پاورپوینت کامل اخلاق اجتماعی رسول خدا صلی الله علیه و آله ۹۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اخلاق اجتماعی رسول خدا صلی الله علیه و آله ۹۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اخلاق اجتماعی رسول خدا صلی الله علیه و آله ۹۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اخلاق اجتماعی رسول خدا صلی الله علیه و آله ۹۳ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

اگر بخواهیم راز اصلی پیروزی رسول خاتم صلی الله علیه و آله در رسالت خویش و مانایی بخشیدن به آیین آسمانی خود، اسلام را جویا شویم، آن را در اخلاق زیبای اجتماعی آن حضرت می‎یابیم. این، حقیقتی است که خداوند در آیه ۱۵۹ سوره آل عمران، این گونه از آن یاد می کند: «وَلَوْ کنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِک؛ و اگر [با آنان] تندخو و سخت دل بودی، به یقین از پیرامون تو پراکنده می شدند».

با توجه به هیمن پاورپوینت کامل اخلاق اجتماعی رسول خدا صلی الله علیه و آله ۹۳ اسلاید در PowerPoint است که خداوند در قرآن کریم در ستایش ایشان فرمود: «وَإِنَّک لَعَلی خُلُقٍ عَظِیمٍ؛ و به راستی که تو را خویی والاست.» (قلم: ۴) علامه طباطبایی رحمه الله این آیه را ناظر به اخلاق اجتماعی پیامبر صلی الله علیه و آله دانسته و در این باره می گوید: «این آیه شریفه، اگرچه در مقام ستایشِ حُسنِ خلق رسول اکرم صلی الله علیه و آله و بزرگ داشت آن است، آن خُلقی که در آن مورد توجه است، اخلاق زیبای اجتماعی آن حضرت است که در رابطه با معاشرت ایشان با مردم ظهور و نمود می یافت؛ مانند پایداری در راه دعو ت به حق و صبر در برابر اذیت مردم و رفتار ناخوشایند آنها، و گذشت و چشم پوشی و بخشش و ملایمت و مدارا و تواضع و همانند اینها». (طباطبایی، ۱۴۳۰ق: ج ۱۹: ۳۶۹)

شیخ طبرسی نیز در مجمع البیان ذیل آیه شریفه یاد شده می نویسد: به باور پاره ای، خدا بدان دلیل پیامبر را این گونه وصف می کند و بزرگ می دارد که با مردم بر اساس خُلق و خوی خداپسندانه و بشردوستانه و بسیار پرجاذبه معاشرت می کرد، ولی در همان حال، قلب نورافشانش از جلوه های مادی و بشری جدا بود. او به ظاهر با مردم و همراه آنان می زیست، ولی درون نورانی و باطن آراسته و زیبایش با خدا بود.

از دیدگاه برخی، خداوند بدان دلیل پیامبر را ـ بر اساس آیه شریفه یاد شده ـ به اخلاق والا وصف کرد؛ چراکه در زندگی خویش به این اخلاق اجتماعی که خداوند به او توصیه فرمود، عمل می کرد: «خُذْ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنْ الْجَاهِلِینَ؛ گذشت پیشه کن، و به [کار] پسندیده فرمان ده، و از نادانان رُخ برتاب.» (اعراف: ۱۹۹) و بدین سان، خداوند پیامبرش را به زندگی در پرتو اخلاق راستین فرامی خواند و آن انسان نمونه و والا نیز به راستی در پرتو اخلاق و معنویت و رعایت حقوق انسان ها زندگی می کرد.

از دیدگاه برخی دیگر، خداوند بدان دلیل اخلاق برجسته پیامبر را وصف می کند که آن حضرت، کانون ارزش های انسانی و آداب اخلاقی و سبک و شیوه مترقی و خداپسندانه و پرجاذبه بود؛ و این نشان دهنده درستی این سخن پیامبر است که ناظر به خُلق اجتماعی خود فرمود: «اِنّی بُعِثْتُ لِاُتَمِّمَ مَکارِم الْاَخْلاق؛ همانا من مبعوث شدم تا مکارم اخلاقی را کامل کنم». (طبرسی، ۱۳۸۰: ج ۲۹: ۹۷)

بی گمان رسول خدا صلی الله علیه و آله بهترین اُسوه و الگو برای همه است؛ به این معنا که رفتار هر کدام از ما مسلمانان، می تواند نمایی از ویژگی های آن حضرت باشد. بدیهی است بازتابانیدن ویژگی های زیبای آن حضرت در خویش، به معنای نزدیک شدن به حقیقت رسالت، و نزدیک شدن به رسالت نیز به معنای قُرب به پروردگار بزرگ است؛ چرا که رسول اکرم صلی الله علیه و آله از مقرّبان خداوند، و بلکه نزدیک ترین انسان ها به خداوند بوده است. آنچه در این نوشتار بدان خواهیم پرداخت، تأملی است در برخی از خُلق و خوی های زیبای اجتماعی رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله.

