پاورپوینت کامل تاریخچه عمــــارت حــــــــرم حسینی(ع) ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخچه عمــــارت حــــــــرم حسینی(ع) ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخچه عمــــارت حــــــــرم حسینی(ع) ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخچه عمــــارت حــــــــرم حسینی(ع) ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

تعیین محل قبر امام حسین(ع)

پس از شهادت امام حسین(ع) و آنگاه که دشمنان، میدان جنگ را با بدن های برهنه شهیدان ترک کردند، طایفه بنی اسد که از محبان اهل بیت(ع) بودند، و مسکن آنان غاضریه بود، در میدان حاضر شده و شهدا را دفن کردند. اعتنای آنان به امام حسین، فرزندش علی اکبر و برادرش عباس، سبب توجه خاص آنان به محل دفن آن بزرگواران بود. جابر بن عبدالله بن حرام انصاری روز اربعین شهادت امام حسین(ع) وارد کربلا شد و بر سر مزار امام رفت. این نشان از آن دارد که قبر کاملاً مشخص و معین بوده است. چهار سال بعد از آن، در سال ۶۵ توابین به فرماندهی سلیمان بن صرد خزاعی، پیش از رفتن به سوی شام از کوفه عازم کربلا شده و بر سر قبر آن حضرت چنانکه مردمان در اطراف حجر الاسود گرد می آیند، جمع شده سوگواری کردند. این هم نشانی از آن است که چهار سال پس از واقعه عاشورا، قبر امام حـسـیـن تـشـخّـص داشـتـه و کـوفـیـان شیعه به زیارت آن می شتافته اند.

به روایت خوارزمی، مختار بن ابی عبید، اندکی پیش از قیامش در کوفه، علی القاعده در سال ۶۶، زمانی که از مکه به کوفه می آمد، ابتدا به قادسیه آمده، از آنجا به کربلا بر سر قبر امام رفته و آن حضرت را زیارت کرد. وی خطاب به حضرت گفت: لباسم را از تنم درنخواهم آورد، مگر آنکه انتقام شما را بگیرم، آنگاه با قبر تودیع کرد. در نقل دیگری آمده است که مصعب بن زبیر هم در وقت رفتن به جنگ عبدالملک بن مروان در سال ۷۲، بر سر مزار امام حسین(ع) آمد. در این نقل آمده است: »فلمّا بلغ الحیر دخل فوقف علی بر أCبی عبدالله(ع)«. از این عبارت چنین برداشت شده است که دست کم سایبانی روی مـزار آن حـضرت بوده است. این »حیر« می تواند نخستین استعمال کلمه »حائر« برای مزار امام باشد.

روایات بسیاری داریم که شیعیان از زمان امام سجاد(ع) به زیارت امام حسین می رفتند. خود امام سجاد(ع) نیز گاه گاه از محلی که در بادیه برای زندگی انتخاب کرده بود، راهی عراق شده و به زیارت قبر پدرش می شتافت. ده ها روایت از امام باقر و امام صادق (ع) وجود دارد که از شیعیان می خواهند تا به زیارت قبر امام حسین بروند. اینکه در دوره امویان در آنجا بنایی هـرچـند مختصر بوده است یا نه، هرچند به لحاظ سیاسی پذیرفتن آن دشوار است، اما اشاراتی در برخی از نقل ها هست. برای مثال، از حسین بن ابی حمزه نقل شده است که گفت: در اواخر دوره اموی اراده زیارت قبر حسین را کردم. .. حتی اذا کنت علی باب الحائر. ..

در برخی از این نقل ها از امام صادق(ع) وجود حائر و باب و سقیفه یاد شده است. حتی در روایاتی از امام صادق(ع) از »باب الذی یلی المشرق« »الباب الذی عند رجل علی بن الحسین« و همین طور »خارج القبه« یاد شده است. همه اینها حکایت از آن دارد که پیش از سال ۱۴۸ که سال رحلت امام صادق(ع) است، بر مزار حسین(ع)، بنایی هرچند مختصر بوده است.

