پاورپوینت کامل دین و نیاز به علوم اجتماعی جدید ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین و نیاز به علوم اجتماعی جدید ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین و نیاز به علوم اجتماعی جدید ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین و نیاز به علوم اجتماعی جدید ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

sharifzadeh@isu.ac.ir

پاپ ها هیچ نیازی به آموختن علم اقتصاد جدید ندارند. «دایره المعارف کاتولیسیسم در قرن بیستم»

پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال های پایانی دهه ی ۱۳۵۰ تغییرات مهمی را در حوزه های گوناگون اجتماع و از جمله در عرصه ی مراکز آموزش عالی کشور ایجاد کرد. یکی از این تغییرات تأسیس دانش گاه ها و پژوهش گاه هایی بود که همّ خود را بر تلفیق علوم انسانی اجتماعی جدید از یک سو و معارف برآمده از اسلام از دیگر سو معطوف کرده بودند. اکنون و در آستانه ی دهه ی چهارم انقلاب، برخی دوستان دل سوز نیز باب نقد روی کرد محتوایی این مراکز را از زوایای گوناگون گشوده اند. اهتمام نوشته ی حاضر بازخوانی نقدهایی است که مراکز مذکور را بالفعل و یا دست کم بالقوه در معرض «التقاط نامحسوس» می داند.

صاحبان این دیدگاه سخن خود را با انتقاد از دانش گاه ها و مراکزی هم آنند دانش گاه امام صادق(ع)، دانش گاه مفید و مؤسسه ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) آغاز می کنند. به گفته ی آنان جهت گیری این مراکز در تلفیق علوم انسانی و اجتماعی جدید با میراث دینی حوزه های علمیه خطری مهم و آسیبی جدی دارد و آن «التقاط نامحسوس» مفاهیم اسلامی شیعی با مفاهیم و اندیشه های برآمده از تمدن غرب است؛ مفاهیم و اندیشه هایی که اگر ضددینی نباشند، حداقل غیردینی هستند. نمود این جریان نیز در «حجه الاسلام دکترها»یی از نوع دانش آموخته گان دانش گاه مفید و یا «دکترهای مدعی اسلام شناسی» از نوع فارغ التحصیلان دانش گاه امام صادق(ع) تبلور می یابد. منتقدان مذکور در خاتمه چنین نتیجه می گیرند که هرچند در کوتاه مدت از استفاده ی این روش برای حل معضلات جامعه ی اسلامی چاره ای نیست، اما نهایتاً تنها راه حل، بازگشت به میراث اصیل اسلامی (کتاب و سنت)، اجتناب از مطالعه ی علوم انسانی اجتماعی جدید و استخراج معرفت انسانی اجتماعی ناب از منابع اسلامی دست اول است.

اگرچه التقاط چنان خطر گرانی است که باید هم واره هوش یار و مراقب آن بود و اگرچه مروری کوتاه بر تجربه ی گروه های التقاطی مارکسیستی در دهه های ۵۰ و ۶۰ شمسی خطر را مهم تر جلوه می دهد و هرچند هم چنان خطر التقاط از نوع لیبرالیستی آن وجود دارد و البته و صد البته مراکز و دانش گاه های مذکور می توانند بستر مناسب و حاصل خیزی برای رشد و نمو آن باشند و هر چند می توان برخی دانش آموخته گان آن ها را به چنین صفاتی متصف نمود، اما درعین حال مایل ام دو نکته ی محوری را یادآوری نمایم.

نکته ی اول آن که نمی توان و نباید هر نوع مطالعه ی تطبیقی و حتا تلفیقی و امتزاجی از علوم اجتماعی نوین و اسلام را برداشتی التقاطی دانست. به هر تقدیر مغرب زمین در سده های گذشته، مفاهیم، دسته بندی ها و نظریاتی را در عرصه ی علوم اجتماعی پدید آورده است که نمی توان همه ی آن ها را صرفاً به این دلیل که در خارج از جهان اسلام پرورش یافته اند، بی فایده، عبث و حتا ضددین تلقی کرد. به گمان من اگر تمدن اسلامی افول نمی کرد و در سده های اخیر نیز شاهد ظهور فارابی ها، ابن سیناها، ابن رشدها و ابن خلدون ها می-بودیم، به برخی تقسیم بندی ها، مفاهیم و نظریه های مشابه یافته های غرب می رسیدیم. از هم این روست که اندیش مندانی چون سیدمحمدباقر صدر هنگامی که در باب اقتصاد اسلام سخن می گویند از مفاهیمی چون تولید، توزیع و… استفاده می کنند که حاصل تمدن مغرب زمین است. به علاوه اگر به دو سده ی نخستین اسلام بازگردیم خواهیم دید که مفاهیم و نظریات معرفتی بسیاری از ایران و یونان و روم در جامعه ی اسلامی مطرح شد و دانش مندان مسلمان سنتزهای نوینی را فراهم آوردند که امروزه کلام اسلامی، فلسفه ی اسلامی و… خوانده می شوند. گرچه برخی معاصران درباره ی «اسلامی»نامیدن چنین علومی تردید دارند، اما غیراسلامی دانستن این علوم هم به دلیل و برهان کافی نیازمند است. فراموش نکنیم که برخی معاصران ما فیلسوفان مسلمان را به افراط در استفاده ی ابزاری از این علو