شخصی در جلسه ای از تفسیر المیزان از علاّمه تمجید کرد، علاّمه خطاب به وی گفت:

«تعریف نکن که خوشم می آید و وقتی این احساس در من پدی آید، خلوص و قصد قربتم را از بین می برد.»(۲۰)

از نخستین روزنگار نگارش این تفسیر، موج عظیمی در محافل علمی پدید آمد و در طول انتشار مجلات گوناگون آن، از سوی شخصیت های اسلامی، تقدیرنامه هایی برای علاّمه طباطبایی(ره) ارسال گردید و طی آن ایشان را برای استمرار این روش تشویق نمودند، ولی علاّمه، به سبب دوری از تظاهر و اجتناب از ریاکاری، از نشر آنها امتنا، کرد و تنها اندکی از آنها را در آغاز جلد پنجم المیزان آورد.(۲۱)

۴/۳ – ادب نسبت به قرآن

حجه الاسلام محمد باقر موسوی همدانی(ره) مترجم تفسیر المیزان در زمینه ادب خاص علاّمه طباطبایی(ره) در برابر قرآن نقل کرده اند که:

«زمانی در یکی از روزها که مشغول ترجمه المیزان بودم. قرآن دستم بود و تفسیر هم روبرویم و در این حالت می خواستم کتاب دیگری را باز کنم، امّا چون احتمال داشت آن صفحه مورد نظر قرآن بسته شود و به هم بخورد، قرآن را پشت رو، روی زمین نهادم، علامه طباطبایی که حالت و رفتارم را مشاهده می کرد، فورا قرآن را برداشت و بر آن بوسه زد و به من گفت: دیگر از این کارها نکنید.(۲۲)

۴ – ویژگی های شخصیتی

۱/۴ – همّت بلند

از جمله خصائص و خصوصیات ارزنده نفسانی که سرچشمه بسیاری از فضایل اخلاقی و منشأ کثیری از توفیقات می تواند باشد، همت عالی و عزم راسخ و استقامت در کار توکل در امور است و این خصائص در حد غیر قابل تصور و خارج از حد وصف و بیان، در زندگی این بزرگ مرد اخلاق و عرفان به چضم می خورد. فرزند محترمه ایشان نجمه السادات طباطبایی(ره) همسر شهید بزرگوار قدوسی در زمینه همت عالی و پشتکار زایدالوصف علاّمه خاطر نشان ساخته اند که پدرم نقل کرده اند که:

وقتی در نجف اشرف بودم یک معلم ریاضی پیدا کرده بودم که فقط ساعت یک بعدازظهر وقت تدریس داشت. من یک بعد از ظهر از این سوی شهر به آن طرف شهر می رفتم، وقتی به مکان مورد نظر و جلسه استاد درس ریاضی می رسیدم به دلیل گرمای زیاد و پیمودن راه طولانی آن قدر لباسهایم خیس عرق بود که همان طور با لباس داخل آب حوض می رفتم و در می آمدم و بعد تنها یک ساعت نزد آن استاد ریاضی درس می خواندم، راستی بسیار حیرت آور است که انسانی در آن تابستان طاقت فرسای نجف این همه راه را طی نماید تا برای وقتی مختصر به فراگرفتن ریاضی بپردازد و این، حالت علاقه و جدیت ایشان رانسبت به دانش اندوزی نشان می دهد.(۲۳)

یکی از حاضران درس تفسیر علاّمه طباطبایی(ره) می گوید: «در ماه مبارک رمضان که در فصل تابستان واقع شده بود، شب ها در جلسه درس علاّمه شرکت می کردیم، برنامه شروع و ختم درس مضافا بر وقت و زمانی که جهت ایاب و ذهاب ضرورت می یافت، با توجه به کوتاهی شب ها به نحوی بود که فرصتی برای خواب باقی نمی ماند، لذا شاگردان تقاضا کردند تدبیری اتخاذ شود که مقدار وقتی هم برای خواب در اختیار داشته باشند. علاّمه طباطبایی(ره) در پاسخ به درخواست ما فرمودند:

من در طول عمرم تا به حال یاد ندارم که شب های ماه مبارک رمضان خوابیده باشم.(۲۴)

به خوبی پیداست که برنامه سال های دیگر عمر شریف علاّمه به همین منوال گذشته است و نیز علاّمه در شرح حالی که به قلم خود نوشته اند می فرماید:

