پاورپوینت کامل آسیب شناسی: محبت آفت زده! ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی: محبت آفت زده! ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی: محبت آفت زده! ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی: محبت آفت زده! ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

(۱۴۰۰سال برداشت غلط از مفهوم «محبت به اهل بیت علی »)

به جای مقدمه: مردی که با استناد به قرآن، نماز نمی خواند!

حکایت است که به مردی رسیدند که نماز نمی خواند. وقتی از باب نهی از منکر به او گفته شد که چرا نماز نمی خوانی؟ با کمال تعجب شنیدند که او نماز نخواندنش را مستند به قرآن نمود و دلیل آن را آیه ای از قرآن کریم بیان داشت. شخصی در حالی که دهانش از شگفتی باز مانده بود از او پرسید: تمام قرآن پر است از دستور به نماز خواندن و اصلاً استواری دین به نماز است؛ کجای قرآن نوشته است که نماز نخوانید؟!

مرد تارکِ نماز، قرآن را گرفته و پس از یافتن آیه مورد نظرش، آن را به همه نشان داد و گفت: این آیه! همه با تعجب به سمت قرآن، حمله بردند که کدام آیه است که امر به نخواندن نماز، نموده است! آیه این بود: «ولاتَقَربوُا الصَّلوَه[۱]؛ و به نماز نزدیک نشوید…». آن مرد نماز نخوان، قیافه حق به جانبی گرفت و رو به مردم گفت: هان! چه شده است؟ دیدید که قرآن فرمود که حتی به نماز نزدیک هم نشوید چه برسد به اینکه نماز بخوانیم.

شخص زیرکی که از همان نگاه اول به آیه، مشکل را یافته بود، به آن مرد گفت: تو که از قرآن «لاتَقرَبوا الصَّلوَه» می خوانی، ادامه آن را نیز بخوان که «وَ اَنتُم سُکاری؛ در حالی که مست هستید (به نماز نزدیک نشوید)» و آن وقت به آیه عمل کن. یعنی وقتی نماز می خوانی بفهم چه می خوانی.

شکل گیری یک سؤال

از روزگار نوجوانی، همواره این سؤال در ذهنم بود که اینکه مردم می گویند: «هر کس به اهل بیت پیامبرk، محبّت داشته باشد، اهل بهشت است» و با تکیه بر آن، مرتکب انواع خطاها و گناهان می شوند، تا چه حد درست است و چه توجیه منطقی دارد. در خلال این سال ها آنچه بیشتر مرا گیج می کرد، خواندن روایاتی مثل «حبّ علیّ حسنه لاتضرّ معها سیئه؛[۲] دوست داشتن حضرت علی، حسنه ای است که با داشتن آنها، هیچ گناهی به انسان ضرر نمی زند» بود و البته شاعرانی هم بوده و هستند که همین مضمون را به شعر در آورده و آن را با حربه احساس، به خوردِ مردم می دهند.

از طرفی برایم عجیب بود که چطور با این همه تأکید قرآن بر لزوم تقوا و عمل صالح و نیز، گفتار امامان بزرگواری که مکرّراً به تقوا و انجام اعمال نیکو و رعایت دستورهای الهی، سفارش نموده و در مناجات و راز و نیاز خود با پروردگار جهان، با اشک و آه، چنین خواسته ای را مطرح کرده اند، چگونه نسبت به محبّان خود، چنین سخنی گفته و خدای ناکرده، موجب اباحی گری و سستی در ایشان شده اند؟ آخر مگر محبت به معصومین علی، چه براتی است که حتی خداوند حکیم، حفظ و حمایت خود از دارندگان آن را ولو اینکه دستوراتش را زیر پا بگذارند، بر خود لازم و حتمی می داند؟ آیا خدا هم پارتی بازی را قبول دارد و هر کس که مقربّان درگاهش را دوست داشته باشد، در امنیت نگه خواهد داشت، هرچند آلوده به انواع گناهان و معاصی باشد؟

