پاورپوینت کامل نگاهی به سیره علما در زیارت امام رضا علیه السلام ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به سیره علما در زیارت امام رضا علیه السلام ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به سیره علما در زیارت امام رضا علیه السلام ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به سیره علما در زیارت امام رضا علیه السلام ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

یکی از سیره های اخلاقی و تربیتی عالمان دین، زیارت بارگاه امام علی بن موسی الرضا علیه السلام است. آن بزرگواران در هر فرصتی به زیارت قبر آن امام معصوم علیه السلام می شتافتند و از رهگذر فیض زیارت، دل و جان خود را سیراب می ساختند. آنها با آنکه می دانستند امام، زنده و مرده ندارد و از راه دور نیز می توان او را زیارت و با وی ارتباط روحی برقرار کرد، در زیارت حضوری و از نزدیک، لطف و حلاوت و تأثیری می دیدند که در زیارت از راه دور، آن را مشاهده نمی کردند.

امامان معصوم علیه السلام نیز همواره پیروان خود را به زیارت قبر خویش و دیگر امامان توصیه می کردند؛ چنان‎که امام رضا علیه السلام در این باره می فرماید: «ما زارَنی اَحَد مِنْ اَوْلیایی عارِفاً بِحَقّی اِلّا شَفَّعْتُ لَهُ یوْم القیامَه؛ هیچ کس از دوستان من، مرا در حالی که به حق من معرفت دارد زیارت نکرد، مگر آنکه در روز قیامت از او شفاعت خواهم کرد». (حرّ عاملی، ۱۴۱۶ ق: ج ۱۴: ۵۵۲)

رسول خدا صلی الله علیه و آله نیز فرمود: «سَتُدْفَنُ بَضْعَه مِنّی؛ بخراسان، ما زارها مَکرُوبٌ اِلاّ نَفَس اللهُ کرَبَهُ وَ لا مُذْنِبٌ اِلّا غَفَرالله له ذُنُوبَه؛ به زودی پاره تن من در خراسان دفن می شود. هیچ گرفتار و اندوهگینی او را زیارت نمی کند، مگر آنکه گرفتاری و اندوهش برطرف می شود، و هیچ گنهکاری زیارتش نمی کند، مگر آنکه خداوند گناهش را می بخشد». (همان: ۵۳۳)

آنچه در پی می آید اشاره ای است به سیر عملی برخی از عالمان بزرگ دینی درباره زیارت امام رضا علیه السلام.

۱. آیت الله کوهستانی

آیت الله کوهستانی در میان اهل بیت بزرگوار پیامبر، به حضرت رضا علیه السلام اظهار محبت بیشتری می کرد و در سایه همان دل‎بستگی و ارادت، بارها برای زیارت و بهره مند شدن از عنایت های ویژه آن حضرت به مشهد مقدس سفر کرد. ایشان در حقیقت، بهترین و مطمئن ترین وسیله سعادت و نجات را در توسل و زیارت به آن امام رئوف و اجداد پاکش می دید.

یکی از ارادتمندان ایشان می گوید: در تمام مدتی که در مشهد خدمت ایشان بودم، روزی سه مرتبه به حرم مشرف می شد و من به دلیل کهولت سن او را همراهی می کردم. سحر و نزدیک صبح، همراه ایشان به حرم می رفتم. تا دو سه ساعت مشغول زیارت و دعا و نماز بود و پس از زیارت برای صرف صبحانه به منزل می آمدیم. بار دیگر نزدیک ظهر، با هم به طرف حرم حرکت می کردیم. مرتبه سوم هم یک ساعت به اذان مغرب روانه حرم می شدیم و در تمام مدت ایشان حال و هوای خاصی داشت و با خشوع وصف ناپذیری به دعا و زیارت و قرائت قرآن می پرداخت. (کوهستانی، ۱۳۸۱: ۱۹۶)