«در برهه ای از عمر یعنی به مدت هفده سال چنان شوق وصف ناپذیری نسبت به تحصیل به من دست داد کهشب های بهار و تابستان در این مدت تا به صبح به مطالعه و تحقیق مشغول بودم.»(۲۵)

علاّمه طباطبایی(ره) به قدری دارای همت بلند بود که فعالیتش را منحصر در حوزه نکرد، در همان زمان که بین حوزه و دانشگاه دیوار آهنین کشیده شده بود و دستگاه حاکمه هر روز بر استحکام این دیدار می افزود و اگر کسانی فکر رخنه از دیوار را در ذهن می گذراندند متهم می شدند، علاّمه طباطبایی(ره) شجاعانه و بدون واهمه با اساتید دانشگاه تا حد امکام تماس برقرار کرد و درس هایی برای آنها گفت و جلسات بحث برای آنها تشکیل داد که کم و بیش آثار این جلسه ها منتشر شده است.(۲۶)

و بالاخره بر اثر کثرت کار و کوشش علمی و ممارست پی گیر بر مطالعات و تفکرات علمی و فلسفی کار علاّمه طباطبایی(ره) به جایی رسید که خواب و استراحتش نیز دست کمی از بیداری نداشت.

۲/۴ – اراده قوی

مرحوم استاد، علاّمه طباطبایی(ره) اراده بسیار قوی ای داشتند. وقتی که ایشان را برای معالجه به لندن برده بودند پزشکان گفته بودند: در مقابل چشم شما پرده ای هست که باید برداشته شود تا چشم، بینایی خود را از دست ندهد ایشان هم اعلان رضایت کرده بودند. بعد که پزشکان گفته بودند، برای عمل جراحی باید شما را بیهوش کنیم، مخالفت کرده بودند و فرموده بودند:

«بدون بیهوش کردن عمل کنید و پزشکان نیز گفته بودند، چون چشم باید به مدت پانزده دقیقه باز باشد و پلک نزند ناچاریم که شما را بیهوش کنیم. علامه طباطبایی فرموده بودند: من چشم خود را باز نگه می دارم و به مدت هفده دقیقه چشم خود را باز نگه داشته بودند و حتی یک بار هم پلک نزده بودند.(۲۷)

این امر حکایت از اراده قوم و نیرومند علاّمه طباطبایی(ره) می کرد.

۳/۴ – شهامت و فداکاری

حرکت علمی علاّمه طباطبایی(ره) در راه نشر و معارف اسلام در حوزه عملیه قم ایجاد کرد، و بعدها موجب تحولی بزرگ در فضای حوزه و در سطح دانشگاه ها شد، اقدامی شجاعانه بود. زیرا در آن عصر، تدریس فلسفه و ترویج آن به مذاق و سلیقه عده زیادی خوشایند نبود، و تنها این کار از عهده کسی ساخته بود که این رسالت بزرگ در آن روزگار به دوشش گذاشته شده و این علم پرافتخار را با دلاوری حمل می کرد، و در سنگر پاسداری از قرآن و عقاید و اخلاق اسلامی لحظه ای غفلت نمی ورزید، و از سرزنش و ملامت نمی هراسید، و حقا که به خوبی از عهده این کار و مسئولیت عظیم برآمد و ثمرات بذری را که آن روز این عالم و فیلسوف شجاع و از خود گذشته، در سرزمین فقاهت و بوستان و آشیانه آل محمّد صلی الله علیه و آله برافشاند، امروز به دست آمده است، و شجره طیبه ای را که این باغبان دلسوز به دست توانا و مخلص خود در این مرز و بوم غرس کرد، ریشه هایش همچنان استوار و مقاوم و شاخ و برگ هایش تا اقصی نقاط جهان پرکشیده است، و اساتید بزرگ حوزه و دانشگاه که نهال های بارور این باغستانند، امروز افتخار شاگردی مکتب این بزرگ حکیم الهی را دارند.(۲۸)

۴/۴ – ظرفیت فکری

استاد علاّمه طباطبایی(ره) اهل مطالعه و تحقیق و تفکر بود. تمام عمر پربرکتش را در مطالعه و تفکر و تألیف و تصنیف و تدریس صرف کرد و آثار گرانبهایی از خویش به یادگار گذاشت. در مطالعه