پاورپوینت کامل انتظار و اقتصاد ۳ ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انتظار و اقتصاد ۳ ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انتظار و اقتصاد ۳ ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انتظار و اقتصاد ۳ ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

انتظار و اقتصاد، ترسیم گر گوشه ای از آداب و رسومی است که انسان های برگزیده هستی، یعنی معصومین علی، در کسب روزی به آن پایبند بودند و یک منتظر نیز باید چنین باشد. در شماره قبل، میوه های شیرین کار و تلاش بیان گردید و از منظر روایات، کار و تلاش، بستر عبودیت و بندگی معرفی شد؛ اما برای فهم اینکه این نکته، چه معنایی دارد و آیا عبودیت، مساوی عبادت است یا خیر، لازم است که این دو واژه معنا شود، تا فهم روایات نبوی ـ که با هم مرور کردیم ـ راحت تر صورت پذیرد.

بالاتر از عبادت

مفهوم عبودیت بر پایه سه عنصر بنا شده است؛ بنابراین هر عملی که دارای این سه عنصر نباشد، عبودیت نیست و ارزش ساز نخواهد بود، هر چند بتوان نامش را عبادت گذاشت. آن عناصر سه گانه عبارتند از: ۱. نیت ۲. سنت ۳. اهمیت.

خوب است به وسیله اینها، عبادت خود را به عبودیت تبدیل کنیم؛ چرا که آنچه خریدار دارد و باعث نزدیکی به خداوند می شود، عبودیت در عمل است، نه عبادت؛ چون «لاعمل الا بالنیه و لا نیه الا باصابه السنه؛۱ عمل بدون نیت، معنا و حقیقتی ندارد و نیت هم بدون برخورداری از سنت و هماهنگی با احکام و آداب، محقق نخواهد شد.»

عبودیت این است که همچون مرده در برابر غسال، هیچ حرکتی از خودت نداشته باشی و هیچ انگیزه ای جز از ناحیه امر و تکلیف در تو حاصل نشود؛ در نتیجه به اندازه ای حرکت می کنی که تو را وادار کرده و به تو دستور داده باشند و این حقیقت «نیت» است.

هر کس به اندازه نیتش بهره مند می شود، و نیت ها، به اندازه معرفت و بینش ها، صعود و سقوط دارند.۲

علاوه بر نیت، «سنت الهی» هم در عبودیت شرط است. این کافی نیست که به خاطر خدا و با نیت الهی حرکت کنی، بلکه حرکت تو باید مطابق نقشه و مسیری باشد که برای تو ترسیم شده و مطابق عادات و احکام و سنتی باشد که خالق تعیین کرده است.

فکر کن می خواهی به مکه بروی؛ بعد از نیت، بار سفرت را می بندی و به راه می افتی، اما به خاطر استفاده نکردن از نقشه و راهنما، به جای حجاز، سر از هند در می آوری! در واقع این ره که تو می روی به هیچستان است!

و اما سوّمین عنصر، «اهمیت» است. در بیشتر اوقات، میان چند عملی که می توانیم در یک موقعیت انجام دهیم، «تزاحم» رخ می دهد؛ به این معنا که امکان انجام دادن همه آنها وجود ندارد. راستی، اگر در چنین موقعیتی قرار بگیری، چه می کنی؟ زمانی که نمی توان از یکی از آن کارها دست برداشت، یا باید چشم ها را بست و بدون ملاحظه، یکی را انتخاب کرد، و یا باید اهمیت ها را در نظر گرفت؛ چون امر خدا به عملی تعلق دارد که از مصلحت و اهمیت بیشتری برخوردار باشد.

اگر بتوانی از میان چند عمل، آن را انتخاب کنی که پیش خدا اهمیت بیشتری دارد و دو عنصر نیت و سنت را هم همراه داشته باشد، آن وقت در آن مسئله، به عبودیت رسیده ای.

اما عبادت، همین اعمالی است که در شرع مطرح است؛ مثل نماز، روزه، حج، زکات، صدقه و…. آنچه در عبادت شرط است، یکی داشتن امر است (یعنی مطابق سنت باشد) و دیگری اخلاص. در حالی که عبودیت، یعنی عبادت با تمام شرایطش، به علاوه انجام دادن کاری که در آن بین، اهمیت بیشتری دارد.

اگر من نماز مستحبی بخوانم، در حالی که در همان وقت می بایست به مادرم نیکی کنم و عهده دار کارهای او باشم و یا اگر مشغول مستحب دیگری باشم، در حالی که مکلّف به رسیدگی به کار مؤمنین هستم، این عبادت است، ولی عبودیت ندارد؛ زیرا من مهم ترین کار را به جا نیاورده ام.

ارزش عبودیت

به هیچ کدام از داده های خداوند، نظیر برخورداری تو از سلامتی، داشتن سرمایه، کسب و کار، مسکن، ماشین، باغ، پُست و مقام و هزاران چیز دیگر نمی توان نازید و افتخار کرد، که آنچه از خداست، معیار افتخار ما نیست؛ بلکه آنچه ما با این نعمت ها انجام می دهیم و سعی و عملی که در قبال آن داریم، با سه عنصر «نیت، سنت و اهمیت» مورد محاسبه و سنجش قرار می گیرد و به همان اندازه، عمل ما ارزش پیدا می کند. بنابراین معیار ارزش، نه نعمت های خدا است و نه عمل و عبادت ما؛ بلکه عبودیت، ارزش آفرین است. با این حساب، اگر کسی در جایگاه خود قرار نگرفته باشد و کارهایش را با توجه به اهمیت ها انجام نداده باشد، هیچ حاصلی ندارد و خسارت، تمام وجودش را فرا می گیرد. چنین انسانی کارهایش گره گشایی نمی کند و حجم عملش هر چقدر هم که زیاد باشد، نباید تو را اغفال کند و به چه چه و به به وا دارد.

تصور کن هزار کارگر، بدون نقشه، مشغول کار هستند، آیا جز این است که فعالیت گسترده آنها، وبال خودشان و صاحب کارشان شده است؟ چون کاری که بر حسب نقشه انجام نگرفته، عمل بی حاصل است.

با توجه به آنچه بیان شد، به این باور می رسیم که اگر کار و تلاش در «موقعیت زمانی مناسب» و با «رعایت شرایط» و حدودش انجام شود، عبودیت خواهد بود و قرب الهی را به همراه خواهد داشت.

اگر پیامبرk برای نان آور خانواده، مقامی همچون شهیدان و صدیقین و انبیا قائل شده، به خاطر ای