پاورپوینت کامل شهادت آیت الله سیدحسن مدرس ;روز مجلس ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهادت آیت الله سیدحسن مدرس ;روز مجلس ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهادت آیت الله سیدحسن مدرس ;روز مجلس ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهادت آیت الله سیدحسن مدرس ;روز مجلس ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۷۵

سه شنبه

۱۰ آذر ۱۳۸۸

۱۲ ذی الحجه ۱۴۳۰

۱. Dec.2009

اشاره

گفتار مجری

سخن بزرگان

نکته ها

داستان

طنز

کتابستان

اشاره

مدرس

مهیا زاهدین لباف

فقید مجاهد و عالم پرهیزکار، آیت الله سید حسن مدرس، از چهره های درخشان تاریخ تشیع به شمار می رود که زندگی و اخلاق و رفتار و اندیشه ها و راهکارهای سیاسی و اجتماعی وی برای مشتاقان حق و حقیقت، الگوی بسیار مناسبی است. وی همه زندگی و امکانات خود را در راه اعتلای اسلام نثار کرد و در راه نشر حقایق اسلامی و دفاع از آموزه های تشیع، مردانه و استوار ایستاد.

همان گونه که بود، می گفت و همان طور که می گفت، بود. وی با عزمی راسخ، چون کوهی استوار در مقابل ستمگران عصر به مقابله برخاست و سلطه گری استعمارگران را افشا کرد. آیت الله مدرس، بزرگ مردی است که بیرق مبارزه را تنها و در تنگنا به دوش کشید و شجاعت تحسین برانگیزش، چشم بداندیشان و زمامداران خود را خیره کرد و بیگانگان را به تحیر واداشت. او پارسایی پایدار و بزرگواری ثابت قدم بود که لحظه ای با استبداد و استعمار سازش نکرد و در تمامی مدت عمرش، ساده زیستی، فروتنی، قناعت و به دور بودن از هرگونه رفاه طلبی را شیوه زندگی خویش قرار داد و با عبادت و دعا و راز و نیاز با خدا، کمالات معنوی را کسب کرد.

شجاعت مدرس

دوست و دشمن، به شجاعت مدرس معترف بودند. رضاشاه، قلدری بود که قدرتمند و ضعیف، رجال مملکتی و مردم عوام از او می ترسیدند و بی رحمی او زبانزد خاص و عام بود. با این حال، مدرس بدون هیچ ترس و واهمه ای در برابر او می ایستاد.

حسین مکی درباره برخورد مدرس با کسانی که به خانه وی می آمدند، چنین می نویسد:

اشخاص تاز ه وارد اگر از طبقات پایین بودند، مدرس احترام بیشتری می کرد و هر قدر از طبقات بالاتر وارد می شدند، کمتر تعارف معمول را می نمود. اگر می خواست به کسی تعارف زیادتری کرده باشد، مثلاً شاهزاده نصرت الدوله وارد شده بود و مدرس می خواست به او تعارف کند؛ می گفت: شاهزاده یک چای برای خودشان بریزند. شاهزاده نصرت الدوله یا رجالی نظیر اینها که این تلطف را از مدرس می دیدند، برخاسته از چای سبز که مخصوص مدرس بود، فنجانی ریخته و صرف می نمودند.[۱]

مدرس نسبت به بزرگ ترین قدرت، چنان بی اعتنا بود که یکی از نامزدهای نمایندگی مجلس برای تبلیغات خود، در روزنامه چنین نوشته بود: «در منزل مدرس بودم که او به من چای داد و من خوردم».

زهد و قناعت

یکی دیگر از ویژگی های برجسته آیت الله مدرس، وابستگی و دل بستگی نداشتن به مادیات بود؛ وی بارها گفته بود: «علت اینکه می توانم به راحتی و بی رو دربایستی حرفم را با رجال کشوری و لشکری بزنم، عدم دل بستگی به امور مادی است».

عبدالله مستوفی که از نزدیک با آیت الله مدرس آشنا بود و به خانه وی رفت و آمد می کرد، زندگی مدرس را این گونه توصیف می کند:

خانه مدرس در آخر کوچه بن بست بود که دارای یک اتاق، جهت بیرونی (ملاقات) و یک اتاق دیگر برای سکونت زن و فرزندش بود. اتاق بیرونی، کاهگلی و فرش آن یک دست نمد نازک و میان فرش، گلیم راه راه فرسوده ای بود. یک منقل با دو قوری و یکی دو استکان کوچک، با قاشق برنجی پوست پیازی و نعلبکی چینی و کاسه تنباکو و قلیان و دو سه ظرف خاکستر سیگار حلبی برای واردین، اثاثیه اتاق را تکمیل می کرد. در دسترس سید بزرگوار، یک کوزه بزرگ برای عوض کردن آب قلیان و یک تنگ سفالی برای آب خوردن و یک کاسه بدل چینی هم بود.

