پاورپوینت کامل هیاهوی سرخ تابستان ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هیاهوی سرخ تابستان ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هیاهوی سرخ تابستان ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هیاهوی سرخ تابستان ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

سیده طاهره موسوی

یادداشت

از پاییز، خمیازه های کش دار؛ از زمستان، چشمان نیمه بسته و از بهار، باران زیبایی نصیبت شد و اینک خورشید با گیسوان تابستانه سر برون آورده تا عطش رسیدن به فرداهایی شورانگیز را در آرزوهایت بیافریند. بیافریند فرداهایی را که از جلوه گاه دیروزهایت تابش گرفته است. گویی از تابستان به پاییز و از پاییز به تابستان دایره ای ترسیم شده تا همواره تو در آغاز و تکاپو باشی. تابستان، با ترنم عطر سیب، گونه هایی سرخ و با نگاه آفتاب، پویایی را به ارمغان آورده است تا کودک خواب آلود “مهر” در آغوش پرتب و تاب “تیر” بیدار شود. خورشید با رخساری شادتر از همیشه آمده است تا آرزوهای بلند خود را چون غنچه های یاسمن بر گیسوان طلایی اش بیاویزی و پژواک ذره ذره عاطفه مهرانگیزش باشی!

بلورین شکفتن در فرداهایی زرین

فصل، فصل رسیدن است؛ فصل جوانه زدن! فصل گندم های زرین و نسیمی که از پرچین مزارع و تلالو پرتوان زرافشان، هیاهو و انرژی می گیرد و در بذر وجودت می دمد. آفتاب، پاروچین پاورچین می آید تا خمیازه دانه ها را از دل زمین تماشا کند؛ اینک نوبت توست که با رنگواره اهدافت، بوم روزهایت را تماشایی کنی، تا هزاران پرنده خوشبختی در آسمان زندگی ات پرواز کنند.

نود روز فرصت داری تا بشکفی همانند گل های سرخ انار و ثمره فراغت از کلاس و مدرسه را به بار بنشانی تا چونان دانه های انار آکنده از یاقوت ناب شوی!

سکان لحظه هایت را در دست بگیر و فرصت هایت را با موج های خروشان تلاش همراه کن تا صخره بطالت و طوفان های غفلت در اراده ات غرق شوند، آنگاه کشتی دانایی و استعدادهایت بر ساحل نبوغ لنگر بگیرد.

از شراره شعله های خورشید، پویایی را وام بگیر. از صندوق انگیزه هایت، شوق و ذوق بردار. یخ های تنبلی را با هُرم انرژی وجودت آب کن تا در ازدحام کوشش امروز، تاروپود فرداهایت بافته شود.

هوای تابستان

ثانیه هایت مجذوب تکاپو هستند. اگر کمی کنار دلت بنشینی، کودک بازی گوش درونت هم به سوی بازی و سرگرمی، صدایت می کند و دنیایت از «ذهنی که گیج مسئله های حساب بود» بیرون می آید و به وسعت آسمان بادبادک هایت اوج می گیرد. اینک تویی، با تمام انرژی ات بر مدار شادی هایت می چرخی؛ آنقدر که پرهیاهوتر از تابستان و خورشید می گردی. دیگر لحظه هایت «بدهکار بیهودگی» نیستند؛ این تویی که بر قامت آنها لباسی نو دوخته ای. دیگر اندوهی، پوشالی لحظه هایت را زودتر از موعد برای فرار از امروز به کوچ فرانمی خواند؛ امروزت آنقدر بانشاط بود که اسکار تمام فصل هایت را گرفت. نترس، اگر بر همین مدار بچرخی در کلاف بیکاری گره نمی خوری. تا پاییز فاصله چندانی نداری…تابستانت را تابستانه بگذران!