وقتی خداوند مهربان، با منّت و لطف خود، مرا به حوزه مبارکه علمیه وارد و به تدریج با معارف اهل بیت علی آشنا کرد، تازه به حقیقت معنای روایات «محبت به اهل بیت معصوم پیامبر اکرم» و مقصود صحیح از این احادیث پی بردم و بر خود و جامعه شیعی، هزار افسوس خورده و می خورم که چگونه بهترین عامل سعادت انسان و جامعه انسانی، به خاطر برداشت غلط غالب مردم از مفهوم آن، به عامل رکود و سستی در دین داری و مصیبت های بعدی تبدیل شده و ۱۴۰۰ سال جامعه ای را که محبّ حضرت علیj و فرزندان معصومش بوده و هستند، عقب نگه داشته است. البته شاید برخی چنین خرده بگیرند که به چه دلیل می گویید ۱۴۰۰ سال و چرا این مسأله را این قدر بزرگنمایی می کنید؟ این افراد، اگر اندکی صبوری کنند، با شواهدی که عرضه می شود، خواهند فهمید که این مشکل بد فهمی، مشکلی هزار و چهارصد ساله است، نه مشکل سال های اخیر و ما در حقیقت با یک کج فهمی بیش از هزار ساله مواجه هستیم که به صورت فرهنگ در آمده است.

لزوم فهم صحیح دین از متن دین

یکی از آسیب ها در حوزه معرفت دینی و در بین دین شناسان، اطمینان به ذهنیّت خود و عدم جستجو از فهم درست واژه یا جمله ای است که در قرآن و سنت وجود دارد که طبعاً باید در این زمینه به متخصصان علوم اسلامی مراجعه کرد. به عنوان نمونه، معمولاً چنین است که وقتی عموم مردم با واژه «شُکر» مواجه می شوند، از آن، شناخت و آگاهی از لطف و مرحمتی که به او شده و قدردانی زبانی از کسی که با ما این لطف را نموده، فهمیده می شود. با این ذهنیت وقتی که به آیات و روایات تشویق کننده و بلکه دستور دهنده به شکر و قدردانی، برخورد می کنند، شناخت لطف و تشکر زبانی از لطف کننده را می فهمند و به آن عمل می کنند؛ در حالی که شکر، در فرهنگ قرآن و اهل بیت علی از مفهومی گسترده تر برخوردار است و علاوه بر شناخت نعمت و قدردانی زبانی، شامل به کارگیری درست آن نعمت در جهت رضایت خدای سبحان نیز می شود. در همین رابطه امام جعفر صادقj می فرماید: «شکر النعمه اجتناب المحارم و تمام الشکر قول الرجل الحمدلله رب العالمین؛[۳] شکر نعمت، دوری نمودن از حرام های پروردگار است و تمام شدن آن با جمله “الحمدلله رب العالمین” است» و در سخن شیوای دیگری از امیرالمؤمنین علیj آمده است: «اقلّ ما یجب للمنعم ان لایعصی بنعمه؛[۴] کمترین حق نعمت دهنده بر انسان آن است که با همان نعمتی که داده، مورد عصیان و نافرمانی قرار نگیرد.»

ملاحظه می فرمایید که این نحوه شکرگزاری برای بسیاری از مردم، نا آشنا و در عین حال، سخت و دشوار است و درست به همین دلیل فضیلت بسیار دارد. شناخت درست از واژه شکر در متون دینی، کم کم باعث فهم و پی بردن به حکمت آیاتی می شود که قرآن کریم در آنها، شکرگزاران واقعی را کم شمرده و فرموده: «وَ قَلیلٌ مِن عِبادی الشَّکوُر؛[۵] بندگانی که شاکر (واقعی) باشند، کم هستند.»

سابقه تاریخی برداشت غلط از محبت به ائمه

انبوه روایاتی که در این زمینه وجود دارد نه تنها خبر از اهمیت عمل صالح در کنار محبت امامان بزرگوار می دهد، بلکه همان طور که در قبل نیز آمد، نشان می دهد که تفکر جدایی محبت از اطاعت اهل بیت علی، تفکر غلطی بوده که از هزار و چهارصد سال قبل، یعنی در دوران خود معصومین علی نیز، رواج داشته است. برخی، با توجه به توجیهاتی که عالمان اهل سنّت درباره ولایت حضرت علیj در روز عظیم غدیر خم می کنند ـ و آن را به محبت و نه ولایت (که متضمن اطاعت و تبعیت است) تفسیر می نمایند ـ گمان دارند که موضوع محبت و دوستی قلبی و نه عملی، با حضرت علی و فرزندان معصوم وی، از باورهای اهل سنّت است؛ چرا که آنها با همه سفارش هایی که رسول خداk در طول ۲۳ سال راجع به حضرت علیj نمود و اوج آن پس از آخرین حج ایشان و در روز غدیر خم بود، محبت به حضرت را فقط به دوستی قلبی، معنا نموده و اطاعت عملی از وی را که همان ولایت اوست، قبول ندارند؛ البته این اندیشه، گمان باطلی است و در کتاب های مربوط به امام شناسی به آنها پاسخ محکم داده شده است.

