پاورپوینت کامل جنبش دانش جویی «ما» ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جنبش دانش جویی «ما» ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جنبش دانش جویی «ما» ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جنبش دانش جویی «ما» ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

m.hossein.saei@gmail.com

با جنبش دانش جویی ایران چه باید کرد؟

اگر عمق این سوآل را از زاویه ی نگاه تمدنی خود بشکافیم، در حقیقت این سوآل امتداد منطقی و یکی از نتایج سوآلاتی از این دست است: با «غرب» چه باید کرد؟ با «تکنولوژی» چه باید کرد؟ با بانک و بیمه چه باید کرد؟ با ماه واره چه باید کرد؟ با علوم اجتماعی چه باید کرد؟ با تکنیک های مدیریت چه باید کرد؟ و… در حقیقت پدیده ی «دانش گاه» به معنای مدرن آن و همه ی مفاهیم زیرمجموعه ی آن مانند مفهوم استاد به مثابه ی کارمند حقوق بگیر، سیستم ارتقای علمی، سیستم آموزشی، سیستم ارتباطی دانش گاه با حوزه های اجرایی و عملیاتی و در میان این همه بالتبع مفاهیم خارج از قاعده و نچسبی مانند جنبش دانش جویی، بخشی کوچک از مجموعه ای گسترده از تقابلی است که بین ما و تمدن فراگیر غرب به وجود آمده است.

از ابتدا، وجه ظاهری و تعریف هدف تأسیس دانش گاه ها در مهد خود، تأمین کادر اصلی حوزه ی اجرایی عملیاتی (مدیران و متخصصان) و تصمیم گیری کشور بوده است. لذا اگر بعد از حدود ۱۸۰سال تصمیم دولت مردان ایرانی برای حصول به چنین نظامی، هنوز مفاهیمی مانند «ارتباط دانش گاه و صنعت»، «ارتباط حوزه ی پژوهش و اجرا» و… در کشور ما به عنوان دسته ای از مشکلات حل نشده اند، چه انتظاری باید داشت که حوزه های اندیشه ورزی کشور و مدیران و نخبه گان به مسایل عارضی دانش گاه مانند جنبش دانش جویی بپردازند؟ این همه درحالی که سال هاست اندیشه های چپ و به دنبال آن قصه ی جنبش دانش جویی در همه ی جهان روز به روز کم رنگ تر شده، باز هم از اهمیت بحثی جدید درباره ی جنبش دانش جویی می کاهد. مگر آن که بتوان به زاویه ی جدیدی از نگاه به این مقوله رسید.

خلاصه ی بحث تا این جا را می توان این گونه بیان کرد: وقتی تکلیف اصول وجودی دانش گاه و علل حضور و استمرار آن، در جامعه ی ما در سطحی ترین لایه های آن برای ما روشن نشده است و خود بیش تر به پرسشی حل ناپذیر شبیه شده است تا پاسخی دل انگیز، دیگر تکلیف جزیی کم اهمیت در آن که مؤسسان دانش گاه آن را بیش تر انحرافی از طراحی و تعهد ابتدایی دانش گاه ها می خوانند معلوم خواهد شد. به قول ما ایرانی ها، «مورچه چیه که کله پاچه ش چه باشد!»

*

دانش گاه مدرن مثل بسیاری از مفاهیم دیگر، در دویست سال اخیر در جامعه ی ما پدید آمد. درست مثل مطبوعات. درست مثل شورای دولت. درست مثل پارلمان و قانون گذاری. درست مثل روشن فکری و هزاران مفهوم دیگر؛ وقتی ۹۸ سال پیش از تشکیل اولین دانش گاه در این کشور، اولین مطبوعات به چاپ می رسند، وقتی دولت و پارلمان ده ها سال پیش از تأسیس اولین دانش گاه ها کار خود را شروع می کنند، ایا این ها همه نشان از آن ندارد که روشن فکران دل باخته ی غرب ما، شیپور رویارویی ما با تمدن غرب را از سر گشاد آن نواخته اند؟

حال در چنین اوضاعی که هیچ جزیی از اجزا سر جای خود نیست، جنبش دانش جویی را چه گونه باید تحلیل کرد؟

*

جنبش دانش جویی اصالتاً ریشه در تفکرات ماتریالیستی چپ و فرضیات اصالت تضاد در جامعه دارد. تفکر مارکسیسم کلاسیک طبق قرائت رایج به جبرگرایی تاریخی عقیده داشت، لذا تغییر دوره های تاریخی در این تفکر براساس منطق تضاد، جبراً اتفاق می افتاد و کسی را توان مقابله با روند تغییر تاریخ نبود. اما به مرور تغییراتی در تفکرات چپ پدیدار شد؛ افرادی مانند آنتونیو گرامشی ایتالیایی به جای اقتصاد صرف، نقش آگاهی و فرهنگ را هم به عنوان زیربنای حرکت جامعه پذیرفتند و لذا به عقیده ی گرامشی، انقلاب چپ زمانی در جوامع به پیروزی می رسد که «روشن فکران غیرارگانیک» (روشن فکران اپوزیسیون) در حوزه ی جدال فرهنگی، «روشن فکران ارگانیک» (روشن فکران طرف داران طبقه ی حاکم) را کاملاً منفعل و مضمحل کرده باشند؛ لذا در دیدگاه گرامشی انقلاب چپ فقط با تراکم فشار اقتصادی بر طبقه ی کارگر به صورت غریزی، جبری و ناخودآگاه صورت نمی گیرد، بل که موتور محرک آن روشن فکران محسوب می شدند.