روزی حضرت آیت الله العظمی فاضل لنکرانی، آیت الله کوهستانی را در حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام دیده بودند و درباره توجه و حضور ایشان فرمودند: وقتی ایشان را در حرم امام رضا علیه السلام دیدم که مثل یک زائر معمولی مشغول زیارت بود و با چه حال و توجهی زیارت می خواند، خیلی لذت بردم. (همان: ۱۹۷ و ۱۹۸)

ـ معرفت و شناخت آیت الله کوهستانی به ساحت امام رضا علیه السلام به حدی بود که توجه به غیر آن حضرت را در کنار مرقدش جایز نمی دانست. روزی یکی از فضلا در جوار مرقد حضرت رضا علیه السلام به ایشان گفت: آقا، حرزی به من بیاموز که همواره به همراه داشته باشم. ایشان در حالی که به قبر مطهر آن حضرت اشاره می کرد فرمود: من حرز بلد نیستم؛ هرچه می خواهی برو از حضرت بخواه. (همان: ۱۹۹)

ـ یکی از شاگردان آیت الله کوهستانی می گوید: اخلاق و سیره معظم له در سفر زیارتی مشهد، در خور توجه و درس آموز است و درحقیقت، از معرفت عمیق ایشان به آن امام رئوف نشان دارد. رفتار ایشان در مشهد با خانواده و دوستان، از لطافت و صفای بیشتری برخوردار بود؛ به گونه ای که در نوع غذا و خریدن سوغات، توسعه بیشتری قائل می شد و هیچ گونه سخت گیری نمی کرد و می فرمود: ما مهمان حضرت رضا علیه السلام هستیم و اینجا برای خوردن غذا استخاره نمی کنیم و به دوستان نیز سفارش می کردند خانواده را در تنگنا قرار ندهند. روزی یکی از همراهان ایشان مقداری میوه نامرغوب خریده بود، آقا خطاب به وی فرمود: اینجا خراسان است. مبادا بر خانواده سخت بگیرید. بگذارید این چند روز بر خانواده خوش بگذرد. (همان)

ـ لحظه وداع ایشان با مولایش حضرت رضا علیه السلام نیز دیدنی بود. یکی از شاگردان ایشان می گوید: حال ایشان هنگام وداع عجیب بود. چنان با آن حضرت سخن می گفت که گویا او را در برابر خود می‎بیند و حضوری با او گفت وگو می کند و مثل بنده‎ای ذلیل در برابر مولای خود عجز و لابه می نماید. پس از مدتی که روبه روی حضرت می ایستاد، اشک ریزان به سمت رواق «دار السیاده» می رفت و صورت را روی عتبه می گذاشت و مدتی با حضرت درد و دل می کرد، آن گاه به سمت درب صحن می رفت و لحظاتی در آن جا می‎ایستاد.

خلاصه آنکه وداع ایشان با حضرت حدود یک ساعت طول می کشید. گویا نمی توانست از آن حضرت دل بکند وا ز محضرش جدا شود. در تمام این مدت گریه و اشک فراوانی از دیدگانش جاری بود و حالش قابل وصف نبود. (همان: ۱۹۸)

ـ فرزند آیت الله کوهستانی می گوید: در دوران کودکی، مبتلا به تب شدیدی شدم و مدتی در بستر بیماری افتادم. در همان ایام، جمعی از اهالی که برای زیارت ثامن الائمه امام رضا علیه السلام به مشهد مشرف شده بودند، بازگشتند و به پاس احترام ایشان، پیش از آنکه به منزل خود بروند، به حضورشان رسیدند. در این هنگام ایشان به آنان فرمود: بیایید گرد و غبار لباس های‎تان را بر روی فرزند بیمار بریزید، که غبار لباس زائران امام رضا علیه السلام شفاست. (همان: ۲۰۲ و ۲۰۳)