۱. نرمی و مدارا

خداوند در قرآن کریم، «نرمی و مدارا»ی رسول اکرم صلی الله علیه و آله را می‎ستاید و آن را رحمتی از سوی خود به رسول الله برمی شمارد: «فَبِمَا رَحْمَهٍ مِنْ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ؛ پس به [برکت] رحمت الهی، با آنان نرم خو [و پرمهر] شدی». (آل عمران: ۱۵۹) خداوند آن گاه بی درنگ، نبود نرمی و مدارا را موجب پراکنده شدن انسان ها از اطراف رسول اکرم صلی الله علیه و آله می‎داند ومی فرماید: «وَلَوْ کنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِک؛ و اگر تندخو و سخت دل بودی، به یقین از پیرامون تو پراکنده می شدند». (آل عمران: ۱۵۹)

از آنجا که نرم خویی و مدارا، صفتی است که هر انسانی به طور طبیعی و فطری به آن علاقه مند است و ناخودآگاه به سوی آن جذب می شود، تأثیر فراوانی در جذب مردم به سوی خویش دارد. نرم خویی، مایه ایجاد محبت در دل ها می‎شود و در پی آن کلام شخص را جذاب و دل پذیر می‎کند و دیگران را به پیروی از او وادار می سازد. بنابراین، نرم خویی و مدارا در دل خود، تسلیم ذهن ها و اندیشه ها را به همراه دارد. از اینجاست که بر اساس آیه یاد شده، در اثر نبود نرم خویی و مدارا، مخاطبی برای شخص باقی نمی ماند تا او بتواند پیام مورد نظر خود را به او منتقل کند. به تعبیر زیبای سعدی:

چو پرخاش بینی، تحمّل بیار

که سهلی ببندد در کارزار

به شیرین زبانی و لطف و خوشی

توانی که پیلی به مویی کشی

(سعدی، ۱۳۷۵: ۱۰۴)

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «اِنَّ تَعالی اَمَرَنی بِمُداراهِ النّاس کما اَمَرَنی بِاِقامَهِ الْفَرائض؛ خداوند تعالی، همان گونه که مرا به واجبات فراخوانده، به مدارا و نرم خویی نیز دستور داده است». (شریعتی، ۱۳۸۵: ۴۱۰: ح۲۹۵۴)

آن حضرت در حدیثی دیگر فرمود:

الِّرفْقُ یمْنٌ وَ الْخُرْقُ شُؤْمٌ وَ اِذا اَرادَ اللهُ بِاَهْلِ بَیتٍ خَیراً اَدْخَلَ عَلَیهِمْ بابَ الرِّفْقِ، فَاِنَّ الرِّفْقَ لَمْ یکنْ فی شَیءٍ اِلاّ زانَهُ؛ مدارا و نرم خویی، مایه برکت و خشونت، موجب شومی است، و آن گاه که خداوند برای اهل خانه ای، خیر و نیکی را اراده کند، درِِ مدارا و ملایمت را بر آنان می گشاید. همانا مدارا و نرم خویی با هر چیزی همراه شود، آن را می آراید. (همان: ۴۱۱، ح۲۹۵۹)

خداوند با توجه امکان اثرگذاری نرمی و مدارا با دیگران در دگرگونی معنوی و تحوّل روحی آنان، به موسی و هارون چنین می‎فرماید: «اذْهَبَا إِلَی فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَی فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَینًا لَعَلَّهُ یتَذَکرُ أَوْ یخْشَی؛ به سوی فرعون بروید که او به سرکشی برخاسته، و با او به نرمی سخن بگویید، شاید پند پذیرد یا بترسد. (طه: ۴۳ و ۴۴)

۲. عفو و گذشت

«عفو» از ویژگی های خداست. پس هر که از آنانی که سزاوار گذشت هستند، درگذرد، به خُلقِ خدایی آراسته شده است. امام صادق علیه السلام در این باره فرمود: «عفو و غفران، از صفات خداست. خداوند آن را در دل های بندگان برگزیده خود قرار می دهد تا مانند حق تعالی با بندگان و مردم، با بخشش و گذشت رفتار کنند». (امام صادق علیه السلام، ۱۳۶۱: ۳۲۶)

خواجه نصیرالدین طوسی می نویسد:

مؤمن باید متصف به صفات خدا باشد. کسی که می خواهد از بندگان مقرب خدا باشد، باید در باطن و حقیقت، به صفات الهی همانند عفو و غفران آراسته گردد و خطاهای دیگران را مؤاخذه نکند، و از آن چشم پوشی نماید. البته این دو صفت، آن گاه در دل انسان جای می گیرد که دل، پاک و نورانی باشد. (جمعی از نویسندگان، ۱۳۸۳: ج۱۱: ۳۱۲)

