پاورپوینت کامل نشانه شناسی اصطلاح؛ راهبردی اساسی در شعر حوزه(یک بررسی انتقادی) ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نشانه شناسی اصطلاح؛ راهبردی اساسی در شعر حوزه(یک بررسی انتقادی) ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نشانه شناسی اصطلاح؛ راهبردی اساسی در شعر حوزه(یک بررسی انتقادی) ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نشانه شناسی اصطلاح؛ راهبردی اساسی در شعر حوزه(یک بررسی انتقادی) ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۱

وقتی در مورد «شعر حوزه» سخن می گوییم، ترکیبی را به کار می بریم که دارای دو بخش است و در بررسی شعر حوزه، ناگزیر باید به تحلیل و تفسیر هر دو بخش آن نظر داشته باشیم. سالیانی است که از «شعر حوزه» به عنوان بخشی از شعر انقلاب اسلامی سخن گفته می شود و در پیشینه آن نیز، گذشته ای قابل ذکر و تأمل وجود دارد.

فارغ از مشابهت ها و مفارقت های شعر امروز حوزه، با آنچه که در میراث شعری حوزه مشاهده می شود، مفهوم شناسی این جریان و بررسی وجوه مفارق و مشابه آن با شعر انقلاب اسلامی و سایر جریانات شعری فارسی، بحثی است که در این سال ها کمتر به آن پرداخته شده است و اینکه آیا «شعر حوزه» ترکیب و عنوان جامع و مانعی برای زیر مجموعه خویش است یا خیر، مورد تحلیل جدی قرار نگرفته است.

در سنت شعری حوزه از گذشته تا امروز، سه گروه شاعر مشاهده می شوند که شاعران حوزه خوانده می شوند و شعرشان نیز مصداق شعر حوزه دانسته می شود.

گروه نخست، آن دسته از عالمان و روحانیان گذشته هستند که شعر را به عنوان هنری در کنار سایر علوم و دانش ها و آموزه هایشان پی گرفته بودند و آن را دنبال می کردند. از این گروه شاعران حوزه که عمدتا جزو عالمان و عارفان و شخصیت های قابل ذکر در سایر علوم نیز بودند، آثاری به جای مانده که آنان را در عِداد شاعران حوزه در آورده است و شعرشان، به اعتبار روحانی و عالم دین بودنشان، بخشی از میراث شعری حوزه را شکل داده است. شاید شاخص ترین فردی را که از این گروه می توان نام برد، مرحوم کمپانی اصفهانی است که تقریبا کمتر کسی را می توان یافت که با نام یا شعر او آشنا نباشد. در کنار ایشان شاعران دیگری مانند مرحوم نیّر تبریزی و دیگران نیز در گروه نخست قابل ذکر هستند که نامشان مکرر شنیده می شود. در تاریخ شعر معاصر نیز رهبر کبیر انقلاب امام خمینی در زمره این عالمان حوزوی است.

گروه دوم شاعران حوزه از سنت گذشته، شاعرانی هستند که هم خودشان به اعتبار عالم دین بودن و روحانی بودن، از شاعران حوزه شمرده می شوند و هم شعرشان به لحاظ قوام و ترکیبی که از موضوعات مورد بحث حوزه یافته است، شعر حوزه خوانده می شود؛ یعنی علاوه بر اینکه این افراد خود حوزوی هستند، شعرشان نیز موضوعا بحث های فکری حوزه و موضوعات آن را شرح می کند. نام آشناترین شاعر این گروه، حاج ملا هادی سبزواری با «منطق منظومه» است که در این مجموعه، مباحث منطقی را به نظم و شعر در آورده است. در کنار ایشان نیز نام های دیگر و آثار دیگری دیده می شود که در حوزه شناخته شده تر هستند؛ نکته قابل ذکر این است که در گروه دوم که به دلایلی که ذکر خواهد شد، اطلاق شعر حوزه بر آن چندان صحیح نیست، کثرت آثار و شاعران، شاید بیشتر از گروه نخست است و این قدرت رسانه ای شعر (نظم) را برای بیان مطالب و استفاده ابزاری از قالب هنری شعر می رساند.

