پاورپوینت کامل سیاست ورزی روحانی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیاست ورزی روحانی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیاست ورزی روحانی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیاست ورزی روحانی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۲

مقدمه

درباره مفهوم تحول گفته شده است که گسترده تر از تغییر است و مراد از آن تغییراتی است که در طی چند نسل خودش را نشان می دهد در حالی که در مفهوم تغییر نوعی عینیت نهفته است که به زودی نیز قابل مشاهده است. از این رو تحول یا دگرگونی به معنای تبدیل شدن چیزی به چیز دیگر است. برخی دگرگونی اجتماعی را مجموعه ای از تغییرات می دانند که در طول یک دوره طولانی، طی یک و یا شاید چند نسل، در یک جامعه رخ می دهد. بنابراین تحول اجتماعی بر اساس تعریف فوق مجموعه فرایندهایی است که در یک مدت زمان کوتاه نمی توان آن را ملاحظه کرد. تحول اجتماعی را می توانیم به مثابه منظره واحدی بدانیم متشکل از توده ای از جزئیات که جز از ارتفاع زیاد قابل روءیت نیست.(۱) اما در مقابل، چنان که گفته شد، تغییرات اجتماعی به آن دسته از پدیده های قابل روءیت و قابل بررسی در مدت زمانی کوتاه گفته می شود.(۲) افزون بر این، تغییر اجتماعی در محدوده یک محیط جغرافیایی و اجتماعی معینی صورت می پذیرد و در این مورد تفاوتش با تحول اجتماعی در این است که آن را می توان در چارچوب محدوده های جغرافیایی و یا در گستره اجتماعی و فرهنگی خیلی محدودتری مورد مطالعه قرار داد.(۳)

این پرسش که چه تحولی در دانش سیاسی در حوزه علمیه قم به وجود آمده است عمده ترین بحث این نوشته است. در نوشته حاضر، اگرچه به بحث طولانی بودن یک تحول توجه شده است اما از منظری دیگر و فارغ از تعریف رایج در علوم اجتماعی و سیاسی، تحول، نوعی تعامل فرض شده است. این نگاه، بیش از آن که به ماهیت تحول توجه کند، به چگونگی و فرایند تحول و شدن آن می پردازد. برخی از اندیشمندان مسلمان در پاسخ این پرسش که جامعه چیست و چگونه شکل می گیرد؟ برآنند که اجتماع، از افراد تشکیل می شود. اما تنها وجود افراد برای تشکیل جامعه کافی نیست. اگر انسان ها بدون کنش و واکنش و تعامل و تأثیر و تأثر و داد و ستد در کنار هم قرار گیرند، جامعه ای تشکیل نشده است. شکل گیری جامعه به وجود افرادی وابسته است که با تبادل و تجارب و توانایی های خود در کارها تعامل داشته باشند. در واقع، بنیان جامعه بر مبادله و تعامل است.(۴)

از این دید، عللی همچون تفاوت در استعدادها، وجود اهداف و مصالحی که نیل به آنها فراتر از ظرفیت فرد است و نیز آسیب ها و تنگناهای قویتر از توان فرد، بشر را به سوی تشکیل جامعه سوق می دهد و به گونه ای علل سه گانه مذکور از ابتدای خلقت با انسان همراه بوده است. از این رو مدنیّت یا گرایش انسان به تشکیل جوامع، امری طبیعی و بنیادی است، چرا که علتِ آن در نهاد آدمی نهفته است. شاید این نظرِ مشهور که می گوید انسان ذاتاً اجتماعی و مدنی الطبع است نتیجه این علل سه گانه باشد.(۵) بنابراین، در بحث تحول نمی توان از عنصر تعامل با دیگران غفلت کرده و خود را محبوس نگاه جریانی خاص کرد. شاید بتوان گفت اساس تحول در تعامل و داد و ستد با دیگران و به ویژه رقبا نهفته است.

اجمالاً باید خاطرنشان کرد که مراد از حوزه علمیه، مجموعه نهادهای مرتبط با حوزه علمیه از جمله نهاد مرجعیت و مراجع، مدارس علمیه، مرکز مدیریت و شورای عالی حوزه علمیه، اساتید، طلاب و محققان حوزوی به مثابه بدنه حوزه علمیه و نیز مراکز علمی آموزشی و پژوهشی حاشیه ای وابسته به آن مانند دفتر تبلیغات اسلامی، که دارای دانشگاه باقرالعلوم(ع) و پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی است، موءسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی و … است.

