پاورپوینت کامل دنیای آشفته؛ دنیای مذموم و ممدوح در کلام امام خمینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دنیای آشفته؛ دنیای مذموم و ممدوح در کلام امام خمینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دنیای آشفته؛ دنیای مذموم و ممدوح در کلام امام خمینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دنیای آشفته؛ دنیای مذموم و ممدوح در کلام امام خمینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

یکی از مهم ترین مشکلات و پای بست های رهروان مسیر تهذیب، محبت دنیاست. اما این دنیا چیست؟ اگر دنیا بد است، چرا خلق شد؟ چگونه می توان از محبت دنیا رهایی یافت؟ این ها سؤالاتی است که برای پاسخ آن باید به اهل آن یعنی علمای ربانی که از دریای معرفت اهل بیت: نوشیده اند متوسل شد.

حضرت امام خمینی در کتاب گرانسنگ چهل حدیث، ابتدا حدیثی درباره حب دنیا و صرف وجه همت به دنیا نقل می کنند و سپس به شرح آن می پردازند که خلاصه آن همراه با اندکی تصرف، تقدیم می شود:

متن حدیث

عن أبی عبد الله(ع)، قَالَ: مَن أَصبَحَ وَ أمسَى وَ الدُّنیَا أکبَرُ هَمِّهِ، جَعَلَ اللهُ الفَقرَ بَینَ عَینَیه وَ شَتَّتَ أمرَه، وَ لَم یَنَل مِن الدُّنیا إلاّ مَا قُسِّمَ لَه. وَ مَن أصبَحَ وَ أمسَى وَ الآخِرَهُ أکبَرُ هَمِّهِ، جَعَلَ اللهُ الغِنَى فِی قَلبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أمرَهُ؛[۱]

حضرت صادق(ع) فرمودند: کسى که صبح کند و شام کند و حال اینکه دنیا بزرگ ترین همّ او باشد، خدا فقر را میان دو چشمش قرار دهد و کار او را دَر هم کند، برخوردار نگردد از دنیا مگر آنچه قسمت شده است براى او. و کسى که صبح و شام کند در صورتى که آخرت بزرگ ترین همّ او باشد، خدا بی نیازى را در دل او قرار دهد و براى او گردآورد کار او را.

شرح حدیث

معانی دنیا و آخرت

بدان که براى «دنیا» و «آخرت» چند معنا ذکر شده که بحث از حقیقت آن به حسب اصطلاح علمى در این مجال، چندان مهم نیست… .آنچه در این باب مهم است، فهم دنیاى مذموم است که انسانِ طالب آخرت، اگر بخواهد از آن احتراز کند، با آگاهی احتراز نماید. اما آنچه انسان را در پیمودن راه نجات، یاری کند، ان شاء الله ضمن چند فصل بیان می شود.

حقیقت دنیاى مذموم

براى انسان، دو دنیا است؛ یکى ممدوح و یکى مذموم.

آنچه ممدوح است، حصول این زندگانی می باشد که سرای تربیت و سرای تحصیل و محل تجارت مقامات و اکتساب کمالات و تهیه زندگانى سعادتمند ابدى است که بدون ورود در اینجا، امکان پذیر نیست.

حضرت مولى الموحدین، امیرالمؤمنین(ع) در جواب فردی که ذم دنیا می کرد، در یکى از خطبه هاى خود فرمودند:

إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا، وَ دَارُ عَافِیَهٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا، وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا، وَ دَارُ مَوْعِظَهٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا، مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِکَهِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْیِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ. اکْتَسَبُوا فِیهَا الرَّحْمَهَ وَ رَبِحُوا فِیهَا الْجَنَّهَ…[۲] همانا دنیا سراى راستى است براى آنکه با آن از در راستى درآید، و سراى درستى است براى آنکه آن را دریابد، و سراى بى نیازى است براى آنکه از آن توشه برگیرد، و سراى پند است براى آنکه از آن پند گیرد. دنیا سجده گاه دوستداران خدا، و نماز خانه فرشتگان خدا، و جاى فرود وحى خدا و بازار یاران خدا است که در آن رحمت را به دست آورند و بهشت را سود برند.

و قول خداى تعالى: «و لنعم دار المتّقین»[۳] به حسب روایت عیّاشى[۴] از حضرت باقر(ع)، به «دنیا» تفسیر شده است.[۵] پس عالم ملک که مظهر جمال و جلال است…

به یک معنا مذمتى ندارد؛ آنچه مذموم است، دنیاى خود انسان است، به معنای توجه قلب طبیعت و دلبستگى و محبت که منشأ تمام مفاسد و خطاهاى قلبى و قالبى است.

