پاورپوینت کامل جامعه ی جنگ شناسی;به بهانه ی مقاله ی «شخم در مزرعه»، هابیل شماره ی ۹ ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه ی جنگ شناسی;به بهانه ی مقاله ی «شخم در مزرعه»، هابیل شماره ی ۹ ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه ی جنگ شناسی;به بهانه ی مقاله ی «شخم در مزرعه»، هابیل شماره ی ۹ ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه ی جنگ شناسی;به بهانه ی مقاله ی «شخم در مزرعه»، هابیل شماره ی ۹ ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۴۹

هنوز حلاوت انقلاب بر جان منقلبان، سیر ننشسته بود که لشگری از سوی آنان که بعدها کسانی یزیدیان زمان شان خواند، به سوی شان گسیل شد. و جنگ آغاز شد. اشجع الناس به میدان آمدند تا ثابت کنند این را خوب دریافته اند که «یبتلی المرء علی قدر حبه»۱ و چه نیکو پاسخ این محبت خدای شان را که بر آنان روی نهاده بود در جبهه ها می دادند.

هشت سال گذشت. می گفت «راه قدس از کربلا می گذرد»۲. فریاد می زد که «تا اسلام هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم»۳. سر را بالا می گرفت و می گفت «اسرائیل باید از روی کره ی زمین محو شود»۴. و ما می دانستیم که جز این منظورش نیست که شمایید که باید محوش کنید! هرکس به بهانه ای از صفحه ی خاکی خویش بال بر افلاک می گشود که ناگهان امام همه، ناگزیر به نوشیدن جام زهری شد که قطع نامه اش خواندند و قطع نامه ی زمین به آسمان امضا شد. اما هم چنان می گفت که تا اسلام هست، مبارزه هست… ولی ما رفتیم تا «زنده گی» کنیم و جام زهر را بیش تر بر حلقوم ش ریختیم.

و خداوند رحمتی گسترانید و جنگ را تحفه ای برای همه ی نسل های انقلاب نهاد؛ تا چه کسی چه گونه از این باغ بر گیرد. و این راز هم آن جمله ای بود که «تا اسلام هست مبارزه…» این را پیش تر کسی از هم این قوم درباره ی جنگی دیگر گفته بود که کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا۵. اصلاً هم این بود. هم این تفکر که انقلابی به پا کرد و جنگی به راه انداخت. چندان که بهت الذی کفر۶. امام شیرینی این الگو را از آن حماسه دریافته بود که آن را پدرانه برای ما نیز خواست. اما ما بودیم که کفران کردیم… که لئن کفرتم ان عذابی لشدید…۷.

این را ما خوب نفهمیدیم و جنگ، عروسک تاریخ انقلاب مان شد تا کودکانه با آن بازی(!) کنیم. از قشنگی های ش بگوییم و آن را بدان گونه که خود می خواهیم تخیل کنیم. جنگ بهانه ای برای گریستن جامانده گان از قافله ی شهدا شد و خلاصه چندان که آن سخن خمینی را هیچ کس نفهمیده باشد به جنگی که می خواست الگوی نسل ها باشد به تمامیت، تمامی دادیم و وارد مرحله ی موهوم بعد از جنگ(!) شدیم. آن هم چه بعدی؟ نه الگوسازی و حماسه سرایی، بل اسطوره سازی و مدیحه سرایی! تا بدان جا که جدی ترین سوآلی که نسل بعدمان با آن روبه رو شد در حالت منصفانه اش این بود که چرا باید امروز دربار ه ی جنگ حرف زد؟ تازه اگر از طرح شبهات ش بگذریم. نسل سوم با آن روایت اسطوره ای، جنگ را شناخت که شد آن چه می بینیم. آن ها که با این روایت جنگ را زنده پنداشتند و خود را راهی اردوهای آبی و خاکی و مانورها و کذا و کذا کردند که فبها. اما آنان که نتوانستند بفهمند این ها را و تعدادشان کم هم نبود هر روز این سوآل شان که «چرا جنگ» بی جواب تر می ماند. شما روشن فکرزده های سوسول چه می فهمید شهادت را؟ کجا ارزش جنگ را می توانید بفهمید؟ مدافعان ناموس شما بودند این شهیدان. جنگ عرصه ی پرواز کبوتران عاشق جبهه ها بود و شهیدان عارفان واصل این میدان… . اما این نسل سوم بی چاره واقعاً نمی فهمید که چرا باید «هنوز» هم شهدا را تا این حد به عنوان مدافع ناموس ارج بنهد؟ نمی توانست بفهمد امروز که جنگی نیست! (تا اسلام هست…) برای چه باید از شهدا برای عارف واصل شدن الگو بگیرد…؟!

