پاورپوینت کامل بررسی صنعت کاشیکاری در قم ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی صنعت کاشیکاری در قم ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی صنعت کاشیکاری در قم ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی صنعت کاشیکاری در قم ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۶۱

مسجد، فضایی معنوی است که عاشقان حرم یار در آن گرد می‏آیند و به نیایش با یگانهمعبود خویش می‏پردازند. عشق و اعتقاد، مسلمانان را بر آن داشته که این جایگاه عارفانهرا با بهترین امکاناتی که در دست دارند بیارایند و حقا که ادای وظیفه کرده‏اند و مسجد راشایسته ادای فریضه نموده‏اند.

در لحظه ورود به هر مکانی که آراسته به کاشی‏های رنگارنگ باشد معنویت و آرامشبرای انسان تداعی می‏شود و برای لحظاتی در این عشق بازی و رمز و راز گنبد و دیوار وشبستان و… گم می‏شوی. عاشق وقتی رخ یار را در این طرح‏ها می‏یابد، چقدر مجنونمی‏شود! چرا که سازنده این طرح‏ها و یا به عبارتی، کاشیکار این اماکن مقدس، حرف دل وجان را، به پهنه سخت سنگ و رس آورده است.

کاشیکاری رابطه‏ای نزدیک با سفال دارد. البته کاشیکاری راه و روشی کاملاً متفاوت ازسفالگری دارد. در ابتدا به توضیح روش قدیمی و سپس روش کاشیکاری امروزیمی‏پردازیم.

کاشی ساز ایرانی مجموعه کار ماده‏های بدنه‏سازی، لعاب‏کاری و رنگ‏آمیزی خود را درسه روش بنیادین به کار می‏برد. دیرینه‏ترین روش که در ابنیه سده پنجم دیده می‏شود،جفت و جور کردن آجرهای لعابدار، به شکل‏های مربع و مستطیل و با تکرنگ فیروزه‏ای، برطرحی ساده و سیاه است. متدرجا طیف رنگها گسترش یافت تا آبی را نیز دربرگیرد. از اینمرحله تحول منطقی بعدی به پیدایش معرقکاری کاشی انجامید، که در آن طرح کلی بهواحدها یا اجزای کوچک از نگاره و رنگ تجزیه می‏گردید، و هر یک از آن واحدها باتیشه‏کاری از کاشی‏های لعابدار با تک رنگ‏های متفاوت تراش خورده و جدا می‏شد، تا برطرح کلی سراسر قاب‏بند کاشی در جایگاه معین خود و به وسیله دو غاب گچ، نصب گردد،تا به هم الصاق یابند و به طور یکپارچه لوحه‏ای منقوش با کاشی معرق، یا کتیبه سردریبرای ساختمان به وجود آورند. این اسلوب معرقکاری در دوره مغولی پیشرفت کرد، و دردوره تیموری هم از جهت رنگ و هم از جهت نقش، به اوج تکامل خود رسید. فنوندیگری کاربست چند رنگ مختلف را به هر خشت کاشی ایجاب می‏کرد، که با رنگ‏آمیزی بهروش‏های رولعابی و زیرلعابی انجام می‏گرفت. معمول‏ترین روش رولعابی که به مراتبآسانتر و سریعتر از کاشیکاری معرق بدور از آن همه مرارت برای تراشیدن صدها قطعاتکوچک کاشی اجرا می‏شد، کاشی هفت رنگی، یا معرّق خشتی نام گرفت، که عبارت بود ازنقش‏اندازی گل و بوته و مرغ و جانور، و اسلیمی‏ها، و مجلس یا منظره‏ای بر سطوحخشت‏های کاشی، و سپس چیدن و مرتب نمودنشان.(۱)

دو نوع اصلی از لعاب برپایه گرد کوارتز یا در کوهی مخلوط با کانی‏های گدازافزا بهدست می‏آید. اکسید سرب نخست لعابی بسیار سیّال می‏باشد، و چون ماده قلیایی بهصورت اکسید پتاسیوم بر آن افزوده شود لعابی شفاف می‏شود.

به لعاب‏های قلیایی و سربی بیرنگ، عامل‏های رنگزای یا رنگیزه‏ها افزوده می‏شد. اینکه چه کانی‏ها و رنگیزه‏هایی به کار برده می‏شد، موضوعی بسیار پیچیده و مفصل است: این مسألهبه عناصر موجود در هر منطقه و ناخالصی‏های طبیعی آنها، واکنش آن عناصر در هنگامترکیبشان‏با حامل‏های قلیایی یا سربی،و بالاخره،وضعیت کوره‏پزخانه،بستگی داشت.

رنگ‏هایی که عمدتا مورد بهره‏وری قرار می‏گرفتند عبارت بودند از: فیروزه‏ای، سبز،آبی، قهوه‏ای، بادمجانی یا خرمایی، سیاه، وزرد. ابوالقاسم کاشانی و علی محمد اصفهانیاتفاق‏نظر داشتند که سنگ معدن‏های کویالت در حوالی کاشان، و نیز مس و منگنز چون بهیکی از لعاب‏های قلیایی افزوده می‏شدند به ترتیب ذکر نام، تولید رنگ‏های سرمه‏ای (آبیسیر)، فیروزه‏ای، و سیاه می‏کردند. توصیه ابوالقاسم این بود که کاهش در میزان منگنزتولید بنفش می‏کند؛ که در آن مرحله علی محمد فتوی می‏داد طلا و قلع اضافه گردد تاقرمز تولید شود، و آنگاه با افزایش عیاری از کوبالت، رنگ بنفش به وجود آید. او خود گاهزردی به دست آمده از اختلاط سرب و قلع را برآنچه گذشت منضم می‏ساخت.(۲)

