پاورپوینت کامل تصویری که به دیدنش عادت نداریم ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تصویری که به دیدنش عادت نداریم ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تصویری که به دیدنش عادت نداریم ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تصویری که به دیدنش عادت نداریم ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه ای بر بررسی انسان شناسی و ایدئولوژی در «اخراجی های۲»

. «اخراجی ها ۲» هم مانند «اخراجی ها » فرصت درست نقدشدن را پیدا نکرد. هجمه هایی که از سر حسادت یا کوته بینی به آن شد، مجالی برای ارزیابی های همه جانبه و منصفانه باقی نگذاشت. نمی گویم هیچ نقد درستی بر اخراجی ها وارد نشد؛ سخن بر سر غلبه ی فضای لجن پراکنی – و به قول مسعود فراستی – حسد مبتذل روشن فکری است بر فضای نقادی. ده نمکی با تمام انزجار طبیعی و بایسته اش از لجن پراکنی ها، خود بارها اعتراف کرده است که درحال آموختن است و شایسته ی نقدشدن. و این وسط باز برعهده ی خود حزب اللهی جماعت است که اخراجی ها را و راهی را که ده نمکی دارد طی می کند، هم دلانه نقد کنند.

نقد اخراجی ها، رفتاری مربوط به حوزه ی هنر نیست. این توهمات را باید از سر بیرون کرد که «دنیای سینما و هنر ربطی به دنیای سیاست و اقتصاد ندارد!» اقلاً ظهور اخراجی ها و در مرتبه ی بعد برخوردهایی که با آن شد به خوبی نشان داد که سالن سینما چه قدر به خارج از سالن سینما وابسته است. نقد اخراجی ها هم مانند خود اخراجی ها، امری اجتماعی (اصلاً بخوانید سیاسی) است و البته «باید» که طبق قاعده و دین و اخلاق و عقل و انسانیت باشد. برای من که فقط برای دیدن فیلم های مجید مجیدی حاضرم وقت و پول بگذارم و به سینما بروم، اخراجی هایی که دو بار مرا در تعطیلات نوروزی به سینما کشاند، و هر دو بار به خنده و گریه وادارم کرد، آن قدر مهم بوده و هست که نقدش هم برای م بحثی جدی – و نه تفننی یا نهایتاً جدلی – باشد

۲. غالباً اخراجی ها از دو منظر نقد شده است. یکی از منظر فنی و دیگر از منظر مضمون خاصی که دنبال می کند؛ یعنی هم آن نشان دادن اخراجی ها و افراد شاذّ در جبهه. البته نقدهای دسته ی دوم، هم کم تر بوده اند و هم گذری تر. درست است که فیلم تا جذابیت دراماتیک و تصویری و موسیقایی نداشته باشد، فیلم نیست، اما به هر حال انکار نمی شود کرد که یک پایه ی اساسی هر اثر سینمایی و ادبی، پیام های محتوایی آن است. می گویم «هر» و اصرار دارم که حتی آن آثار سینمایی یا ادبی که ادعای پیام داری نداشته اند – یا مسخره تر، ادعای ناپیام داری داشته اند – ناگزیر و هرچند ناخواسته، پیام هایی برای مخاطب شان دارند. چه رسد به اخراجی ها که آفریننده اش – خدا را شکر – قمپز «هنر برای هنر» در نمی کند و پُرپیداست که مقاصدی محتوایی از اثرآفرینی هنری اش دارد.

علاوه بر پیام هایی که ده نمکی به دنبال القای آن ها است، هم چنان پیام هایی ناگزیر و ناخواسته نیز در فیلم موجود و مستترند که انعکاس طبیعی یا وضعی نگاه ده نمکی اند؛ نگاهی که یقیناً تحت تأثیر اندیشه ها و فضاهای پیرامونی نیز هستند. بنابراین، با بی اعتنایی محض به خزعبلاتی مانند این که «اثر هنری را باید فقط از حیث فنی نقد کرد» و مایُشب-هُه، مسأله ی اصلی این یادداشت را نقد و بررسی پیام های اخراجی های قرار می دهم.