با ندا ملکی مجری برنامه های معارفی تلویزیون

ضعف جدی کارشناسان برنامه های معارفی

فرشید شکیبا

مصاحبه

ندا ملکی نامی آشنا برای مخاطبان تلویزیون است؛ سال در اردبیل به دنیا آمد. سابقه اجراهایش به سال ۱۳۷۹ برمی گردد که در ویژه برنامه نوروز آن سال شبکه قرآن حضور یافت. او دانشجوی مقطع دکتری رشته روانشناسی تربیتی دانشگاه الزهرا بود و چندی پیش در جشنواره بین المللی جام جم به عنوان مجری برتر برنامه های معارفی سیما برگزیده شد. «آیین زندگی»، «تا نیایش»، «اشراق»، «صبح عالی به خیر»، «روشنا» و «آفتاب شرقی» برخی از برنامه هایی هستند که ایشان اجرا کرده است. گفت وگوی حاضر در مورد وضعیت فعلی و وضعیت مطلوب برنامه های معارفی سیما با خانم ملکی است.

به نظر شما برنامه های معارفی سیما تا چه اندازه موفق بوده اند؟

برای پاسخ به این سؤال، ابتدا باید به وضعیت موجود و وضعیت مطلوبی بپردازیم که برای برنامه های معارفی تصورناپذیر است. به عبارتی، باید کیفیت فعلی برنامه ها را بسنجیم و سپس فاصله آن را با وضعیت مطلوب مشخص کنیم تا بتوانیم نقشه راه برای رسیدن به نقطه هدف را ترسیم کنیم. با اطمینان می توانم بگویم که با وضعیت مطلوب فاصله داریم.

یکی از سؤالات بنیادی در این زمینه این است که آیا در حال حاضر، برنامه مذهبی و دینی مطلوب در سازمان صدا و سیما، ساختاری تعریف شده دارد یا نه، به بیان دیگر، آیا در وضعیت فعلی، چارچوب و قاعده کلی برای این کار طراحی شده یا اینکه این کار صورت نگرفته است؟

در حال حاضر، تولید برنامه های معارفی سیما به دلیل کمبود بودجه به لحاظ کمّی کاهش یافته و کیفیت آنها نیز در سایه همین مشکل و نیز قرار گرفتن در اولویت آخر برنامه سازی تنزل پیدا کرده است. ضمن اینکه گویی نیازهای مخاطب فعلی سیما که هر لحظه در معرض آماج سهمگین برنامه های کانال های صهیونیستی و وهابی هستند مغفول مانده و موضع ما را در مصاف با آنها به حالت انفعال برده است. ازاین رو، خارج شدن از این وضعیت، تنها از مجرای شناختن ظرفیت ها و به کارگیری آنها و نیز شناسایی نیازهای مخاطبان و همچنین بهره مندی از حضور افراد دغدغه مند در این حوزه، امکان پذیر است.

پس به نظر شما در گام نخست باید به دنبال تولید محتوا باشیم؟

گاهی اوقات محتوای غنی هم در اختیار است، اما ساختار جذابی برای اجرای برنامه های معارفی و بیان آن محتوا نداریم. ضمن اینکه در بحث بودجه هم حرف و حدیث هایی وجود دارد و اینکه آیا بالاخره قرار است بودجه کافی به برنامه های معارفی اختصاص یابد یا خیر. آنچه گفتم در واقع، می تواند منشوری برای تولید برنامه های معارفی در سیما باشد ولی مدیریت نهایی هم لازمه کار است. در واقع، باید مدیرانی خوش فکر و متخصص برای گروه های معارفی منصوب شوند که دغدغه ارتقای برنامه های معارفی را داشته باشند.

یک مدیر در حوزه برنامه های معارفی، باید خود فردی متخصص باشد و نیازها را بشناسد یا آنها را درک کند و از عملکرد سلیقه ای هم به دور باشد. تأمین همه این عوامل به وجود اتاق فکری منسجم برای تولید برنامه های معارفی در سطح سازمان صدا و سیما بستگی دارد.

وقتی طراحی خوبی از همان ابتدا صورت نگیرد، هر چقدر دیگر عوامل، حرفه ای و متخصص باشند، اما وجود یک عامل مشکل دار، سبب بروز ناهماهنگی در دیگر اجزا شود، در مجموع، نتیجه مطلوب به دست نمی آید. در واقع، می خواهم بگویم اگر مجری توانمند داشته باشیم، کارشناس متبحر باشد و محتوا هم غنی، اما چارچوب ها و ساختارهای مناسبی برای برنامه معارفی طراحی نشود، باز هم با مشکل مواجه می شویم.

