پاورپوینت کامل آغاز ایّام البیض ـ اعتکاف ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آغاز ایّام البیض ـ اعتکاف ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آغاز ایّام البیض ـ اعتکاف ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آغاز ایّام البیض ـ اعتکاف ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۶۱

بهار در ثانیه های عشق

امیر مرزبان

پروانه ها بال می گیرند و به سوی باغی پرواز می کنند که جز خُلود و خلسه و جذبه، عطری از
آن بیرون نمی تراود.

شور چرخی عاشقانه فرا می گیرد مرا، آن گاه که در پرتو زُلال تو غرق می شوم.

آن گاه، بالی فرا دست ملکوت برایم هویدا می شود و من پر می گیرم از تو به تو و از خود به خود.

چه قدر آدم های مثل من این جا زیادند!

چه قدر بوی واژه های نور را می توان حس کرد! چه قدر خورشید در حال آغازند؛ آغاز بهار
در ثانیه های عشق.

و عشق یعنی جدایی از دنیا.

و عشق یعنی جدایی از همه چیز جز دوست.

حالا نشسته ام و کنار این همه خلسه و خاطره، برای تو می خوانم نماز عاشقانه ای که به
احترامش، فرشته ها تبرکم می کنند.

من معتکف هزار ساله عشقم.

من مخلوط ملکوتم و مجذوب جاذبه نور.

من خلاصه خلسه های زمینم.

چه قدر زیباست که همه دنیا را زیر پاهایت نگاه کنی!

چه قدر زیباست که چند روز جز نور نفس نکشی، جز نور نگویی، جز نور نشنوی، جز نور
نبینی، جز نور… نور… نور و نور یعنی شاعرانه ترین تجلی خداوند بر زمین

و نور یعنی خاطره سه روز با ابدیت نماز خواندن.

این سه روز، آفرینش، کنار تسبیح من و تو آرام می نشیند و لب می گیرد به ذکری مقدس.

این سه روز، کبوترهای پشت بام و گلدسته های مسجد هم ساکتند و نماز می خوانند، با
چشم های خیس

این سه روز، خدا خودش را روی زمین تکثیر خواهد کرد.

شوری در زمین افتاده و تو با عشق، به خلوت ابدی واژه ها می رسی؛ به ساکت ترین گوشه
شبستان نور، به منتهای سادگی.

صبحی تازه خواهد آمد و درخت ها، مزه آرامش می گیرند.

این جا بوی عطر تو، بوی عطرهای زمینی که از آنها بُریده ای نیست؛ این جا بوی مُشک می آید،
بوی گُلاب ملکوتی، بوی محمد صلی الله علیه و آله .

این جا لباس تو عوض نمی شود؛ زیرا آیه های نور، بر نخ نخ تو تکثیر و تلاوت می شوند.

این جا آن قدر بی خودی، که نه خود می بینی و نه دیگری.

شاید این اولین ساعت تولد تو باشد! شاید این اولین راز و نیاز عاشقانه توست!

شاید این اولین نماز توست؛ پیمان ببند!

این جا بهانه خوبی برای پُل زدن دست های تو با اشراق، آماده شده، پیمان ببند! این سه روز،
درهایش را به روی تو و زمین گشوده است، پیمان ببند!

قدم هایی آشنا، صحن مسجد جامع.

مسجد شهر، این روزها، حال و هوای خاصی دارد، عطر صلوات و نیایش، عجیب فضای
شهر را پر کرده است.

فرشتگان مقرب و مقدس بر گرد زمین پرواز می کنند.

خاک نشینان عاشق آسمان، قرار است سه روز روزه بگیرند و در گوشه ای عزلت نشین باشند.
این روزها باید خانه تکانی کرد، باید خانه روح را منزه کرد و آئینه جان را جلا داد!

این روزها باید چراغ رابطه را روشن کرد.

باید صلای عاشقانه ملکوت را لبیک گفت

باید گل های همیشه بهارِ مسجد را درک کرد.

باید در حریم حرم، اسرار محرمانه را شنید.

باید این روزها از خود برید، باید به خدا رسید!

روزهای اعتکاف، روزهای تجدید عهد، فرا رسیده است.

دوباره لطف الهی، ما را به خوان پر کرمش میهمان کرده است و حال، بضاعت اندک و این
سفره گسترده پروردگار…

ایام البیض است

ما هرکدام، در گوشه ای از مسجد نشسته ایم و کبوترانه، دانه های معرفت می چینیم، سه روز
در مسجد می مانیم و به خویشتن خویش می اندیشیم و به ذات اقدس الهی. «مولای یا مولای،
انت الرحمن و انا المرحوم و هل یرحم المرحوم الا الرحمن؟

مولای یا مولای، انت الدلیل و انا المتحیّر و هل یرحم المتحیر الا الدلیل؟

مولای یا مولای، انت الغفور و انا المذنب و هل یرحم المذنب الا الغفور … ؟!

و این چنین، روزهای بارقه و نور، با اعمال امّ داوود به پایان می رسد و ما دوباره به هیاهوی
شهر باز می گردیم.

دست های رو به آسمان

حبیب مقیمی

در گوشه ای که تنها صداست که می ماند، با کلماتی به اشک نشسته و جاری و آهی که پیغام
آینه دلان را به آسمان می برد:

«یا رب از عرفان مرا پیمانه ای سرشار ده

چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده

هر سر موی حواس من به راهی می رود

این پریشان سیر را در بزم وحدت بار ده»

در گوشه ای، دست هایی رو به آسمان که حالا رنگ خدا گرفته اند و کاسه گدایی چشمانی که
فقط با دیدار یار پر می شود؛ سخن از لحظه ای عاشقی است.

در اعتکافی که بوی خدا می دهد.

حالا دیگر گوشه گوشه مسجد تو را می شناسند و زمزمه های یا رب یا رب تو را از بر کرده اند.

اکنون دیگر ذره ذره وجودت خودشان را برای نیایشی بنده وار، آماده می کنند.

اکنون می آیی تا به اعتکاف بنشینی، تا تنت همچنان بوی عطر خدا را بدهد.

چه زیباست فریاد گوشه نشینانی که پیوسته تنها پروردگار خود را می خوانند، تا در جاری
لطفش حتی برای لحظه ای آرام گیرند.

و حالا لذت لحظات گوشه نشینی را در عمق جانت جای می دهی؛ آن چنان که خیال گام نهادن
دوباره در