پاورپوینت کامل وضعیت شیعیان عربستان ;در گفت وگو با شیخ حسن بن موسی الصفارمتفکّر برجسته شیعی و امام جمعه شهر قطیف عربستان ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وضعیت شیعیان عربستان ;در گفت وگو با شیخ حسن بن موسی الصفارمتفکّر برجسته شیعی و امام جمعه شهر قطیف عربستان ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وضعیت شیعیان عربستان ;در گفت وگو با شیخ حسن بن موسی الصفارمتفکّر برجسته شیعی و امام جمعه شهر قطیف عربستان ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وضعیت شیعیان عربستان ;در گفت وگو با شیخ حسن بن موسی الصفارمتفکّر برجسته شیعی و امام جمعه شهر قطیف عربستان ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۷

لطفاً درخصوص وضعیت شیعیان عربستان و حوزه فعالیت خودتان توضیحاتی ارا ئه بفرمایید.

بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله رب العالمین، و الصلا ه و السلام علی محمد و آله الطاهرین. ابتدا بر خود لازم می دانم به پاس فرصتی که در اختیارم گذاشتید تا از این رهگذر با مؤسسه-» فرهنگی – اسلامیِ مهم شما آشنا شوم، از شما تشکر کنم؛ مرکز و مؤسسه ای که خل بزرگ موجود در عرصه-» دانش و شناخت را پر کرده، نیاز مبرم، ملموس و محسوس علمی را در عصر حاضر پر می کند. در این دیدار، تلاش فراوان و جهت گیری این مؤسسه برایم روشن شد و آن را بسیار خوب و امیدوارکننده یافتم. بنده امید فراوانی به این مرکز در راه انجام وظیفه و نقش پرتوان و کارآمد آن در فرهنگ اسلامی – شیعی بسته ام.

درباره-» شیعیان عربستان سعودی، آنچه شایان ذکر است اینکه آنان کیانی ریشه دار، اصیل و پر سابقه در عربستان دارند. آن گونه که در منابع تاریخی آمده است، تشیع از روزگار رسول خدا(ص) در -»احساء-«، -»قطیف-« و -»بحرین-« حضور داشته است؛ چرا که در روزگار آن بزرگوار، برخی از صحابه-» دوستدار علی بن ابیطالب(ع) از جمله -»ابان بن سعید بن العاص-« به این مناطق رفتند و بذر تشیع را در آنجا افشاندند. بدین ترتیب، تشیع و شیعه از آن روزگار تا به امروز در این منطقه استمرار یافته و پا برجاست.

شیعیان چندین حکومت شیعی در منطقه داشتند. در روزگاران گذشته، احساء، قطیف و بحرین یک منطقه به شمار می رفتند که تماماً بحرین خوانده می شدند؛ لذا دولت های شیعی وجود داشتند؛ مانند: دولت العصفوریون و دولت العیونیون (که شاعر معروف، مقرب بن العیونی از آنان بوده است.) در دوران های بعدی، بحرین به صورت کشوری مستقل در آمد و احساء و قطیف جزء عربستان سعودی شدند. شیعیان به طور عمده و بنیادین در این دو منطقه حضور دارند. البته در مدینه-» منوره هم هستند که به نخاوله معروفند، اما شمارشان اندک است. همچنین شماری از شیعیان مدینه-» منوره، از اشراف آن شهر به شمار می روند. در منطقه-» نجران (منطقه-» مرزی عربستان با یمن) نیز شیعیان اسماعیلی مذهب وجود دارند. درباره-» نفوس شیعیان اسماعیلی آن سامان، آمار هشتصد هزار تا یک میلیون نفر ارا ئه شده است و برخی از روزنامه ها، اسماعیلی های ساکن عربستان سعودی را یک میلیون نفر خوانده اند. اسماعیلی های عربستان، بخشی از اسماعیلی ها هستند؛ زیرا این جماعت سه دسته اند: اسماعیلی های آغاخانی، اسماعیلی های داوودی (بُهره ها) و اسماعیلی های سلیمانی که همان اسماعیلی های ساکن نجران هستند. قطیف، شهری با دیرینه ای کهن است که بیشتر ساکنان آن را شیعیان تشکیل می دهند؛ یعنی ۹۷ درصد جمعیت آن منطقه. البته در برخی از روستاهای قطیف اهل سنت سکونت دارند؛ مانند: دارین، عِنَک، ام الساهک و النادیه. اما کل قطیف منطقه ای شیعی به شمار می رود. بر اساس برآوردها، آمار شیعیان ساکن در قطیف به ششصد هزار تن می رسد.

