پاورپوینت کامل ولادت حضرت امام محمدتقی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولادت حضرت امام محمدتقی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولادت حضرت امام محمدتقی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولادت حضرت امام محمدتقی علیه السلام ۹۴ اسلاید در PowerPoint :

تأملی در سخنان حضرت امام جواد علیه السلام

اندکی فاصله

اصل تفاوت های فردی به ما می گوید که هر کس ظرفیت ویژه خود را دارد و نمی توان بسیاری از رهنمودها را از عده ای خواست. معصومان نیز در پاسخگویی به پرسش های پیروان خود، این ظرفیت را لحاظ کرده، متناسب با ویژگی های شخصیتی آنها نسخه پیچی می کردند. در خاطره ای از امام جواد علیه السلام می خوانیم: فردی به آن حضرت گفت: مرا سفارشی کن. فرمود: می پذیری؟ گفت: آری. فرمود: «تَوَسَّدِ الصَّبرَ، وَاعتَنِقِ الفَقرَ، وَارفُضِ الشَّهَواتِ؛ بر بالش صبر سر بِنِه؛ فقر را در آغوش بگیر؛ و شهوت ها را از خود بران».

حضرت با ایجاد آمادگی در پرسشگر، پاسخ متناسب با او را در فاصله گرفتن از لذت ها می داند؛ چه بسا همراهی بسیار با مادیات، روح آدمی را خسته و آن را بهانه جو می کند. در این شرایط، ایجاد فاصله میان خود و لذت های تکراری روزانه، فرصتی می شود تا جانی دوباره بگیریم و بودن واقعی را بدون غل و زنجیر تعلق تجربه کنیم.

همه هدایتگر باشیم

یکی از ویژگی های پیروان معصومان علیهم السلام این است که بی تفاوت نیستند و در خصوص هدایت و گمراهی دیگران از خود واکنش درخور نشان می دهند. بی تفاوتی سمی است که جامعه را اندک اندک به سوی تباهی سوق می دهد و مشکلات آن رو به فزونی می گذارد. پیروان اهل بیت علیهم السلام همگی به سهم و توان خود، از فعالان فرهنگی جامعه اند و احساس مسئولیت آنها درباره تحول آفرینی برای خود و دیگران بالاست. در سخنی از حضرت می خوانیم: «ما مِنّا إلّا وهُوَ قائِمٌ بِأَمرِ اللّهِ عَزَّوجَلَّ، وهادٍ إلی دینِ اللّهِ؛ از ما نیست مگر کسی که به امر خداوند عزوجل کمر بسته، به سوی دین خدا هدایت می کند».

مثلث محبت

برای ایجاد رابطه عاطفی خوب و سازنده، نیازمند برنامه و سرمایه ایم. این سرمایه در خصوصیت های اخلاقی و ویژگی های فردی ما نهفته است و ما را در سرمایه گذاری عاطفی یاری می دهد. برای مثال، در رابطه همسران، زمانی که پس اندازهای اخلاقی و احساسی به اندازه کافی وجود داشته باشد، در بحران های زندگی و سربالایی های آن کم نمی آورند و محکم و جدی از پس موانع برمی آیند، اما آن گاه که چنین امتیازی در زندگی مشترک نباشد، ناسازگاری ها ساز می زنند و همسران بر کوس رسوایی زندگی خویش می کوبند. در روابط بین فردی دیگر نیز چنین قانونی پا برجاست. امام جواد علیه السلام در تبیین سه گانه دوستی می فرماید: «ثَلاثُ خِصالٍ تُجتَلبُ بِهِنَّ المَحَبَّهُ: الإِنصافُ فِی المُعاشَرَهِ، وَ المُؤاساهُ فِی الشِّدَّهِ وَ الانطِواعِ، وَالرُّجوعُ إلی قَلبٍ سَلیمٍ؛ با سه خصلت، دوستی را به دست می آورند: انصاف در معاشرت، هم دردی با دیگران در خوشی و ناخوشی، و داشتن قلبی پاک از گناهان. » این سه ویژگی، از ما انسان هایی با خُلق فرشتگان می سازد و تعامل ما را با دیگران، راحت و مفید می نماید.