هم چنین از این دست آثار، می توان به کتاب «نصاب الصبیان» از ابونصر فراهی اشاره کرد که در قالب شعر نوشته شده و مجموعه ای است مشحون از علوم مختلف به زبان شعر که در گذشته از متون درسی حوزه بوده و هم اکنون نیز گاهی تدریس می شود. این مجموعه نیز برای آموزش علوم (البته به صورت دایره المعارفی) بوده است و کاربرد زبان شعر در آن، بیشتر وجه تسهیل آموزش را داشته تا دغدغه شاعری مؤلف آن.

«الفیه» ابن مالک نیز از این دست آثار حوزوی به شمار می رود که زبان شعری دارند و برای آموزش علمی از علوم حوزه کاربرد داشته اند. اهمیت برخی از این آثار شعری گاه تا آن حد است که مثلاً برخی وعاظ حوزوی بیت هایی از این آثار را در خطابه ها و منبرهای خود استفاده می کرده اند و این مورد در خصوص «الفیه» ابن مالک زیاد شنیده شده است؛ اگرچه موضوع آن ادبیات و نحو است.

شمار تقریبا زیاد آثاری از این دست به عربی و فارسی در متون و میراث شعری حوزه، بیشتر نشانه استفاده از ابزار شعر برای آموزش است تا نشان شاعری و اهتمام به شاعر شدن و شعر سرودن؛ گرچه آن گونه که گفته شد، گاه ابیات ناب و قابل تأملی در این مجموعه های حکمی و علمی یافت می شود.

از سنت شعری حوزه که بگذریم و نگاهی به تشکیل و تأسیس حوزه های علمیه به طور خاص و به صورت فعلی نظری بیندازیم، «خلاف آمد» عادت سنت گذشتگان حوزه و پیروان آنها، پس از انقلاب اسلامی ایران و آغاز تحولات جدید مفهومی، محتوایی و فنی در صورت ها و قالب های کلاسیک شعری، رسته ای از شاعران حوزه وجود دارند که شعر را نه به سنت گذشته شعری و حوزوی که با درک تحولات جدید و پیروی و پی گیری آنها آغاز کرده و ادامه دادند.

این گروه از شاعران حوزه که در دامنه شعری انقلاب اسلامی رشد یافتند، اگرچه وجه روحانی بودن و حوزوی بودن را دارند، اما شعر را از سنت شعری حوزه شروع نکردند و با تحولات شعری در قالب های کلاسیک و حتی قالب های دیگر مثل شعر نو، سپید و حجم همگام شدند.

وجه ممیّز اصلی این گروه، پرداختن به شعر «بما هو شعر» است، نه استفاده ای نظیر استفاده دسته دوم از شعر برای بیان دروس و علوم حوزوی، و این البته مرهون پیشرفت بخشی از نظام آموزش حوزه و استفاده از روش های روزآمدتر برای تدریس نیز هست.

گستره بحث نوشته حاضر و جغرافیای بررسی آن، این گروه از شاعران حوزه و شعر آنها است که امروز اختصاصا «شعر حوزه» خوانده می شود و پیش از این گفته شد که در خصوص ممیّزات آن بحثی جدی صورت نگرفته است. شمار نسبتا فراوان گروه اخیر در میان شاعران انقلاب اسلامی، هم چنانکه نشانه اهتمام همیشگی طلاب علوم دینی به علوم ذوقی است، نشانه اقبال به رویکرد جدید در شعر سنتی و لزوم نوگرایی در آن نیز می تواند بود. شاعران تقریبا پرشمار حوزه، به خصوص بخشی از طلاب افغانی و خارجی، با اقبال به قالب های نو شده شعر سنتی و شاخه هایی از شعر نو نشان دادند که اگر نظام آموزش حوزه به طور جدی به دنبال نو شدن و نوسازی ابزارها و راهکارها است، این اقبال در بخش هایی که نشانه ای از مقررات اداری و رسمی نیز در آن نیست، به چشم می خورد. به هر روی، این شاعران حوزه، شعر را نه از محیط رسمی و سنتی آن که همگام با تحولات مربوط پیش گرفتند و در دامن شعر انقلاب ادامه دادند.

مفهوم شناسی شعر حوزه و ملاحظات آن

گفتیم که وقتی از «شعر حوزه» سخن می گوییم، با ترکیبی دو بخشی