در منطقه-» احساء – چنان که شیعیان آن سامان می گویند – اکثریت ۶۵-۷۰ درصدی جمعیت آن را شیعیان تشکیل می دهند و اهل سنت ۳۰-۳۵ درصد ساکنان آن سامان هستند، اما اهل سنت احساء، این آمار را نپذیرفته، جمعیت اهل سنت این منطقه را بیشتر از این آمار می دانند. آنان حداقل به تعادل جمعیتی قایلند؛ یعنی نصف، نصف. در گذشته، اکثریت ساکنان منطقه-» شرقیه، یعنی شهرهای قطیف، احساء، الهفوف و روستاهای آن، شیعه بودند؛ ولی پس از کشف نفت و به وجود آمدن شهرهای جدیدی مثل: الجُبیل، خُبَر، دمّام و ظهران، شهروندان از سراسر کشور عربستان به این شهرها کوچ کردند و در آن مناطق سکونت گزیدند؛ چراکه فرصت های شغلی فراوانی در عرصه-» صنایع، شرکت ها و بازرگانی در این شهرها فراهم آمده بود. از این رو، برخی از مردم عربستان، از جنوب، شمال و نجد (مرکز کشور) کوچ کردند و در شهرهای نو پا ساکن شدند.

حال اگر سخن از منطقه-» شرقیه به میان آید، شیعیان این سامان در اقلیت قرار دارند. بر اساس برآوردها، آنان به سختی ۳۵-۴۰ درصد جمعیت را تشکیل می دهند و به طور کلی، اکثریت در منطقه-» شرقی با اهل سنت است. در خصوص قطیف، اکثریت جمعیت آن با شیعیان است. شیعیان احساء نیز اکثریت خود را حفظ کرده اند، اما در مورد مناطق جدید پیش گفته در منطقه-» شرقیه، باید توجه داشت که از -»خفت-« (واقع در مرز عربستان با کویت) گرفته تا -»حفرالباطن-« و جز آن، چنین به نظر می رسد که شیعیان آن سامان، نسبت به منطقه شرقیه کمتر هستند. شیعیان مدینه-» منوره به حدود ۲۴-۲۶ هزار تن می رسند و البته بیشتر و کمتر نیز گفته اند.

در روزگاران گذشته در قطیف و احساء حوزه-» علمیه وجود داشته است و پیش از تمرکز یافتن مرجعیت شیعی در نجف اشرف و در مرتبه-» بعدی در قم، مراجع تقلید آن سامان، همگی اهل همان منطقه و بومی بودند. در احساء مراجعی بزرگ حضور داشتند و – چنان که می دانید – شیخ احمد زین الدین احسا ئی و ابن ابی جمهور احسا ئی از آن جمله بودند. پس از آنان، شمار دیگری از عالمان از آن سرزمین برخاستند؛ مانند: شیخ لویمی و بسیاری دیگر از علما. عالمانی همچون شیخ حبیب بن قرین، شیخ موسی ابوخمسین و تعدادی دیگر، جزو آخرین مراجع تقلید آن سامان به شمار می رفتند.

در قطیف نیز حوزه-» علمیه وجود داشت و مراجعی بودند که مرجع تقلید آن سامان به شمار می رفتند. شما درباره-» شیخ ابراهیم قطیفی اطلاع دارید و می دانید که معاصر محقق کرکی بود و میان او و کرک مناقشه-» علمی رخ داد. پس از آن نیز در قطیف عالمان و فقیهانی وجود داشتند که مرجع تقلید مردم بودند. آقایان شیخ علی ابوالحسن الخنیزی، شیخ علی ابوعبدالکریم الخنیزی و سیدماجد العوامی از آخرین افراد این طبقه بودند. پس از آنان و در سده-» چهاردهم هجری قمری، شمار عالمان آن سامان رو به کاهش نهاد که تأثیر شرایط سیاسی را در این مورد نباید نادیده گرفت. حوزه های علمیه و نقش دانش محدود شد و سرانجام مردم آن سامان برای تقلید و فراگیری احکام دینی به مراجع خارج از محدوده-» جغرافیایی خود نیاز پیدا کردند و لذا به مراجع تقلید نجف اشرف و شهر مقدس قم روی آوردند. البته این رویکرد به شیعیان مناطق یاد شده محدود نبود، بلکه شیعیان سراسر گیتی به این دو محور، یعنی نجف و قم روی آورده، مرجع تقلید خود را در این مراکز جست وجو می کنند.