شیوه کاشی سازی که امروز بسیار متداول است شامل مراحل زیر است:

در ابتدا، ابعاد مکان موردنظر را که باید کاشی‏سازی بر روی آن انجام شود به طور دقیقاندازه می‏گیریم، بعد طرحی متناسب با خصوصیات محل نصب کاشی، طراحی می‏شود. ازروی طرح (۱)، طرحی دیگر یعنی طرح شماره (۲) چاپ می‏کنیم. (هر دو طرح کاملاً شبیههستند). در روی طرح (۱) عمل نمره‏بندی و یا علامت‏گذاری صورت می‏گیرد؛ اینعلامت‏گذاری‏ها در واقع خط‏های مارپیچ و یا هر علامتی هستند که راهنمای کاشی‏ساز درمراحل بعدی می‏باشند. بعد از انتخاب رنگ، نقش‏های طرح را به اندازه‏های کوچک‏تر باتیغ برش می‏دهیم و سپس تکه کاغذهای کوچک طرح را بر روی کاشی‏هایی که مناسب بارنگ آن است می‏چسبانیم. به عنوان مثال، اگر رنگ یک برگ را سبز انتخاب کرده‏ایم آن رابر روی کاشی سبز با سریش می‏چسبانیم و همین‏طور اگر یک گل را درنظر گرفتیم آن راهم با فاصله‏ای مناسب از برگ سبز قبلی بر روی همان کاشی می‏چسبانیم.

در مرحله بعدی هر طرحی را با تیشه جدا می‏کنیم و لعاب اضافه را می‏گیریم. اینمرحله از کار بر روی سکوی میز مانندی که اصطلاحا سنگ دستگاه نام دارد اجرا می‏شود.با سوهان مخصوص لعاب‏های اضافه را که تیشه قادر به جدا کردن آنها نبوده است وظرافت بیشتری می‏طلبد، جدا می‏کنیم. سپس با کمک طرح شماره (۲) که همان کپیطرح است، نمره‏بندی می‏شود، یعنی تمام تکه‏های کاشی توسط نمره‏بندی اولیه و همانخط‏های مارپیچ راهنما مانند پازل کنار هم چیده می‏شوند. بعد از چیدن، تمام کار راوارونه می‏کنیم.

مرحله بعد اصطلاحا اکسن‏بندی نام دارد به این معنی که محیط کار یا قاب را اندازهمی‏گیریم که با طرح اولیه یا بستر اصلی کاشی مغایرت داشته باشد و پس از اطمینان ازصحت مراحل، کار را ادامه می‏دهیم. تمام کاشی‏ها را با همان نظم قبلی روی زمینه صافبا سریش می‏چسبانیم و بعد پشت کاشی‏ها را با گچ یا سیمان پر می‏کنیم. بعد از چند روز،کار خشک می‏شود و آماده برای نصب در جای اصلی است. پس از نصب، کاغذهایی را کههنوز بر روی کاشی‏ها باقیمانده است با آب می‏شوییم و بدین ترتیب طرح‏ها و رنگها نمایانمی‏شوند.

تاریخچه کاشیکاری در قم

سابقه استفاده از لعاب بر روی آجر یا سفال به دوره ایلام باز می‏گردد که نمونه‏هایی ازآجرهای لعابدار از چغازنبیل به دست آمده است. همین‏طور در دوره هخامنشی به صورتگسترده از آجرهای لعاب‏دار استفاده شده که نمونه‏های مشخص آن، نقش‏های تزئینی کاخآپادانا،شوش و سربازان جاویدان استفاده شده در همین محوطه است.

در دوره اشکانی برای نخستین بار از لعاب به صورت گسترده در ظروف سفالی استفادهشد. استفاده گسترده‏تر تزئینی از کاشی (موزاییک کاری) در دوره ساسانی و متأثر از هنررومی رواج یافت که نمونه آن را می‏توان در کاخ بیشاپور مشاهده کرد.

کاشیکاری در استان قم قدمت زیادی دارد. شاهد این مدعا، وجود گنجینه‏های فراوانیاز آثار و بناهای کاشیکاری در این منطقه است. در اینجا به بررسی بعضی از این آثارمی‏پردازیم.

از سده ششم(۳)(ه.ق) به بعد با ورود چینی‏های ساخت چین به ایران، کار ماده‏هایاختصاصی‏تری در بسیاری از نقاط به کار برده شد. این ظروف چینی به شدت مورد پسندایرانیان قرار گرفت، و چون در ایران رسوبات گل چینی کائولین وجود نداشت، خمیر گلیمختلطی از خاک رس موجود و عیارهایی از مواد کانی در هر نقطه به نسخه‏ای متفاوتفراهم آمدکه برای تولیدات محلی ظروف سفالین و کاشی ساختمانی به کار می‏رفت. همابوالقاسم کاشانی و هم علی محمد اصفهانی نسخه‏هایی برای ساختن این خمیر گل چینیداده‏اند که معلوم است مواد و روش‏های به کار رفته در آنها با هم تفاوت زیادی نداشته‏اند.ماده اصلی کوارتز یا در کوهی نیز سنگ چینی نامیده شده است، که نام متداول دیگرش درزبان عمومی سنگ چخماق سفید است. ابوالقاسم آن را شکر سنگ و علی محمد سنگچخماق خوانده است؛ که ضمنا تأکید کرده است آن سنگ در حوزه زاینده‏رود، اصفهان،نائین، اردستان، قم و