به عنوان مجری ثابت بسیاری از برنامه های معارفی سیما در چند سال اخیر، مشکلات این حوزه را در چه می بینید؟

گاهی برنامه ای نه تهیه کننده مناسبی دارد و نه از نظر دیگر عوامل مانند دکور، محتوا و کارشناس قوی است. به همین دلیل مشکل ریشه ای دارد و جوابگو هم نخواهد بود. البته در این موارد می بینیم که مجری، یک تنه بار همه را به دوش می کشد و با اجرای خوب، سعی در ارتقای کیفی برنامه دارد؛ یعنی سعی کرده چنان خود را توانمند و از نظر سطح دانش رسانه ای و محتوای تخصصی، خود را تقویت کند که مشکلات ناشی از دیگر عوامل برنامه را هم پوشش دهد؛ زیرا مخاطب را به خوبی شناخته و مهارت های اجرای برنامه را هم به خوبی فرا گرفته است، ولی بعد از مدتی همین شخص هم خسته می شود و کار را ادامه نمی دهد. در مقابل کارشناسانی هستند که هر چند نام متخصص آن حوزه را یدک می کشند، اما ضعف های جدی در کارشان دیده می شود، رسانه را نمی شناسند و نمی توانند با مخاطب ارتباط برقرار کنند. البته کارشناسان بسیاری هم داریم که دقیقاً عکس این قضیه هستند و ارتباط رسانه ای و مهارت های اجرایی قوی دارند.

نقطه مطلوب آنجاست که رسانه ملی بتواند با اساتید علوم دینی در حوزه و دانشگاه ارتباط برقرار کند و گروهی از افراد متخصص رسانه ای، برای شناسایی این افراد تشکیل دهد؛ کارشناسانی که هم از نظر چهره و قدرت بیان توانمندی کافی داشته باشند و هم بار علمی آنها موجب ارتقای برنامه های معارفی تلویزیون شود. در این صورت، اگر مجری توانمندی هم داشته باشیم آنگاه ارتباط خوبی میان این دو رکن اصلی برنامه ایجاد می شود و نفع آن به مخاطب می رسد؛ زیرا گاهی می بینیم کارشناسانی از نظر حیطه های تخصصی، توانایی لازم را دارند ولی به دلیل اینکه رسانه را نمی شناسند، ارتباطی ضعیفی با مجری برقرار می کنند، سؤالی پرسیده می شود و کارشناس منظور او را درک نمی کند، گویی هر کدام در دو عالم جدا هستند و یکدیگر را نمی بینند.

روند تولید برنامه های مذهبی و معارفی را در رسانه ملی چگونه ارزیابی می کنید؟

ابتدا باید بگویم تقسیم بندی برنامه های تلویزیون به دو دسته معارفی و غیر معارفی را قبول ندارم. چه اینکه معتقدم رسانه ملی جمهوری اسلامی ایران، در مجموع یک رسانه دینی و مذهبی است. این ویژگی باید در همه ارکان و برنامه های آن دیده شود. با این تعریف، همه برنامه های رسانه ملی اعم از ورزشی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی با رویکرد دینی و با تکیه بر توصیه های دین در حوزه تخصصی ایشان تولید می گردند. به عنوان مثال، برنامه ورزشی با این نگاه و پشتوانه فکری ساخته می شود که در دین اسلام بر سلامت جسمانی تأکید کرده و روح پهلوانی را ستایش و تمجید نموده است و یا برنامه های طنز با این رویکرد تولید می گردد که شاد کردن قلب مؤمن، عبادت است. به همین دلیل، نمی توان گفت برنامه ای در سیمای جمهوری اسلامی پخش می شود که معارفی و مذهبی است و آن دیگری مذهبی نیست.

از سوی دیگر، شناساندن ابعاد مختلف دین یعنی اعتقادات، احکام و اخلاق به افراد جامعه و مخاطبان و پاسخگویی به سؤالات و شبهات آنان از وظایف رسانه ملی است که در قالب برنامه ها و شبکه های تخصصی فعال در حوزه معارف دینی و قرآنی ارائه می شود. به بیان دیگر، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران مکلف است که دین بی پیرانه محمدی را به مردم معرفی کند و نتیجه این شود که مخاطبان دین را در لحظه لحظه جریان زندگی خود احساس کنند و با آن نفس بکشند و عاشق اجرای فرامین الهی باشند. واقعیت این است که دین، چیزی جدا از زندگی بشر نیست ولی گاهی آن را به گونه ای نشان می دهیم که فقط در نماز و روزه و دیگر امور عبادی خلاصه می شود، در حالی که سهم قابل توجهی از مفاهیم دینی به تعاملات اجتماعی باز می گردد و آیات و روایات زیادی هم، مبین این حقیقت است. اسوه ما در مورد زندگی با دین، نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله است.