۲. حضرت آیت الله ایازی رحمه الله

آیت الله ایازی یکی از علمای بزرگ معاصر مازندران و از دل‎باختگان مکتب اهل بیت علیه السلام بود. ایشان از خاطرات خود درباره سفر زیارتی خویش به حرم امام رضا علیه السلام چنین می فرماید: من در سفر خود به مشهد، علاوه بر زیارت و استفاده از مقام معنوی امام، سعی می کردم با اساتید و عالمان بزرگ آنجا آشنا شوم و از خرمن دانش آنها بهره جویم. اساساً از الطاف الهی به این جانب در دوران جوانی که در حوزه علمیه قم به تحصیل اشتغال داشتم، توفیق زیارت مرقد مطهر حضرت ثامن الائمه است. در نخستین مسافرتم به مشهد مقدس، موفق به دیدار دو شخصیت بزرگ علمی آن دیار شدم. نخستین شخصیت علمی که توفیق ملاقات با ایشان را داشتم جناب ادیب نیشابوری، معروف به ادیب ثانی بود که در ادبیات عرب، تخصص و مهارت خاصی داشت و مدرّس رسمی کتاب های ادبی در حوزه علمیه مشهد بود و دیگری جناب میرزا حبیب الله گلپایگانی بود. این خود، یکی از برکات و آثار معنوی زیارت امام رضا علیه السلام است که انسان توفیق می یابد در آن دیار به زیارت عالمان بزرگ نایل آید و از خرمن دانش و معنویت آنها فیض ببرد. (سوادکوهی، ۱۳۸۷: ۸۰)

۳. آیت الله العظمی گلپایگانی رحمه الله

آیت الله العظمی گلپایگانی در یکی از خاطرات خود درباره زیارت امام رضا علیه السلام می فرماید: من در زمان استادم مرحوم آیت الله شیخ عبدالکریم حائری به مشهد نرفته بودم. از ایشان اجازه خواستم به مشهد مقدس مشرف شوم. فرمود: به نظر می رسد در این صورت نیازمند شوی و آن استغنایی که برای شما در این مرحله لازم است، از دست بدهی. به ایشان گفتم: این طور نیست. دو قطعه فرش از پدرم ارث برده ام و آن را فروخته ام و حدود ۲۵ تومان پول دارم.

بدین ترتیب عازم مشهد شدم. ابتدا به تهران رفتم و در مدرسه مروی ساکن شدم. در آن زمان، دولت پهلوی، عمامه را از سر طلاب برمی داشت و اجازه نمی داد کسی بدون مجوز عمامه داشته باشد، مگر اینکه شخص از مدرسان حوزه علمیه می‎بود که در آن صورت، جواز عمامه گذاشتن به او داده می شد.

به تهران که رفتم، جواز عمامه ام را فراموش کرده بودم ببرم. رفتم خدمت حاج آقا روح الله (امام خمینی) و جواز عمامه ایشان را گرفتم و به مشهد مشرف شدم و در آن سفر توجهات و عنایات فراوانی از سوی حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام به من شد. (لطفی، ۱۳۸۰: ۲۰۵)

آیت الله سید محمدعلی روحانی می گوید: من مقید بودم هر سال ۲۳ ذیقعده به زیارت امام رضا علیه السلام مشرّف شوم؛ چرا که زیارت آن حضرت در این روز، آثار شگفت انگیزی دارد. تا وقتی که اداره اوقاف و حج دایر شد و گفتند روحانیان را به حج می برند و من تصمیم گرفتم سه سال پشت سر هم به حج، مشرف شوم؛ چون اگر کسی سه مرتبه پشت سر هم به حج مشرف شود و سال چهارم نتواند به حج برود، نامش جزء حاجی‎ها نوشته می شود.

قرار بود آن سال ۲۳ ذیقعده به حج مشرف شویم. شب آیت الله گلپایگانی را خواب دیدم که فرمود: آقا سید محمدعلی، چه می شود در یک سال دو مرتبه به زیارت امام رضا علیه السلام مشرف شوی؟ گفتم: آقا، نمی توانم؛ چون امسال باید به حج مشرف شوم و به همان یک بار بسنده