پاورپوینت کامل میلاد حضرت امام حسن عسکری علیه السلام ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میلاد حضرت امام حسن عسکری علیه السلام ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میلاد حضرت امام حسن عسکری علیه السلام ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میلاد حضرت امام حسن عسکری علیه السلام ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۹

سه شنبه

۲۷ فروردین ۱۳۸۷

۸ ربیع الثانی ۱۴۲۹

۱۵.Apr.2008

اشاره

امام در یک نگاه

سیدمحمود طاهری

خورشید سامرا، امام حسن عسکری علیه السلام ، روز دهم یا هشتم ربیع الثانی سال ۲۳۲ه . ق، طلوع کرد
و ۲۸ سال درخشید و جهان هستی را مهمان نور و گرمای وجود خویش کرد. «پدرش، امام هادی علیه السلام و
مادرش، بانوی پارسا و شایسته، حُدَیثه، است، که برخی از او به نام سوسن یاد کرده اند.» این بانوی
گرامی، از زنان نیکوکار و برجسته بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن
عسکری علیه السلام ، پناهگاه شیعیان در آن زمان بحرانی و پر اضطراب بود. پیشوای یازدهم، به دستور
خلیفه عباسی در سامرا، در محله «عسکر»، سکونت [اجباری] داشت، ازهمین رو، عسکری نامیده شد.
از مشهورترین القاب آن حضرت، «نقی» و «زکی» است. ایشان در ۲۲ سالگی به امامت رسید و مدت
امامتش نیز ۶ سال بوده است. امام حسن عسکری علیه السلام در سال ۲۶۰ هـ . ق به شهات رسید و در سامرا
در کنار مرقد پدر بزرگوارش به خاک سپرده شد».

نفوذ معنوی، حتی در دل دشمن

با همه دشمنی هایی که درباریان عباسی با امام حسن عسکری علیه السلام داشتند، فروغ معنوی او تا
آنجا بود که آنان را مرعوب خویش می ساخت. «عبیدالله بن خاقان» که از درباریان مهم حکومت
عباسی بود می گوید: «من در سامرا کسی از علویان را از نظر روش و وقار و عفت و نجابت و فضیلت
مانند حسن بن علی بن محمد (امام عسکری) ندیدم. به یاد دارم روزی نزد پدرم بودم، دربانان خبر
آوردند: ابومحمد، ابن الرضا (امام حسن عسکری) می خواهد وارد شود. پدرم با صدای بلند گفت:
بگذارید وارد شود. من از این که دربانان، نزد پدرم از او با کنیه و با احترام یاد کردند، شگفت زده شدم.
آن گاه مردی گندم گون، خوش قامت، خوش رو، جوان، و دارای هیبت و جلالت وارد شد. چون چشم
پدرم به او افتاد، از جا برخاست و چند گام به استقبال او رفت. به یاد ندارم پدرم نسبت به کسی از بنی
هاشم یا فرماندهان سپاه چنین احترامی ابراز کرده باشد، تا آنجا که ضمن صحبت، به او «فدایت شوم»
می گفت. من به دربانان و غلامان پدرم گفتم: وه! این چه کسی بود که او را در حضور پدرم به کنیه یاد
کردید و پدرم نیز با او چنین رفتار کرد؟! گفتند: او یکی از علویان است که به او حسن بن علی علیه السلام
می گویند و به ابن الرّضا معروف است. و من که سخت مجذوب عظمت و جلالت او شده و شروع به
کاوش درباره شخصیت او نموده بودم، هیچ دوست و دشمنی را ندیدم مگر آنکه درباره او به نیکی
سخن می گفت و او را می ستود».

یک جرعه آفتاب

خَصْلَتانِ لَیْسَ فَوْقَهُما شَیْ ءٌ: الایمانُ بِاللّه ِ وَنَفْعُ الاِخْوان؛ دو چیز است که بالاتر از آن، چیزی نیست: ایمان به
خدا و سودرسانی به برادران [دینی].

ما تَرَکَ الْحَقَّ عَزیزٌ اِلاّ ذَلَّ وَلا اَخَذَ بِهِ ذلیلٌ اِلاّ عَزَّ؛ هیچ عزیزی، حق را وانگذاشت مگر آنکه خوار شد و
هیچ خواری، به حق تن نداد مگر آن که عزیز شد.

مَنْ وَعَظَ اَخاه سِرّاً فَقَدْ زانَهُ وَمَنْ وَعَظَ علانِیَهً فَقَدْ شانَه؛ هر که برادر [دینی اش] را در خلوت موعظه
نماید، سبب آراستگی او می شود و هر که او را در میان جمع، موعظه نماید موجب رسوایی او می شود.

ما مِنْ بَلیَّهٍ اِلاّ وَلِلّهِ فیها نِعَمهٌ تُحیطُ بِها؛ هیچ بلایی نیست مگر آنکه اطراف آن با نعمت الهی احاطه شده
است.

اَعْرَفُ الناس بِحقوق اِخْوانِه وَاَشَدُّ قَضاءً لَها، اَعْظَمُهُمْ عِنداللّه ِ شَأنا؛ آنان که بیش از همه، حقوق برادرانشان را
می شناسند و نسبت به دیگران در برآوردن این حقوق، کوشاترند، نزد خداوند، بزرگ تر از دیگرانند.

جُرْأَهُ الْوَلَدِ عَلی والِدِهِ فی صِغَرِهِ تَدْعُو اِلَی الْعُقوقِ فی کِبَرِه؛ گستاخی فرزند بر پدر در خردسالی، منجر به
ناسپاسی و عاق او در بزرگ سالی می گردد.

بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ یَکُونُ ذا وَجْهَیْنِ وَذالِسانَیْنِ، یُطْری اَخاُهُ شاهدا وَیَأکُلُهُ غایبا، اِنْ اُعْطِیَ حَسَدَه وَاِنْ ابْتُلِیَ خَذَلَهُ؛
چه بد بنده ای است آن بنده که دو روی و دو زبان است؛ در حضور برادرش او را می ستاید و در غیابش [با
غیبت کردن [گوشت او را می خورد. اگر به او عطایی شود، حسد برد و اگر گرفتار گردد، او را وانهد.

زلال قلم

تو از فراسوی نور می آیی؛ تا همچنان، چشمه ساران امامت، جوشان باشد و تو یازدهمینِ آنان
باشی. قلم آفریدگار، پیکره ات را به همراه زیبایی ظاهر و باطن، ترسیم کرد و دلربایی و صورت و شکوه
معنی را، یک جا در تو گرد آورد:

جمع صورت با چنین معنیّ ژرف

نیست ممکن جز ز سلطانی شگرف

مِهر تو، چون خورشید