قطیف و احساء شهرها و روستاهای فراوانی دارد. بیشتر روستاهای احساء شیعه نشین است و در برخی از روستاها برادران اهل سنت ما نیز حضور دارند، اما اکثریت در روستاهای احساء با شیعیان است. در حال حاضر جنبش بسیار خوبی در عرصه-» علمی در عربستان سعودی به چشم می خورد، اما تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، یعنی سال ۱۹۷۹ میلادی، وضعیت شیعیان در آنجا بد بود و آنان در محرومیت، ستم، سرکوب، محاصره و بایکوت قرار داشتند. در مجامع شیعی جنبش هایی چهره نمودند که غالباً چپگرا بودند؛ مانند: بعثیسم، کمونیسم و ملی گرایی. این جنبش ها با همکاری همفکرانشان در دیگر مناطق صورت می گرفتند و خاستگاه شیعی نداشتند و جوانانی از جای جای عربستان سعودی بدان می گراییدند.

پس از پیروزی انقلاب مبارک اسلامی در ایران، روحیه-» شیعیان تقویت شد و بالندگی گرفت و روح شوق و هیجان در آنان پدید آمد. درست پنج سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، جنبش سازمانی با شرکت جوانان تشکیل دادیم که از این طریق، فرهنگ و بیداری را در جامعه می گستراندیم. بدین ترتیب، دارای پایگاهی شدیم که فراهم آمده از جوانان و جامعه ای بود که افکار نو را می پذیرفت.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نوعی همکاری و تعامل با انقلاب اسلامی وجود داشت. در نخستین ماه محرم پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یعنی آغاز سال ۱۴۰۰ هجری قمری، در قالب هیأت های عزاداری که بیشتر به راهپیمایی شبیه بود، به حرکت درآمدیم. در این حرکت، شعارهای سیاسی نیز سر داده می شد. دولت عربستان سعودی در آن وقت با جنبش زُحیمان روبه رو بود. از این رو، با موضع گیری ما رفتاری همراه با حساسیت فوق العاده داشت و در این راستا نیروهای نظامی در قطیف و احساء پیاده کرد. این نیروها بر روی راهپیمایان آتش گشودند که در نتیجه-» آن قریب هجده تن شهید و ده ها تن زخمی شدند و شمار زیادی از جوانان نیز بازداشت گردیدند.

فرجام کار این بود که ما و گروهی از جوانان فعال در عرصه-» سیاسی و انقلابی از عربستان سعودی خارج شدیم و به ایران آمدیم. در اینجا فعالیت سیاسی خود را در قالب صادر کردن اعلامیه، انتشار مجله، برگزاری جلسات سخنرانی و بیان تنگناها و مشکلات شیعیان در عربستان سعودی آغاز کردیم. ما در هجرتگاه همچنان مشغول فعالیت های سیاسی بودیم و در داخل عربستان نیز واکنش هایی بر ضد حکومت صورت می گرفت. البته دولت عربستان نیز بی هیچ چشم پوشی، حرکت های اعتراضی را سرکوب و افراد را بازداشت می کرد و در زندان زیر شکنجه می انداخت و این روند تا زمان حمله-» عراق به کویت ادامه داشت.

ما پس از چند سال از ایران خارج شدیم و دامنه-» فعالیت خود را به آمریکا، انگلستان، سوریه و لبنان منتقل کردیم. در آنجا اندیشه-» سیاسی ما تبلور بیشتر و پختگی فزون تری یافت و درک بهتری از وضعیت شیعیان ساکن آن کشورها به دست آوردیم. پس از حمله-» عراق به کویت، موضع گیری ما میهن پرستانه بود. از این رو، حمله-» عراق را محکوم و آمادگی خود را برای دفاع از سرزمینمان اعلام کردیم. در پی این واکنش، دولت عربستان موضوع را مورد توجه قرار داد و ملک فهد، افرادی را برای مذاکره نزد ما فرستاد و مذاکره صورت گرفت. پس از آزادی زندانیان ما در عربستان و اجازه دادن به تمام شهروندان سعودی خارج کشور برای بازگشت به میهن و دادن تعهد مبنی بر اینکه مورد تعرض قرار داده نشده است، ما به کشور بازگشتیم. مشکلات امنیتی داخل کشور حل شده بود و با رفع ممنوعیت از برخی شیعیان که ممنوع الخروج بودند، گذرنامه هایشان به آنان باز پس داده شد. دیگر ما وارد مرحله ای از فضای باز [سیاسی ] شده بودیم و این حالت همچنان ادامه دارد و هم اکنون – بحمدالله – فعالیت شیعی عالی است و پیوسته برقرار می باشد.

