پاورپوینت کامل لباس روحانیت و سیمای روحانی ۶۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لباس روحانیت و سیمای روحانی ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لباس روحانیت و سیمای روحانی ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لباس روحانیت و سیمای روحانی ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

۴۸

هرگونه لباس، آرایش یا رفتاری که موجب انگشت نما شدن آدمی در میان دیگران و جلب توجه آنها گردد لباس شهرت نامیده می شود و از نظر شرعی ممنوع است. مسلمان در انتخاب طرح، رنگ یا جنس لباس، اصلاح سر و صورت و نیز رفتارهای خود باید به گونه ای عمل کند که دیگران به دیده تحقیر یا تمسخر به او نظر نکنند و شخصیت و کرامت او پیوسته در اجتماع از آسیب اعتراض محفوظ ماند. افزودن پیرایه های غیرمعمول به خود، برای خودنمایی و به منظور جلب توجه دیگران ناشی از عقده حقارت و نوعی بیماری است که دین اسلام زمینه بروز آن را از بین برده است. رفتار مسلمان نباید غیرطبیعی و چندش آور باشد بلکه سلوک او باید همواره زیبا، موزون، متین، با وقار و مورد پسند جامعه باشد.

پیامبر اکرم (ص) از دو گونه لباس نهی می فرمودند:

المشهوره فی حسنها و المشهوره فی قبحها(۱)؛

لباسی که در زیبایی موجب شهرت است و لباسی که در زشتی انگشت نما است.

امام علی (ع) می فرمایند: البس ما لا تشتهر به و لا یزری بک(۲)؛

لباسی بپوش که تو را انگشت نما نکند و موجب حقارت و استخفاف تو نگردد.

رسول الله (ص): من لبس ثیاب شهره فی الدنیا البسه الله ثیاب الذل یوم القیامه.(۳)؛

هر کس در دنیا لباس شهرت بپوشد خداوند در قیامت به او لباس ذلت بپوشاند.

امام صادق (ع): کفی بالمرء خزیاً ان یلبس ثوباً یشهره او یرکب دابّه مشهوره(۴)؛

برای خواری انسان همین بس که لباس شهرت بپوشد یا بر مرکب شهرت نشیند.

من لبس ثوبا یباهی به لیراه الناس لم ینظر الله الیه حتی ینزعه(۵).

هرکس لباسی فاخر بپوشد که مردم به او نگاه کنند، خداوند به او ننگرد تا لباس را از تن بیرون کند

امام صادق (ع): ان الله یبغض شهره اللباس الشهره خیرها و شرها فی النار(۶)؛

خداوند شهرت لباس را دشمن می شمارد شهرت چه خوب و چه بد در آتش است.

پیامبر اکرم (ص) از دو نوع شهرت نهی نمودند نازک بودن بیش از حد لباس و کلفت بودن آن، بلندی بی رویه لباس و کوتاهی آن.(۷)

امام علی (ع) در بیان صفات متقین فرموده اند:

ملبسهم الاقتصاد(۸)

پوشش آنان میانه است.

حماد بن عثمان به امام صادق (ع) عرضه می دارد که امام علی (ع) لباس خشن می پوشیدند و پیراهن خود را به قیمت چهار درهم تهیه می کردند اما شما لباس خوب می پوشید. حضرت در پاسخ او فرمودند:

ان علی ابن ابی طالب کان یلبس ذلک فی زمان لا ینکر و لو لبس مثل ذلک الیوم لشهر به فخیر لباس کل زمان لباس اهله(۹)؛

امام علی (ع) آن گونه لباس را در زمانی می پوشیدند که ناپسند نبود اما اگر امروزه آن گونه لباس پوشیده شود انسان انگشت نما می شود. بهترین لباس هر زمان لباس اهل آن زمان است.

در روایت دیگر از امام رضا (ع) نقل شده است:

و لیس یحتمل الزمان ذلک(۱۰)؛

زمانه تحمل اینگونه رفتار را ندارد.

بر پایه این رهنمود دینی می توان نتیجه گرفت که لباس شهرت عنوانی نسبی و شناور است که در زمان ها و مکان های مختلف و از حیث افراد، مصادیق متفاوت دارد. چه بسا لباسی که در یک جامعه لباس شهرت است ولی در جامعه دیگر غیرعادی تلقی نمی شود. حتی در مورد فردی تا فرد دیگر ممکن است متفاوت باشد. اگر چنین تغییری در عنوان (موضوع حکم) پدید آید حکم شرعی هم از زمانی به زمان دیگر و از جامعه ای به جامعه دیگر متفاوت خواهد بود.

کان جلوس الرضا (ع) فی الصیف علی حصیر، و فی الشتاء علی مسح، و لبسه الغلیظ من الثیاب، حتی اذا برز للناس تزین لهم.(۱۱)

امام رضا (ع) در تابستان بر حصیر و در زمستان بر پلاس می نشستند و لباس خشن می پوشیدند، اما وقتی میان مردم ظاهر می شدند خود را برای مردم می آراستند.

