پاورپوینت کامل کاش کسی زبانی تازه می آورد ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کاش کسی زبانی تازه می آورد ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کاش کسی زبانی تازه می آورد ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کاش کسی زبانی تازه می آورد ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

fooladvand@habil-mag.com

رسید را که امضا می کنم، آقای مختاری کتاب ها را می گذارد روی میز: «سهمیه ی نویسنده» و پاکت را سُر می دهد طرف ام: «ناقابل است، قسط آخر حق التألیف.» پاکت را می گذارم توی کیفِ بزرگ برزنتی ام، قاطی خرده ریزها. یکی از کتاب ها را برمی دارم: «سنگینه. باقی اش را بعداً می برم.» دم در صدایم می کند: «زیپ کیف تون رو نبستید.» کتاب بوی نویی می دهد. ورق می زنم. دو سه تا برگ به هم چسبیده. توی تاکسی صفحه ای را باز می کنم: «بهار هفتاد و چهار، بهار بدی بود … پوست دست چپ اش پر شد از جوش های ریز عفونی و دردهای استخوانی که با هیچ مسکن آرام نمی شد. دندان هایش درد می کرد. نمی توانست غذا بخورد، اما حتا کارهای دندان پزشکی برایش ممنوع بود …»

یخ می کنم. ناگهان می فهم ام نزول یعنی چه. ناگهان نازل شدن معنا، پایین آمدن معنا تا حد کلمه که قابل دیدن است یعنی چه. وسط خیابان، زیر پل، توی تاکسیِ پر از بوی بنزین بی واسطه، سفتی، سردی و سنگینی بی رحم «کلمه» را که تا پیش از این، مقدس می داشتم می فهم ام، حس می کنم. کلمه های بی تفاوت، کلمه های خون سرد بی اعتنا، این کلمه ها که همه جا هستند، هرجایی هستند، با همین شکل و شمایل همه جا می آیند، وسط یک جوک احمقانه ی زشت یا در غزلی، شاه بیت مرثیه ای.

«بهار هفتاد و چهار، بهار بدی بود» یعنی همه ی آن روزها که ساعت به ساعت، هر ثانیه اش واقعیتی هول ناک داشته اند و از روی آدم ها که اگر دست شان را بگیری می بینی گرم اند، زنده اند، گذشته اند، حال این جا روی صفحه های سفید شده اند یک جمله، نیم خط: «بهار هفتاد و چهار، بهار بدی بود.» همین و تمام! هفت کلمه که معنای آن همه را به خون سردی فرو بلعیده است. من با آن واقعیت محض چه کرده ام؟!…

چه کسی بود که می گفت این تنها کاری ست که از ما برمی آید: ادای دین، نوشتن، تا نسل های بعد…»

چه رواجی دارد معاوضه ی درد، درد واقعی، با کلمه!

ورق می زنم:

«… خدا خدا می کردم قبل از آمدن بچه ها آمبولانس برسد. میثم از ماشین سفید می ترسید. رنگ اش می پرید. خودش را سفت می چسبانید به من. اشک نداشت. میان گریه خشک هق هق می کرد: دوباره می خوان بابا رو ببرن؟ اگر تو رو هم ببرن من کجا برم؟»

همه ی مرثیه های عالم را هم که جمع کنی «دینِ» گریه ی بدون اشک پسرک شش ساله ای را که تا حد مرگ ترسیده است «ادا» می کند؟

کتاب را، انگار ذغال گداخته ای، از خودم دور می کنم. می گذارم اش لای کتاب های دیگر، توی کیف. باریک و سبک است. یک کتاب کوچک پانزده هزار کلمه ای. بین کتاب ها گم می شود. راننده برمی گردد به طرف من: «آخرشه.» پیاده می شوم. مشرق و مغرب را گم کرده ام. گیج کنار خیابان ایستاده ام. روی تابلو نوشته: ۱۶ آذر و من یادم نمی آید کجاست. راه می روم و مهم نیست به کدام طرف. کیف ام سنگین است. شانه ام درد می کند. انگار پانزده هزار سنگ را روی دوشم می برم تا سرانجام جایی مرا رجم کنند. کلمه ها هرکدام سنگی که به سویم پرتاب می شوند و من چنان گناه کارم که حتا دستی به دفاع مقابل چشم هایم نمی گیرم.

جوان بودیم و گمان می کردیم نجات دهنده نه در گور که لابه لای کتاب ها خفته است. گمان می کردیم جادوی کلمه، همان أمَن یُجیبِ مستجاب، همان اسم اعظم است که ناسور ارواح بشری را شفا می دهد. گمان می کردیم با نان عرفان و فلسفه و قصه می شود گرسنه های عالم را از اکل میت لابّدی که حالا دیگر آن ها را به خوردن انسان عادت داده است باز داشت. اما نشد. نمی شود.

اگر جهان با کلمه نجات می یافت، حافظ برای کائنات کافی نبود؟ مولانا، چخوف یا دانته؟ اگر کلمه دِینی را ادا می کرد، خون سیاوش برای خون بهای عالمی بس نبود؟

راه می رفتم. کیف ام مثل صلیب سنگین بود. شانه ام درد می کرد و من ایمان ام را به