هابیلیان نیز به عنوان هم این سنخ از نسل سومی ها شاید با اندکی کم و زیاد هم این گله را از راویان دفاع مقدس می کنند از «زبان رسمی شعر» برای جنگ و مداحی شعرگونه ی گریاننده ی راویان، خرده می گیرند و از «پیروزی نگاه عاشقانه بر دید عاقلانه» به جنگ سخن به میان می آورند. روایت جنگ را متعلق به «دفاع مقدس دولتی» می دانند و معتقدند «این گفت مان هنوز هم تحریض مردم برای اعزام داوطلبانه به جبهه است و دغدغه ی متولیان آن خالی ماندن جبهه از نیرو؛ که این یعنی تحریف». از گفت مان دفاع مقدس دولتی این گونه انتقاد می کند که او دارد «هست هایی را نادیده می گیرد برای ترویج هست هایی دیگر…».

درست است و حقیقتاً درد است این ها که می گوید و از آن می نالد. این ها را آقامحسن حسام ما در «شخم در مزرعه» نوشت؛ و چیزهای دیگر که با آن ها هم کار داریم. هنوز آن قدرها نیستم که بخواهم انتقاد کنم یا خط درست و غلطی بر صفحه های هابیل بکشم؛ اما …

… و خداوند رحمتی گسترانید و جنگ را تحفه ای برای همه ی نسل های انقلاب نهاد؛ اما جنگ را تمام کردند با این حرف ها. با این که خمینی عزیز گفته بود که «تا اسلام هست و تا مبارزه هست ما هستیم»! جنگ امروز کجاست؟ همت و آوینی و زین الدین و چمران و دیگران اگر امروز بودند چه می کردند؟ [این ها سوآل های من از شما نیست که می دانم فهمیده اید.] اگر خدا بود چه می کرد؟ یعنی کار خدایی امروز کدام است؟ کار خدا به قول سیدرئوف موسوی با کار برای خدا فرقی مهم دارد: همت می توانست معلم باشد و برای خدا کار کند، چمران و باکری هم می توانستند دانش جویان مخلصی برای خدا باشند؛ ولی کار خدا این بود که به جبهه بروند و شهید شوند. ایا جنگ امروز برای همه مان جا افتاده است و می دانیم که صف خودی و دشمن کجاست و اسلحه مان چیست و چه طور کار می کند؟ در جبهه ی علمی و فکری و فرهنگی که به حسب اتفاق یا آگاهانه در آن افتاده ایم، می دانیم چه باید بکنیم؟ جنگ هشت ساله این گونه تحفه است برای مان؛ که نگذاریم سختی جنگ امروز، ما را به پرت گاه غفلت ببرد. که ما را چنان با فرزندان خمینی و مردان جنگ نزدیک کند که شهدای مخلص این جنگ «بتوانیم» بشویم. این سختی که می گویم، اصلاً چیز ساده ای نیست! جنگ امروز ما از چند جهت از جنگ دی روز آن ها سخت تر است. چندان که آن ها جنگ را ملموس و دشمن را رودررو می دیدند، ما درک واضحی از جبهه مان نداریم؛ اصلاً این طور نیست که بتوانی به راحتی ولی علمی ات را معین کنی یا به اندیشه ای متمسک شوی؛ این تازه از صف خودی ها. صف دشمن را هم نمی شود به راحتی تشخیص داد. یعنی این که به کجا باید حمله کنی؟ و روی کردت باید اصلاحی باشد یا انقلابی؟ و هم این طور تا آخر. در این شرایط تنها یا حداقل به ترین راه برای لمس چنین جنگی، قرابت با دفاع مقدس است و تطبیق مشترکات این جنگ است با جنگ دی روز. البته نمی توان برای همه ی مردم این را انتظار داشت، اما لااقل برای رزمنده گان خط مقدم