پاورپوینت کامل جلای جان (دستگیری ناتوان) ۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جلای جان (دستگیری ناتوان) ۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جلای جان (دستگیری ناتوان) ۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جلای جان (دستگیری ناتوان) ۱۳ اسلاید در PowerPoint :

طعم اطعام

محمد سعید میرزایی

آن جا که سخن از «دستگیری» و «جوانمردی» می رود، تمام زبان ها به تلفظ نام مولا علی علیه السلام می چرخند.

علی علیه السلام کاروان سالار ولایت است و ولایت، مهربانی است و مهربانی هر چه که باشد، دستگیری از ناتوانان نیز هست.

باید به اقتدای مولایمان علی علیه السلام به دستگیری ضعیفان بشتابیم.

باید برای تزریق به رگ های گل سرخ ها تشنه، سرم شبنم بفرستیم.

باید به کشتی مورچه ها کمک کنیم تا به سلامت از جویبار بگذرند.

باید به پرنده هایی که آشیانشان را باد برده است، پناه دهیم.

باید برای کودکی که چند ماه است دفتر مشق تازه ای نخریده است، کاغذ و کلمه هدیه ببریم.

باید با عروسکی کوچک، به میهمانی سفره عاطفه دخترکی بی پناه برویم.

باید به دیدار سالمندانی برویم که در انتظار یک «سلام» مهربان، چشم به در دوخته اند.

باید علی وار، به دور از چشم دیگران، به اکرام یتیمان و اطعام مساکین بپردازیم.

می شود از آن چه که دوست می داریم، ببخشیم که: لَن تَنالوا البرَ حتی تُنفِقوا ممّا تُحبون.

ای کاش از آن دسته افرادی باشیم که «و فی أموالِهم حَقٌ معلوم للسّائل و المحروم»

کاش همچون علی علیه السلام، لوجه الله اطعام کنیم!

کاش با دستگیری از افتادگان، طعم مهربانی را بچشیم!

همدلی

میثم امانی

انسانیت را در کجا به تماشا بنشینیم، وقتی سهم فقیری از پیاده رو، فقط گوشه دیوارهاست؛ تا رهگذری بلکه بگذرد و سکه ای ناچیز در دست هایش بگذارد؟

انسانیت را در کجا به تماشا بنشینیم، وقتی که کودک صغیری باید ترازو بردارد و وزن بزرگ شدن دیگران را گِرَم به گِرَم بشمارد؟

انسانیت را در کجا به تماشا بنشینیم، وقتی که پلک های خسته مادری در شهر، روی هم

می افتد تا شب در خانه سفره اشک هایش پهن نباشد؟

همیشه گفته اند:

تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن

به دمی یا درمی یا قدمی یا قلمی اگر، دست هامان در دست هم نباشد، نه پدر