لَقِی مُوسَی بنُ جَعفَرٍ (ع) الرَّشِیدَ حِینَ قُدُومِهِ إِلَی المَدِینَهِ عَلَی بَغلَهٍ، فَاعتَرَضَ عَلَیهِ فِی ذَلِکَ. فَقَالَ (ع) تَطَأْطَأَت عَن خُیلَاءِ الخَیلِ وَ ارْتَفَعَت عَنْ ذِلَّهِ الحمیرِ وَ خَیرُ الْأُمُورِ أَوْسَطُهَا(۱۲)

امام موسی کاظم (ع) هنگامی که به مدینه آمد با رشید ملاقات کرد در حالی که بر استری سوار بود. رشید در این باره بر آن حضرت اعتراض کرد، حضرت فرمود: این مرکب از سرفرازی و تکبر اسب پست تر و از زبونی و خواری الاغ بالاتر است و بهترین هر چیز میانه و حد وسط آن است.

قالَ کامل دَخَلتُ عَلی سَیّدی ابی مُحمّد العَسکَری (ع) نَظَرْتُ إِلَی ثِیابٍ بَیاضٍ نَاعِمَهٍ عَلَیهِ فَقُلْتُ فِی نَفْسِی وَلِی اللَّهِ وَ حُجَّتُهُ یلْبَسُ النَّاعِمَ مِنَ الثِّیابِ وَ یأْمُرُنَا نَحْنُ بِمُوَاسَاهِ الْإِخْوَانِ وَ ینْهَانَا عَنْ لُبْسِ مِثْلِهِ فَقَالَ مُتَبَسِّماً یا کَامِلُ وَ حَسَرَ ذِرَاعَیهِ فَإِذَا مِسْحٌ أَسْوَدُ خَشِنٌ عَلَی جِلْدِهِ فَقَالَ هَذَا لِلَّهِ وَ هَذَا لَکُمْ. (۱۳)

کامل می گوید وقتی خدمت امام حسن عسکری رسیدم دیدم لباس های سفید رنگی پوشیده در دل گفتم ولی خدا و حجت اللَّه لباسی چنین نرم می پوشد آن وقت بما دستور می دهد با برادران مواسات کنید و ما را از پوشیدن چنین لباسی نهی می فرماید: امام (ع) با لبخند در حالی که آستین بالا زده بود و دیدم لباس خشن و سیاهی در زیر پوشیده بمن فرمود کامل این لباس خشن برای خداست و این لباس نرم برای شما.

قَالَ الصُّوفِیهُ لِلرِّضَا (ع) إِنَّ الْمَأْمُونَ قَدْ رَدَّ إِلَیکَ هَذَا الْأَمْرَ وَ أَنْتَ أَحَقُّ النَّاسِ بِهِ. إِلَّا أَنَّهُ تَحْتَاجُ أَنْ تَلْبَسَ الصُّوفَ وَ مَا یحْسُنُ لُبْسُهُ. فَقَالَ (ع) وَیحَکُمْ إِنَّمَا یرَادُ مِنَ الْإِمَامِ قِسْطُهُ وَ عَدْلُهُ، إِذَا قَالَ صَدَقَ، وَ إِذَا حَکَمَ عَدَلَ وَ إِذَا وَعَدَ أَنْجَزَ؛ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَهَ اللَّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیباتِ مِنَ الرِّزْقِ. إِنَّ یوسُفَ (ع) لَبِسَ الدِّیبَاجَ الْمَنْسُوجَ بِالذَّهَبِ وَ جَلَسَ عَلَی مُتَّکَ آتِ آلِ فِرْعَوْنَ(۱۴)

برخی از صوفیه به امام رضا (ع) گفتند: مأمون امر حکومت را به شما بازگردانده و شما نیز شایسته ترین مردم بدان هستید. اما نیاز است که لباس پشمین نیکو بپوشید. حضرت فرمودند: وای بر شما از امام قسط و عدل انتظار می رود و این که سخنش راست، حکمش عدل و وعده اش درست باشد. (اما در باره لباس) خدای متعال فرموده چه کسی زینت خدا و روزی پاکیزه ای را که برای مردم آفریده حرام گردانده است؟ یوسف پیامبر (ع) لباس دیبای زرین می پوشید و بر بالش های آل فرعون تکیه می زد.