آزمون پیش از اعتماد

با دقت در سرنوشت کسانی که دچار ورشکستگی اقتصادی یا دیگر مشکلات حقوقی شده اند، درمی یابیم بخشی از این مشکلات در اعتمادهای بیجا ریشه داشته، این افراد بدون دقت کافی و ضمانت لازم و صرفاً به دلایل ساده عاطفی، اطمینان بیش از نیاز از خود نشان داده اند و زمینه را برای سوءاستفاده دیگران بازکرده اند. در آموزه های دینی، برای پیشگیری از این مشکل دو راهکار جدی وجود دارد تا افراد از سلامت روحی و اعتباری خود دور نشوند: یکی گرفتن تضمین های لازم، مانند گواه شدن دیگران یا نوشتن قرارداد؛ دیگری، امتحان کردن فردی که قصد اشتراک مالی و حرفه ای با او داریم. امام جواد علیه السلام به این روش دوم اشاره کرده، می فرماید: «مَنِ انقادَ إلَی الطُمَأنینَهِ قَبلَ الخُبرَهِ فَقَد عَرَّضَ نَفسَهُ لِلهَلَکهِ، ولِلعاقِبَهِ المُتعِبَهِ؛ هرکه پیش از آزمودنِ کسی تسلیم اطمینان شود، خود را در معرض هلاکت و عاقبت رنج آلود قرار داده است».

زنهار از شریر

می دانیم تغییرهای پنهان ما، محصول ارتباط با کسانی است که انس بیشتری با آنها داریم. این تغییر تدریجی و نامحسوس، ممکن است خیلی دیر شناسایی شود، ولی می توان خیلی زود از آن پیشگیری کرد. روش پیشنهادی خوبان برای جلوگیری از این پدیده، دقت در گزینش همراهان و دوستان است. برخی از ویژگی ها مناسب با دوستی نیست؛ زیرا ما را به سوی آن دعوت می کند. در سخنی از نهمین امام می خوانیم: «إیاک و مُصاحَبَهَ الشِّرّیرِ؛ فَإِنَّهُ کالسَّیفِ المَسلولِ؛ یحسُنُ مَنظَرُهُ، ویقَبُحُ أثَرُهُ؛ از مصاحبت با شخص شریر بپرهیز، که چون شمشیرِ برهنه است؛ منظره اش نیکو و اثر (زخم) آن زشت است.» افراد با ویژگی های خلقی و شخصیتی منفی، معمولاً دست به نمایشگری و اغواگری می زنند و تمام تلاش خود را برای جذب و اعتمادسازی انجام می دهند. ازاین رو، باید پیش از آن که در تله تغییر نامحسوس بیفتند، به دقت در گزینش دوستان دست زنند تا از آسیب های بعدی در امان بمانند.

منبع روایات: مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی، کتابخانه نور (نرم افزار) نسخه ۹/۱.

فقرزدایی در گفتار و کردار امام جواد علیه السلام

محمدمهدی قربانی

اشاره

وقایع صدر اسلام و پس از وفات رسول خدا صلی الله علیه و آله موجب شد تا نیت ها ناصواب شود و بدعت ها رشد کند و همه آنچه به عنوان اسلام به جوامع دیگر وارد می شود، الزاماً اسلام ناب نباشد. صاحبان و وارثان اصلی خلافت و راهبری، خانه نشین شدند یا همواره مشغول رفع دسیسه ها و یا تربیت شاگردانی محدود گردیدند. اما این به معنای دست کشیدن معصومان علیهم السلام از هدایت و امامت نبود و هر کدام از آن بزرگواران، با ارائه طریقی، کامل کننده این جورچین عظیم آفرینش هستند. در این میان، امام محمدتقی علیه السلام به سخاوت و بخشش معروف است؛ چنان که مشهورترین لقب ایشان، «جواد» یعنی بسیار بخشنده است. بنابراین، می توان بُعد برجسته شخصیت آن حضرت را فقرزدایی ایشان دانست.