در مناطق شیعه نشین احساء و قطیف، آموزش فرزندان شیعیان چه روندی دارد؟ آیا تعالیم شیعی بخشی از آموزش را تشکیل می دهد یا اینکه فرزندان شیعیان ناچارند همان متون درسی اهل سنت را بخوانند؟

شیوه-» آموزشی در عربستان سعودی از مرکز پیروی می کند؛ متون درسی رسمی به یک منوال تدوین و تألیف می شود و همگان را یکسان دربر می گیرد. با اینکه شهروندان، مذهب های متفاوت و گرایش های گوناگونی دارند، اما در زمینه-» شیوه-» آموزش دینی، اندیشه و ایده-» وهابیت سلفی حاکم است و طبعاً آن را بر تمام مسلمانان تحمیل می کند. برای مثال، مردم حجازی ساکن مدینه، طا ئف، جده و… پیرو مذهب شافعی و مالکی هستند و گرایش ها و تمایلات صوفیانه دارند، با این حال، شیوه-» آموزشی، بر اساس سلفی گری است.

همین شیوه در مناطق ما که شیعه نشین است نیز اعمال می شود؛ بدین معنا که دانش آموزان، از مرحله-» ابتدایی تا مراحل تحصیلات عالی، بر اساس شیوه مذهب سنی سلفی آموزش می بینند. نباید غافل بود که شیوه سلفی گری، نسبت به پیروان دیگر مذاهب، رفتاری سختگیرانه دارد. به بیان دیگر، سلفی ها به آموزش و ترویج اندیشه و آرای خود بسنده نکرده، بلکه با تندترین و خشن ترین الفاظ و عبارات، دیگر مذاهب، از جمله شیعیان و صوفیان را که مخالف عقاید و آرای خویش می بینند، آماج تهاجم خویش قرار می دهند.

با توجه به این امر، شیعیان – بحمدالله – فرزندان خود را در خانه آموزش لازم می دهند و حسینیه ها و مجالس نیز در این زمینه انجام وظیفه می کنند. افزون بر این، دوره های آموزشی تابستانه برای جوانان پسر و دختر شیعه در سطوح مختلف برگزار می شود و حضور آنان در دوره های یاد شده بنا به تمایل و خواست آنان است و هیچ اجباری در کار نیست. در گذشته و پیش از تأسیس و فعال شدن مدارس، مکتب خانه ها که عموماً شیعی بودند، به آموزش قرآن و املاء مبادرت می ورزیدند. در مقابل، مدارس جدید، تحت تأثیر و دارای گرایش وهابی سلفی هستند؛ گرایش و دیدگاهی که سرِ دشمنی با تشیع و شیعه فراز کرده است و در این راه، بی امان می کوشد.

آیا در عربستان مسجدی وجود دارد که به شیعیان اختصاص داشته باشد؟

شیعیان از قدیم دارای مساجدی مخصوص به خود بوده اند. آنان در مناطق خود مساجد فراوانی دارند، اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و حتی چند سال پیش از این رخداد در منطقه، قانونی صادر شده که بر اساس آن، شیعیان حق ساختن مسجد را ندارند. به بیان دیگر، از ۳۵ سال قبل شیعیان را از ساختن مسجد باز داشتند. از این رو، همان مساجد قدیمی پا برجا و دایر است، ولی تعمیر مساجد شیعیان امری است ممکن.

یعنی مسجدی از مساجد شیعیان تخریب نشده است؟

خیر، چنین اتفاقی رخ نداده است، اما ساختن مسجد جدید ممنوع می باشد. بیش از ۳-۴ سال تلاش های فراوان و گفت وگو و مذاکره با دولت عربستان سعودی و پس از تحولات اقلیمی که چهره نمود، دولت سعودی به ما اجازه ساختن مساجد جدید را داد. در این ۳-۴ سال شمار قابل توجهی، مسجد بزرگ در قطیف و احساء ساخته شد. همچنین پس از کوشش های فراوان، امکان ساختن مسجد در شهر دمّام فراهم آمد و مسجدی در آنجا ساخته شد. البته اعتراض ها و برخوردهایی علیه ساختن این مسجد صورت گرفت و در صدد گرفتن آن مسجد از شیعیان برآمدند، ولی – بحمدالله – شیعیان مقاومت و از آن دفاع کردند و نماز خود را در مقابل مسجد یاد شده بر پا می کردند که در نهایت، مسجد دمّام تثبیت شد.

در مناطق قطیف و احساء مساجد فراوانی داریم، اما در مدینه-» منوره با این مشکل روبه رو هستیم که به شیعیان اجازه-» ساختن مسجد نمی دهند. در مناطق جدیدالاحداث نیز وضعیت به همین منوال است؛ بدین معنا که در صورتی به شیعیان اجازه-» سا