مراد از دانش سیاسی، رشته علوم سیاسی است که در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا آموزش داده می شود. این رشته گرایش ها و حوزه های مختلفی از قبیل اندیشه سیاسی (اسلام، ایران و غرب) روابط بین الملل، مسائل ایران، مطالعات منطقه ای و … را شامل می شود. همچنین رشته ها و گرایش هایی تازه تأسیس همانند فقه سیاسی نیز در شمار همین دانش ها به شمار می روند. ویژگی دانش اخیر این است که این سنخ از دانش در نهاد حوزه علمیه ریشه دارد و جزو دانش های کاملاً بومی محسوب می شود. به ویژه این که ارتزاق علمی عمده آن از منابع رایج در حوزه علمیه است که ریشه در سنت عظیم اسلامی و بر آن تکیه دارد.

نگارنده در این نوشته با بهره گیری از روش استنادی و مشاهده ای به این بحث از اواخر دهه شصت می پردازد و بر این باور است که نقطه های آغازین تحول حوزه علمیه قم در دانش سیاسی، اگرچه با پیروزی انقلاب اسلامی و تأسیس جمهوری اسلامی شروع شد و شیوع یافت، اما باید آن را در تأسیس نهادهای روزآمدی دانست که به شیوه های غیر رایج در نهاد آموزشی حوزه علمیه قم تأسیس و موجب تحول شدند. بنابراین، در نوشته حاضر، نقطه آغاز تحول در دانش سیاسی در حوزه علمیه قم، تأسیس نهادهایی دانسته می شود که با پیروی از نظام آموزش رسمی دانشگاهی مصوّب وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در آغاز بر آن بودند دانش سیاسی را در قالب دروس رشته علوم سیاسی به دانش طلبان سطوح عالی حوزه علمیه آموزش دهند. این آموزش ها از اواخر دهه شصت به صورت رسمی و دانشگاهی در مراکز حاشیه ای حوزه علمیه قم به تدریج رشد کرده و به بسط و توسعه دانش سیاسی در حوزه علمیه قم و در میان دانش آموختگان حوزه علمیه مساعدت کردند.

اگرچه این نوع مراکز، به دلیل ابهام در عملکرد آینده آنها، در آغاز با واکنش هایی همراه بود و مورد تأیید مرکز مدیریت حوزه علمیه قم، که خود نیز تازه شکل گرفته بود، قرار نداشت و طلاب تحت آموزش این نهادها با مشکلات و تضییقات زیادی مواجه بودند، اما امروزه به رشته ای جذاب و پرمخاطب تبدیل شده است و مشتاقان فراوانی دارد. افزون بر این که برخی از دانش طلبان حوزه علمیه در مراکز رسمی دانشگاهی، مانند دانشگاه های تهران، به تحصیل اشتغال داشته و در حال طی کردن تحصیلات تکمیلی در رشتههای علوم انسانی موجود بودند. این وضعیت البته امروزه به صورت رسمی و جاافتاده ای مورد پذیرش حوزه علمیه قم واقع شده و طلاب برای آموزش و تکمیل تحصیلات خود و آموختن دانش های تخصصی، که در حوزه علمیه از سابقه ای برخوردار نبودند، راهی مراکز مورد تأیید حوزه علمیه قم می شوند و بی هیچ دغدغه ای به کسب علوم و دانش های تخصصی می پردازند. گو این که دانش آموختگان حوزه علمیه با توجه به بسط رشته های تخصصی در حوزه علمیه قم و نیز مراکز حاشیه ای آن نیازی به حضور در مراکز رسمی دانشگاهی ندارند. البته این حضور در رشته های تخصصی مورد تأیید حوزه علمیه قم، هنوز مشمول رشته علوم سیاسی نمی شود و این رشته هنوز در میان دوره های تخصصی برگزار شده از سوی حوزه علمیه قم قرار ندارد.

اگر بخواهیم با نگاهی دقیق به مسأله بنگریم می بایست با استقصا و ارائه شاخص هایی در پی تحلیل مسأله تحول در دانش سیاسی در حوزه علمیه قم باشیم. این شاخص ها می تواند در بخش دانشگاه ها و مراکز آموزشی، پژوهشگاه ها و موءسسات پژوهشی، اساتید، مدرسان، پژوهش گران و نویسندگان، مقالات و آثار مکتوب، طرح ها و پروژه های تحقیقاتی، مطبوعات و انتشارات و… به کار گرفته و تحول نشان داده شود و چهره روشنی از وضعیت گذشته و موجود ترسیم گردد.