برخی همسران پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نقل می کنند وقتی ایشان را در حال راه رفتن می دیدند، گویی قرآن را مشاهده می کردند که در حال حرکت بود. این به دلیل سبک زندگی و حالات و روحیات حضرت محمد صلی الله علیه و آله بوده، آنچنان که رفتار و گفتاری کاملا قرآنی داشتند و به نوعی قرآن مجسم محسوب می شدند.

در دنیای امروز، کارکرد رسانه ملی فراتر از چیزی است که شاید صد سال پیش برای آن تصور می شد؛ به عنوان مثال طی این سال ها، مردم آشنایی زیادی با قیام مختار و حوادث بعد از واقعه عاشورا پیدا کرده اند. سال ها نقل وقایع آن دوران در مجالس مذهبی و مساجد صورت گرفته اما پس از پخش سریال مختار، بصیرت مردم در مورد واقعه عاشورا، رنگ و بوی دیگری گرفت. در واقع، می خواهم بگویم هنر که برنامه های رسانه با تکیه بر آن ساخته می شود، تأثیری شگرف بر اجتماع و زندگی بشری دارد که نباید نسبت به آن غافل باشیم.

نظر شما در مورد برنامه سازی مناسبتی چیست؟ آیا تولید برنامه های معارفی در مناسبت های خاص، مشکلی را حل می کند؟

برنامه سازی مناسبتی را از دو بعد می توان ارزیابی کرد؛ نخست اینکه در کلام بزرگان به ما سفارش شده با شادی اهل بیت(ع) شاد و با ناراحتی آنها غمگین شویم. بزرگداشت مناسبت های مذهبی و ایام ولادت و شهادت آن بزرگواران نیز همین فلسفه را دارد. بنابراین، برنامه سازی مناسبتی با در نظر گرفتن این هدف، کار شایسته ای است ولی در بعد دیگر، نباید نگاه رسانه ملی صرفا به جنبه مناسبتی برنامه ها سوق پیدا کند؛ زیرا دین، مربوط به همه روزها و سال های عمر آدمی است.

از سوی دیگر، برنامه های مناسبتی دچار آفت دیگری نیز هستند و آن هم شادی آفرینی یا حزن انگیزی صرف است، به عبارتی معرفت افزایی درباره دین اسلام و ائمه اطهار(ع) در بسیاری از این برنامه ها دیده نمی شود یا اگر هست، آنقدر کمرنگ شده که تأثیر قابل توجهی ندارد.

اگر قرار است به عنوان مثال در ایام فاطمیه، برنامه ای مناسبتی ساخته شود، اولویت با ارتقای آگاهی و معرفت ما نسبت به شخصیت حضرت زهرا(س) و ابعاد وجودی ایشان است، ولی می بینیم که این گونه نیست و برنامه ها بیشتر حول شعرخوانی و بیان مصیبت ها خلاصه می شوند. در ایام شادی نیز همین گونه است و در جشن میلاد اهل بیت(ع)، صرفا از یک بازیگر یا خواننده دعوت می شود که در برنامه حضور یابد و لحظات شاد و مفرحی را به وجود بیاورد، ولی همچنان جای معرفت افزایی در این گونه برنامه ها خالی است.

سؤال اساسی اینجاست که آیا در برنامه های مناسبتی، به برنامه های معارفی توجه بیشتری صورت می گیرد؟ و در پاسخ باید گفت: خیر، بلکه بیشتر برنامه هایی روانه آنتن می شوند که یا برای شادی آفرینی ساخته شده اند یا اینکه هدفشان حزن انگیزی و ایجاد فضای غم و اندوه است که در وهله اول مناسب هستند اما هدف غایی و نهایی