از سویی، در خصوص آثار سوء فقر و تعریف این پدیده گفته می شود: هرآنچه ضدّ غنا باشد، فقر نامیده می شود. پس فقیر کسی است که خرج روزمرّه زندگی خود را ندارد. (ابن منظور، ۱۴۱۶ق: ۲۹۹) بنابراین، جامعه ای که از چنین افرادی تشکیل شده باشد و نیروی کار آن، به نان شب نیازمند و وامانده در خرجی روزمرّه خود باشند، جامعه ای پویا و سرزنده نخواهد بود. چنین جامعه ای رو به زوال و افول دارد و دچار آفت می شود.

«فقر» عاملی بازدارنده است که با فشار بر بُعد مادّی زندگی بشر، بُعد معنوی او را در مسیر انحطاط قرار می دهد. موانعی که روزانه بر سر راه انسان فقیر قرار می گیرد، در نهایت موجب نقصان در دین او، زایل شدن عقلش، حزن و اندوه و در نتیجه، ذلت و خواری وی می شود، تا آنجا که نزدیک است به کفرش بینجامد.

این در حالی است که آیات قرآنی و سبک زندگی معصومان علیهم السلام به ویژه امام جواد علیه السلام سرشار از آموزه هایی است که نشان از مبارزه با این پدیده اجتماعی دارد.

در این مجال اندک، از شخصی سخن خواهیم گفت که در سخاوت، بخشش و فقرزدایی اسوه است؛ امامی که در وصف او آمده است «اَلْفَایقُ فِی الْجُودِ عَلَی الْاَجْوَادِ؛ او در بخشش از همه بخشندگان غالب است.» (نک: صلوات مخصوص امام جواد علیه السلام ) او که بخشش سالیانه بیش از یک میلیون در همش در تاریخ ثبت شده است. او که گرچه فرصت اصحاب برای بهره گیری از وجود نورانی اش کم بود، به فرموده پدر بزرگوارش، مولودی بابرکت بود که در همین فرصت اندکی که در اختیار داشت، با گره گشایی از کار مسلمانان و جود و بخشش بسیار، از انحطاط جامعه اسلامی جلوگیری کرد.

حیات پاک امام جواد علیه السلام در یک نگاه

زندگی کوتاه، ولی بابرکت امام محمدتقی علیه السلام را می توان به دو دسته تقسیم کرد:

الف) پیش از هجرت پدر بزرگوارش به خراسان.

ب) پس از هجرت امام رضا علیه السلام. این سال ها، خود به دو قسمت تقسیم می شود:

پیش از شهادت امام رضا علیه السلام .
پس از شهادت امام رضا علیه السلام (از هشت سالگی به بعد).

در دوره نخست، به دلیل جلوگیری از فتنه ها، از جمله فتنه واقفیه، همواره امام نهم از سوی پدر بزرگوارش به لایق امامت بودن تعریف و شایستگی های آن بزرگوار بیان می شد. اما در سال دویست هجری که مأمون، امام رضا علیه السلام را به خراسان فراخواند (دوره دوم) میان آن دو بزرگوار فاصله افتاد و ظاهراً تنها از طریق نامه در ارتباط بودند. تا روزی که امام جواد علیه السلام به خدمتکار خود فرمود: اهل خانه را گرد آور و بگو برای ماتم آماده شوند. پرسید: برای ماتم چه کسی؟ فرمود: برای ماتم بهترین اهل زمین. پس از چند روز خبر رسید امام رضا علیه السلام در همان روز که فرزندش امام جواد علیه السلام فرموده بود، به شهادت رسیده است. (طبرسی، ۱۳۸۸: ۳۵۰)

