پاورپوینت کامل یادکردن از خدا ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یادکردن از خدا ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یادکردن از خدا ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یادکردن از خدا ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

آیه سوره «احزاب» ما را به ذکر الهی و یاد خداوند متعال دعوت می کند و می خواهد که حضرت حق را «بسیار زیاد» یاد کنیم.

آیتم امروز آیه سوره «احزاب» است: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکرُوا اللَّهَ ذِکرًا کثِیرًا؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، خداوند را بسیار یاد کنید».

این آیه شریفه، ما را به ذکر الهی و یاد خداوند متعال دعوت می کند و البته، می خواهد که حضرت حق را بسیار زیاد یاد کنیم. کلمه «ذکر» که در مقابل «نسیان» است به معنای «به یادداشتن» است و منظور از گفتن ذکر نیز یادکردن خداوند است، نه ادای برخی کلمات و عبارات.

علامه طباطبایی در تبیین بحث «ذکر» می نویسد: «ذکر عبارت است از اینکه آدمی نیروی ادراک خود را متوجه یادشده کند، حالا یا به اینکه نام آن را ببرد یا صفات او را به زبان جاری کند. خلاصه چیزی به زبان بگوید که حکایت از آن مذکور دارد. این یکی از مصادیق ذکر است». مصداق مهم تر آن است که در قلب به یاد او باشی (ترجمه تفسیرالمیزان، ج ، ص ). بنابراین آیه شریفه ما را به یادکردن خداوند امر می کند که این یادکردن می تواند با بردن نام و صفات خداوند همراه باشد و می تواند در مصادیق دیگری تجلی پیدا کند، مانند نمازخواندن، تلاوت قرآن، یاد اهل بیت(ع) و… که اتفاقاً در قرآن مجید، از نماز، نام ذکر یاد شده است آنجا که می فرماید: «اقم الصلوه لذکری؛ نماز را برای یاد من به پا کن». (طه:) و همچنین از قرآن هم با نام ذکر تعبیر شده است. خداوند فرموده است: «انا نحن نزلنا الذکر وانا له لحافظون: همانا ما ذکر را نازل کردیم و خود نیز از آن محافظت می کنیم». (حجر: )

یاد اهل بیت(ع) نیز یاد خداست. اگر کسی این بزرگواران را یاد کند و ذکر آنان را بگوید در حقیقت حضرت حق را یاد کرده است؛ زیرا اینها مظهر کامل اسماء و صفات ذات حق هستند. امام صادق(ع) فرمودند: «ان ذکر نامن ذکرالله، انا اذا ذکرنا ذکرالله و اذا ذکر عدونا ذکرالشیطان؛ همانا یاد ما از یاد خداوند است، هرگاه ما یاد شویم، گویا خداوند یاد شده است و هرگاه از دشمن من یاد شود از شیطان یاد شده است.» (کلینی، ج، ص)

بنابراین نباید ذکر خدا را در گفتن از کاری خاص محدود کرد؛ بلکه راه های یادکردن خداوند فراوان است و یکی از مصادیق آن گفتن درباره کار توحیدی است.

«علی» شاهد رسالت رسول

خداوند علی(ع) را شاهد بر رسالت رسول خویش معرفی کرده است؛ خود و مولا را با هم، دو شاهد کافی بر رسالت رسول خدا دانسته است.

اما امروز آیه سوره «رعد» است: «وَیقُولُ الَّذِینَ کفَرُواْ لَسْتَ مُرْسَلًا قُلْ کفَی بِاللّهِ شَهِیدًا بَینِی وَبَینَکمْ وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکتَابِ؛ آنها که کافر شدند می گویند: تو پیامبر نیستی! بگو: «کافی است که خداوند و کسی که علم کتاب (و آگاهی بر قرآن) نزد اوست، میان من و شما گواه باشند!»

یکی از مهم ترین فضایل قرآنی حضرت امیرالمومنین علی(ع) این آیه شریفه است. مفسرین و محمدین شیعه بر این اعتقادند که: «وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکتَابِ» وجود مقدس حضرت امیر(ع) است.

بیان آیه شریفه این چنین است که کافران به رسول خدا صلی الله علیه و آله تهمت می زدند تو پیامبر خدا نیستی و نعوذ بالله دروغ می گویی! خداوند متعال در این آیه دستور می دهد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دو شاهد برای رسالت خویش اقامه کند؛ یکی خود خداوند متعال و دیگری کسی که دارای علم کتاب(قرآن) است. البته آیه بر این مطلب صراحت دارد که این دو شاهد برای شهادت کافی هستند.

در روایات بسیاری تأکید شده است که منظور از «من غیره علم الکتاب»، علی(ع) است. «ابن سعید خدری» می گوید: من از رسول خدا صلی الله علیه و آله پرسیدم که منظور این آیه چه کسی است؟ ایشان فرمودند: او برادرم علی بن ابی طالب است. (ترجمه تفسیر المیزان، ج، ص)

در برخی روایات نیز ائمه(عع) خود را دارای علم الکتاب معرفی کرده و البته تصریح کرده اند که در بین خود ما اهل بیت(ع) نیز افضل و اعلم به قرآن حضرت علی(ع) است.

در روایتی امام صادق(ع) فرمودند: «متصور آیه، ما و علی (ع) هستیم و علی(ع) از همه، افضل است». (تفسیر علیین، ج، ص). در مجمع البیان نیز از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) نقل شده که منظور آیه، علی(ع) و سایر ائمه است. (ترجمه مجمع البیان ج، ص)

در آیه شریفه نباید از سه نکته مهم غافل شد: اول اینکه خداوند علی(ع) را شاهد بر رسالت رسول خویش معرفی کرده است؛ دوم اینکه این شهادت را کافی دانسته است و سوم اینکه حضرت علی(ع) را تحت عنوان «وَ مَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکتَابِ» به نام مقدس خویش عطف فرموده است و خود و مولا را با هم دو شاهد کافی بر رسالت رسول خدا دانسته است.

در حقیقت خداوند متعال به رسول خویش فرمان می دهد که در صورت تهمت زدن کافران به آنها بگو خدا و علی(ع)، شاهد پیامبری من هستند و همین برای رفع این تهمت کافی است.

درس مهم این آیه کریمه این است که علم کتاب به طور کامل و تمام در اختیار حضرت علی(ع) و پس از او در اختیار فرزندان مطهر اوست و این، علاوه بر افتخار مکتب تشییع، از مهم ترین ادله ما برای حقانیت ائمه اطهار(عع) است.

در حقیقت باید گفت یکی از مهم ترین دلایل شیعه برای حقانیت ولایت و خلافت حضرت علی(ع)، علم ایشان به کتاب الهی است و نیز از مهم ترین دلایل، بر عدم استحقاق دیگران، علم ناقص آنان به قرآن کریم است.

رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله در خطبه «غدیریه» به مردم چنین فرمودند: «هان ای گروه مردم! در قرآن تدبر کرده و آیاتش را درک کنید، به آیات محکم آن نظر کنید و از متشابهات آن پیروی ن