«درباره رسول اکرم صلی الله علیه و آله نوشته اند: آن حضرت جماعت فراوانی را عفو کرد، در حالی که خون‎شان را مباح و آنان را سزاوار قتل می دانست؛ مانند عکرمه بن ابی جهل، صفوان بن امیه بن خلف، عبدالله زبعری و وحشی قاتل حمزه. عبدالله زبعری کسی بود که در دشنام گویی به آن حضرت زیاده روی می کرد و پس از آنکه به جنگ با آن حضرت برخاست، از رفتار خویش پشیمان شد و برای عذرخواهی و طلب گذشت، نزد آن حضرت آمد و پیامبر نیز عذر او را پذیرفت و از او درگذشت. همچنین آن حضرت، هند و ابوسفیان را بخشید، در حالی که این دو، چنان پیامبر را آزردند که زبان از بیان آن ناتوان است». (قمی، ۱۴۱۶ق: ج۲: ۹۷ و ۹۸)

محمد ابوزهره می نویسد:

خداوند، پیامبر را پیش از بعثت، برای آن آماده ساخته بود که در برابر لغزش های مردم، بسیار باگذشت باشد. از دیگر سوی، روشن است که عفو و گذشت، جز در قلبی که از کینه ها و دشمنی ها خالی باشد، جای نمی گیرد. هرگز در تاریخ حیات آن حضرت دیده نشد که دل خویش را به کینه های جاهلیت و دشمنی های ناشی از فرهنگ جاهلی مشغول داشته باشد. آن حضرت به سبب اهتمامی که به عفو و گذشت و بزرگواری داشت، هرگز کسی را بر کاری که انجام شده ـ البته در مواردی که به خودِ وی مربوط می شد ـ سرزنش نمی کرد. اَنَس بن مالک، خادم رسول خدا صلی الله علیه و آله می گوید: «به خدا سوگند! آن حضرت هرگز به دلیل کاری که کردم به من نگفت چرا چنین کردی و هرگز به سبب کاری که نکردم، از من نپرسید چرا چنان نکردی». (ابوزهره، ۱۳۸۰: ج۱: ۳۶۰ و ۳۶۲)

«رسول اکرم صلی الله علیه و آله یکی از زیباترین صحنه های عفو خویش را در روز فتح مکه به نمایش گذاشت. آن حضرت بی آنکه بیندیشد اگر مشرکان پیروز می شدند، با او و مؤمنان چه رفتاری در پیش می گرفتند، با مهربانی و محبتی که شایسته می دید، سران قریش را مخاطب خود قرار داد و فرمود: گمان می کنید با شما چه خواهم کرد؟ آنان گفتند: جز خیر، درباره تو گمانی نداریم. آن حضرت فرمود: همان سخنی را به شما می گویم که یوسف علیه السلام به برادرانش گفت که: «امروز بر شما مؤاخذه ای نیست. خداوند شما را می آمرزد که او مهربان ترین مهربانان است». (یوسف: ۹۲) بروید که همه شما آزادشدگانید. پیامبر با این عفو عمومی، همه کینه ها را به پایان رساند و آنها را پشت سر افکند تا مردم به استقبال عصری جدید، در سایه اسلام بروند». (همان: ۳۶۴)

۳. رعایت حقوق دیگران

یکی از ویژگی های اجتماعی رسول اکرم صلی الله علیه و آله احترام به حقوق دیگران و رعایت آن بود. آن حضرت در این باره بسیار مراقب بود و هیچ گاه حقی را از کسی تباه نساخت.

«مردی یهودی چند دینار از پیامبر طلب داشت. روزی آمد و پول خود را خواست. حضرت فرمود: ندارم که بدهم، ولی آن مرد نپذیرفت. حضرت فرمود: پس همین جا می نشینم. یهودی نشست تا نماز ظهر و عصر و به دنبال آن مغرب و عشا و بامداد برگزار شد.

اصحاب، وی را تهدید کردند که: چرا این گونه با رسول خدا صلی الله علیه و آله برخورد می کنی؟ حضرت مانع از این کار یارانش شد و فرمود: خداوند مرا مبعوث نکرده که بر کسی که در امان است یا غیر او، ستم کنم.