لباس سید، پیراهن متقال یا کرباس و در تابستان، چلوار بود. در اواخر، شاه، تولیت و تدریس مدرسه سپهسالار را هم به مدرس داد. حق التدریس و حق التولیه مدرس، وجه قابل توجهی بود، ولی سید از آن استفاده نمی کرد. بنابراین، در زندگی شخصی او تفاوتی حاصل نشد. فقط چیزی که اضافه شد آن هم به واسطه زیادی رفت وآمد در خانه یک قالی سه در چهار و یک نوکر بود. نوکر مثل رفیق در محضرش می نشست، به طوری که معلوم نبود نوکر است یا از راه ارادت به سید بزرگوار خدمت می کند.[۲]

سیاست

مدرس، شخصیتی بسیار هوشمند و زیرک بود و اطرافیان و رجال مملکتی را به خوبی می شناخت. کوچک ترین حرکتی که از کسی می دید یا سخنی می شنید، به عمق اندیشه وی پی می برد. او از مخالفان سرسخت قرارداد وثوق الدوله با انگلیس بود. وقتی جمله اول قرارداد را برایش خواندند، او به روشنی به اصل قرارداد پی برد.

حاضرجوابی

مدرس در حاضرجوابی، کم نظیر بود. بدون اندیشیدن، چنان زیبا و ادیبانه پاسخ می داد که موجب تحیر می شد. حاضرجوابی های او چنان جالب توجه بود که اگر کسی در مجلس، در میان سخنرانی کسی جمله ای می گفت و صدا به همه نمایندگان نمی رسید، گفته مدرس را از یکدیگر جویا می شدند.

آثار آیت الله مدرس عبارتند از:

الف) آثار قلمی

تعلیقه کتاب کفایه الاصول اثر آخوند ملامحمد کاظم خراسانی، به زبان عربی؛

رسائل الفقیهه؛

رساله در شرط متأخر (در اصول)؛

رساله در عقود و ایقاعات؛

رساله در لزوم و عدم لزوم قبض در موقوفه؛

کتاب حجیب الظنّ (در اصول)؛

شرح رسائل (فرائد الاصول) اثر شیخ مرتضی انصاری؛

حاشیه بر کتاب «النکاح» اثر آیت الله شیخ محمدرضا نجفی مسجد جامعی؛

دوره تقریرات اصول میرزای شیرازی؛

رساله در شرط امام و مأموم؛

کتاب در بحث استصحاب (در علم اصول).

ب) عقاید و تفسیر

طرح تفسیر قرآن مجید که نسخه خطی آن موجود است و حاوی فهرست مفصلی است؛

کتابی با عنوان احوال الظن فی اصول دین؛

شرح روان نهج البلاغه.

گفتار مجری

سوگند

مهیا زاهدین لباف

«من در برابر قرآن مجید، به خدای قادر متعال سوگند یاد می کنم و با تکیه بر شرف انسانی خویش تعهد می نمایم که پاسدار حریم اسلام و نگاهبان دستاوردهای انقلاب اسلامی ملت ایران و مبانی جمهوری اسلامی باشم. ودیعه ای را که ملت به ما سپرده، به عنوان امینی عادل پاسداری کنم و در انجام وظایف، وکالت، امانت و تقوا را رعایت نمایم و همواره به استقلال و اعتلای کشور و حفظ حقوق ملت و خدمت به مردم، پای بند باشم. از قانون اساسی دفاع کنم و در گفته ها و نوشته ها و اظهارنظرها، استقلال کشور و آزادی مردم و تأمین مصالح آنها را مدنظر داشته باشم».

بر اساس اصل ۶۷ قانون اساسی، نمایندگان، در بدو ورود به مجلس، این سوگندنامه را می خوانند.

به موجب اصل ۸۴ قانون اساسی، هر نماینده در برابر ملت، مسئول است و حق دارد در همه مسائل داخلی و خارجی کشور اظهارنظر کند. بر اساس اصل ۷۱ قانون اساسی نیز «مجلس شورای اسلامی، در عموم مسائل در حدود مقرر در قانون اساسی، می تواند قانون وضع کند».