چنان که ذکر شد، هنوز رشته علوم سیاسی به طور مستقل و زیر نظر حوزه علمیه قم آموزش داده نمی شود و نهادها و مراکزی که به این مسأله می پردازند در شمار مراکزی هستند که فارغ از وابستگی های ساختاری به نهاد حوزه علمیه، و در حاشیه، به مباحث دانش سیاسی توجه دارند و کارهایی در این زمینه انجام می دهند. این مراکز گرچه ارتباطی ساختاری با نهاد حوزه علمیه ندارند اما با این وصف، غالب نیروهای پژوهشی آنها را دانش آموختگان حوزه علمیه تشکیل می دهند.

از آنجا که به نظر، فضای عمومی حوزه علمیه پس از انقلاب اسلامی به سیاست متمایل شد و ایده مقبول همراهی سیاست و دیانت به وسیله نیازهای عینی نظام جمهوری اسلامی تشدید گشت، مجموع عوامل ذهنی و عینی در حوزه پس از انقلاب دست به دست هم داده باعث شدند که اغلب این موءسسات، قلمرو سیاست را نیز در حوزه پژوهشی خود قرار دهند؛ اگرچه مقبول و مورد تأیید مرکز مدیریت حوزه علمیه هم نباشند.

سابقه تأسیس مراکز آموزش دانش سیاسی رسمی به اوایل پیروزی انقلاب اسلامی و دوره انقلاب فرهنگی باز می گردد. یکی از تصورات رایج این دوران برای اسلامی کردن علوم انسانی، همکاری حوزه و دانشگاه بود. این ایده به شکل سازمانی نیز در قالب دفتر همکاری حوزه و دانشگاه، که اکنون با عنوان پژوهشگاه حوزه و دانشگاه به فعالیت خود می پردازد، تجسم یافت. استراتژی دیگر در این مورد، تأسیس مراکز مستقل حوزوی – دانشگاهی بود. دانشگاه امام صادق(ع) در تهران و دانشگاه باقرالعلوم(ع)، دانشگاه مفید، و موءسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) در قم، تحقق سازمانی این ایده می باشند که با تأخیری چند ساله پس از پیروزی انقلاب اسلامی تأسیس شدند. در ادامه نهادهای پژوهشی و آموزشی که در حوزه دانش سیاسی به فعالیت اشتغال دارند به صورت مختصر معرفی و ابعاد تحول دانش سیاسی در حوزه آموزش و پرورش نشان داده می شود.

۱. نهادهای پژوهشی

۱-۱. پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی

پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در سال ۱۳۷۳ به منظور تحقیق و پژوهش در زمینه علوم و اندیشه سیاسی اسلام کار خود را آغاز کرد و در طول سالهای گذشته با استفاده از تجارب و توان علمی اندیشمندان حوزه و دانشگاه گام های موءثر و مفیدی را در احیا و بازسای دانش سیاسی اسلام برداشته است. این پژوهشکده با تأسیس واحد اندیشه سیاسی به عنوان نخستین تلاش های جدی در عرصه پژوهشهای حوزه علمیه آغاز به کار کرد. در حال حاضر این پژوهشکده، به منظور پاسخ گویی به پرسش ها و معضلات فکری مربوط به حوزه پژوهش خود و فراهم کردن زمینه های لازم برای باز تولید فرهنگ سیاسی – دینی و ارایه دانش سیاسی مبتنی بر منابع اسلامی، هویت شناسی و هویت سازی در زمینه های فلسفه سیاسی، فقه سیاسی و علوم سیاسی، سند چشم انداز بیست ساله جمهوری اسلامی ایران را مبنای کار خویش قرار داده است.

پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در سال ۱۳۸۳ توانست موافقت قطعی شورای گسترش آموزش عالی(۶) را گرفته و با چهار پژوهشکده، از جمله پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی،(۷) به طور رسمی اعلام موجودیت نماید. تبیین دانش سیاسی اسلام، دست یابی به دانش سیاسی اسلامی، تبیین نظام سیاسی اسلام از طریق توان مندسازی و توسعه اندیشه سیاسی اسلام، نقد و بررسی تراث سیاسی اسلامی، مقایسه، نقد و بررسی مکاتب سیاسی رقیب، پاسخ گویی به پرسش های اساسی و مشکلات فکری – سیاسی در عرصه فرهنگ دینی و مبانی فکری نظام اسلامی در شمار اهداف این پژوهشکده ذکر شده است.