اما باید بدانیم که این امر، مخصوص به اهل سنت نیست! اگر چه آنها به طور رسمی بین محبت و اطاعت اهل بیت علی جدایی می اندازند، اما در کتاب های روایی ما احادیث دیگری هم وجود دارد که حاکی از وجود این تفکر غلط ـ البته به طور غیر رسمی ـ حتی در جامعه شیعه و در نتیجه، رواج روحیه اباحی گری و عدم التزام به دستورات الهی، بوده است و معصومین همواره در صدد محو این اندیشه اشتباه بوده اند. به عنوان نمونه می توان به روایت محمد بن مارد اشاره نمود که می گوید: به حضرت صادقj عرض کردم، برای ما حدیثی روایت شده که شما فرموده اید: «چون معرفت (به امامت ما) پیدا کردی پس هر چه خواهی بکن» فرمود: «آری، من این را گفته ام» عرض کردم: «اگر چه زنا کنند، یا دزدی کنند یا شراب بنوشند؟» ایشان فرمود: «إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ. بخدا سوگند با ما به انصاف رفتار نکردند. زیرا چگونه وقتی که خود ما به کردارمان مؤاخذه می شویم، اما تکلیف از آنها برداشته شده باشد؟ همانا من گفتم: چون معرفت (به امام خود) پیدا کردی هر چه خواهی کم یا زیاد از کار خیر انجام ده که از تو پذیرفته می شود».[۶]

ملازمه محبت با اطاعت و عمل

حال که به ضرورت رجوع به متن و سخنان معصومین علی برای درک درست واژه های دینی پی بردیم، به سراغ شناخت حقیقت «محبت به اهل بیت علی » ـ با آن همه آثار فوق العاده ـ از زبان خود اهل بیت علی می رویم؛ بدیهی است که فواید و آثار فراوانی که درباره محبت به معصومین گفته شده، در صورتی محقق می شود که منظور و مفهوم صحیح محبت به ائمه علی در قلب انسان، تحقق پیدا کرده باشد. در این زمینه احادیث نیز، به تنهایی گویاست:

۱. حضرت علیj فرمود: «من احبنا فلیعمل بعملنا و لیتجلبب الورع؛[۷] هر کس ما را دوست دارد، پس باید همچون عمل ما، رفتار کند و تقوا را پیراهن خود نماید». ملاحظه می کنید که این سخن شریف، اولین لازمه محبت به معصومین علی را اطاعت و دومین لازمه آن را پرهیزگاری و تقوایی که سراسر وجود انسان، اعم از افکار، عواطف و رفتار را فراگیرد، دانسته است (مفهوم کلمه یتجلبب) چرا که به فرموده قرآن: «وَ لباسُ التَّقوی ذلِکَ خَیرٌ».[۸]

۲. از جابر جعفی نقل شده که امام محمّد باقرj به من فرمود: «ای جابر، اینکه مردی بگوید: من علیj را دوست دارم و از دوستداران او هستم آیا کافی است؟ پس اگر بگوید من رسول خداk را دوست دارم ـ [که بهتر است ] زیرا رسول خداk از علیj بهتر است ـ ولی از سیره او پیروی ننماید و به سنّتش عمل نکند، این دوستی برای او هیچ سودی نخواهد داشت. پس تقوای خدا را پیشه نمایید و برای آنچه نزد خداست، عمل کنید؛ زیرا بین خدا و هیچ کس، قرابت و خویشاوندی نیست. محبوب ترین بندگان نزد خداوند و گرامی ترین آنها در پیشگاه او، با تقواترین و مطیع ترین آنهاست. ای جابر، جز با اطاعت و فرمانبرداری از خدای متعال، تقرّب به او حاصل نمی شود. تنها محبت و دوستی ما (آل محمّ