مجلس شورای اسلامی، مطابق اصل ۶۲ قانون اساسی شکل گرفت و اعتبار و مشروعیت یافت. این مجلس که در قانون اساسی مصوب سال ۱۳۵۸، «مجلس شورای ملی» نام داشت، در بازنگری سال ۱۳۶۸، به «مجلس شورای اسلامی» تغییر نام یافت. از زمان تأسیس جمهوری اسلامی ایران و آغاز شکل گیری مجلس، این نهاد در نگاه و در کلام مسئولان ارشد جمهوری اسلامی ایران؛ از رهبر انقلاب گرفته تا نویسندگان قانون اساسی، از هر گروه و طیف فکری، از جایگاهی ویژه برخوردار بود.

معیارها و شرایط کافی برای ادای وظایف و تعهدات نمایندگی مطلوب

دارا بودن خصیصه عدالت جویی و روحیه ظلم ستیزی و ایمان و اعتقاد به مفاد سوگندنامه ای که در مراسم تحلیف ایراد می شود.

برخورداری از تجارب، آگاهی ها و تخصص های متناسب با کمیسیون تخصصی که در آن عضویت خواهند یافت.

دارا بودن شهامت و شجاعت لازم برای عمل به وظایف و اختیاراتی که اشاره شد.

حفظ استقلال و سرسپرده نبودن در برابر اشخاص حقیقی و حقوقی و فدا نکردن عدالت به پای منافع و مصلحت های فردی و گروهی.

بی نیازی و کشیدن دندان طمع و کاهش دل بستگی های مادی و خواسته ها و آرزوهای شخصی.

برخورداری از سلامت مالی و اخلاقی و نداشتن انحراف و نقطه ضعف در زندگی خصوصی.

توجه به وظایف نمایندگی و صرف نظر کردن از دیگر دل مشغولی ها و مشاغل موازی در طول دوران نمایندگی خود.

برخورداری از قدرت نطق و نفوذ کلام بالا.

عمل کردن به وظایف قانونی بر پایه معیارهای مندرج در قانون اساسی و شرع، بر اساس استنباط و اجتهاد خود و دوری از هرگونه تقلید کورکورانه.

آشنایی با نیازها و مطالبات مردم و مردم دار بودن.

صداقت در گفتار و کردار و دوری از هرگونه عوام فریبی.

ضمن پی گیری مطالبات منطقه ای، برخورداری از نگرش ملی و فدانکردن مصالح به پای مصلحت های بخشی و منطقه ای.

بر این اساس، می توان نتیجه گرفت که نماینده مطلوب کسی است که ویژگی ها و شرایط بیان شده را داشته باشد و سند افتخار یک مجلس نیز آن است که مملو از نمایندگانی با این ویژگی ها باشد.[۳]

دوره های مختلف مجلس شورای اسلامی

مجلس اول؛ اصلاح قوانین پیش از انقلاب

مجلس اول که انتخابات آن در ۲۴ اسفند سال ۱۳۵۸ برگزار شد، با وقوع جنگ در سال ۱۳۵۹ مصادف بود. این مجلس بیشتر عمر خود را تا سال ۱۳۶۳ به اصلاح قوانین پیش از انقلاب گذراند. شخصیت های رده اول انقلاب در این مجلس حضور داشتند. در مجلس اول، مرزبندی میان چپ و راست و اصول گرا و اصلاح طلب وجود نداشت و تنها کشمکشی میان نمایندگان با برخی افکار لیبرالیستی بود که پس از اثبات بی کفایتی سیاسی بنی صدر، این کشمکش ها فروکش کرد.

مجلس دوم؛ درگیر جنگ

در ۲۶ فروردین سال ۱۳۶۳، دور دوم انتخابات مجلس برگزار شد. فعالیت های این مجلس به طور کامل تحت تأثیر جنگ قرار گرفته بود.

مجلس سوم؛ رحلت امام

این مجلس را می توان نقطه آغاز کشمکش های سیاسی و سلیقه های چپ و راست دانست. برخی طرف دار اقتصاد دولتی و برخی دیگر مدافع اقتصاد آزاد بودند. این دوره با رحلت امام خمینی(ره) مصادف بود و مباحث سازندگی ویرانه های جنگ، اصلی ترین دل مشغولی نمایندگان این مجلس بود.