سال ۲۰۳ هجری بود که حجت خدا، امام رضا علیه السلام به دست مأمون به شهادت رسید. (اربلی، ۱۳۸۱ ق: ج ۳: ۱۵۶؛ ق‍طب راون‍دی، ۱۳۶۸: ج ۲: ۶۶۶) و مرحله جدیدی از حیات پاک امام جواد علیه السلام آغاز و آن بزرگوار، در هشت سالگی عهده دار امامت شد. هرچند در این دوره سرنوشت ساز، توصیه های امام رضا علیه السلام می توانست اسباب پذیرش امامت امام جواد علیه السلام را از سوی شیعیان فراهم سازد، ولی مطالعه کتاب های تاریخی نشان می دهد این توصیه ها تنها در یاران خاص اثرگذار بود و عموم مردم ظاهربین به دلیل سن اندک امام، منتظر دلایل عقل پسندی بودند. (نک: مجلسی، بی تا: ج ۵۰: ۱۰۰)

به هر ترتیب، عمر این دوره هم کوتاه بود و تنها پس از هفده سال، یعنی سال ۲۲۰ هجری و در زمان معتصم عباسی، امام محمدتقی علیه السلام که به «جواد الائمّه» مشهور شده بود، در سن ۲۵ سالگی مسموم شد و به شهادت رسید. (مقرّم، ۱۳۸۲)

امام نهم علیه السلام مولودی با برکت

در خانواده امام هشتم و محافل شیعیان، از حضرت جواد علیه السلام با عنوان مولودی بابرکت یاد می شود و این شهرت نیز در کلام خود امام رضا علیه السلام ریشه دارد. سخنان امام رضا علیه السلام حتی به ما می گوید در میان معصومان علیهم السلام نیز با برکت تر از امام نهم زاده نشده است؛ آنجا که به ابویحیای صنعانی می فرماید: «هذَا الْمَوْلُودُ الَّذی لَمْ یولَدْ مُوْلُودٌ اَعْظَمُ بَرَکهً عَلی شیعَتِنا مِنْهُ؛ این مولودی است که با برکت تر از او برای شیعیان ما زاده نشده است». (مقرّم، ۱۳۸۲، ج۱: ۳۲۱)

ظاهراً این روایت در میان شیعیان مشهور می شود؛ زیرا در جای دیگر، دو نفر از شیعیان خدمت امام رضا علیه السلام می رسند و در حالی که اهل منزل (امام جواد علیه السلام ) را می آورند، از امام می پرسند: آیا این همان مولود پر خیر و برکت است؟ حضرت می فرماید: «بله، این همان مولودی است که در اسلام با برکت تر از او زاده نشده است». (مجلسی، بی تا: ج۵۰: ۲۰(

بی گمان این سخنان امام هشتم، در اتّفاقات آن زمان ریشه دارد؛ زمانی که آن حضرت تا ۴۷ سالگی فرزندی نداشتند، (سبحانی تبریزی، ۱۳۸۱: ج۶: ۵۸ ـ ۶۱) در حالی که احادیث فراوانی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمّه اطهار علیهم السلام وارد شده بود که امامان دوازده نفرند. مسائلی از این دست سبب شبهه افکنی فرقه های انحرافی، از جمله واقفیه شده بود. چنان که این اتفاق در میان معصومان علیهم السلام منحصر به فرد بود، خداوند فرزندی به آن حضرت عنایت فرمود که در صفت برکت، خاصّ و بی بدیل می نمود.