جسارت به قبر امام حسین(ع) می تواند از دوران سختگیری هارون الرشید (خلافت از ۱۹۳ـ۱۷۰) نسبت به علویان آغاز شده باشد. اشاراتی در این باره در برخی از منابع آمده است. گفته شده است در نزدیکی قبر آن حضرت، درخت سدری بوده است که آن را کندند. تحلیل شیعیان این بود که هدف از این کار »تغییر مصرع الحسین« بوده تا مردم بر محل آن واقف نباشند »حتی لایقف الناس علی قبره«، هشام بن محمد کلبی هم خبری از آب انداختن بر قبر حسین(ع) نقل کرده است. در این خبر هم از یک نفر از بنی اسد، طایفه ای که اکثر آنان شیعه بودند، یاد شده است که دوباره آمد و محل قبر را معلوم کرد. از آنجایی که هشام کلبی متوفای ۲۰۵ یا ۲۰۶ هجری است، این برخورد نباید مربوط به زمان متوکل عباسی (خلافت از ۲۴۷ـ۲۳۲) باشد؛ چرا که چنان که خواهد آمد واقعه هائله زمان متوکل مربوط به سال های ۲۴۷ـ۲۳۶ است. در منابعی که خبر مزبور نقل شده، به نقل از همان فرد اسدی آمده است که هدف مخفی کردن قبر آن حضرت از چشم محبان بوده است: »أCرادوا لیخفوا قبره عن صدیقه فطیب تراب القبر دلّ علی القبر«. ابن کثیر با نقل این خبر این استنباط غلط را دارد که تا آن زمان محل قبر امام مشخص نبوده است! در حالی که درست به عکس، خبر مزبور نشان از آن دارد که توطئه ای از سوی دستگاه خلافت برای از میان بردن آثار قبر در کار بوده است. در منبعی دیگر پس از نقل این خبر می نویسد که آب بستن به قبر حسین یک بار در عصر امویان و بار دیگر در عصر عباسیان بوده است.

هرچه رخ داده و در زمان هر خلیفه، اما می توان یقین کرد که بار دیگر بنایی روی مزار امام حسین(ع) ساخته شده است که از چگونگی آن و یا بانی آن آگاهی نداریم. علی الاصول باید کار شیعیان سواد عراق باشد. این همان بنایی است که مردمان تا روزگار متوکل به زیارت آن می رفتند.

مـهم تـرین جسارت نسبت به مزار امام حسین در تاریخ مربوط به متوکل عباسی است که از سال ۲۳۲ تا ۲۴۷ تحت تأثیر اهل حدیث متعصب بغداد بر امور سیطره داشت. منابع وی را دشمن اهل بیت(ع) دانسته اند. ابوالفرج اصفهانی هم در وصف او نوشته است: »کان المتوکل شدید الوطأه علی آل ابی طالب غلیظا علی جماعتهم مهتما بأمورهم شدید الغیظ و الحقد علیهم«. بر این اساس بود که متوکل تصمیم گرفت تا مرقد امام حسین را که مهم ترین نماد تشیع بود، ویران کند. در همین منبع در علت این اقدام آمده است که متوکل مغنیه ای را طلب کرد. وقتی به او گفتند که وی به زیارت امام حسین رفته است، متوکل خشمگین شده و دست به این اقدام زد. اگر این خبر صحت داشته باشد، صرفاً باید یک بهانه باشد. طبری این واقعه را ذیل رویدادهای سال ۲۳۶ گزارش کرده و نوشته است: »أCمر المتوکل بهدم قبر الحسین بن علی و هدم ما حوله من المنازل و الدور«.