وقتی صبح شد و آفتاب مقداری بالا آمد، اصحاب، ناگهان دیدند مرد یهودی شروع کرد به گفتن شهادتین و اسلام آورد. همه تعجب کردند و چون از علت این امر پرسیدند، گفت: می خواستم ببینم وصفی که در تورات برای پیامبر آخرالزمان آمده، که محل تولد او مکه و محلّ هجرتش مدینه است، و درشت خو و خشن نیست، و صدا بلند نمی کند و ناسزا نمی گوید، آیا در این مرد هست یا نه؟ حال که دیدم همه آن ویژگی ها در این مرد هست، اسلام اختیار کردم و مسلمان شدم». (مجلسی، ۱۳۷۶: ج۲: ۱۱۷)

نوشته اند: «پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله شخصی را برای گردآوری زکات فرستاد. آن شخص هنگامی که از مأموریت بازگشت، زکات را تحویل داد و اجناسی را برای خود نگه داشت و گفت: اینها به عنوان هدیه به من داده شده است. پیامبر بی درنگ برخاست و بر بالای منبر رفت و فرمود: چه شده است که ما برای انجام کارمان، کسی را گسیل داشته ایم و او می گوید: این برای شماست و این، هدیه برای من است؟ آیا به راستی اگر درون خانه پدر و مادرش نشسته بود، به او هدیه ای داده می شد؟ سوگند به آنکه جانم در دست اوست! هیچ کس چیزی نمی گیرد، جز آنکه در روز قیامت آن را بر گردن خود حمل می کند. سپس دست خویش را بلند کرد و فرمود: خدایا، شاهد باش که ابلاغ کردم». (سپهر، ۱۳۹۸ق:ج۲، ۱۵۹)

۵. تغافل

یکی از ویژگی های پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله تغافل بود. تغافل یعنی اینکه شخص، از مطلبی آگاه باشد، ولی خود در را درباره آن بی خبر نشان دهد. این عمل افزون بر آنکه موجب می شود شخص در برابر رفتارها و ویژگی های ناروای دیگران، خویشتندار باشد و صبورانه و بزرگوارانه از کنار آن بگذرد، می تواند یکی از سازوکارهای تربیتی دیگران نیز به شمار آید؛ چرا که گاهی عیب و کاستی دیگران را نادیده گرفتن و همراه با اظهار بی خبری از برابر آن گذشتن، می تواند مانع از دامن زدن به آن شود یا در اصلاح آن اثرگذار باشد.

از نقش روانی تغافل نیز نباید غافل بود؛ چرا که شخص را از بسیاری از دل خوری ها ایمن می دارد، و آرامش او را دستخوش آشوب و اضطراب نمی کند. به تعبیر دیل کارنگی:

ما صاحب آن خُلق سلیم و روح پاک پیامبری نیستیم که بتوانیم دشمن خود را دوست بداریم، ولی برای سلامت و خوشی خود باید آنها را ببخشاییم و فراموش کنیم. اگر کسی در حق شما بدی روا بدارد، اهمیتی ندارد، بلکه فراموش نکردن و همواره به خاطر آوردن آن است که شما را ناراحت می کند و مایه رنجش خاطر شما می شود». (کارنگی، ۱۳۷۸: ۱۰۷)

درباره تغافل رسول خدا صلی الله علیه و آله نوشته اند «ایشان در برابر رفتارهای ناپسند و زشت دشمنان و مخالفان و از جمله منافقان، تغافل می ورزید و تا آنجا که مصلحت اسلام و جامعه مسلمانان اقتضا می کرد، این گونه برخوردها را نادیده می گرفت. منافقان در غیاب رسول اکرم صلی الله علیه و آله زیاد بدگویی می کردند و با سخنان ناروای خود، همواره آن حضرت را آزار می دادند. وی نیز با آنکه از این رفتار زشت منافقان آگاه بود، تغافل می ورزید و به روی خود نمی آورد. گاهی به منافقان خبر می رسید که بدگویی ها و سخنان ناروای شما به گوش پیامبر رسیده است. آنان نیز برای آنکه چاره جویی کنند و خویشتن را از ننگ رسوایی در امان دارند، به حضور حضرت شرفیاب می شدند و گفته های خود را انکار می کردند و اظهار می داشتند ما چنین حرف هایی نزده ایم.

نبی اکرم صلی الله علیه و آله با آنکه می دانست دروغ می گویند، سخنان شان را می پذیرفت و وانمود می کرد حرف آنها درست است. این کرامت نفس و تغافل پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در برابر رفتار منافقان سبب شده بود که آن حضرت را زودباور بینگارند و با خود بگویند که پیامبر، گوش شنوایی است؛ هر سخنی را که می شنود، بی چون و چرا قبول می کند». (طبرسی، ۱۳۸۰: ج۵، ۶۴۰)

آیه ای که در این باره خداوند از زبان منافقان نقل می کند این است: «وَمِنْهُمْ الَّذِینَ یؤْذُونَ النَّبِی وَیقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَیرٍ لَکمْ؛ از آنها کسانی هستند که پیامبر را آزار می دهند و می گویند: او خوش باور است. بگو: خوش باوری او به سود شماست». (توبه: ۶۱)

«در واقع پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با این رفتار خویش، شخصیت آنها را را خرد نکرد و عواطف شان را جریحه دا