پاورپوینت کامل زنده از غبار;بحثی در امکان ادبیت خاطره ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنده از غبار;بحثی در امکان ادبیت خاطره ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنده از غبار;بحثی در امکان ادبیت خاطره ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنده از غبار;بحثی در امکان ادبیت خاطره ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

tavakkoli@habil-mag.com

آیا می توان خاطره نگاشته های مؤسسه ی روایت فتح را واجد ارزش ادبی دانست؟ و اساساً آیا خاطره، زندگی نامه، حسب حال و… می توانند ارزش ادبی داشته باشند و به عبارت دیگر یک اثر ادبی تلقی شوند؟

اگر بخواهیم از فلسفه بافی خودداری کنیم پاسخ این است که بی تردید بله. دلیل این مدّعا هم آن است که مهم ترین گواه برای ادبیت، خود آثار ادبی است، به معنای آثاری که خوانندگان حرفه ای ادبیات آن ها را ادبی تلقی می کنند و در عرف متداول نقد ادبی به عنوان یک اثر ادبی پذیرفته شده اند. کما آن که خاطره ها، زندگی نامه ها و حسب حال های زیادی داریم که در زمره ی آثار ادبی تلقی شده اند و برخی حتا شهرت جهانی دارند. به عنوان مثال بارز می توان «تاریخ بیهقی» شاه کار نثر فارسی را ذکر کرد که مجموعه ای از خاطره های شخصی، یادداشت های روزانه و اسناد آرشیو شخصی است که بیهقی در گذر سالیان خدمت اش در دیار غزنوی گرد آورده است. پس امکان خلق یک اثر ادبی در قالب خاطره یا زندگی نامه ممتنع نیست.

سئوال دوم این است که آیا هر خاطره ای یا هر زندگی نامه ای اثر ادبی است آن گونه که شعر یا داستان بالذات در حیطه ی ادبیات می گنجند؟ پاسخ این است که بی تردید خیر. این گونه زمینه های نگارشی دو جنبه دارند و اتفاقاً جنبه ی غیر ادبی آن ها بر جنبه ی ادبی شان می چربد. ادبیات، چه شعر و چه داستان یک فصل فارق به نام «تخیل» با غیر خود دارد. اثر ادبی باید حاصل تخیل خالق آن و برانگیزنده ی تخیل خواننده اش باشد، حال آن که آثاری مثل زندگی نامه، خاطره، یادداشت روزانه و حسب حال بنای شان برمبنای واقعیت است نه تخیّل. روی همین اصل است که جذابیت اکثر این آثار بیش تر به سبب ارضای کنجکاوی های خواننده درباره ی نویسنده ی کتاب است؛ نویسنده ای که در گذر زندگی خود حامل تجربه های شخصی و مستقیم از روی دادهایی بوده است که اکنون ارزش تاریخی دارند یا این که اصلاً خود نویسنده یک شخصیت مؤثر در تاریخ بوده است (تاریخ معاصر، تاریخ روز یا تاریخ کلاسیک تفاوت ندارد.) به عبارت روشن، این گونه نوشته ها در درجه ی اول ارزش تاریخ نگاری دارند تا ارزش ادبی.

از آن طرف هم قضیه قابل تبیین است. بسیاری از این نوشته ها اگر از ماهیت واقع نگاری شان به ماهیت ادبی تغییر قضا بدهند، دیگر خاطره یا زندگی نامه نیستند و به رمان سوق می یابند. یک مثال بسیار مشهور و معتبر کتاب «سلاخ خانه ی شماره ی ۵» اثر نویسنده ی آمریکایی کورت ونه گات است. در این کتاب صراحتاً با خاطرات شخصی ونه گات از بمباران شهر درسدن آلمان توسط آمریکایی ها با بمب های آتش زا در سال ۱۹۴۵ روبروایم. امّا نویسنده با نبوغ خدادادی خویش چیزی نوشته است که نه می شود گفت خاطره است و نه می شود گفت رمان؛ اگرچه به قالب رمان نزدیک تر است و عملاً هم در عرف نقد، رمان تلقی شده است، اما مهم آن است که خود ونه گات در این رمان برخی از جاها از قالب راوی دانای کل داستان بیرون می آید و صراحتاً می گوید که من آن جا بودم و خودم این صحنه را دیدم. این تغییر نقاب تکان دهنده است؛ به شدت تکان دهنده. چراکه ارزش ادبیات در شیرین گفتن تلخی ها است. به اصطلاح، ادبیات تسکین دهنده است. مصیبت ها، زشتی ها، جنایت ها و کینه ها را می گوید، امّا چون خواننده می داند که واقعی نیست و ضمناً خودش دارد آن را در تخیل اش به کمک نویسنده می آفریند، نوعی مصیبت پذیری و تسکین روانی به نویسنده و خواننده هر دو می بخشد. حال آن که این کار ونه گات مثل این است که تمام آن زشتی ها و شومی های جنگ که تو به عنوان خواننده ی رمان اش در تخیل ات به عنوان یک امر تفننی مرور می کنی، تمام این چیزهای دردناک را توی صورت ات می زند و می گوید «های! این ها واقعی است. برایت قصه نمی گویم.» و تو می دانی که این قصه است. اما بعضی از قسمت هاش دقیقاً اتفاق افتاده است و چون نمی دانی مشخصاً کدام قسمت ها واقعی و کدام ها تخیلی اند، در تمام طول رمان با نوعی حس دوگانگی دهشت بار بین واقعیت خشن و غیرقابل انعطاف عینی و واقعیت فیلتره ی ادبی دست به گریبان ایم.

بگذریم؛ از موضوع بحث دور افتادیم. سخن از این بود که خاطره یا زندگی نامه بالذات ادبی نیستند، امّا در شرایط خاص می توانند به یک داستان یا رمان تبدیل شوند. شق دیگری هم وجود دارد. ممکن است همین خاطره یا زندگی نامه یا حتا تاریخ بمانند، امّا ادبی هم باشند. این جا سئوال طرح می شود که مگر می شود این ها هم خاطره و زندگی نامه بمانند یعنی ارزش واقع نمایی خود را حفظ کنند و هم ادبی باشند یعنی ارزش خیال هم داشته باشند ؟ پاسخ مثبت است. خیال در ادبیات لزوماً به معنای تخیل یعنی آفرینش صور خیال نیست. اگرچه در سطح صور خیال یعنی مفردات و مرکبات جمله، یک کتاب کاملاً مستند که در قالب خاطره یا زندگی نامه است، ممکن است با زبان ادبی یعنی زبان تشبیه، تمثیل، استعاره و… نگاشته شود و این خود یک امکان ادبی است که در این دو زمینه ی نگارشی فضایش وجود دارد. چرا که بستر خلق اثر یک بستر شخصی است که معمولاً در هاله ای از نوستالژی و حسرت بر گذشته و جست وجوی زمان از دست رفته دنبال می شود. بنابراین زمینه ی خیال ورزی در زبان نثر پیدا می شود. اما پا را از این هم فراتر می گذاریم و می گوییم خیال در نقد ادبی امروز لزوماً به معنای صور خیال نیست که حتا در نقد کهن نیز ما با شاه کارهایی طرف ایم که تصویرگری در آن به حداق