روحانیت و ظاهر روحانی

بر این اساس برخی از ناهنجاری های لباس و هیأت ظاهری روحانیون را در شرایط کنونی فهرست وار برمی شماریم. گروهی از این ناهنجاری ها در نظر عرف ناشی از تنبلی، بی حالی و سستی، و نشان بی سلیقگی، شلختگی و آشفتگی و مصداق بی توجهی به زیبایی است که در ناظر خارجی ایجاد تنفر یا چندش می کند. از قبیل: آشفتگی عمامه و کم توجهی به زیبایی آن، باز بودن دکمه قبا یا آستین پیراهن، کشیده شدن عبا بر روی زمین، پاره بودن درزهای لباس، سوراخ بودن جوراب، عدم رعایت نظافت لباس و بدن و داشتن بوی نفرت انگیز، پوشیدن لباس چروک و بدون اتو، شانه نکردن موی سر و صورت، و پریشانی ظاهر، بلند بودن شارب (موی روی لب)، پوشیدن پیراهن یقه دار زیر قبا، کشیدن پا یا کفش بر زمین هنگام راه رفتن، ناسازگاری رنگ قطعات لباس، وصله دار بودن یا فرسودگی شدید لباس(۱۵)، پوشیدن لباس رنگ و رو رفته یا آلوده یا بدحالت (ناشی از دوخت بد)، برجستگی بیش از حد جیب های لباس، نپوشیدن جوراب، خوابانیدن پشت کفش، استفاده از دمپایی در مجامع رسمی به جای کفش، کوتاه تر بودن عبا از قبا یا لباده،

قَالَ الصّادقُ (ع) فَالْبَسْ وَ تَجَمَّل فإِنَّ اللَّهَ جَمِیلٌ یحِبُّ الْجَمَالَ(۱۶) وَ یحِبُّ أَنْ یرَی أَثَرَ النِّعْمَهِ عَلَی عَبْدِهِ(۱۷)

لباس (آراسته) بپوش و خود را زیبا دار که خدا زیبا است و زیبایی را دوست دارد و دوست دارد که اثر نعمت را بر بنده اش ببیند.

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع) لِعُبَیدِ بْنِ زِیادٍ إِظْهَارُ النِّعْمَهِ أَحَبُّ إِلَی اللَّهِ مِنْ صِیانَتِهَا فَإِیاک أَنْ تَتَزَینَ إِلَّا فِی أَحْسَنِ زیّ قَوْمِک(۱۸)

امام صادق (ع) به عبید بن زیاد فرمودند ظاهر ساختن نعمت در پیش خدا از نگه داری آن محبوب تر است. پس همواره در بهترین و آراسته ترین زیّ قوم خود باش.

قَالَ أَمِیرُ الْمُوءْمِنِینَ ع لِیتَزَینْ أَحَدُکمْ لِأَخِیهِ الْمُسْلِمِ کمَا یتَزَینُ لِلْغَرِیبِ الَّذِی یحِبُّ أَنْ یرَاهُ فِی أَحْسَنِ الْهَیئَهِ(۱۹)

هر یک از شما باید برای برادر مسلمان خود آن گونه آراسته باشد که برای یک شخص غریبه، که دوست دارد او را در بهترین هیأت ببیند.

گروه دیگری از ناهنجاری ها وجود دارد که نمی توان آنها را شلختگی و آشفتگی نامید و دلالت بر سستی و بی حالی و بی قیدی نمی کند. اما به جهت آن که از سلیقه توده مردم فاصله فراوانی دارد از نظر دیگران بی سلیقگی دیده می شود و به جهت غیرمتعارف بودن به دلالت التزامی نوعی خودنمایی، امتیازجویی و نیاز به جلب توجه را می نمایاند. مانند: زیاد بزرگ بودن یا زیاد کوچک بودن عمامه، بلندی یا کوتاهی بیش از اندازه لباس، پوشیدن کفش سفید یا زرد، استفاده از انگشترهای متعدد یا بسیار درشت، استفاده از انگشتر و ساعت یا عینک با رنگ های خاص یا مدل های سبک، بلند بودن بیش از اندازه ریش، کوتاهی ریش کمتر از حد متعارف، تراشیدن موی سر، تراشیدن سبیل، اصلاح سر و صورت به سبک های خاص، زیاد بلند گذاشتن موی سر زیر عمامه، استفاده از لباس با رنگ های غیرمتعارف و جلف، استفاده از عطرهای ویژه بانوان(۲۰)، شمایل ظاهری روحانی در اجتماع باید همچون پیامبر اکرم (ص) متوازن، آراسته، خوش نما، پاکیزه، جذاب، معطر و بدون عیب باشد.

اسحاق بن عمار از امام صادق (ع) سئوال می کند داشتن ۱۰ لباس برای موءمن چگونه است؟ حضرت می فرمایند:

ولیس ذلک من السّرف انما السرف ان تجعل ثوب صونک ثوب بذلتک۱۵۲؛(۲۱) این اسراف نیست. اسراف آن است که لباس آبروی خود را روزمره و در وقت کار بپوشی (و بی جهت کهنه اش کنی)

بار دیگر می افزاییم که موضوع شهرت در شریعت اسلام، اختصاصی به لباس ندارد، یعنی هر آن چه موجب انگشت نما شدن انسان شود حتی در امور دینی یا عب