پاورپوینت کامل آوینی، آن گونه که من می شناسم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آوینی، آن گونه که من می شناسم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آوینی، آن گونه که من می شناسم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آوینی، آن گونه که من می شناسم! ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۸

من بی پدر بزرگ شدم. نه این که یتیم باشم، اما پدرم در کنار ما نبود. در تمام کودکی ام کم ترین تصویری از پدرم ندارم. جنگ بود و موشک باران و آپارتمان اجاره ای و کتاب شعرهای حسنی! پدر اما نبود. مادر بود که می خواست جای پدر را پر کند، اما نمی توانست.

سال ها بعد، نه جنگ بود و نه موشک باران و نه آپارتمان. پدر، ولی بود! من هم نوجوانی شده بودم برای خودم، پرشور و مغرور و آرمان گرا. با پدرم ولی نمی توانستم ارتباط برقرار کنم. انگار غریبه بود. انگار مثل کودکی ها، نبود. من دنبال مردی می گشتم که از او الگو بگیرم. که تحت تأثیرش باشم. مردی دوست داشتنی که تصویر خودم را در او ببینم، رفتارش را تقلید کنم، بتوانم به او اعتماد کنم، به او تکیه کنم. پدرم آن مرد نبود. پدرم مردی بود برای خودش، و البته در کارش موفق. مردی که خانواده برایش در درجه ی دوم اهمیت بود.

آوینی ولی آن مرد بود. مردی دوست داشتنی که می شد به او اعتماد داشت، می شد رفتارش را تقلید کرد، می شد از او چیزهای زیادی یاد گرفت. درست هم آن روزها بود که آوینی پدرم شد. پدری که حتا جای خالی پدر را در کودکی هم پر می کرد.

*

برای من آوینی با عکس حجله ای اش شروع نشد. با مستندهای روایت فتح، با صدای حزن انگیزش شروع شد. و با «توسعه و مبانی تمدن غرب»اش ادامه یافت و بعد به «اینه ی جادو»اش رسید. مقاله های اینه ی جادو بود که مرا با سینما آشنا کرد و بعد باعث شیفته گی من نسبت به سینما شد. شیفته گی ای که به هیچ وجه قصد انکارش را ندارم. شاید هم آن حسی که آوینی نسبت به سینما داشت. گرچه سینما را با فیلم های روز شروع کردم، نه با هیچکاک. و به فیلم نامه نویسی علاقه مند شدم و پی گیری اش کردم. (هم آن چیزی که نقطه ضعف بزرگ سینمای ایران بوده و هست.) و آوینی برایم ادامه داشت، با «رستاخیز جان» و «حلزون های خانه به دوش» و «آغازی بر یک پایان». شاید بتوانم بگویم آشنایی ام با امام هم به واسطه ی آوینی بود. او امامی را معرفی می کرد که تمام نشده بود، که ادامه داشت، که بعثتی دیگر در وجود انسان شب زده ی جاهلیت ثانی برانگیخته بود، که حیات باطنی همه ی ما مدیون نفس قدسی او بود.

«فتح خون» اما حکایت دیگری است. گرچه آن را در هم آن نوجوانی خواندم، اما امروز برایم معنی دیگری دارد. این که ماجرای کربلا تمام نشده، و تو می توانی روایت گر آن حماسه باشی، و درعین حال زمانه ی خودت را، آن چه در پیرامون ات می گذرد، با ملاک های کربلایی تحلیل کنی. فتح خون مرا با کاروان کربلا پیوند داد. چرا که خود سیدمرتضا در برابر این آزمون قرار گرفته بود و بین سپاه عمر سعد و حسین بن علی(ع)، کاروان حسین(ع) را برگزیده بود و در انتخاب خود ثابت قدم بود. آن همه که فصل آخر فتح خون را در بیستم فروردین و در قتل گاه فکه کامل کرد. با شهادت اش.

*

من به دانش گاه نرفتم. هم آن موقع که توسعه و مبانی تمدن غرب را خواندم، به این نتیجه رسیدم که نظام آموزشی ما مبتنی بر آموزه های تمدن غرب است و کسی که محصول این نظام باشد، فراتررفتن از مرزهای علم جدید (saince) برایش دشوار خواهد بود. آن موقع مشغول تحصیل در دبیرستان بودم و یکی از دوستان ام که چند سالی از من بزرگ تر بود و در رشته ی مهندسی مکانیک تحصیل می کرد، به من گفت با توسعه و مبانی تمدن غرب آوینی نمی توان زندگی کرد. او هم کتاب را خوانده بود و هم فهمیده بود. من ولی تصمیم خود را گرفته بودم. در خلال این سال هایی که گذشته هم هیچ وقت از تصمیم خود پشیمان نشده ام. اما امروز برخلاف نوجوانی ام می دانم که ما ناچار از استفاده ایم، استفاده از محصولات تمدنی و تکنولوژیک غرب. و این استفاده هم آن و رسوخ روح تکنیک غربی هم آن. پس چه باید کرد؟ باید خود را به جبر روزگار