در کافى شریف از جناب صادق(ع)، حدیث نقل مى کند: رَأسُ کُلُّ خَطِیئَهِ، حُبُّ الدُّنیَا؛[۶] دنیا دوستى، منشأ هر گناه است.

پس تعلق قلب و محبت دنیا، عبارت از دنیاى مذموم است و هر چه دلبستگى به آن زیادتر باشد، حجاب میان انسان و دار کرامت او و پرده میان قلب و حق، بیشتر و غلیظ تر شود… و هر قدر تعلقات بیشتر باشد، حجاب ها زیادتر است. و هر چه تعلق شدیدتر باشد، حجاب غلیظ تر و خرق آن مشکل تر است.

سبب زیاد شدن حب دنیا

بدان که انسان، چون زاده همین عالم طبیعت است و مادر او همین دنیاست و اولاد این آب و خاک است، حب این دنیا در قلبش از اول رشد، نشانده شده است و هر چه بزرگ تر شود، این محبت در دل او نمو مى کند و به واسطه قواى شهویه و اسباب لذت – که خداوند به او مرحمت فرموده براى حفظ شخص و نوع – محبت او روز افزون شود و دلبستگى او رو به ازدیاد گذارد. و چون این عالم را محل التذاذات و تعیشات خود، و مردن را اسباب انقطاع از آن ها مى داند، و اگر اعتقاد به عالم آخرت داشته باشد، قلبش باز از آن بی خبر است و قبول نمی کند؛ چه برسد به آنکه به مقام اطمینان رسیده باشد؛ لذا حُبّش به این عالم، خیلى زیاد مى شود.

و نیز چون فطرتاً انسان حب بقا دارد و از فنا و زوال، متنفر و گریزان است و مردن را فنا گمان مى کند، گر چه عقلش هم تصدیق کند که این عالم، دار فنا و گذرگاه است و آن عالم، باقى و سرمدى است؛ ولى عمده ورود در قلب است؛ بلکه مرتبه کمال آن اطمینان است؛ چنانچه حضرت إبراهیم خلیل الرحمن(ع) از حق تعالى، مرتبه اطمینان را طلب کرد و به او مرحمت گردید.[۷] پس چون قلوب یا ایمان به آخرت ندارند -مثل قلوب ما گر چه تصدیق عقلى داریم- یا اطمینان ندارند، حب بقاء در این عالم را دارند و از مرگ و خروج از این نشئه گریزانند. اگر قلوب مطلع شوند که این عالم دنیا، پست ترین عوالم است؛ دار فنا و زوال و تغیر است و عالم هلاک و نقص است و عوالم دیگر که بعد از موت است، هر یک باقى و ابدى و دار کمال و ثبات و حیات و بهجت و سرور است، فطرتاً حب آن عالم را پیدا مى کنند و از این عالم، گریزان گردند….

چنانکه در کلمات اولیا، اشاره به این معنا شده است؛ حضرت مولى الموالى(ع) مى فرمایند: وَ اللَّهِ لَابْنُ أَبِی طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْیِ أُمِّهِ؛[۸] به خدا قسم که پسر أبوطالب مأنوس تر است به مردن، از بچه به پستان مادرش.

زیرا که آن سرور، حقیقت این عالم را به چشم ولایت مشاهده کرده و جوار رحمت حق تعالى را به هر دو عالم ندهد.

تأثیر لذت های دنیایی در قلب و مفاسد آن

بدان که نفس در هر حظى که از این عالم مى برد، در قلب اثرى از آن واقع مى شود که آن تأثر از ملک و طبیعت است و سبب تعلق آن به دنیا می شود. لذت ها هر چه بیشتر باشد، قلب از آن بیشتر تأثر پیدا مى کند و تعلق و حُبش بیشتر می شود، تا آنکه تمام وجهه و توجه قلب به دنیا و زخارف آن گردد و این منشأ مفاسد بسیارى است.

تمام خطاهاى انسان و گرفتارى به گناهان، براى همین محبت و علاقه است؛ چنانکه در حدیث کافى گذشت.

[۱. خشم نسبت به خدا]

و از مفاسد بسیار بزرگ آن -چنانکه حضرت شیخ عارف [۹]ما، روحى فداه، مى فرمودند- آن است که اگر محبت دنیا، صورت قلب انسان گردد و انس به او شدید شود، در وقت مردن که براى او کشف شود که حق تعالى او را از محبوبش جدا مى کند و میان او و مطلوباتش، افتراق مى اندازد، با بغض به او از دنیا برود.

این فرمایش کمرشکن، باید انسان را خیلى بیدار کند که قلب خود را خیلى نگاه دارد. خدا نکند که انسان به ولی نعمت خود و مالک الملوک حقیقى، خشمناک باشد که صورت این غضب و دشمنى را جز خداى تعالى کسى نمى داند.

از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمودند: مَثَلُ الدُّنْیَا کَم