از این رو، پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی وظیفه خود را مطالعه و تحقیق و اجرای طرح های پژوهشی در زمینه مبانی، قلمرو، الگوها، مسایل دانش سیاسی اسلامی، نقد و بررسی اندیشه های سیاسی غیر اسلامی، اندیشه سیاسی مسلمانان، تبیین چارچوب های نظری سیاسی اسلامی می داند. سیاست پژوهشی اعلامی پژوهشکده، تأکید بر مبانی اصیل اسلامی و پرهیز از التقاط و تحجر، توجه به حیات سیاسی انسان معاصر، توجه به مسایل جدید و مقتضیات دین مداری در عرصه سیاسی و اجتماعی، توجه به مسایل و موضوعات مبتلا به سیاسی – اجتماعی جمهوری اسلامی و برخورد فعال در حوزه فرهنگ و دانش سیاسی و تلاش به منظور نظریه پردازی و طرح ایده ها و اندیشه های جدید با تأکید بر مبانی و منابع دینی است.

پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی از سه گروه پژوهشی فلسفه سیاسی، فقه سیاسی و علوم سیاسی تشکیل شده است. هر یک از گروه های پژوهشی خود متشکل از مدیر گروه، اعضای هیأت علمی و شورای علمی گروه و همکاران پژوهشی هستند. در کنار گروه های مزبور شورای پژوهشی پژوهشکده قرار دارد که نظارت و هدایت فعالیت های پژوهشی در پژوهشکده را بر عهده دارد.

گروه علوم سیاسی پژوهشکده دارای چهارده قلمروی مطالعاتی شامل حوزه های پژوهشی جامعه شناسی سیاسی، روانشناسی سیاسی، روابط بین الملل، مطالعات منطقه ای، جغرافیای سیاسی، تاریخ سیاسی، انسان شناسی سیاسی، اقتصاد سیاسی، سیاست گذاری عمومی و مباحث درجه دوم است. شورای علمی این گروه متشکل از نه عضو با مدارک کارشناسی ارشد، دانشجوی دکترا و دکترای علوم سیاسی و تعدادی همکار پژوهشی است. این گروه، با برخورداری از یک عضو هیأت علمی تمام وقت و یک کارشناس، با مشارکت و همکاری برخی مراکز علمی(۸) در حال آماده سازی مقدمات برگزاری همایش ملی چشم انداز دانش سیاسی در ایران است. این همایش، به بررسی وضعیت دانش سیاسی در ایران می پردازد. پانزده کمیسیون تخصصی(۹) برای بحث و بررسی در این زمینه تشکیل شده که برخی از این کمیسیون ها فعال و در حال بحث و بررسی درباره موضوعات تخصصی است. برگزاری این همایش توسط پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی، به عنوان مهمترین پژوهشکده تخصصی دانش سیاسی کشور(۱۰)، نشان از ظرفیت بالای حوزه علمیه قم و دانش آموختگان دانش سیاسی دارد.

گروه فقه سیاسی در حوزه فلسفه فقه سیاسی، جامعه شناسی فقه سیاسی، تاریخ فقه سیاسی، آسیب شناسی فقه سیاسی، مطالعات تطبیقی فقه سیاسی، مسایل فقه سیاسی و تفسیر سیاسی قرآن فعالیت می کند. اولویت های موضوعی این گروه عبارتند از: نظام سیاسی شیعه، ولایت فقیه، شناسایی و نقد هویت موجود فقه سیاسی و مسایل جمهوری اسلامی. شورای علمی گروه فقه سیاسی، افزون بر برخورداری از سه عضو هیأت علمی تمام وقت و یک کارشناس، متشکل از نه عضو و همکاران بیشتری است. اعضای گروه فقه سیاسی از میان طلاب مقطع خارج فقه و اصول حوزه علمیه، که دارای مدرک کارشناسی ارشد و یا دانشجوی دکترا و دانش آموخته دکترای علوم سیاسی هستند، انتخاب شده اند. توجه به ابعاد نو در حوزه فقه سیاسی از جمله تحقیقاتی است که در این گروه در حال انجام است. برخی موضوعات آن از قبیل قواعد فقه سیاسی، فقه انتخابات، تمایزات فقه سیاسی و فقه و… در شمار این موضوعات است.

