پاورپوینت کامل آلزلیمرِ نوزادها ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آلزلیمرِ نوزادها ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آلزلیمرِ نوزادها ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آلزلیمرِ نوزادها ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

در باب همراهی هنرِ روزگار و طلاب

«فلولا نفر من کل فرقهٍ منهم طائفهٌ لیتفقّهوا فی الدین و لینذروا قومهم اذا رجعو الیهم لعلّهم یحذرون» (توبه: ۱۲۲)

گاهی اوقات آن قدر در بداهت یک مسأله راسخ می شویم که برای یک بار هم که شده سعی نمی کنیم کمی از بیرون به آن نگاه کنیم و یا حتی صورت مسأله را یک بار دیگر بخوانیم. نتیجه این که سال ها بعد، یک حسرت آزار دهنده هم نشین هرروزمان خواهد بود.

یکی از هم این مسایل بدیهیِ این روزها چیزی است که بدجور دامن ما طلاب را گرفته؛ البته این جمع شامل همه ی طلاب نمی شود، اما مبتلابهان آن کم نیستند. و آن قصد وافرمان برای استفاده از امکاناتِ دنیای جدید در راه تبلیغ دین خداست. و از مظاهر جدید دنیای مدرن در نزد طلاب و البته بدون بی انصافی در نزد اکثریت انسان های نسبتاً متفکر جهان امروز، داستان ارتباطات است و علم رسانه و البته رسانه های بصری.

مدتی است که خیلی محکم به این نتیجه رسیده ایم که مسند قبلی مان برای تبلیغ دین خدا کافی نیست و باید در رسانه های مدرن مثل سینما و تلویزیون رسوخ پیدا کرد. باید هنرمند شد. هنرمندی که رسانه را بربتابد. و البته در این هنرمندشدن، گروهی مان می پذیرند قواعدش را و گروهی نه!. … این داستان آن قدر دنباله دار است و شایع که خیلی از بزرگان حوزه نیز در آن غرق شده اند. البته این که طلبه باید با یادگرفتن فنون استفاده از این ابزار و پرورش خلاقیت خود در کلاس های مرتبط، هنرمند شود، از تناقضات بزرگی است که کوچک ترهای حوزه را کم پیش می آید درک آن و بزرگ ترها هم اکثراً مهر سکوت بر لب زده اند.

یکی از رایج ترین تعاریف از هنر در فلسفه ی اسلامی و عرفان نظری ما تعریفی است کوتاه که: هنر شیدایی حقیقت است و هنرمند کسی که علاوه بر این شیدایی، قدرت بیان آن را نیز داشته باشد. کمی که از بیرون به داستان طلبه گی نگاه کنیم و نظربازی کنیم؛ طلبه ای را می بینیم که از شهر و روستای خود به مرکز علم هجرت می کند تا دین خدا را بیاموزد «لیتفقّهوا فی الدین». گمان نمی کنم این عشق به آموختن دین خدا و معرفت نسبت به رب، آن سان که خبره ی آن شود، چیزی جز شیدایی باشد. و البته این وسط نیز روشن است که او از هم آن آغاز کم کم می آموزد این شیدایی را چه گونه «اذا رجعوا الیهم» هنگام بازگشت به سوی اهل ش به ایشان منتقل کند. طلبه علاوه بر این شیدایی قدرت بیان آن را نیز دارد.

شما که غریبه نیستید؛ بیایید دست از آن تعریف که هنر را به ۶ یا ۷ نوع تقسیم می کند، بشوییم و دل بدهیم به آن چه در عرفان خود با آن مواجه ایم. مدت ها است که این تعریف ما را خوش نمی آید و متمسک به ریسمانی شده ایم برای تبلیغ دین خدا که برای استفاده از آن ریسمان – بخوانید رسانه – باید هنرمند شد، از جنس هم آن تقسیم هفت گانه.

راست ش ما زیادی بازی را جدی گرفته ایم. از مدت ها قبل، لااقل از زمانی که دنیای فرنگی ها وارد دنیای پست مدرن شد و ما شک برمان داشت که از سنت و کلاسیسم جدا شده ایم و باید هم راه با دیگر اقشار ملت در دروازه های شهر، مدرنیت را انتظار بکشیم؛ فهمیدیم قدرت رسانه ها را. این که چه گونه یک شبه همه چیز را عوض می کنند و کثافات را زیبا جلوه می دهند و این که چه ساده جمال را به زشتی در نمایش شان تبدیل می کنند.

باور کنید دنبال مقصر نیستم که هنوز جرمی را هم اثبات نکرده ام. اما شاید چاره ای جز این نبود. انقلاب که شد یک باره تقاضا زیاد شد و عرضه کم. روحانی به اندازه ی کافی نداشتیم و حالا هم نداریم و کفایتی که در رفع وجوب این امر بر تک تک مسلمانان است هنوز اتفاق نیفتاده. همه باید حرف اسلام را می شنیدند، اما مبلغ نبود. شاید هم تا اندازه ای بود و ترجیح دادیم در قم بمانیم و از هم این جا مردم را ارشاد کنیم و از رسانه ای استفاده کنیم که حالا تا اندازه ای در اختیارمان بود و تصمیم گرفتیم هنرمند شویم.

اما این فلسفه ی بنای این رسانه، که به این نتیجه رسیدیم که از آن استفاده کنیم و هنرمند آن شویم، بر چیست؟ اگر بناست سرگرمی جزء انکارناپذیر آن باشد آیا می توان این سرگرمی را با امر تبلیغ و وعظ مردم یکی کرد؟ جذابیت هایی که از ر