. ده نمکی یکی از انسان های انقلاب اسلامی است. قضیه را خیلی فلسفی یا ایده آلیستی نمی کنم؛ اصلاً بگذارید بگوییم ده نمکی یک بچه حزب اللهی است، یک بچه بسیجی. و البته از آن نوع شان که سال ها درگیر چالش های مهم فکری و اجتماعی بوده است. او دوران دفاع مقدس، سازنده گی و اصلاحات را لحظه به لحظه تجربه کرده و علی القاعده به یک جریان شناسی فکری و یا تیپ شناسی اجتماعی ویژه درباره ی عوام و خواص جامعه ی خود رسیده است. او با لحاظ کردن آرمان هایی که امام و انقلاب پیش روی او گذاشته اند و با جمع بندی تجارب ذهنی و عینی خود، اکنون زیرکانه درصدد بازتعریف مرزبندی های رایج و به بازی گرفتن مفاهیم و کلیشه هایی است که بر جامعه ی پس از دفاع مقدس عارض شده است. معرفی اخراجی های جنگ، یکی از مصادیق این تلاش ده نمکی است. او در ابعاد مختلف توانسته مرزهایی را بشکند و نقدهایی را به زبان طنز طرح کند. و به نظر می رسد در هر یک از این ابعاد، هم موفقیت های بسیاری به دست آورده و هم ضعف هایی دارد. لازم است برخی از این ابعاد را دقیق تر بررسی کنیم. یادآوری می کنم؛ هم به لحاظ مضمونی و هم به لحاظ هنری، اخراجی های هم مثل اخراجی های آن قدر قوی و دل نشین است که نشود سایر آثار سینمایی معمول را با آن مقایسه کرد. برتری نگاه ده نمکی و زبان طنز و بی شیله پیله اش، سر جای خود محفوظ است.

الف. تیپ شناسی بچه های جبهه

حرف اصلی اخراجی های ، این بود که بچه های جبهه فقط تسبیح به دست ها و بچه مثبت ها و نمازشب خوان ها نبوده اند. اخراجی های هم تکرار هم این مضمون است. طرح چنین سخنی، یقین و جسارت و به علاوه زبانی مناسب می خواست که ده نمکی درمجموع از عهده اش برآمده است. این که از ده نمکی بخواهیم، این درصد اقلیت در جبهه ها را به اندازه ی کم تری نشان دهد و هم آن قدر به اخراجی ها سهم بدهد که واقعاً سهم داشته اند، وسواسی بی مورد و در کار هنری بی معناست. سوژه ی اصلی، اخراجی ها هستند و طبعاً باید داستان حول ماجراهای آنان دور بزند. سایر تیپ های جبهه هم در چنین موقعیتی طبعاً در حاشیه ی داستان اخراجی ها معرفی می شوند. بنابراین کاملاً طبیعی است به لحاظ کمّی تیپ های دیگر رزمنده ها کم تر جلوی دوربین حاضر باشند. اما این نباید دلیلی باشد بر این که به لحاظ کیفی هم سایر تیپ ها مفقود باشند و مضمحل در تیپ اخراجی ها.

رزمنده گانی که ما در اخراجی های می بینیم فقط عبارت اند از اخراجی ها و کسانی که در برابر اخراجی ها واکنش نشان می دهند. ارتشی بسیجی اخراجی های ۱ نمونه ی خوبی بود از معرفی کامل فضای جبهه در حاشیه ی داستان اخراجی ها. اما در اخراجی های ، ما یا با اخراجی ها سروکار داریم یا با تیپ های کلیشه ای «حاجی – سید»ی، که آن ها هم عمدتاً یا مشغول حمایت از اخراجی های اند، یا نکوهش آنان. ده نمکی به عنوان کسی که قرار است کلیشه های ذهنی درباره ی فضای جبهه را برهم بزند، می تواند بسیاری از واقعیت های مغفول مربوط به فضای جبهه ها را به بهانه ی داستان اخراجی ها – ولو مختصر و در حاشیه – ترسیم کند.

ب. تیپ شناسی اخراجی ها

اخراجی های ، تصویر کامل تری از اخراجی های جبهه را نسبت به اخراجی های ارایه می کند. ما در اردوگاه، با «بریده»ها هم آشنا می شویم. البته می شود تعریف اخراجی ها را محدود به هم آن شخصیت های اصلی فیلم کرد و اسی پلنگ و دار و دسته اش را خارج از موضوع نشاند. درهرحال وجه مشترک اخراجی های و ، معرفی یک رشته شخصیت ها است بدین شرح:

اول – دو لات بامرام (مجید سوزوکی و آن شهید دیگرِ اخراجی های ۱ که روی حساب غیرت یا معرفت جذب فضای جبهه شدند و زود هم به شهادت هم رسیدند.

دوم – یک کفترباز و یک معتاد و یک جیب بُر که در نهایت ساده دلی به جبهه آمده اند و هم چنان در عوالم خودشان اند. البته جیب بُر داستان، گه گاه بیش تر تحت تأثیر فضا دیده می شود.