متوکل ضمن انهدام مرقد، با گذاشتن نگهبانان در راه های ورودی دستور داد هر زائری را در مسیر یافتند او را دستگیر کرده یا وی را بکشند یا به شدت تنبیه کنند. خبری که شیخ طوسی روایت کرده، آن است که متوکل در سال ۲۳۷ لشکری را برای انهدام قبر فرستاد، اما اهل سواد شورش کرده و مانع شدند. این کار متوقف شد تا آنکه آن را در سال ۲۴۷ به انجام رسانده، مردم را تهدید کردند که هیج تعهدی در قبال زائرین ندارد. به نظر می رسد روایت شیخ گرچه جزئیاتی در این باره دارد، اما بر اساس منابعی چون طبری و مسعودی باید بپذیریم که در همان سال ۲۳۶ یورش آغاز شده، اما به تدریج بر محدودیت ها افزوده شده است. ابن عساکر نوشته است که در سال ۲۳۶ دستور انهدام قبر حسین را صادر کرده خانه های اطراف را تخریب کرده همه را مزرعه کرده، مردم را از زیارت آن منع کرده، آن را صحرا کرد. سپس می افزاید که مسلمانان از این کار ناراحت شده و مردمان بغداد روی دیوار منازل و مساجد او را دشنام دادند و شعرا او را هجو کردند. متوکل به سال ۲۴۷ کشته شد و عبدالله بن دانـیه گوید که در همین سال، وی مخفیانه به زیارت امام علی(ع) رفته و وقتی به کربلا رسیده، آنجا را صحرا و پر از آب دیده است. به نظر می رسد مرقد امام حسین که مورد علاقه اعراب سواد عراق بود، به زودی ساخته شد. نوشته اند: منتصر عباسی که طی سال های ۲۴۸ـ۲۴۷ خلافت کرد، دوباره تربت امام حسین را برپا داشت. مسعودی هم از حسن برخورد منتصر با زائران امام حسین سخن گفته است. در خبری از فروریختن سقف مرقد امام حسین(ع) در سال ۲۷۳ یاد شده است که نشان از بازسازی بنای روی مرقد دارد. آل بویه که برای نخستین بار در سال ۳۳۴ وارد بغداد شدند، فضای عراق را که برای شیعه آماده بود، کاملاً متحول کرد. شیعیان تا نزدیک یک قرن بعد از آنکه بویهیهان در عراق بودند، پشتیبانی استواری در عراق و ایران به دست آوردند. یکی از مظاهر حمایت آنان رسیدگی به عتبات، عمارت حرم ائمه در شهرهای مختلف و سادات مقیم این شهرها بود. در این دوره امیران محلی دیگری هم در عراق بـودنـد کـه شـیـعـه بـوده و علاقه مند به بازسازی حرم امام حـسین(ع) بودند. در سال ۳۶۸ رواقی از سوی عمران بن شاهین، مؤسس سلسله شاهینیه در منطقه البطیحه، در حرم غروی و حائری ساخته شد. وی یک امیر محلی بود که کسی از بویهیهان قادر به آرام کردن وی نبود و در سال ۳۶۹ درگذشت. عضدالدوله، بزرگ ترین سلطان بویهی، در سال ۳۷۱ به زیارت نجف و کربلا رفت و کمک زیادی به فقرای این شهرها کرد. زمانی که ضبه بن محمد اسدی به کربلا یورش برده، حرم را غارت کرد، توسط نیروهای عضدالدوله تعقیب و مجازات شد. ساکنان شهرهای کربلا و نجف، در همه ادوار، همه از شیعیان بـودنـد و ایـن دو شـهـر از اسـاس، به عنوان دو شهر شیعه بنیان گذاری شد. طبیعی است که مردم عرب و قبایل اطراف، نـهـایـت تـوجه را نسبت به مراقد آن بزگواران داشتند. این بزرگ ترین حمایت از برقراری و پایداری بناهای ساخته شده بود.

همزمان برخی از بادیه نشیان که زندگی سختی داشتند به کربلا یورش می آوردند. این امر سبب شد تا در سال ۴۰۰ با حمایت حسن بن فضل بن سهلان رامهرمزی، وزیر بهاءالدوله بویهی، به دستور دولت دیواری دور شهر کربلا کشیده شود. اخباری حکایت از آن دارد که کشیدن این دیوار تا سال ۴۰۳ ادامه یافته است. در ۱۴ ربیع الاول سال ۴۰۷ به دلیل بی احتیاطی، مشهد امام حسین(ع) آتش گرفت. علی القاعده باید به سرعت بازسازی شده باشد. این زمان هنوز بویهیان ولو ضعیف، در بـغـداد حـکـمـرانـی می کردند. جلال الدوله ابوطاهر، فرزند بهاءالدوله، در سال ۴۳۱ با تواضع تمام به زیارت عتبات رفت. وی از یک فرسخ پیش از رسیدن به مشهد، پیاده شده و به زیارت رفت. از نیمه دوم قرن پنجم تا نیمه نخست قرن هفتم، کثرت شیعیان در عراق از یک سو، و حضور برخی از وزیران و امیران شیعی در مناطقی از عراق، مانند آل مزید در حله، سبب توجه خاص به عتبات شد. در این میان، گاه مشکلاتی