پاورپوینت کامل جهاد در روزهای صلح ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جهاد در روزهای صلح ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جهاد در روزهای صلح ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جهاد در روزهای صلح ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

مشیت الاهی تحقق کلمه ی توحید بر کره ی ارض در کشاکش میان حق و باطل است. این اتفاق نه به تمامی به اعجاز، که به ولایت، فیض و امداد حضرت الاه جل و علاء و اختیار، ایمان و جهاد انسان صورت می گیرد؛ جهادی که عرصات آن در پهنایی از وجود مجاهدان خدا، تا صفحه ی اندیشه ی آن ها، تا سامان های حیات اجتماعی ایشان، تا بروزات فرهنگی آن اجتماع، و تا عمق میادین نبرد مسلحانه گسترده است، و این جهاد سرمدی را مرز و پایانی نیست.

جوهره ی حیات انسان ایمان است؛ ایمانی که خاست گاه عمل اوست، و این ایمان، برآمده از اختیار انسان است؛ إنا هدیناه السبیل، إما شاکراً و إما کفوراً. اختیار انسان به حق و باطل تعلق می یابد و در میانه ی این مؤمنی ها و کافری ها است که انسان معنا می گیرد و هجرت و هبوط می یابد، و آن چه این میان فاصل صالح و طالح است، هم آنا اختیار ایمان به غیب است.

فرشته گان مقرب بر اختیار انسان خرده گرفتند که به فساد و خون ریزی منتها می شود و از فرارسیدن دوران انحطاط در عالم خلق و ضلالت نسل ها بیم داشتند، و حضرت الاه جل و علاء از غیب چیزی می دانست که ایشان را نیاموخته بود؛ و کشاکش میان حق و باطل، و دوران جهاد بر کره ی ارض از هم این جا آغاز شد.

جهاد یک اختیار است؛ اختیاری که از ایمان انسان به غیب بر می آید و این سان است که قدسیت عالم غیب از مجرای آن ایمان و اختیار تا وجود و بیان مجاهدان خدا، و تا رزم و سلاح و ابزار و آوردگاه جهاد آن ها سرایت می یابد، و آفاق عالم شهادت را در دل نشئه ی غیبی عالم پیش می برد.

جهاد یک وظیفه ی عمومی نیست، و نه یک حرفه ی سازمانی و نه حتا یک نظامی گری صرف، یا تلاشی مستمر در پی آرمانی والا؛ جهاد عهدی است که از تلقای حضرت الاه جل و علاء و توبه ی انسان برآمده است؛ انسان به سودای بقا در اغوای شیطان لغزید و بر زمین هبوط کرد و به غیب مبتلا شد؛ حال «انسان تائب» به کلمات جهاد در میدان نبرد در رجم ابلیس است تا به شهادت و فنا به مستقر خویش هجرت کند؛ فتلقی آدم ربه بکلمات فتاب علیه، إنه هو التواب الرحیم.

جنگیدن برای نظامی های حرفه ای یک حرفه است؛ یک ممر معاش، امکانی برای جولان غضب، مجال استیلایی نظم آلود بر فرودستان، و در نهایت یک عرق سرزمینی. ذات نظامی گری با نفی اختیار انسان هم راه است؛ سلب اختیار از مادون و اطاعت پذیر خواستن او در سلسله ی مراتب، و سلب اختیار از دشمن و غلبه ی قهرآلود بر او و اراده اش. هم این نفی اختیار است که جنگ را واقعیتی غیرانسانی و غیراخلاقی می دارد، و رزم و سلاح و ابزار و آوردگاه نبرد را ناخواستنی و هول ناک.

نظامی های حرفه ای سال هایی از عمر خویش را در مدارس و دانش کده های نظام می گذرانند، و کشتن و برانداختن می آموزند. سال های بعدی زنده گی نظامی های حرفه ای در میانه ی پادگان های نظامی و خانه های سازمانی می گذرد؛ به این دل خوشی که جنگی در نخواهد گرفت و آن ها کسی را نخواهند کشت. و تمام طول جنگ در این امید سر می شود که جنگ به پایان خواهد رسید و آن ها از برانداختن پادگان ها، خانه هاشان را بنا خواهند کرد؛ هیچ کس کتمان نمی کند که حتا نظامی های حرفه ای برای صلح می جنگند.

دوکوهه هم پادگانی بود که در زمان صلح به دست نظامی ها نابود شد؛ جنگ برای نظامی ها به پایان رسیده بود و از ویرانه های گردان کمیل و حمزه و مسلم، خانه های سازمانی آدم هایی بنا شد که پر از این دل خوشی اند که جنگی درنخواهد گرفت و آن ها کسی را نخواهند کشت. ارتشی هایی که با خون سردی دوکوهه را نابود کردند آن را پادگانی نظامی و ناخواستنی می دانستند که پس از پایان دوران جنگ می شد آن را به جایی مفیدتر و صلح آلود بدل کرد.

دوکوهه برای بسیجی ها اما، یک پادگان متروکه ی قابل تخریب نبود؛ آسمان شهری بود که در دل خیابان ها و ساخت مان ها و زمین صبح گاه اش، و از میان سال ها جهاد اصغر و اکبر مجاهدان خدا، «انسان تائب» بر آن ظهور کرده بود. دوکوهه نماد جهاد سرمدی «انسان تائب» بود؛ شهری که خیر و شر از شهرهای دیگر تا آن جا امتداد می یافت، اما این اختیار و ایمان و جهاد آدم های آن بود که آن شهر و ساکنان اش را از دنیای اطراف منزه می کرد و به قطعات حقیقی تاریخ عالم متصل می ساخت.

آن ها که دوکوهه را نابود کردند، جنگ را پایان یافته تلقی می کردند؛ غافل از این که جهاد در راه خدا هماره است، و نبرد میان حق و باطل را پایانی نیست. این نبرد بی مرز و سرمدی در پهنایی به وسعت وجود مجاهدان خدا، تا صفحه ی اندیشه ی آن ها، تا سامان های اجتماعی حیات ایشان، تا بروزات فرهنگی آن اجتماع، و تا عمیق میادین نبرد مسلحانه استمرار دارد؛ ک