از سوی دیگر اصلاحات لنینی بر تفکرات کلاسیک مارکسیستی سبب شد تا فرض شود حرکات روشن فکری می تواند دوره ی انقلاب نهایی را ولو با طی نشدن دوره های جبری ذکرشده در تفکر کلاسیک، محقق کند؛ به هم این دلیل بود که لنین با تخیلی خواندن سوسیالیست های آلمانی که در انتظار حرکت جبری تاریخ نشسته بودند در کشوری مانند روسیه که هنوز مانند انگلستان، فرانسه و آلمان وارد دوره ی صنعتی و سرمایه داری نشده بود، با اتکا به روشن فکران، انقلاب کارگری به راه انداخت.

از این دوره به بعد بود که توجه به عنصر آگاهی و فرهنگ به خصوص در بین اندیش مندان چپ غیرمارکسیست به صورت کامل تئوریزه شد و در بعضی از موارد اهمیت آن از عنصر اقتصاد پررنگ تر شد؛ که نمونه ی جدی آن را می توان در تولیدات فکری مکتب فرانکفورت دید.

از سوی دیگر تغییرات در نظام سرمایه داری ناشی از انتقادات چپ گرایان، باعث شد تا با منصفانه ترشدن ساعت کار، داشتن حق بیمه ی بی کاری و بازنشسته گی و حضور رسانه های فراگیر سرگرم کننده، عملاً دیگ جوشان کارگری که منبع اصلی انقلاب آخرالزمان چپ محسوب می شد سرد شود و رصدکننده گان جوامع غربی اعلام کنند که دولت ها و رژیم های سرمایه داری دیگر توسط جنبش های کارگری تهدید نمی شوند. به عبارتی از دیدگاه عده ای از چپ های غیرمارکسیست، نظام سرمایه داری با ورود به مرحله امپریالیسم و اعطای بخشی از سود خود به عنوان رشوه و تطمیع، جنبش های کارگری را که ده ها سال عامل تهدیدکننده محسوب می شدند، رام کرد.

در هم این مقطع زمانی بود که عده ای از عناصر چپ برای بقای مبارزه علیه نظام ناعادلانه ی سرمایه داری که اکنون جهانی هم شده بود و پس از فروکش کردن تاب و تب مبارزات کارگری و روشن فکری، جنبش دانش جویی را برگزیدند. چرا؟ چون اولاً: به تئوری دترمینیسم تاریخی شک داشتند و گمان می بردند برهه های تاریخ، با آگاهی بخشی به توده های مردم جهش خواهد کرد. ثانیاً: چه کسانی به غیر از دانش جویان، می توانستند حامل اندیشه های رهایی بخش برای توده ها باشند؟

جنبش مهارشده ی کارگری از ابتدا واجد این شرط نبود، چون فرض می شد علت حرکت این جنبش فشار متراکم کار، احساس عدم منفعت از تولید و در یک کلمه گرسنه گی بود. لذا اگر نظام سرمایه داری کمی از سود سرشار خود را که به واسطه ی ماشینی شدن تولید به ده ها برابر رسیده بود خرج این می کرد که بر نان خشک کارگران کمی کره بمالد، این جنبش مهار می شد؛ که چنین نیز شد. روشن فکران نیز که به دلیل دارابودن تفکرات استعلایی از هم آن دوران آغاز نوزایی پیام بران عصر جدید به شمار می آمدند، با همه گیرشدن نظام سرمایه داری، خود به مهم ترین عامل ضدانقلاب تبدیل شدند. چراکه عمده ی آنان وارد بازی در پازلی شدند که نظام سرمایه داری برای آنان گسترده بود. در این بازی، روشن فکران «پُز» می آوردند و «پول» درو می کردند؛ «راه حل» برون رفت از مشکلات برای اصلاح نظام سرمایه داری می آوردند و «پُز» و «پول» را با هم درو می کردند؛ و چنین شد که عمده ی روشن فکران به جای آن که پیا م بران انقلاب شوند به توجیه گران طبقه ی حاکم تبدیل شدند. و آن اندکی از ایشان نیز که خود را به بازی سرمایه داری نیالودند گم نام و بی خاصیت در گوشه ای به امید زایمان طبیعی انقلاب روزگار می گذراندند. روشن فکرانی که اگر فریاد می زدند کسی صدای آن ها را نمی شنید و اگر می نوشتند، خوانده نمی شدند و اگر هر تکاپویی می کردند، دیده نمی شدند. و در این بین بود که برخی از اندیش مندان چپ به اهمیت جنبش دانش جویی پی بردند. جنبشی که به علت سطح تماس گسترده و طبیعی خود با توده های مردم می توا