گروه فلسفه سیاسی، که دارای چهار عضو هیأت علمی تمام وقت و دو محقق رسمی تمام وقت است(۱۱)، از ده عضو شورای علمی و تعداد بیشتری همکار پژوهش گر تشکیل شده است. پژوهش گران و اعضای این گروه دارای مدارک کارشناسی ارشد، دانشجوی دکترا و دکترای علوم سیاسی هستند. تا کنون آثار مختلفی در حوزه فلسفه سیاسی توسط این گروه منتشر شده و آثار بیشتری نیز در شرف انتشار و تحقیق است. به ویژه در این زمینه می توان از پروژه وجوه سیاسی حکمت متعالیه یاد کرد که در قالب یک کلان پروژه در حال انجام طرح های مختلفی است که برخی از آنها خاتمه یافته و مراحل آماده سازی برای انتشار را از سر می گذراند. این گروه همچنین همایش سیاست متعالیه از منظر حکمت متعالیه را در شرف انجام دارد و در نظر است در سوم بهمن ماه سال ۱۳۸۷ این همایش را تحت اشراف و راهنمایی های حکیم متأله متعالیه معاصر، آیت الله عبدالله جوادی آملی، برگزار نماید. از مجموعه کارهای انجام شده در این موضوع، مجموعه نشست ها و گفت و شنودها در دو مجلد، مجموعه مقالات در سه مجلد، پروژه مفهوم شناسی سیاسی حکمت متعالیه و چکیده مقالات همایش در حال آماده سازی برای انتشار است و پژوهش فلسفه اخلاق و فلسفه سیاسی در فلسفه ملاصدرا نیز در حال انجام است. گروه فلسفه سیاسی با این فعالیت ها بر آن است با این نوآوری، ضمن آشکار کردن ظرفیت های سیاسی و اجتماعی حکمت متعالیه، زمینه شکوفایی و توانمندی فلسفه سیاسی اسلامی و تأسیس حکمت سیاسی متعالیه را فراهم آورد.

مطالعات نشان می دهد متأسفانه در ایران به غیر از این گروه، در مراکز آموزشی و پژوهشی داخل کشور، هیچ گروهی با عنوان فلسفه سیاسی به ثبت نرسیده و به فعالیت مستمر در زمینه فلسفه سیاسی نمی پردازد. این گروه به صورت تخصصی به مسائل و مباحث فلسفه سیاسی در گرایش های متنوعی می پردازد.(۱۲)

گروه فلسفه سیاسی با توجه به فعالیت های مختلف در سالهای اخیر با تعیین گرایش های چندگانه راه را برای پژوهش های تخصصی در حوزه فلسفه سیاسی اسلامی هموار کرده است. برخی از گرایش های مورد توجه در این گروه عبارتند از: فلسفه سیاسی مشاء، فلسفه سیاسی اشراق، فلسفه سیاسی متعالیه، فلسفه سیاسی معاصر، فلسفه سیاسی جدید، و… . اعضای گروه فلسفه سیاسی و همکاران پژوهشی آنها با توجه به گرایش های اتخاذ شده در حوزه ها و قلمروهای عام پژوهشی نظیر: فلسفه سیاسی، کلام سیاسی، عرفان سیاسی، اخلاق سیاسی، انسان شناسی سیاسی، روش شناسی سیاسی و معرفت شناسی سیاسی به پژوهش اشتغال دارند. افزون بر این، برخی اولویت های موضوعی نیز در پژوهش های آنها مورد توجه است از قبیل: جریان های فلسفه سیاسی معاصر در ایران، معضلات فلسفه سیاسی در جمهوری اسلامی ایران، فلسفه سیاسی معاصر در جهان اسلام، فلسفه سیاسی معاصر غرب، مباحث جدید روش شناختی و نقد تراث سیاسی.

یکی از اقدامات کلیدی و مهمی که در پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی تحقق یافته است، تدوین و نگارش تاریخ اندیشه سیاسی متفکران مسلمان است که تا کنون اندیشه سیاسی قریب به یکصد نفر از متفکران مسلمان شیعه نگارش شده که تعدادی از آن ها منتشر شده و تعداد زیادی نیز در شرف انتشار است. اهمیت این کار از آن رو است که غالباً با نگرش توصیفی، به بازشناسی مباحث متفکران مسلمان پرداخته و نشان داده است که آنان به مسائل سیاسی و اجتماعی جامعه خویش توجه داشته و مسأله سیاست، دغدغه چنین متفکرانی بوده است. بر این اساس، کار در سه مرحله بازشناسی، بازنگری و بازسازی طراحی شده است که غالب کارهای انجام شده در زمینه بازشناسی بوده است. درباره مراحل دیگر نیز کارهایی انجام شده که انتشار کتاب چالش سیاست دینی و نظم سلطانی با تأکید بر اندیشمندان دوره صفویه(۱۳) در همین راستا است.(۱۴) البته آثار منتشره درباره اندیشه سیاسی متفکران مسلمان نیازمند بازخوانی و بازنویسی مجددی است که به حوزه های بازنگری و بازسازی نیز بپردازد و مباحث تاریخ اندیشه سیاسی اسلامی را گامی به پیش برده و این حلقه را کامل سازد.