مجلس چهارم؛ تداوم سازندگی

بیشتر نمایندگان مجلس چهارم را اصول گرایان تشکیل دادند. در این دوره، ریاست مجلس بر عهده حجت الاسلام ناطق نوری بود. مجلس چهارم تنش کمی داشت و تداوم سازندگی در رأس دستور کارهای مجلس این دوره بود.

مجلس پنجم

این مجلس با افزایش تحریم های امریکا علیه ایران هم زمان بود. مقابله با برخی از مسائل خارجی مانند افزایش فشارهای امریکا و اروپا به ویژه پس از اعمال تحریم های امریکا علیه ایران، مهم ترین موضوع کاری مجلس بود. در این دوره، مرزبندی میان جناح چپ و راست ادامه داشت، ولی به دلیل برخوردهای سیاسی، مجلس بسیار آرام بود. در مجلس پنجم وقایع سال ۷۶ رخ داد و آقای خاتمی به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. بدین ترتیب، مجلس ششم از ترکیب اکثریت اصلاح طلب و اقلیت اصول گرا تشکیل گردید.

مجلس ششم؛ تنش زدایی خارجی

این مجلس، توسعه سیاسی در عرصه داخلی و تنش زدایی در عرصه سیاست خارجی را در دستور کار خود قرار داد.

مجلس هفتم؛ در پی عدالت اقتصادی

در این دوره، مقابله با مشکلات اقتصادی و اجتماعی، با شعار «مهرورزی»، از مهم ترین موضوع های مورد بحث بود. در این مجلس، سلیقه ها، متفاوت، ولی تنش ها کم بود. مقابله با مشکلات اقتصادی و اجتماعی، تصویب پروتکل الحاقی، تلاش برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی از مهم ترین موضوع های مجلس هفتم بود.

مجلس هشتم

در تاریخ ۲۴ اسفند سال ۱۳۸۶ در سراسر ایران انتخابات برگزار شد. هم اکنون علی لاریجانی، رئیس مجلس هشتم است.[۴]

سخن بزرگان

امام خمینی(ره):

زمانی که قلم ها شکستند و زبان ها بسته و گلوها فشرده بود، او از اظهار حق و باطل دریغ نمی کرد. این عالم، با روحی بزرگ و شاداب از ایمان، صفا و زبانی چون شمشیر حیدر کرار، رویارویشان ایستاد و فریاد کشید و حق را گرفت و جنایت را آشکار کرد.[۵]

در واقع، شهید بزرگ ما، مرحوم مدرس که القاب برای او کوتاه و کوچک است، ستاره درخشانی بود بر تارک کشوری که از ظلم و جور رضا شاهی تاریک می نمود و تا کسی آن زمان را درک نکرده باشد، ارزش این شخصیت عالی مقام را نمی تواند درک کند.

آیت الله سیدمحمدرضا بهاءالدینی:

مرحوم مدرس، یک رجل علمی و دینی است؛ زیرا این مظهر ولایت است که اگر ولایت و سیاست مسلمین نباشد، دیگر فروع اسلامی تحقق کامل نمی یابد.[۶]

آیت الله مدرس:

عاقل تا بصیرت پیدا نکند، سزاوار نیست صحبت کند.[۷]

خداوند دو چیز را به من نداد؛ یکی ترس و دیگری طمع، هر کس با مصالح ملی و امور مذهبی همراه باشد، من هم با او همراهم… .[۸]

فردی چون من که عمامه اش بالش و عبایش روانداز اوست و به لبی نان قانع است، هر کجا رود، به راحتی زندگی برایش میسر است.[۹]

برای پیشبرد مقاصد خود نباید از سلاح برنده دین و تبلیغات مذهبی استفاده نمود؛ چون اگر با شکست مواجه شویم، اعتقادات مردم متزلزل می شود.[۱۰]

رضاخان به وسیله مأموری پیغام داده بود که من دخالت در سیاست نکنم و به عتبات بروم. گفتم: به رضاخان بگو، مدرس گفت: من وظیفه خود را در سیاست می دانم. اینجا هم جای خوبی است و به من خوش می گذرد. تو را روزی انگلیسی ها کنار گذاشته و به جایی پرتاب می کنند. اگر قدرت داشتی و می توانستی، بیا همین جا باش، هر چه باشد، بهتر از تبعیدگاه های خارج از ایران است، ولی می دانم که من در وطنم به قتل می رسم و تو در غربت و سرزمین بیگانه خواهی مرد.[۱۱]

اختلاف من با رضاخان بر سر کلاه و عمامه و این مسائل جزئی