آنچه در تفسیر این دست روایات امام رضا علیه السلام گفته شد، صحیح است، ولی حضور مبارک و نورانی امام نهم در آن دوران سرنوشت ساز، فقط در این مورد خلاصه نمی شود؛ چنان که در صلوات مخصوص آن وجود نورانی گفته شده است: «اَلْفَایقُ فِی الْجُودِ عَلَی الْاَجْوَادِ؛ او در بخشش از همه بخشندگان غالب است» یا «مَانِحُ الْعَطَایا وَ الْاَوْفَادِ لِعَامّهِ الْعِبَادِ؛ بخشنده عطیه ها و بخشش هاست، برای همه بندگان خدای تعالی».

مؤید این سخن، گفتار و کردار ایشان است که به رغم محدودیت ها، با درایتی که در طول حیات کوتاه خود داشت، درصدد فقرزدایی از جامعه مسلمان و پیروان حقیقی خود بود؛ چنان که بعدها ایشان با بخشش های فراوان و سخاوتی مثال زدنی، به لقب «جواد الائمّه» ملقّب گردید.

همه دنیا و آنچه در آن است، از آنِ خداوند است

امام جواد علیه السلام دنیا را مزرعه آخرت و همه دارایی آن را مِلک خداوند می داند که همه بندگان او باید عادلانه از آن بهره مند شوند. این مسئله به قدری برای ایشان مهم بود که در قنوت نماز خود به آن می پرداخت و می فرمود:

بار خدایا، دوستانت را بر دشمنان ستمگرت پیروز گردان همانان که اموال تو را در میان خود دست به دست چرخاندند و بندگانت را به بردگی گرفتند و جهان سرزمین تو را در کری و کوری و تاریکی شدید رها کردند. چشمان شان باز است و دل هاشان کور و برای آنان، بر تو حجتی نمانده است. (اب‍ن طاوس، ۱۳۹۲: ۶۰)

آن حضرت درباره خانه و زندگی و جایگاه آن در فرهنگ قرآنی می فرماید: «جان و دارایی ما، از بخشش های گوارای خداست و عاریه و سپرده اوست. تا آنجا که از آن بهره مند شویم، مایه خوشی و شادی است و آنچه از آن برگرفته شود، اجر و ثواب است. پس هر که جزعش بر صبرش غالب شود، اجرش ضایع شده؛ پناه به خدا از آن!». (اب‍ن ش‍ع‍ب‍ه، ۱۳۸۳: )

همچنان که امام باقر علیه السلام نیز در مناجات خود، رفاه در معیشت را یکی از الزامات بندگی می داند: «خدایا، از تو می خواهم تا زنده هستم، زندگی مرا مرفّه گردانی، چندان که در طاعت تو نیرومندتر گردم و به خشنودی تو دست یابم». (مجلسی، بی تا: ج۹۴: ۳۷۹)

بخشش مال، بدون چشم داشت

امام جواد علیه السلام می فرماید: «نیکوکاران به نیکی کردن نیازمندترند تا کسانی که به آن نیازمندند؛ زیرا پاداش و افتخار و نیک نامی اش برای آنهاست. بنابراین، آدمی هر خوبی که کند، نخست به خود کرده است. پس نباید به دلیل خوبی ای که به خود کرده، از دیگران سپاسگزاری بخواهد». (اربلی، ۱۳۸۱ ق: ج ۳: ۱۳۷)

بدین ترتیب، بخشش سخاوتمندانه، در حقیقت یک معامله بُرد ـ بُرد است؛ به این بیان که شخص نیکوکار، در مقابل برطرف کردن نیاز، یک نیازمند، نه تنها سه پاداش دریافت می کند: ابتدا پاداشی که در مقابل این کار خیر دریافت خواهد کرد، سپس افتخار و اعتماد به نفسی که در درون او زنده می شود و در نهایت، نام نیکی که در بین مردم از او به یادگار خواهد ماند.

نخستین نشانه کمال ایمان

امام جواد علیه السلام در سخنی ماندگار، به نشانه های کمال ایمان مؤمنان پرداخته، آنها را در قالب چهار نشانه بیان می کند: «چهار چیز در هر کس باشد، ایمانش کامل شده است: کسی که برای خدا انفاق کند، کسی