سوم – یک مطرب که از سر احساساتی مرکب از عذاب وجدان و خلوص و معرفت و جوگیری و… به جبهه آمده.

چهارم – یک دُکی مامانی که اخیراً و در جریان اعزام، با سایر شخصیت ها آشنا شده و علی القاعده از سر احساس تکلیف واقعی پا به جبهه گذاشته است.

محور اصلی اخراجی های ، دسته ی اول بودند و در اخراجی های ، دسته ی دوم جای گزین آن ها شده اند. در اخراجی های هرچه شخصیت ها منطقی ترند و احساس تکلیف بیش تری دارند، مفقود یا در حاشیه اند (لات ها شهید شده اند و مطرب و دکی کم پیدای اند). در مقابل، شخصیت ها هرچه پَرت تر و به تَبَع طنزترند، یعنی دسته ی دوم، بیش تر نقش آفرینی می کنند. یعنی فیلمی که قرار بود مجید سوزوکی ها را معرفی کند، روی شخصیت های حاشیه ی مجید سوزوکی متمرکز شده است.

البته تمام مسأله این نیست. حتی در اخراجی های هم مرز پُررنگی میان مجید سوزوکی با سایر رزمنده ها بود. نشان دادن اخراجی ها به عنوان یک تیپ شاخص – بخوانید تابلو – در جبهه با واقعیت جبهه – که طیفی از افراد مختلف با سوابق و درجه ی تغییرپذیری های مختلف را در خود داشت – تفاوت هایی دارد. به عبارت دیگر، اخراجی های و ، در عوض نشان دادن طیف صفر تا صدی این آدم ها، یک مرزبندی مطلق و آشکار در جبهه ها را نشان می دهد. واقعیت این است که خیلی از رزمنده ها کسانی بودند که قبل از انقلاب لات یا سوسول بودند. خیلی ها با ورود به فضای جبهه تغییر کردند. سیگارشان را هم می کشیدند و رزمنده گی شان را هم می کردند. اما ضرورت طنزپردازی آن چنان خود را بر اخراجی ها تحمیل کرده است که ما سایر تیپ های اخراجی یا شبه اخراجی را نمی بینیم. شاید از اساس اصرار بر «اخراجی» بودن شخصیت ها باعث شده است بر رفتارها یا تیپی تأکید شود که به اخراج و برخورد و تنش می انجامد و نه تیپی که پیش از جبهه مجید سوزوکی بوده اند و در جبهه به رشد معنوی – نه فقط شهادت در پی غیرتی شدن که البته خودش مرتبه ای از رشد و تحول و معرفت است – دست یافته اند.

ج. تحول انسان ها در جنگ

تصویری که ده نمکی از تحول انسان ها در جنگ ارایه می دهد، آن تصویر تکراری و اغراق آمیزی نیست که به نمایش ش عادت کرده ایم. ده نمکی «تدریج»، «نسبی بودن» و «رفت و برگشت پذیربودن» را در فرایند تغییر انسان ها نشان داده است. توقعی هم نیست که اخراجی های داستان ما بلافاصله پس از حضور در جبهه، از این رو به آن رو شوند و ره صدساله را لزوماً در اولین فرصت و در خلال هم آن یکی دو شب اول بپیمایند. اما از این سو هم نباید فراموش کنیم تحولی که الوات یا سوسول ها در جنگ پیدا می کردند، متکی بوده است به داشته های فطری شان، ذخیره های تربیتی سنتی شان در خانواده ها، و نیز تحول فضای جمعی و پیرامونی. اخراجی های (به ویژه به خاطر غیاب دسته ی اول اخراجی ها)، ما را با شخصیت هایی آشنا می کند که نه تنها نشانه هایی از این چیزها را ندارند، بل که برای خنده داربودن، بیش از اندازه کم عقل، دیرفهم، سست عنصر و احساساتی و جوگیر اند. گویی نه «اخراجی»، بل که مانند مسعود شصت چی «اشتباهی»اند!

بنابراین نه تنها تحول دسته ی اول اخراجی ها در اخراجی های بسیار گذرا و محدود نشان داده شده و مجید سوزوکی هایی که در فضای جبهه تبدیل به انسان هایی کاملاً جدید شدند به چشم نمی آیند، سایر اخراجی ها (از بایرام بگیرید تا دکی) اصلاً تحول پذیر به چشم نمی آیند. دوباره تکرار می کنم توقع این نبوده که تحول این دسته دفعی، کامل یا ظاهری باشد. هم آن گونه که صحنه ی روستای شیمیایی شده و نجات دختربچه و برگرداندن زیورآلات ش