گرچه این مجموعه را می توان مجموعه ای ابتکاری و نو تلقی کرد که تا کنون در هیچ مرکز پژوهشی دیگری در حوزه اندیشه سیاسی متفکران مسلمان به تفصیل مورد توجه قرار نگرفته اما این به معنای تأیید روش به کار رفته و محتوای منتشر شده نیست. به نظر می رسد با توجه به همان وجه ابتکاری و بعد از گذشت یک دهه که از آغاز پژوهش، نگارش و انتشار این آثار می گذرد این کارها نیازمند بررسی مجدد و تأمل دوباره ای است. به ویژه این که با مطالعه این آثار می توان دریافت که این آثار بیش از هر چیز به توصیف اندیشه سیاسی متفکران مسلمان پرداخته اند. از این رو ضروری است در بازخوانی مجدد ابعاد مغفول دیگر در این مجموعه، مانند بازنگری انتقادی و بازسازی نظریه سیاسی متفکران مسلمان بپردازند، و خلأ موجود در این زمینه را برطرف کنند.(۱۵)

از دیگر فعالیت های علمی پژوهشکده، تدوین سرفصل رشته اندیشه سیاسی در سطح دوم (کارشناسی)، سطح سوم (کارشناسی ارشد) و سطح چهارم (دکترا) و در مرحله پیشنهاد به مراکز تصمیم گیری برای راه اندازی این رشته است.(۱۶) در سطح سوم و چهارم (کارشناسی ارشد و دکترا) گرایش هایی با عنوان فلسفه سیاسی، فقه سیاسی، کلام سیاسی و تفسیر سیاسی طراحی شده است که دانش آموختگان این رشته را موظف می کند تا بر حسب علاقه و به طور تخصصی تر به مباحث فلسفه سیاسی و فقه سیاسی بپردازند. به نظر می رسد با تصویب و راه اندازی این رشته تا اندازه ای خلأ موجود برطرف شده و راه برای تدوین متون، پرورش پژوهشگر و دانش آموخته این حوزه مهیا شود و به بسط مباحث اندیشه سیاسی اسلامی مساعدت نماید.

بر اساس آمارهای موجود پژوهشکده، غالب اعضا و همکاران پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی در گروه های سه گانه دارای مدارک حوزوی و دانشگاهی هستند. در این میان تمامی اعضای گروه فقه سیاسی اعم از هیأت علمی و اعضای شورای علمی و همکاران پژوهشی دارای مدارک دانشگاهی و حوزوی هستند. همچنین از مجموع اعضای گروه علوم سیاسی به جز دو نفر، همه دارای مدارک دانشگاهی و حوزوی هستند. در گروه فلسفه سیاسی نیز همه اعضا به غیر از دو نفر دارای مدارک حوزوی و دانشگاهی اند. در مجموع پژوهشکده دارای ۷۴ عضو هیأت علمی، پژوهشگر، عضو شورای علمی، کارشناس و همکاران اجرایی است که ۶۸ نفر آن ها دارای مدارک حوزوی و دانشگاهی و پنج نفر دارای مدرک دانشگاهی هستند و یک نفر نیز صرفاً مدرک حوزوی دارد.

از مجموع طرحهای تحقیقاتی پژوهشکده تا شهریور ماه ۱۳۸۷، ۶۵ اثر منتشر شده، تعداد ۱۵ پژوهش خاتمه یافته و در دست انتشار است، و تعداد ۶۰ پروژه پژوهشی در دست آماده سازی برای انتشار و در حال انجام است. سهم گروه علوم سیاسی از این تعداد، پنج اثر منتشره، سه اثر در حال انتشار و تعداد بیشتری طرح پژوهشی، در حال انجام است. گروه فقه سیاسی تا کنون ۳۰ اثر منتشر کرده و بیشتر از این تعداد نیز در حال انتشار، آمادهسازی برای انتشار و تحقیق دارد. از گروه فلسفه سیاسی نیز تا کنون ۳۰ اثر منتشر شده است و بیش از این مقدار نیز در شرف انتشار و آماده سازی و تحقیق می باشد.